Dat mijn enthousiasme niet spontaan in vuurwerk uitbarst, als ik hier aan de slag moet met zaken, die mijnsinziens hun zin hebben verloren, mag ik bekend veronderstellen. Maar soit, je doet of probeer te doen wat gedaan moet worden. Gooit daarvoor alle denkbare middelen in de strijd. Ziet af. Lult jezelf de oren van de kop. Gooit het waar mogelijk op een accoordje. Weet bij tijd en wijle zelfs verloren gewaande tevredenheidsgevoelens boven water te halen.
Waarom dan de boel zo nodig verder op de spits drijven? Misschien exageer ik de boel wat, maar fluitend aan de slag ga ik al jaren niet meer. En dat van dat ompraten van mezelf is niet bepaald overdreven. Maar moet ik nou ook nog eens met een zieke kop bedenken "Niet zeuren, doorwerken!"? Dit is de tweede keer dat de allergie de kans schoon ziet om me dwars te zitten. Van het genies raak ik niet onder de indruk. Gejeuk in ogen, keel en oren went. Maar nu weer dat onsmakelijke gerochel en een bonkende kop met volgepropte holtes. Het verklaart de moeheid van afgelopen dagen een beetje. Maar schiet ik daar iets mee op?
Balen. Onhandig en ongewenst. Zowel het rampenhoofd als het werken ermee. Heb ik keuze? Eigenlijk niet. Dus de volgende stap maar in het doorbijt-en-doorgaan gebeuren en het snot eruit lopen.. Vier jaar geleden zou ik mezelf voor gek hebben verklaard. Misschien wel zo normaal ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten