Als er iets een moment is, dan is het dit wel. Het is herkenbaar, onverklaarbaar (al heeft dat niks met het moment-zijn te maken), keert met onduidelijke regelmaat terug en houdt me bezig. Ik ben moe. Moe zonder reden. Geen fysieke inspanning, geen geestelijke belasting, geen emotionele slagvelden, geen niks wat ook maar enigszins verantwoordelijk gehouden zou kunnen worden voor deze moeheid.
Ok, ik geef gelegenheid. Laat me gaan. Dat zou kunnen! Zie je maar weer dat 'accepteren' ook niet alles is. Misschien is verzet zo gek nog niet. Beetje kneden, wringen, schaven en schuren, verplaatsen, wegsnijden, plakken, prakken en opnieuw beginnen. Ja, steeds weer opnieuw beginnen. Als je nou ergens moe van wordt ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten