Doorbijten

 Gevaarlijk, maar toch gedaan. Dat ik nauwelijks de deur uit ga, hoef niet te betekenen dat Mariana net zo honk-gebonden moet zijn. Die wil af en toe graag de hort op. Liefst reizen, maar dat zit er niet in, dus stelt ze zich tevreden met restaurantbezoekjes. Liefst in Sibiu of Sighisoara. Wat me niet altijd uitkomt. Zeker niet in combinatie met het doen van boodschappen. Heb dan niet altijd de rust om uitgebreid te tafelen.

 Dat was nu anders. Lunch bij ons standaardrestaurant in Agnita. Weinig volk op de been en binnen al helemaal doodstil. Meer personeel dan klanten. Op weg naar het restaurant gezien, dat er een nieuwe gelegenheid bijgekomen is. Qua naamgeving lijkt het iets Grieks te zijn. Geen idee of het een restaurant of snackbarachtig iets is. In dat laatste geval zou het de tweede in korte tijd zijn.

 

 Een echte Italiaan of Chinees zou me liever zijn. Het verschil tussen de Griekse en Roemeense keuken is niet zo groot. Een hoop vlees, meestal van de gril. Je moet het dan hebben van de bijgerechten. Desondanks zullen we ongetwijfeld binnenkort een poging wagen.

Inleveren

 De terugval-dag. Zat er in na het soepele verloop van de dag van gisteren. Moe, moe, moe. Daar maar aan toegegeven. Als het bij wat uren extra slaap blijft, hoor je me niet verder klagen. De tol voor de voortvarendheid bij het rondje winkelen cq inslaan van benodigheden. Mag toch eigenlijk wel van vooruitgang spreken, omdat het vaker voorkomt, dat ik het al gehad heb, als ik Kaufland verlaat en het grootste deel van de boodschappen nog gedaan moet worden.

 

 Natuurlijk wil je direct meer ipv tevreden te zijn en de onvermijdelijke pas op de plaats zonder mopperen accepteren. Nu op naar twee zg normale dagen achter elkaar en dingen aanpakken, die al zolang liggen te wachten, dat je bijna niet meer anders weet.

Oudsher

 Eerste echt normale dag sinds wkn. Kalm an no stress, normaal zoals normaal tegenwoordig pleegt te zijn. Geen neiging om gestrekt te gaan en winkelend in Sibiu zonder de behoefte om te gaan zitten. Dat uiteindelijk (natuurlijk) wel gedaan, maar dat was vrijwillig en niet door het lijf afgedwongen. Een situatie die me inmiddels zo vreemd is, dat ik het met verbazing heb ondergaan.

Nietszeggend

 Zelfs in het neerpennen van een paar steekwoorden lijkt de klad te komen. Ws is het een dag van niks geweest. Grote kans. In ieder geval geen omslag maar gewoon voortmodderen in wat voorwaarts mag heten. Geen nieuws, goed nieuws. Laat ik daar vanuit gaan. Wat klooien achter de Pc, een beetje huishouden en nog steeds of alweer de nodige uren slapend op bed. Positief is, dat de actieve uren, wat je actief kunt noemen, overheersten. Je bent mens en hoopt dus maar op het beste.

 Sibiu staat voor morgen in de planning. Een terugslag zou niet in mijn kraam passen. De honden eten me de oren van het hoofd. Iets van 15 kg voer per week, waarbij de ene hond redelijk doorvoed oogt en de ander alsof hij te kort wordt gehouden. Bij Ukkie is het moeilijk te zien met zijn lange haren. Kaal geschoren blijft er volgens mij maar de helft van de hond over. Van alle honden is hij de enige die steeds opzoek is naar iets te eten. Hij heeft in het begin te vaak succes gehad met achter onze rug om dingen van tafel of aanrecht te bietsen. Maar de voorraad voer is dus weer bijna verbruikt.

Beweging

 De vooruitgang houdt de beweging er in. Je zou bijna denken dat we terug op het normale spoor zijn. Eerst maar eens de dag van morgen afwachten voordat voorbarige conclusies worden getrokken. Het was tenslotte ook geen spetterend actieve dag. Zelfs niet als van het huidige 'normaal' wordt uitgegaan. Hoewel de wasmachine aan het werk is gezet, is van de al dagen wachtende afwas niks terecht gekomen. We zetten onze fiches maar weer op morgen.

Gemis

 De conditie krabbelt langzaam weer op. Na de afwas van gisteren, vandaag een schoon aanrecht en dat stimuleert tot een inbreng bij het bereiden van een maaltijd, die het opentrekken van een instant produkt overstijgt. Wat ik dan mis is het glas koele witte wijn wat daar jaren standaard bij hoorde. Het is niet meer dat me de rillingen over de rug lopen bij het idee aan alcohol in het algemeen en wijn in het bijzonder, maar het idee staat me nog steeds tegen. Raar hoe een dergelijk mechanisme werkt. Je zou toch denken, dat het gezien de verslavingsklinieken moeilijker zou moeten zijn om ergens van af te komen wat jaren lang tot je gewoontes heeft behoort. In mijn geval was het bijna zoiets als een druk op de knop en afgelopen uit.

 

 Heel af en toe weer een glas wijn, vaak sterk verdund met water en onlangs bij de Chinees een halve liter duits witbier. Volgens de theorie zou ik dan weer in oude gewoontes vervallen, maar daar is niks van te merken. Het is nog steeds niet 'Ha lekker, een fles opentrekken!'.

Sloompjes

 Het wil maar niet willen in de goede richting. Het is zondag, dat scheelt. Dan kan ik wel willen wat ik wil, maar het hoeft niet. Na al die decennia van 'verplichte' zondagrust is de gewoonte er nauwelijks uit te krijgen. Zelfs indien bezig dan zit er in het achterhoofd een stemmetje, dat d'r op hamert, dat het niet hoeft, wat ik aan het doen ben.

Invulling

 Zien of d'r met terugwerkende kracht nog iets te maken is van mijn cryptische steekwoorden. Werkelijk een aflopende zaak? Ik kan niet voor het tegendeel in staan. Aanleiding is een en al eentonigheid. Energie ontbreekt met regelmaat. Het heeft wel wat weg van iedere dag het weer beschrijven. Behalve dat het een portie fantasie behoeft om er iets van te maken, gaat het uiteindelijk gewoon vervelen.

 Daarnaast is het eens in de zoveel of zoweinig tijd weer met scherven zitten en zien of je d'r nog iets van kunt maken wat lijkt op wat het was en waarmee je verder kunt. Hopende op een samengaan van een opgaande lijn op zowel het fysieke als het mentale vlak.Hoop waar het, zoals het betaamt, met regelmaat niks van terecht komt. Verzet is net zo zinloos als acceptatie.

 Het oogt weer even alsof het de goede kant op gaat na de zoveelste dag, waarop ik weinig met mezelf kon beginnen. Nu de nacht en afwachten wat morgen brengt.

Volgorde

 Dacht het wel te weten en deels klopte dat ook. Tenminste qua hoeveelheden en meestal begint het met het opkloppen van de eieren en suiker, Daar ging het deze keer mis. Dat viel pas op bij het toevoegen van de boter. Ipv een glad mengsel was een blubberige toestand, die het ergste deed vrezen, het resultaat. Ai, ai.

 Gelukkig kreeg het geheel weer langzaam de gewenste consistentie bij het toevoegen van het zelfrijzende bakmeel. Na het bakken was ook verder niks aan de cake op te merken. Een weet die ik niet zo snel meer zal vergeten: eerst suiker en boter vermengen, dan ei voor ei toevoegen en dan het bakmeel.

Uitfaseren?

 Het is weer zo'n moment waarop het lijkt, dat het blog zijn beste tijd heeft gehad en wegkwijnt. Niet gek met het bijna volledige gebrek aan activiteit en een hoofd dat voornamelijk met mezelf bezig is. Met de afwas als ultieme activiteit van de dag en dat dan hooguit één of tweemaal per week. Rondje markt op vrijdag als wereldse activiteit. Waar zijn de swingende tijden gebleven?

Strijd

 Niet willen tegen wel willen. Dat is hoe de dagen vaak al in bed beginnen. Welk willen gaat de dag maken? Overwint het niet-willen en rommelen we wat door de dag heen of lukt het om de dag een meer functionele invulling te geven? De koffie zal het uitwijzen.

Shock

 Erwin Olaf plots overleden. Ik heb absoluut niks met die man. Een irritante, erg met zichzelf ingenomen individu, die als fotograaf de hemel ingeprezen wordt, waar ik hem niet terecht zie komen. Maar z'n dood heeft me uit de bocht laten gaan. Plotse complicaties na ogenschijnlijk goed herstel van een longtransplantatie.

 

 Operatie. Complicaties. Dood. Het is waar ik net op zit te wachten. De hele dag verdwaasd rondgelopen. De wereld wilde ff niet tot me doordringen. Niet de info die me stimuleert om knopen door te hakken. Het is al zo'n strijd met mezelf en dit is een rechtse uit onverwachte hoek vol op mijn kaak.

Afgeketst

 Dat ging maar net goed. Tijdens het avondeten begon onmiskenbaar het inwendige geril. De maaltijd onderbroken en in bed gekropen. Inwendig ging langzaam over in getril van het hele lijf. Gelukkig was het na iets van 30 à 40 minuten bekeken. Een laatste stuip of de aanzet tot een nieuwe aanval? Nog niet eens goed en wel van de vorige bekomen. Het zal afwachten zijn wat de nacht gaat brengen. Meestal volgt er een koortsaanval, die qua temperatuur aardig kan oplopen.

 Daar ga je dan, als je moeite aan het doen bent om weer een beetje in de benen te komen. Zo ondankbaar.

Achteruit

 Het wil maar niet vlotten. Het mentale circuit heeft zich bij de fysieke dwarsliggerij aangesloten. Rare gevoelens in mijn lijf, die minstens zo rare maar bepaald niet onbekende gedachten te weeg brengen. Een dag met de dood op mijn hielen. Tig keer de verwachting gehad mijn laatste adem uit te blazen en steeds vol verbazing verder in het hier. Weinig stimulerend, eerder slopend.

 Eigenlijk had ik me voorgenomen om vandaag buiten de deur door te brengen. Dat plan maar laten varen. Ik kan niet voor mezelf instaan. Als ik zonodige van het stokje moet gaan -tijdelijk of definitief- dan graag thuis en niet ergens in het openbare leven. Lijkt me nog afschuwelijker dan het gebeuren zelf.

Aarzelend

 Het gaat traag maar -met een flinke dosis fantasie- gestaag en nog steeds over een graat. Het kan vriezen, het kan dooien. Zowel links als rechts een diepe afgrond, die om mijn val strijden. Het is voor de afwisseling het fysiek, die de langzaam terugkerende wil in de weg zit. De naweeën hebben zich teruggetrokken in hoofd en buik. Alleen liggend is het enigszins te negeren. Afgezien van wat huishoudelijk gekneuter is de dag door mijn vingers gegleden.

Stilstand

 Weinig te melden. Door de dag heen gesukkeld met de ziel onder de arm. Dagen die je het beste in een soort coma zou kunnen doorbrengen. Het verschil met hoe het vandaag was zou minimaal zijn. Het toppunt van activiteit was vandaag de druk op de knop van de koffiemachine, die me vervolgens op een LM trakteerde. Na het genot, was het dat (?), terug in bed gekropen. De rest van de dag heeft geen indruk op mijn geheugen gemaakt. Niks is blijven hangen.

Bijkomen

 The day after..... Na een vnl slaaploze nacht traag aan de dag begonnen. Vervelend gevoel in maagstreek en hoofd. Struikelend over mijn eigen voeten. Na de koffie retour bedstee. Nu wel geslapen maar onrustig en vol met dromen, die ver van mijn normale droomwereld stonden. Bovendien een soort flitsdromen. Snel wisselend van onderwerp.

 Na een uur of twee terug in de nauwelijks stabielere benen, wat rondgehangen en wederom het bed opgezocht met dezelfde slaap- en droomtoestanden. Het leek erop, dat mijn hersenen op hol waren geslagen. Na weer een uur of twee enigszins steviger uit bed gestapt. De hoop is nu gevestigd op morgen.

Rampzalig

 Vrijdag. Marktdag. Voor de beweging, al had ik die met de honden eigenlijk al gehad, er naar toe gegaan. Vanzelfsprekend op het terras geëindigd. De groente voor het maken van zacusca was, denk ik, op het laagste prijspeil en werd groot ingeslagen. Aardappelen was een goede tweede. Nieuwkomer waren verse en gedroogde inmaakkruiden zoals dille.

 Op het terras begon zich iets inwendig te roeren. Desondanks nog naar de supermarkt gegaan. Daar begon het inwendig bibberen over te gaan in ordinair trillen. Het deed me denken aan hoe dit alles een paar jaar geleden begonnen is, ver voordat ik er werk van ben gaan maken. Iets oppakken, om in de winkelwagen te leggen, vereiste concentratie.

 Thuis in bed gekropen. Nauwelijks een uur later zat ik tegen het menselijke kookpunt aan. Waarom? Waardoor? Na een paar uur slaap nog steeds ruim boven de 38 en een paracetamol genomen. Zweten is het vervelende gevolg. Een paar uur later terug op normaal, maar gesloopt.

Logistiek

 Bijna terug op peil. Komt goed uit. Morgenochtend zijn de honden weer ff mijn zorg. Laatste keer is alweer bijna een mnd geleden. Het zou terugkijkend vaker gekund hebben, waren de dagen niet zo onvoorspelbaar als ze zijn. Dat is een probleem bij meer zaken mn bij alles wat met planning te maken heeft. Ik kan de ene dag vanalles willen maar het moet dan de volgende dag ook kunnen. Zelfs bij zo iets eenvoudigs als het doen van de was, wat meestal een aantal dagen achter elkaar beslaat, is enige zekerheid omtrent het fysieke welzijn een noodzaak. De geur van de was gaat er niet op vooruit als het spul dagen in de machine blijft zitten.

Ledig

 Of het nou aan het dagje uit heeft gelegen of niet. Het zijn en blijven dagen van niks. Energie is zoek. Met de motivatie is het niet beter gesteld. De siësta-behoefte mag dan verminderd zijn, aan het activiteitsniveau is het niet te merken. Alles gaat in standje 'net niet achterwaarts'. Voornemens blijven veelal voornemens. De afwas lijkt soms de laatste strohalm waar ik me aan optrek. Dagen duren lang en blijven voor het grootste deel onbenut. De weg omhoog is weer omgebogen.

Uitstappen

 Het was een beetje de goden verzoeken, maar geen zin om weer aan de landerigheid toe te geven en naar Sibiu getogen. Geen noodzakelijk boodschappen gewoon wat rondneuzen wat afgelopen week maar gedeeltelijk is gelukt. Een paar uur slenteren en een maaltijd buiten de deur. Het was net te doen.

 Had verwacht, dat we meer winkel in/winkel uit zouden doen. Het bleef vnl bij het passeren van étalages. D'r was het nodige veranderd in het winkelcentrum en desondanks ook menig lege plek. De gevel wordt dan kleurrijk afgeplakt maar het blijft een dooie plek.

 Als je niet opzoek bent naar sieraden, schoenen of kleding dan heb je eigenlijk niks te zoeken in zo'n centrum. Dan blijft mensen kijken over. Daar zijn we niet aan toe gekomen. In plaats daarvan de naast het winkelcenteum gelegen Chinees opgezocht voor een lunch. Daar kun je auto's kijken op, ik denk, de drukste rotonde van Sibiu.

 Mijn bedoeling was het om eindelijk eens sushi te proberen. Nou, niet voor herhaling vatbaar. Misschien niet de beste sushi-maker getroffen, maar het samenstelsel van kleffe rijst, advocado en zalm heeft me niet weten te charmeren. Volgende keer gewoon weer 'normale' chinees.

Afzien

 Beroerd, beroerder, beroerder dan beroerd, beroerder dan in woorden te vatten ".........

 

 

 

 

                                   ............."

 Zo'n nacht dat je verbaasd ben, dat je 'm levend doorstaat. Een neergang die zaterdag in de loop van de dag inzette met top- dan wel dieptepunt in afgelopen nacht. Nawee van de marktdag?

Vastloper

 Het lijkt er toch steeds weer op, dat je afgestraft wordt als je gebruik maakt van een moment, dat het voor je gevoel allemaal een stuk beter gaat. Alsof het niet toegestaan is om je beter te voelen dan wel van een dergelijk moment gebruik te maken. Het is weer zo'n dag dat de tank leeg is, de motor bokt en het lijf voelt alsof het net een afranseling heeft gehad. Al zou je willen, je er tegen verzetten zit er niet in. De energie ontbreekt, dus hang en sleep je je door de dag heen en ploft uiteindelijk op bed. Zondag, ook dat nog.

Voldoening

 Perfect zagen ze er uit. Op het oog niks aan op te merken. Nu hopen, dat bij het aansnijden geen teleurstelling aan het licht komt. Vooral de rijstevlaai zag er prachtig uit. Indrukwekkend bijna. Maar ook de pruimenvlaai met kruimels mocht er zijn. Geen kleffe zooi zoals bij de eerst poging en geen 'droog brood' zoals bij poging nummer twee. Geen beleg met achtsten of kwarten, gewoon met helften. Een weet voor de volgende keer.

 Waar het nog een beetje aan schort is de gelijke dunte van het deeg en het steeds weer terug veren van wat uitgerold is. Ruim meer dan 32 cm uitgerold, want ook de opstaande rand telt mee, blijkt het bij in de vorm leggen steeds weer dat het deeg minimaal aan één kant en soms zelfs op twee kanten tekort schiet. Na het bakken neemt de bodem van midden naar rand duidelijk in dikte toe. Soms wel meer dan 1 cm. Kan me dat niet van thuis herinneren.

 Aangezien dat niet alleen bij mij zal zijn, zal het internet daar ook wel een mening over hebben. Daar worden -weliswaar bij pizzadeeg- drie mogelijke redenen genoemd. Te lang gekneed. Te kort gerezen. Te koud deeg.

 Over de temperatuur is iedereen het wel eens. Dat moet kamertemperatuur zijn. Mn van belang als het deeg uit de koelkast komt. Beide andere factoren verschillen nogal. Rijstijd varieert van 2 tot 8 uur en het kneden van 4 tot 6 minuten via maximaal 15 naar minimaal 20 minuten. Vreemd gebrek aan eenstemmigheid.

Buitengaats

 Vrijdag, marktdag. Drukker dan een week geleden. Aan het aanbod zal het niet gelegen hebben. Volgens Mariana omdat de mensen hun loon dan wel pensioen gestort hebben gekregen. Nog steeds veel vrg naar aubergines, gogosari en bakpruimen. Die laatste in grotere hoeveelheden voor het stoken van de Roemeense pruimenbrandewijn. Zelf een paar kilo gekocht om te bakken, in te maken en jam te maken. Daarna op het enige aanwezige terras plaatsgenomen en de meute op de markt gade geslagen. Een lunch buiten de deur zat er in maar dan op een ander terras.

 Meestal wil Mariana bij een restaurant binnen zitten. Dat was ditmaal niet meogelijk. Binnen was alles klaar gemaakt voor een grote partij. Bruiloft of zo. Zelfs de maaltijdkeuze was beperkt: soep, pizza of menu van de dag. Voor pizza gekozen, waarbij de mijne in de vergetelheid raakte. De drukte van de marktdag is niet de goede combi voor het houden van een groot feest. Vanaf 13:00 uur werd de boel helemaal afgesloten en begon het gezelschap binnen te druppelen.

 Wij verlieten als laatsten het terras. Het leek wel het einde van de laatste ronde terwijl de zon vergeten was onder te gaan. Veel langer had ik het ook niet uitgehouden. De maag gevuld, maar het tankje leeg.

(On)enigheid

 Wat me vaak opgevallen is als ik weer eens het internet afstruin naar de bereidingswijze van het een en ander, is dat men elkaar naklept en bij baksels veelal vergeet te benoemen welke afmeting de vorm heeft waarmee gewerkt wordt. Het maakt nogal wat uit of je taart- of vlaaivorm 25 of 32 cm in doorsnee meet. Zo moesten de potten jam ineens op de kop gezet worden na het vullen en sluiten en bij het bakkeen een kommetje water in de oven worden gezet.

 Soms werkt het omgekeerd, zoals bijv. bij temperatuur en kook- resp baktijden. Onlangs weer zo'n hemelsbreed verschil in kooktijd. Ditmaal bij de bereiding van maiskolven. Ik had er twee gekocht om te zien hoe dat werkt. Gekozen voor 20 minuten koken. Het resultaat was verre van gewenst. Had de dingen iets te lang laten liggen. voordat ik er mee aan de slag ben gegaan. Dat zal zeker meegewerkt hebben aan een tamelijk taai eindresultaat. Maar volgens het internet was ook de kooktijd veel te lang of net niet lang genoeg afhankelijk van de website waarop je keek.

 Tijden verschillen van 7 à 10 minuten tot minimaal 25 minuten. Nu maakt het een hoop uit of je suikermais gebruikt, neem aan dat dat bij mij het geval was, of voedermais zoals die hier massaal overal de akkers vult. MAAR zet dat er dan bij, gvd.

Vorderingen

 We komen langzaam weer in beweging. Maandag de gerepareerde wasmachine aangesloten en begonnen met het wegwerken van de achterstallige vuile was. Een stuk of 10 machines te gaan. Tweemaal beddengoed, eenmaal hoeslakens, tweemaal handdoeken, tweemaal T-shirts, eenmaal ondergoed, eenmaal overhemden en nog wat diversen.

 Het ding draait als een tierelier. Wat een nieuw lager niet kan bewerkstelligen. Het wassen, één machine per dag, gaat sneller dan het drogen van de was. Afhankelijk van de gemaakte keuzes kan ik 5 machines kwijt op twee droogrekjes. Daarna is het pauze of machine 6 als de inhoud van de eerste machine al gedroogd is.

 

 De besoignes van een gemiddeld huishouden. Afwas redelijk onder controle. Smaak van het koken keert schoorvoetend terug. Waar de afkeer stug stand weet te houden is de tuin. Daar zit nog steeds een onzichtbaar cordon sanitair omheen. Ws zijn de aroniabessen voor dit jaar inmiddels ook verloren. Wat nog rest zijn de pepers voor de sambal èn maaien. Ik moet me tot het maaien weten door te slaan.

Pudding

 Lang in gedachten mee bezig geweest. Recepten gezocht, bekeken en tegen elkaar afgewogen en eindelijk de daad bij het streven gevoegd en achter het fornuis gekropen. Pudding maken is zoiets als banketbakkersroom maken. Melk, eieren, suiker en een bindmiddel, bijv. maizena. Vanillesuiker of een vanillepeul kan als extra worden toegevoegd. 

 Zo'n peul is aardig idee, maar mocht je vaker vanillepudding willen maken, is het een duur grapje. Die dingen zijn nogal prijzig en kennen behoorlijke prijsverschillen. Vanillesuiker doet het qua smaak minstens zo goed. Mijn smaakpapillen zijn niet zo kieskeurig. Ook daar heb je trouwens weer enorme prijsverschillen in. Zit 'm naar het schijnt in het verschil tussen 'Essence' (nep) of 'Extrakt' (orgineel). Daar moet je dan weer de kleine lettertjes voor lezen en dus je leesbril bij de hand hebben in de supermarkt.

 Het proces is eenvoudig. Melk verwarmen, rest mengen, boel samenvoegen en aan de kook brengen. Als het dan begint te klonteren goed blijven roeren voor een egaal opstijven van het mengsel. In een kom of kommetjes gieten (is meer een kwestie van scheppen), af laten koelen en smullen maar. Eventueel direct afdekken met huishoufolie als je geen trek in een vel op de pudding hebt.

Epilepsie

 Het is zomer. Zomer betekent vliegen, veel vliegen naarmate de mndn vorderen. Vliegen vangen doen we met van die plakstrips, die van de houten balken naar beneden hangen. Die zien binnen de kortste keren zwart. Daarnaast krijgen we hulp van de honden. Mn Rosa hapt een eind weg. De laatste dagen zelfs meer dan vliegen aanwezig zijn. Tenminste niet zichtbaar voor mij.

 Na enige research blijkt dat dit een teken kan zijn van een lichte vorm van epilepsie. Mocht dat zo zijn èn het bij luchthappen blijft, is het te doen. Het kan zich, als het het werkelijk is, echter ook verder ontwikkelen tot echte aanvallen met alles erop en eraan. Daar zit ik niet op te wachten. Daar niet op èn niet op het voorafgaande traject om het een en ander bevestigd te krijgen.

 De honden zijn me een hoop waard maar een dergelijk tijds- en geldinvestering zit ik niet zitten. Bloedonderzoek, CT-scan, controles, medicatie.... Ik kan het me nog herinneren van Sammy en Katrien uit de Franse periode. Met Sammy zijn we toen zelfs naar Parijs gereden. Allebei uiteindelijk in een aanval gebleven. Iets dergelijks ga ik er niet meer voor over hebben. D'r zijn nog 4 andere honden te gaan.

Onvrede

 Zondag. De enige dag dat lamlendigheid geaccepteerd is en laat ik daar op het koken en de F1 na ook uitgebreid gebruik van hebben gemaakt. Zuurvlees met gele bonen en aardappelpuree en Verstappens 10e opeenvolgende winst. Er zullen legio mensen zijn, die dat een gewone, uitgevulde (zon)dag zullen vinden. Bij mij knaagt er dan toch iets. D'r is een gemis en ik krijg de vinger niet op de juiste plek. Het heeft iets met de 'drive' te maken, het tegenwerken van mezelf. Het willen wil niet, het blijft bij moeten en dat moet ik dan weer niet. De mens is een gecompliceerd wezen.

Nop

 Het houdt niet over. Als het niet de moeheid is na de actieve donderdag, maakt de algehele tegenzin om iets te doen de dag wel tot een hangerige toestand. Peptalk, peper, nekvel ... het heeft allemaal weinig tot geen effect. Een slecht begin van de nwe maand.

September

 De kantlijn poetsen. Zo'n beetje mijn enige activiteit vandaag. En dat terwijl ik stukken minder moe ben dan ik na een dag als gisteren had verwacht. Maar ook minder moe maakt niet dat ik ineens zin heb om vanalles te doen. Op bed liggen, dat wil wel. Ondanks de 'fitheid' alsnog in slaap gevallen en twee uur van de wereld geweest. Wakker weer dat rare gevoel wat ik nu al dagen heb na een slaapperiode. Het gevoel omgeven te zijn door een wolk. De pit in een overrijp stuk fruit. Ontbrekende stevigheid.

 Het duurt enige tijd voordat het gevoel verdwenen is, zich teruggetrokken heeft in de kern en een vorm van activiteit in theorie mogelijk is. Opstaan mn.