Het wil maar niet vlotten. Het mentale circuit heeft zich bij de fysieke dwarsliggerij aangesloten. Rare gevoelens in mijn lijf, die minstens zo rare maar bepaald niet onbekende gedachten te weeg brengen. Een dag met de dood op mijn hielen. Tig keer de verwachting gehad mijn laatste adem uit te blazen en steeds vol verbazing verder in het hier. Weinig stimulerend, eerder slopend.
Eigenlijk had ik me voorgenomen om vandaag buiten de deur door te brengen. Dat plan maar laten varen. Ik kan niet voor mezelf instaan. Als ik zonodige van het stokje moet gaan -tijdelijk of definitief- dan graag thuis en niet ergens in het openbare leven. Lijkt me nog afschuwelijker dan het gebeuren zelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten