Belgisch gerstenat noch siësta hebben invloed op het buitensporig moeë gevoel. Ik kiep niet om, maar voel me ook niks fitter. Erger zelfs. De boel verkrampt vanonder mijn schouderbladen vandaan. De machinerie van het verkeerde gedachtengoed is onmiskenbaar in beweging gekomen. De dood is dan wel niet ingetreden, denk ik tenminste, maar wel binnengetreden. Heeft een stoel gepakt en kijkt me ongegeneerd aan. Zeg niks, doet niks, volgt mijn doen en laten met donker starende blik in vertraagde beweging. Dit is nou werkelijk niet waar ik op zit te wachten. Ongenode gast. Hirngespens, zoals een deel van mijn oosterburen zou zeggen. Ongrijpbaar autonoom gedachtengoed. Eenmaal uit de fles, irritant aanwezig.
Dat wordt straks weer 'Adem in - Adem uit - Etc.' Ontspannen. Relativeren. Innerlijke heisa, waar ik me slechts vagelijk van bewust ben, laten uitrazen. Èn benoemen, tenminste trachten het beestje z'n naam te vinden. Het ontzenuwt, soort van bezweren, hoe je het ook wendt of keert. Of je het nou via de ingewanden van een uiteengereten kip, dubieuze botjes, kaarten of sterren doet of het psychologisch debunkt, de grootste tegenslag, die je je vijand kunt bezorgen, is hem ontmaskeren. Helaas ben ik daar tot op heden slechts gedeeltelijk in geslaagd. Toch die kip maar proberen??
Geen opmerkingen:
Een reactie posten