Vertrager

 Terug op de rails komen is niet het punt. Het punt is, dat ik er steeds weer met groot gemak van af schiet. Hup bocht naar links, ik naar rechts of lijn rechtdoor en ik in een bocht. Opkrabbelen, platgaan. Opkrabbelen en weer plat gaan. Het houdt je van de straat. Daar vind je de tijd niet voor. Een hele dag verkloot met op tempo komen en compleet vastgelopen. Nog wel iets paraat gemaakt, hoewel je je daar niet veel meer bij moet voorstellen dan toiletbezoek.

 De rust is er weer kortom. Het tempo is nog ver te zoeken. Voor die rust gaat het blijkbaar niet anders dan eerst helemaal naar nul, voordat aan gewenste beweging gedacht kan worden. Vermoeiende aanpak. Niet ff van 1 naar 4 of misschien toch wel maar dan op z'n trucks met 14 versnellingen.

 Wat is dit? Rouw? Bezinkende bezinning? Zo ja, ben ik dan al bezonken of zink ik nog steeds? Een beetje meer activiteit kan toch geen kwaad? Dat 'stilstaan bij' hoeft nou niet direct letterlijk vorm gegeven te worden. Morgen een betere ronde.

Bijscholen

 Nu weet ik wat een inlaatventiel is ...of 'electro valve' in het Roemeens. Een halve wasmachine moeten slopen om het ding gedemonteerd te krijgen. En dan zat het ook deels nog vast met een tie-warp. Zou dat origineel zijn? Candy kwaliteit?

 Te meten viel er niks. Mag hopen, dat ik dat goed gedaan heb. Mij ontbreekt de ervaring om dat te staven. Maar 'niks' is fout, dus het ding moet vervangen. Gelukkig ook nog kunnen vinden en bestellen. Tenminste iets wat er verdacht veel op leek, maar ook weer niet 100% identiek was ondanks de kloppende produktcode van de fabrikant.

 Als dat straks goed gaat sta ik in het dorp als wasmachinereparateur te boek. Alsof ik niet al genoeg te doen heb, waarmee ik mezelf van mijn werk af weet te houden.

Meegesleurd

 Weer zo'n dag, dat je van het ene doorrolt naar het andere en steeds verder verwijderd raakt van wat je eigenlijk doen wilde. Zeg maar een Roemeense dag. Of misschien mn Transylvaanse dag. Maar of het een of het andere, de dag is alweer bijna voorbij en ik moet in de benen om nog iets van de originele bedoeling voor elkaar te boksen.

Bewogen

 Wat een mnd. Gelukkig hebben we 'm bijna gehad. Nog wat naweeën begin september en dan kan ie in de annalen. Augustus 2019. Naast juli 2002 en oktober 2007. Dat hoekje gaat nog wel uitdijen. Het was sowieso al een niet gemiddelde mnd, maar de uitsmijter deed het 'm. Nu graag terug naar het vreedzame, voorspelbare bestaan met voldoende ruimte voor geklaag over traagheid en onwil.

 Straks terug uit Nederland hebben we net een weekje om alles voor het vertrek richting Portugal in orde te maken. Was die niet al besproken, zou ik afzien van het voornemen om op reis te gaan. Nu niks geen ruimte om dingen na te laten dreunen en langzaam laten wegzakken. Nwe indrukken zullen zich opdringen en misschien zelfs hun tol eisen. Maar dan ga ik het bed opmaken waar straks de achteraf redeneringen zich behagelijk in kunnen wentelen.

 Laat maar komen. Het is hoe dan ook beter dan als de boel geannuleerd of, nog erger, de reis afgebroken had moeten worden. We hebben de hele winter nog om mogelijke onverwachte effecten het hoofd te bieden. Niet dat ik ze verwacht, maar daarom zouden ze ook onverwachts zijn. Het eerste formele herdenkingsmoment over zes weken, lijkt me een geschikt moment om de balans op te maken. Alles een beetje gezakt. Resulaten van het snijwerk ws bekend. Niet dat ik daar iets mee zou willen. Eigenlijk zou ik het nieteens willen weten. Het zou zo een bron voor heibel kunnen zijn. En dat is het laatste, waar ik in deze op zit te wachten. Graag een nette afsluiting van de ouderlijke era.

Dringen(d)

 Weet niet wat het is, maar iets in me wil wat met grootse gebaren. Helaas gaat zoiets nooit met een toelichting gepaard, dus ik mag uitzoeken wat hier de bedoeling is. Ik heb niet het idee, dat ik iets speciaals met de begrafenis wil of in dat kader ineens op mijn strepen wens te gaan staan en dingen op mijn manier geregeld zou willen zien. Neuh. Dat zou te dom voor woorden zijn en daar kan ik me dan ook niks bij voorstellen.

 Het is meer een terugkoppeling naar het nu en dan mn hier. Een 'Zie het gaat ooit voorbij zijn, dus misschien is het een aardige om af te ronden wat afgerond moet worden'. Bovendien zou dat eindelijk de rust geven om het gewenste leven te leiden. Ha, ha, maar toch.

 Iets met focus zou een aardige zijn.  Focus, invullen cq vormgeven en uitvoeren. Voor de Kerst alles wat gedaan moet worden gedaan hebben. Da's groots en slikken. Maar waarom niet?

Onnavolgbaar

 Een overleden echtgenote als mede ondertekenaar op een rouwkaart naast je huidige vrouw ... Ik moest het berichtje meerdere malen lezen, voordat tot me doordrong, dat het een serieuze vrg betrof. Gelukkig vrgn ze tegenwoordig eerst en stellen me niet weer voor voldongen feiten. Maar hoe krijg je het bedacht? Moeten al mijn 'vlammen', die ooit met me bij mijn ouders zijn geweest op de kaart? Of alleen de overledenen? Of mn die waar ik mee getrouwd ben geweest? Dan moet er nog eentje bij. Wordt een klein harem op die manier. Wat een onzalige gedachte.

 Yoland is bijna 12 jaar geleden overleden. Wat heeft die in godsnaam met de rouw rond het overlijden met mijn moeder uit te staan?? Leg het me uit. Misschien mis ik een link. Mocht ze in het theoretische geval als een engeltje op een roze wolk zweven, laat haar ff aan mijn doorgeven wat ze zelf zou willen. Zelfs die eikenhouten kist zal inmiddels zijn beste tijd hebben gehad, laat staan wat er aan stoffelijk overschot in onder de grond is gestopt.

 Ik weet niet wat dat is, dat die kloof tussen mij en de wereld van de rest veroorzaakt. Yoland is herinnering. En om nou een herinnering in feite een recente dode te laten herdenken of groeten, hoe je het ook zien wilt, komt mij voorzichtig gezegd tamelijk bizar voor.

Zoektocht

 Gezocht, gevonden en gekocht. En dat in een aangenaam kader jojoënd door Sibiu. De grootste moeite kostte het vinden van soda. Bij al het wecken en anderszins conserveren in potten en flessen zou je verwachten dat soda een normaal verkrijgbaar ingrediënt, schoonmaakmiddel zou zijn. Allesbehalve. Ja, caustic soda, maar ik hoef geen afvoerpijp te ontstoppen!

 Massa's schoonmaakmiddelen. Voor toilet, badkamer, keuken, vloeren. Alles in diverse smaken en verschillen in pretentie. Idem wasmiddelen, wasverzachter, witmakers, ontkalkers. Middelen voor afwasmachines. Etc. Vier keer minimaal 25 of 30 meter schap, 4 of 5 rekken hoog. Pas bij de tweede, nog meer vertraagde rondgang ontdekte ik het spul. Niet netjes gespiegeld, eerder enigszins weggemoffeld. Twee stuks meegenomen, want als over een jaar het eerst pak leeg is, is het vast weer zoeken.

 Minder succes bij de zoektocht naar ketjap manis. Hier kennen ze alleen de gewone sojasaus in de varianten zout en minder zout. Het spul is dunner, enkel van soja èn te zout. Bedacht dat ik het misschien zelf op smaak kan maken in de gewenste richting. Het verdikken zit er ws niet in.

 Voor andere zaken in alle rust door bouwmarkten gelopen. Het heeft niet dezelfde aantrekkingskracht als een supermarkt van voldoende formaat, maar ook niet verkeerd.

 Update: bij de eerste beste poging zomaar een recept gevonden om die manis zelf te maken. Soms is het internet om te zoenen!!

Verouderen

 Freek de Jonge heeft nooit mijn voorkeur gehad. Heeft veel moois gemaakt, maar schreeuwde me teveel en kan dat nog steeds niet laten. Maar op Nu.nl staat nav zijn 75ste verjaardag een leuke quote uit een interview in de Volkskrant over zijn meest recnte show 'De suppoost':

"Soms moet ik wachten tot het juiste woord me te binnen schiet. Als je jong bent, wordt de tijd gefrustreerd doordat je te snel wil, geen rust hebt; naarmate je ouder wordt, wil je soms te snel voor het tempo dat je aankan. (…) Zonder het al te zeer op de spits te drijven: ik word zo langzamerhand uitgeschakeld. Het is onherroepelijk duidelijk dat ik bezig ben de zaak af te ronden."

Waanzin

Even heel iets anders... de vreemde bochten waarin men zich tegenwoordig draait om aan de hedendaagse onzin van diversiteit en inclusiviteit te voldoen en de terechte kritiek daarop. En dat -godbeterehet- in een computerspel over een volledig bijeen gefantaseerde wereld ergens in de toekomst. Het zijn reacties op het artikel "Cyberpunk 2077 biedt geen gendertypes voor eigen personage" op www.gamer.nl.

Robert-Frans, 29 augustus 2019 18:33

'Hoe menselijk ben je nog wanneer je van lichaam veranderd.'

Interessante vraag. Ik geloof zelf namelijk dat we een ziel en een lichaam zíjn, dus niet enkel een lichaam hébben. En dat je geslacht daarom onlosmakelijk een fundamenteel deel van je menszijn uitmaakt, ook als je je niet expliciet man of vrouw zou voelen en ook als je lichaam zelf in de war is daarover. Het moedwillig verzwijgen van de geslachten, alsof ze er niet toe doen, lijkt mij daarom nu juist ook het ontkennen van een groot deel van onze menselijkheid.

Ik bedoel, spelers keuzes geven is natuurlijk prima, maar waarom mag ik in dat spel dan niet kiezen om mij expliciet als mán voor te stellen?
Kortom: waarom mag ik daar geen man zijn?
Waarom dat niet gewoon optioneel maken, in plaats van iedereen verplicht mee laten doen in het spel der ontkenning onder het mom van 'genderneutraliteit'?
Dat je dus gewoon kunt kiezen tussen man/vrouw/neutraal/geen keuze, met vervolgens dezelfde vrije keuze tussen de verschillende lichamen?
En hoe gaan ze dat dan doen met dialogen? Alle 'he's' en 'she's' vermijden en zo onvermijdelijk zeer geforceerde volzinnen produceren? Of gewoon helemaal geen enkele dialoog laten gebeuren (tegen jou)?

De discussie over transhumanisme en genderneutraliteit hebben misschien juist wel meer raakvlakken met elkaar dan menigeen denkt. Ik weet het eigenlijk wel zeker.

DevTrunks, 29 augustus 2019 18:59

@Robert-Frans Je gooit hier gender en geslacht door elkaar heen. Geslacht is biologisch. Gender is een sociaal ding. Wat CDPR hier doet is het gender-deel, dus het sociale, wegnemen zodat mannen en vrouwen een personage kunnen maken zonder dat zij te hoeven voldoen aan de karakteristieken die wij normaal gezien aan beide genders toeschrijven. Lang haar en make-up voor vrouwen, bijvoorbeeld.

"Ik bedoel, spelers keuzes geven is natuurlijk prima, maar waarom mag ik in dat spel dan niet kiezen om mij expliciet als mán voor te stellen?
Kortom: waarom mag ik daar geen man zijn?
Waarom dat niet gewoon optioneel maken, in plaats van iedereen verplicht mee laten doen in het spel der ontkenning onder het mom van 'genderneutraliteit'?"

Dat is het hele punt van CDPR. Als jij je als traditionele man wil uitdossen kan jij gerust je gang gaan. Daarentegen, als er mannen/vrouwen zijn die dat niet willen, hebben zij in deze game nu ook de keuze dat niet te doen. Dat is alles.

Ghost, 29 augustus 2019 19:46

@DevTrunks, geslacht is de letterlijke vertaling van (het Engelse) gender, niet meer en niet minder

Robert-Frans, 29 augustus 2019 20:50

@DevTrunks Ik begrijp je punt, maar in het dagelijks taalgebruik wordt met gender vaak ook wel degelijk geslacht bedoeld, ook omdat gender inderdaad Engels is voor geslacht, zoals Ghost al aangeeft.
Als men bijvoorbeeld spreekt over genderneutrale toiletten, dan bedoelt men daadwerkelijk dat er geen heren- en vrouwentoiletten meer zijn.
De genderneutraliteitsbeweging heeft dus wel degelijk een eigen, specifieke visie op de menselijke, biologische natuur, waar mensen zich naar zouden moeten schikken om echt vrij en inclusief te zijn.

Ik denk dat je het woord gender dus niet zonder meer uitsluitend sociaal kunt interpreteren, ook al omdat het sociale aspect natuurlijk net zo goed door onze menselijke, biologische natuur wordt ontwikkeld.
Je ziet dan ook dat zelfs in vrije, progressieve samenlevingen als de onze, mannen en vrouwen vaak geslachtsunieke keuzes maken, bijvoorbeeld dat mannen meer in de techniek te vinden zijn en vrouwen meer in de zorg.
Iets wat natuurlijk helemaal geen probleem is, maar volgens niet weinig 'genderneutralisten' weer wel, omdat dat niet strookt met hun ideologie en kijk op de menselijke natuur.

De ideologie achter het begrip genderneutraliteit is dan ook daadwerkelijk gericht op het zoveel mogelijk verzwijgen en bagatelliseren van de geslachten en de natuurlijke verschillen daartussen.
Waardoor je in een spel als deze dus blijkbaar ineens geen man kan zijn, maar enkel kan lijken op een man.

Afg(e)rond

 The day after .... Moe, oud, afgebrand, uitgeput. Als ik die 25 jaar nog vol zou weten te maken, die me scheiden van de leeftijd, waarop moeders gisteren is vertrokken, dan vrg ik me af in welke conditie ik dan zou verkeren. Het lichamelijke wrak wat mijn moeder inmiddels was, zou ik moeiteloos in negatieve zin weten te overtreffen, als ik mijn ik van vandaag extrapoleer naar de toekomst.

 Gedaan wat gedaan moest worden en in elkaar gezakt als een plumpudding. Voorspelbaar al had ik het me niet bedacht. Voor elven plat en half zes voor het eerst bij mijn positieven. Op het eind druk bezig in een bos met het bouwen van huisjes op een ondergrond van drijfzand ..... Ach, bijna een open deur.

 Vandaag de teugels verder strak trekken. De tuin schreeuwt om aandacht. Massa's oranje mini-tomaten die geoogst willen worden, Hetzelfde geldt voor de eerste kilo rode pepers. Verder maaien en opschonen. Eén van de mogelijke dagbestedingen. Gisterenavond wilde ik nog iets met stofzuigeren in het zwembad, maar het is potverdrie al om half negen afgelopen met voldoende licht om buiten te zien wat je doet. Het gaat hard richting einde van de zomer.

Vreselijk

 Krijg weer grip op mijn bestaan. Een wereld van verschil. Beetje vooruit kunnen kijken èn zelf bepalen wat, wanneer en hoe. Tempo, moment en invulling terug in eigen hand. Direct de wasmachine wezen vullen en aan het werk gezet. Het verbaast me steeds weer hoe belemmerend het kan werken, als het initiatief niet aan je eigen kant ligt. Een paar van die momenten onlangs al in de Donau-delta gehad en nu bij de afhandeling van het overlijden weer.

 Als ik helemaal niks hoef, moet of wil is het net te doen om wat moet gebeuren van anderen af te laten hangen, maar dat zijn zeldzame momenten. Het is me een gruwel, als ik me probeer voor te stellen, hoe dat gaat, als je met een groep een rondreis maakt in een bus. Alle ingeplande excursies meetjokkend in de meute achter een opgestoken parapluie aan. Van het ene oninteressante historische bouwwerk naar een ander minstens zo oninteressant historisch figuur. Het natafelen of, nog net iets erger, de gezelligheidsspelen in de avond. Het ochtendappèl voor het ontbijt. Vervolgens met koffer naar de bus en op naar de volgende halte. Daar moet een hoop geld voor geboden worden, wil iemand mij zo gek krijgen.

 Bovendien, ben gezegend met ervaring. De excursies tijdens de eerste studiejaren waren meer dan genoeg. Jeugdherbergellende. Oninteressante verhalen, ook tijdens het rijden. De verplichte stops en wandelingen naar 'interessante' plekken. Altijd overal mensen om je heen. Compleet geen privé, soms zelfs niet op de plee. Ze lagen net nog niet in je bed. Een deel van de club zette de boel steeds op stelten, een deel deed het rustiger aan en een paar hadden weinig of geen boodschap aan de rest. Daar was ik er een van.

Pushen

 Het schiet niet op met de noodzakelijke helderheid. Mijn ongeduld loopt zich warm. Situatie is helder, dus afhandelen die hap. Spijkers. Koppen. Data. Tickets. Hotel. Programma. Vergeet ik nog iets? Sluiten die doos en wegzetten. Niet het moment om het tempo, waarin veranderingen in de afgelopen weken getackled werden, ineens weg te laten zakken. De begrafenisondernemer is dan wel weer een extra schijf, waarover alles gaat lopen, maar die is ongetwijfeld stuurbaar.

 Mijn voorkeur heeft zich definitief op woensdag genesteld. Hier nog een paar dagen om het geen ovverhaast vertrek te laten worden. Vanmiddag de tijd om de duur en invulling te bedenken en alles te regelen. Straks in Nederland meer tijd dan enkel de dag van de begrafenis om niet verdwaasd in Coves terug te keren en je af te vragen of je echt wel weg bent geweest. Zien hoe bereidwillig de rest is om niet dwars te gaan liggen.

Geblokkeerd

 Lamgeslagen mag ik mezelf noemen. Vooruit noch achteruit zit erin. Iets doen. Iets regelen. zou goed doen. En dan niet de afwas, maar vliegtickets. Dit afhandelen, achter me kunnen laten. Ik zal zo snel niet meer in Zuid-Limburg terechtkomen. En als, dan meer voor Aken en Maastricht dan voor een groot deel van mijn directe familie.

 In afwachting van meer duidelijkheid omtrent de begrafenis gooi ik af en toe een blik op de vluchtmogelijkheden. Bedacht me dat Sibiu - Maastricht de meest ideale optie zou zijn. Maar om daar nou voor over München èn Rhodos heen te vliegen en terug over Faro, Lissabon en Bazel, gaat me te ver. Schiphol als aankomstplek is misschien minder rampzalig dan als vertrekpunt, maar ideaal is het niet. Hetzelfde geldt voor Dortmund, Keulen en Brussel. Eigenlijk is alleen Eindhoven een serieuze optie, maar de eerst mogelijke vlucht is dan pas volgende week dinsdag. Maar wie weet.

Zienswijzen

 Het net over bestaande breuklijnen gehad. Telefoon krijgen. En een compleet ander verhaal te horen krijgen, dan wat me vannacht via WhatsApp is toegestuurd. Rampenfamilie heb ik. Dat gaat 'leuk' worden in Nederland. Het is, dat ik het voor mijn moeder en mezelf doe, anders zou ik hier blijven.

Veren?

 Een era die afgesloten wordt. Dat is het toch wel en meer dan een beetje. Meer voor mijn broer en zussen dan voor mij. Deze vogel is vroeger gevlogen. Vriendelijk en hulpvaardig maar vooral toch eigenzinnig en veeleisend. Als niet iedereen naar haar pijpen danste, wat naarmate de jaren vorderden vaker gebeurde, dan liet ze dat op de haar kenmerkende onderhuidse manieren merken. Van die venijnige steken onder water. Zelden een rechtstreekse correctie. Dan moest je het wel heel bont maken in haar ogen.

 Het gezin is onthoofd en zal naar alle waarschijnlijkheid verder uiteen vallen langs al jaren zichtbare breuklijnen. Eindelijk op eigen benen zonder risico van commentaar. Niet steeds weer die vrg of het niet tijd wordt om terug naar Nederland te komen. De bestierder heeft eindelijk de teugels uit handen gegeven.

 Mocht er zoiets als een hiernamaals bestaan, dan hoop ik, dat mijn vader de afgelopen 17 jaar van zijn vrijheid heeft genoten, want die is hij per nu weer kwijt. De dirigenta wandelt het pad op richting Petrus. Weet niet of die nog iets weet te verzinnen om mijn vader wat extra tijd te gunnen. Lief mens, maar je moest de eigenheden wel weten te bespelen.

Naschrift

 Nou, daar zit ik dan. Ouderloos kind. Gelukkig heb ik de leeftijd ervoor. Nu is het afwachten tot me iets van een programma wordt gepresenteerd of in het theoretische geval gevraagd wordt wat me het beste zou uitkomen. Als ik goed begrepen heb, gaat er wel sectie verricht worden. De argumentatie kan ik niet helemaal volgen, iets met borstkanker en erfelijkheid. Alsof dat uit een sectie naar voren kan komen of de doodsoorzaak zou zijn geweest. Naar mijn idee gaat dit een hoop heisa voor nop worden. Hoewel een eventueel resultaat natuurlijk helderheid zou kunnen geven, is de kans groot, dat het blijft bij mogelijkheden en en waarschijnlijkheden. Maar oké, ik ben slechts één van de vijf, die zijn mening mocht geven.

Opgehouden met vluchten zoeken. Er komen is niet het probleem. Mogelijkheden zat, zeker met tussenstop. Dus eerst maar eens afwachten welke datum de rest in z'n hoofd heeft. Dat maakt het zoeken en mn beslissen een stuk simpeler.

Antwoorden?

 Obductie ... moeilijk woord. Autopsie toch? Of sectie. Maar oké, wat zou dat opleveren? Dat het niet die gebroken arm is geweest, die haar dood veroorzaakt heeft, lijkt me een redelijke zekere gok. Maakt de rest wat uit? In een situatie als deze? Was ze jaren jonger en vol levensenergie geweest, was het een ander verhaal geweest. Was dit verloop er sowieso ws niet geweest.

 Naar idee om in een dode te gaan zitten rommelen. Bovendien kan het weken gaan duren, voordat er een antwoord komt en misschien lost dat antwoord wel niks op of levert een of meer waarschijnlijkheden, die je je nu ook zelf kunt bedenken. Voelt net zo verkeerd aan als orgaandonatie. Ik geloof niet in poorten en Petrussen maar het ongeschonden de grond in gaan is me wel wat waard. Zover ik weet wordt het begraven. Cremeren is nooit een optie voor haar geweest. Zij geloofde wel in de jongste dag en kon zich daar met een hoopje as niks bij voorstellen. Geen herrijzende feniks.

 Maar goed. Het zijn er vijf die moeten beslissen. Eindelijk wordt me ook wat gevraagd. De eerste keer in al die weken van soms toch ingrijpende beslissingen. Achteraf gezien heeft iedereen incl. medici achter de feiten aan gelopen. De dood is ze steeds een stap voor geweest.

Geklaard

 Aangekomen? Geen idee. Vertrokken, dat is een feit. Het wachten is voorbij. In slaap gevallen en een minuut of wat na ontvangst van het bericht wakker geschrokken. Leeg gevoel. Een groot leeg gevoel en dan ben ik verder nergens mee bezig geweest. Het zal voor de anderen nog leger aanvoelen na de weken heen en weer geren tussen huis, werk en verzorgingsplek. Voor een moment. Daarna begint een bal te rollen, die pas na de begrafenis tot rust zal komen. Gelukkig zijn het er geen twee, zoals bij Yoland.

 Van het breken van een arm naar het vertrek uit het leven. Leven blijft een aparte bezigheid en doodgaan niet minder.

Eindsprint?

 Van beduidend slechter naar 'nog maar enkele uren' te gaan. Het gaat hard. Is met slikken nauwelijks bij te houden. Gaat ze het me makkelijk maken met het onthouden van haar sterfdag of weet ze het nog tot na twaalven te rekken? Geen rechtstreekse vlucht meer morgen. De volgende pas aanstaande dinsdag. Wat ga ik met de honden doen? Hoeveel tijd ga ik voor het verblijf in Nederland uit trekken?

 Ineens komt een losgeslagen golf op je af. Wat, waar, wanneer en hoe? Mensen hebben ervaring, maar ervaring is geen garantie. Uiteindelijk dus afwachten. Een andere mogelijkheid is er niet.

 Over Schiphol reizen maakt me niet vrolijk. Twee keer overstappen bij de treinverbinding van Dortmund naar Heerlen kan me ook niet plezieren. Waarom is er ineens geen zaterdagse vlucht van Cluj naar Eindhoven? Als ik niet uitkijk, ga ik tollen.

 Ga ik de nacht doorhalen? Lijkt me een weinig praktisch idee. Mocht het verwachte uitkomen, heb ik morgen niet zoveel aan een duffe kop. Dan moeten spijkers met koppen geslagen worden in de kortst mogelijke tijd.

'Dompert'

 Terug thuis na een niet verkeerde dag buiten de deur en als eerste een stel berichten ontvangen over de toestand van je moeder, die op z'n zachtst gezegd weinig bemoedigend zijn. Hangt natuurlijk af hoe je het bekijkt, maar dat het slechter met iemand gaat, is ook als je de persoon de uitweg uit het leven gunt niet bemoedigend te noemen.

 De 'morfinemachine' is aangezet en nog een paar van die enkel in één richting wijzende  veranderingen. De dip down schijnt door te zetten. Mijn vader heeft zich tot op het eind verzet. Moeders schijnt te berusten.

 Even de tijd genomen om een en ander tot me door te laten dringen en te bedenken of ik er (al) iets mee moet of kan. Zometeen de honden en dan meer tijd voor mezelf en het besef, dat het weleens haar laatste nacht zou kunnen worden. Vreemde mechanismen zijn aan het werk.

Eenmalig

 Een dag voor mezelf. Wat ga ik daarmee doen? De hele dag in bed liggen kan al niet meer. Ik ben op en heuvel op geweest met de honden. Het weer doet wederom z'n best. Over die hoek valt niks te klagen. Dat impliceert dat er andere hoeken zijn, waar dat wel over kan, maar ook die zijn er voor het moment niet of het zou de koffiemachine moeten zijn, die de melk weereens niet lekker wil opschuimen. Ding wil vast schoongemaakt, maar mooi niet vandaag.

 Ga ik de dag verbloggen? Beetje asociaal en bovendien ben ik daar niet depri genoeg voor, heb de hele wereld niet tegen en ook niks speciaals meegemaakt. De dagen sukkelen voort zoals de jaren gedaan hebben, als je terugblikt. Ook geen zin in, in terugblikken.

 De tuin dan maar? De tuin kan wachten. Het is afbouwen in de tuin en vandaag is geen dag om af te bouwen. Die paar tomaten houden het nog wel een dag uit en de pepers zijn nog volop bezig met kleur krijgen en de rest heeft z'n beste tijd gehad.

 Een goed terras op een mooie plek ga ik me gunnen, denk ik zo. Ik hou me ff niet met de wereld bezig. Ik ga die aan me voorbij laten trekken, Morgen weer verder met die 364 andere dagen van het jaar.

Truckersbestaan

 Rij ik de helicopter van R'dam naar Košice of bedenk ik me een iets minder gemakzuchtige invulling voor het resterende deel van de avond? De laatste tijd veel te veel km's gemaakt in ETS2. Tekenend voor de onbestemdheid van het moment of beter periode? Zou best wel eens een keer kunnen. Het is afleiding en bezig zijn. Weinig nadenken en toch iets doen, al stelt dat laatste niet al teveel eisen aan mijn persoon. Waar vrijwel zeker een behoorlijk deel van de aantrekkingskracht van de tijdspassering in zit.

 De afgelopen dagen wel tweemaal op mijn kant terechtgekomen. Dommelen achter het stuur is ook in een simulatie niet het slimste om te doen. Gelukkig kent de digitale wereld de mogelijkheid van een stap terug en de draad opnieuw oppakken. Niet dezelfde avond, tenminste niet meer dan het oproepen van een opgeslagen moment voorafgaande aan het ongeluk. Het rijden is dan voor de volgende dag.

 Ik strooi met zware trucks voorzien van redelijk functionele toeters en bellen onder mijn personeel maar desondanks kruipt het banksaldo gestaag richting de 100 miljoen. Ze moeten dan wel als garage in z'n geheel op het hoogste niveau gekwalificeerd zijn. Dat gaat nog ff duren voor ik ze alle dertien verwend heb. Op die manier is er nog 45 maal dik 3 ton uit te geven en dan zou ik het qua uitgaven niet meer weten. Winst per week 3,5 miljoen met stijgende tendens. Hoe hoger gekwalificeerd, hoe verder ze mogen en hoe meer ze kunnen verdienen.

 Komische noot: De verst bereikbaar plek voor de meeste van mijn garages is naar het schijnt Aberdeen. Krijg je logboeken met allemaal heen- en terugritten tussen de betreffende garage en Aberdeen. De computer of het rittenverdelende algoritme denkt niet aan het maken van leuke tussendoortjes of afwisseling ter voorkoming van een eenzijdig truckerbestaan.

Onhelderheid

 Afspraak over het hoofd gezien. Alles zoals bijna standaard anders gelopen dan niet ingepland. Ica bezocht. Weg middag. Nog net de vaat kunnen redden voor we vertrokken. Kilo's lichter en een haardos, of meer wat er van over was, waar je niet mee gezien zou willen worden. Maar ze wilde wel mee uit en met een hoed op, was het best te doen.

 De verhalen gingen net iets meer aan me voorbij dan normaal. Medicijnen, behandelingen, het alternatieve circuit en voedseladviezen. Daarmee had je meer dan 90% van de onderwerpen gehad. Geen Ceausescu deze keer bedacht ik me achteraf. Niet de onderwerpen waar mijn interesse door gewekt wordt. Ook niet als de gesprekken in het Nederlands waren geweest. Nu had ik me er ook nog eens extra voor moeten inspannen, had ik het willen kunnen volgen.

 Als het onderwerp van het gesprek me bij benadering duidelijk is, kan ik met een beetje moeite een heel eind met mijn begrip komen. Is het onderwerp onduidelijk of zegt het me niks, dan blijft het Roemeens Chinees. Niet echt verbazingwekkend, want dat kon ik na 10 jaar in Frankrijk ook nog met het Frans hebben en daar kon ik me meer dan gemiddeld in redden.

 Wat me wel duidelijk werd, al moest ik het achteraf ff checken, was, dat het verhaal minder duidelijk is, dan het na een chaotisch begin leek te zijn geworden. Waar zit het nou? Waarom eerst chemo en niet eerst een operatie? En zo zijn er meer vrgn, waar geen duidelijk antwoord op komt. En Marinana is niet echt van het doorvragen. Het lijken me nogal essentiële punten, waarop helderheid geboden is, om te weten waar je aan toe bent en welke kant je op wilt. Nu lijkt het een beetje medische willekeur of met een kanon schieten op een mug.

Doelloos

 Een nadeel van die onverwachte innerlijke rust is, dat er niks is om voor in beweging te komen. Daarom zitten die Aziatische monniken ook uren of dagen in lotushouding te niksen. Misschien willen ze wel, maar weten niet wat. Volgens mij verleer je nvvt het hele idee, dat er dingen te doen zijn of zelfs gedaan moeten worden. Zover zal het bij mij niet komen, denk ik zo. Bovendien heb ik die rust niet nodig om tot niks te komen, dat lukt me ook uit de losse pols.

 Een beetje voor je uit staren is niet direct verkeerd. Maar als je al nergens naar kijkt èn ook nog eens nergens aan denkt, wordt het wel een lege toestand. Staren en mijmeren, daar krijg ik een dag wel mee gevuld. Op terras, in de tuin, op bed of zoals nu voor het scherm van de Pc. Maar nu is in feite het omgekeerde de bedoeling. Niks mijmeren en ook geen gestaar maar iets doen! Zo raar is dat toch niet? Volgens mij is het gewoon het bekende 'verstand op nul, blik op oneindig en gaan met die banaan'. Of toch niet? Ik raak in de war.

Heroppakken

 Prachtige dagen verklungeld. Gelukkig is het mooi weer nog niet voorbij.Volgens de voorspellers hebben we nog een week van deze prachtig zonnige dagen. Mogelijkheden te over om de dagen op nuttige en toch aangename wijze te vullen. Ik ga me niet vastpinnen. Ik zie wel. Gewoontegetrouw van binnen naar buiten werken. Van aanrecht, via tuin in het begin van de avond eindigen aan de rand van het zwembad. Eén van de mogelijkheden. Ws de minst onwaarschijnlijke.

 Ondertussen graag wel de innerlijke rust weten te bewaren. Dat bevalt me wel. Af en toe diep inademen om de links en rechts opduikende gedachten weer tot maaiveldniveau te reduceren. Ff alles blanco houden. Daar kunnen enkel mooie dingen uit voort komen, zou ik onder andere omstandigheden denken. Nu is het vrije baan voor de zachte landing van het onvermijdelijke. Ook niet verkeerd.

 Nog een koffie er tegen aan en dan de dag recht in de ogen kijken.

(T)rekken

 'Gewend' zou ik het niet willen noemen, maar het idee dat ik er vanalles mee en door moet is er wel een beetje vanaf. Zelfs de vlucht gaan we wel zien. Eerste mogelijkheid zonder tussenstop is komende donderdag naar Eindhoven. Maar ja, voor hetzelfde geld is het donderdag over een week. Het enige wat hetzelfde blijft, is, dat het boeken pas een of twee dagen van te voren zal kunnen gebeuren. In Nederland gaan zitten wachten is nog vervelender dan het hier te doen. Kortom verder met het oprapen van de draden, die ik uit handen heb laten vallen. Terug naar de orde der dagen. 'Life goes on' zogezegde en dat niet pas achteraf.

Schatten

 Benieuwd hoe dit gaat verlopen. D'r tikken nu meerdere klokken. In elk geval twee. Eentje richting de vakantie, de andere richting het overlijden van moeders. Gaat dat (net) goed of gaan die twee elkaar dwarszitten. Het eerste aftellen is geheel geregeld, daar hoeft niks meer aan te gebeuren. De tweede countdown kan nog rare slingers maken. Inschatten is moeilijk, zeker als de informatie, die je krijgt, niet consistent is. Dacht bijv. dat de sonde (voeding en vocht) al verwijderd was, maar dat is vandaag pas gebeurd. Op verzoek van mijn moeder. Het ding jeukte. Maar wel of geen sonde is een wereld van verschil in dit soort situaties.

 Of ik nou in de omgeving van Voerendaal zou zitten of hier op het Transsylvaanse platteland maakt volgens mij niet zoveel uit. Doen kun je niks en er dichter op zitten is ook geen garantie voor een betere informatieverstrekking, tenzij je er 24 uur per dag naast zou zitten. Wat ik me niet zie doen.

 Anderzijds is het zo'n moment, waarop je merkt, dat al die prachtige communicatiemiddelen zo z'n beperkingen hebben, mn de geschreven media. Kretologie werkt als een trein, maar als het subtieler bedoeld is, luistert het nauwer en kost het wat geping-pong, voordat je het antwoord hebt, waar je iets mee kunt. En dan ondertussen maar opletten, dat je niet ongewild voor irritatie zorgt, want dan moet je daar ook weer wat mee. Maar goed, we zijn nu waar ik twee dagen geleden dacht te zijn. Dus?? Minimaal 2-3 dagen en dan zou het stervensproces zichtbaar begonnen moeten zijn.

Schoongeveegd

 Geen stilte om me maar stilte in me. Is weereens wat anders. Stilte voor de storm? Er gaat niks dreigends van uit. Het is meer doods, wat natuurlijk uitstekend past bij de situatie. Geen idee wat ik er mee aanmoet. In elk geval niet in blijven hangen, als deze situatie lang(er) gaat duren.

Sauna

 In de winter zul je er bevriezen, als je je niet goed aangekleed hebt, maar om nu in mijn nakie naar een begrafenis te gaan ... Buiten over de dertig, binnen hutje/mudje iets van 100 personen à 37º C per stuk. Ipv vensters tegen elkaar open te gooien werd de deur achter iedere laatkomer weer netjes gesloten. Het is lang geleden, dat ik zonder koorts zo heb staan zweten. Eenmaal weer in de buitenlucht had ik alleen aan de voorkant van mijn overhemd nog een paar plekjes, die niet donkerder waren van het vocht. Over gezicht en rug rolden de druppels in hoog tempo na elkaar naar beneden.

 De direct betrokkenen zullen er niet mee bezig zijn geweest. Die hadden andere zaken aan hun hoofden. Het was een emotionele toestand. Je zult 40, 50 jaar samen zijn geweest. De kinderen een stuk korter. De man was goed tien jaar ouder dan ik. En dan het weer dichtgooien van het graf. Het bonken van de kluiten op de toch redelijk hol klinkende kist. Dat is toch wel het lulligste moment. Ik zou meer voor een grafkelder of zoiets zijn. Hup, erin schuiven en verder geen gedoe.

 Het tafelen overgeslagen. Opzoek gegaan naar olie voor de auto. Een vreemde zaak, want onlangs pas ververst. Zo gaat het leven verder

Overgevuld

 Soepel is anders, maar zo vreemd is die toestand me niet, mag eerder normaal heten. Weinig soepel maar draaiende. Wat wil een mens meer? Nou, breek me de bek niet open. Bezig, uiteindelijk doet dat toch het meeste deugd afgezien van het hangen op een goed terras. Me nog een goed uur van de straat houden en dan gaat het weer richting kerkhof. Half Agnita zal er wel rondhangen bij de begrafenis.

 Mijn hoofd weet maar moeilijk richting te houden. Begrafenis, toestand van mijn moeder, reis naar Nederland, duur verblijf, tijd nodig voor noodzakelijk voorbereidingen op het eerste niveau. Direct daaronder de tuin, het zwembad, houthakken, druiven opbinden, gastenhuis uitruimen, kluszooi verplaatsen, etc, etc. En nog weer een trap lager of dieper de toestand van Ica, het ontwerp van de kas, natte hoek gastenhuis, houten vloer mezzanine (slaat nergens op maar klinkt prachtig) gastenhuis, wat te doen met Mariana's oude meubilair, vloer tuinkamer, lichtpunten op de binnenplaats en in de schuur, etc, etc, etc.

 Een jaar ongestoord de tijd hebben om te doen wat nog gedaan moet worden om de origineel bedachte situatie tot stand te brengen. Ik vrees, het zal een illusie blijven.

Afdalen

 Later op de avond een bericht van mijn zus:"Was". In eerste instantie vond ik dat een wel erg bondige manier om de dood van mijn moeder aan te kondigen. In tweede instantie vloog het idee van haar dood me aan. Hartslag omhoog en zweten. Stom hè? Bovendien was het helemaal niet zo, maar had mijn zus te snel op de 'verstuur'-toets gedrukt en moest het grootste deel van de zin nog komen.

 Niks dood, maar ook nauwelijks meer wakker en als wakker, is het niet duidelijk of ze bij kennis is. Na de ups van afgelopen dagen weer een stevige 'down'. Zozeer zelfs dat één van mijn zussen besloot om de nacht te blijven. Die nacht is voorbij. Geen bericht is 'goed' bericht. Dus weer een dag verder in dit verhaal.

 Een beetje als de oude indianen, die zich ergens op een berg een bedje op palen laten maken in de richting van de opkomende zon, daarop kruipen of ws getild worden en dan de boel over zich heen laten komen. Het natuurlijke einde. Wegzakken in het niets. Contact is er al niet meer. Jammer. Ik zou graag weten of er nog iets in dat hoofd omgaat en zo ja, wat.

Afstand

 Handje geven. Bloemen droppen. Tranen laten (Mariana). Borrel of fris pakken met een stuk notencake en naar buiten. Daar staat iedereen wat te staan en/of te kletsen. Je gaat niet direct weg maar blijft een uur of wat hangen. Al die ongeschreven regelgeving ...

 Op de een of andere manier liet me alles meer koud dan normaal. Het ketste gewoon op me af zonder gelegenheid tot doordringen. Aan de dode zal het niet hebben gelegen. Sympathieke man. Zo eentje met van die ondeugend twinkelende ogen, die zich naar mijn idee niet zoveel van de mensen om zich heen aantrok en graag een borrel dronk. Het was meer, dat ik al genoeg met mezelf en mijn moeder had te stellen, denk ik. Geen ruimte voor meer medeleven. Een vreemde vorm van afstandelijkheid en dat is iets, waar ik toch wel het nodig van afweet en ervaring mee heb.

Opgebaard

 Condoleren is hier een nogal uitgebreide bezigheid, waar ik me meestal vrij overbodig voel. In de dorpen in het huis van de overledenen in de 'stad' (Agnita) in een kapel op het kerkhof. Geen gedoe thuis met als risico, dat er meerdere doden opgebaard liggen. Zo ook gisteravond. De afstandelijkheid van de kapel maakt het voor mij makkelijker, maar het persoonlijke is ver te zoeken.

 Degene waar wij voor gingen stond pontificaal in het midden, de andere dode (m/v) weggemoffeld in een zijarm van de kruisvormige kapel. Wie waar komt te staan en wie dat regelt mag joost weten. Volgens mij was het nu vooral een kwestie van publiek. De in de hoek weggewerkte overledene had nauwelijks bezoekers, lag open en bloot (maar aangekleed) opgebaard. De man waar wij voor gingen lag onder een koelingsmechanisme met inkijkraam. Misschien hebben ze ook maar één zo'n koeler.

 Maakt niet uit. Prettig was, dat er een foto uit betere tijden van de man op het koeldeksel stond. De aanblik van doden maakt  me niet vrolijk en vaker wordt de gestorvene er ook niet mooier op. De blik in de kist heb ik me bespaart. Hou liever mijn herinnering in stand zoals ik 'm op andere momenten heb gezien.

Structuurherstel

 Knopen, knopen en nog eens knopen. Het geheel begint weer vorm te krijgen. Niet alles volgens planning. Het weer heeft besloten om te slaan. Een onweer nadert. Desondanks komt er meer en meer ruimte, een blik geworpen in de tuin en lekker bezig geweest met een kleurrijke lunch. Gebak deels weggewerkt naar de buren. Scheelt weer in de calorieën en doet geen afbraak aan de lol van het maken. Oplossingen en invullingen die hout snijden.


 -Straks meer-

 .... nou, daar is het niet van gekomen.

Verstild

 De wasmachine in 24 krijgt meer en meer kuren. Nu weer ergens in het spoelen/centrigugeren gestopt. Niks ff verwisselen en weer weg. Een goed half uur zitten en wachten totdat de machine alsnog het programma tot een goed eind heeft gebracht.

 Zit je daar. Alleen, maar dat is eerder een voor- dan een nadeel. Iancu, de hond op de slaapbank en een keuken waarin na inmiddels bijna drie jaar weinig of niets is veranderd. Het enige wat anders is, is de dichtgeklapte klep van het fornuis. Voor de rest is het Jan Steen dat de klok slaat en zoals ik altijd heb gevonden, mag het eens goed schoongemaakt worden. Het is alsof Mariana's moeder even naar buiten is gelopen ipv van overleden en lang en breed begraven.

 Koeien worden niet verkocht. Huis wordt aangehouden. Ik snap het niet zo goed. De koeien en dan mn Rezi is ws omdat Mariana het idee van slachten niet aan staat. Maar als het dier, geen idee hoe oud maar op leeftijd, dood neervalt, heb je een groter probleem. En als je het mij vrgt, staat slachten me meer aan dan ergens in het wild droppen en laten verrotten. Het huis zal zo'n zelfde iets zijn, alleen gaat het dan om twee neuzen (Mariana en haar broer), die daarover op één lijn moeten zien te komen.

 Het kost allemaal tijd, geld en werk en in feite doet Mariana er helemaal niks mee. De koeien laat ze verzorgen, de velden bewerkt de broer en het huis wordt gelaten voor wat het is. Mariana haalt er af en toe een bezem doorheen. Soms lijkt het alsof ze meer met 24 dan met 13 bezig is. Ik had die boel allang leeggetrokken. Maar ja opruimen en vooral wegdoen zijn hier zonder sentimentele verwikkelingen al pijnlijke woorden.

Structureren

 De dood maar ff naar de zijlijn werken. Gaat niet helemaal lukken met het condoleren vanmiddag en de begrafenis morgen, maar weg van de voorgrond zou wel prettig zijn. Genoeg Weemoedt en Dorrestijn voor het moment. De zon schijnt, Al weer dagen niks in de tuin gedaan. Kan sinds gisteren weer de bodem van het zwembad zien. Misschien een idee om dit jaar alsnog de stofzuiger aan te sluiten. Het stofzuigeren had vorig jaar een weldadig relaxerend effect op mijn gemoed. Zou het effect tot herhaling bereid zijn? Ooo, en de wasmachine niet vergeten.

 Het is chaos in en om me heen. Ik doe vanalles maar het verband, de structuur ontbreekt. Ik produceer losse eindjes. Hap, snap. Nog net geen kip zonder kop. Laat ik proberen er weer wat lijn in te brengen. Ordnung muss sein, tenslotte. Hoewel, chaos schijnt de meest natuurlijke van alle toestanden te zijn. Maar dat is zo'n oud verhaal, dat iedere keer op de verkeerde momenten opduikt. Laat ik me met die natuurlijke chaos bezig houden, als ik alles weer op orde heb!

Eindspel

 Dit 'grapje' kan zonder problemen een paar weken gaan duren. Het op en neer richting de dood kent geen vast patroon. Als ik me niet vergis heeft het bij de moeder van Yoland in een soortelijke situatie iets van twee weken geduurd, voordat de lichaamsfuncties het voor gezien hielden. Twee weken waarin ze al snel helemaal niet meer bij kennis kwam. En toen is op het laatst zeker weten een handje geholpen.

 Het gaat volgens mij afhangen van het drinken. Voedsel heeft mijn moeder gegarandeerd voor weken genoeg in haar lijf, ondanks de vele kilo's dit ze de laatste tijd al was afgevallen. Vocht is de bottleneck om de nieren aan het werk te houden. Stoppen die, dan vergiftig je jezelf in een paar dagen tijd.

 Nu let ik extra op mijn telefoon, als dit zo rustig voortkabbelt, raakt die extra aandacht in vergetelheid en zal het onvermijdelijke bericht alsnog per verrassing op mijn digitale deurmat vallen. Als het rekken wordt, dan graag tot in oktober anders krijgt het lang vooraf reserveren van vakantiebestemmingen een tweede knauw dit jaar. En er wel aan beginnen maar eerder terug moeten keren is een nog minder aantrekkelijk idee. Vanaf hier zal het zelfs afwachten worden of direct de meest voor de hand liggende vlucht geboekt kan worden, en dan ken ik hier de weg, laat staan als je alles eerst nog moet gaan uitzoeken. Oooo ja, dat zou ik nu al kunnen doen. Nou, nee, dank je.

Slotzin

 Tot straks.
 Morgen weer.
 Ik ga een uurtje plat.
 FF naar de plee.
 Ik ga boodschappen doen.
 Nu niet, straks.
 Als ik hiermee klaar ben ....
 Ga maar vast, ik kom zo.
 Etc,

 Allemaal momenten die geen vervolg zou kunnen krijgen, potentieel frustrerende laatste woorden.

Eerbetoon

 Vlaai met verse pruimen en toët (of is het toèt? Spreek het uit op z'n Roemeens met aparte klinkers ipv een samentrekking) met bosbessenjam. Geen vijf stuks van het een en vier van het andere. Zoals in oude tijden waarbij de eerste vlaai al verorberd was voordat de laatste uit de over kwam. Twee goed gelukte vlaaien en een mislukte linzenvlaai, zoals het netjes heet. Nou ja, mislukt. Het ding had langer in de oven gemoeten en voor een prettige verwerking was het deeg te brokkelig. Dat recept klopt niet of komt in elk geval niet overeen met de samenstelling, zoals ik ze als kind gemaakt heb zien worden. Kan me ook niet heugen, dat ik mijn moeder iets uren in de koelkast liet liggen.

 Ergens moeten de originele recepten 'opgeslagen' zijn. Tussen aanhalingstekens omdat ik ze nergens als bestand kan terug vinden. Moet het nog in de tijd van pen en papier zijn geweest, dat ik de navraag heb gedaan? Iets wat ik trouwens meer dan eens heb gedaan, dat weet ik zeker. Ga dat maar eens terugzoeken in al die schriften van boekwerkformaat. En bovendien zou het stom zijn, als ik het zo vastgelegd heb. Het moet slimmer gebeurd zijn. Of in een apart schrift of, bedenk ik me ineens, als inlegvel in een van de relevante kookboeken. Morgen kijken. Nu eerst nog maar een stuk van die verse pruimenvlaai. Smaakt uitstekend en qua deeg mooi gelukt.

Onbepaald

 Rare bezigheid dit wachten. Je wacht niet op iemand's komst, je wacht op het vertrek en het zelf voor gezien houden is deze keer geen optie. Je hebt waarschijnlijkheid maar geen zekerheid en al helmaal geen afspraken. Overgeleverd aan de willekeur van het moment. Aftellen met een vooralsnog bewegelijke nul.

Try-out

 En bij de mogelijkheid van eentje kon het natuurlijk niet blijven. Whoppie! Ff gevrijwaard geweest van begrafenissen is er nu in elk geval alweer eentje zeker. Maandag a.s. is het weer raak. Dichtgenoeg bij via aangetrouwde familie, dat aanwezigheid bij condoleren en begraven niet te vermijden is. Gaat weer iemand die wel lol in het leven leek te hebben.

 Met een beetje pech dus maandag een begrafenis hier en dinsdag in het vliegtuig naar Nederland. Ik kan er niet enthousiast van worden. Weinig anders aan te doen, dan me in mijn kraag vatten en terug aan het werk zetten. De handen de gedachten geen gelegenheid geven tot oeverloos mijmeren over zaken, waar niks (meer) aan te veranderen valt.

Wachtkamer

 Kom op, in de benen. Ik ben het niet, die op z'n sterfbed ligt. Telefoon op geluid zetten en met de was aan de slag. Het komt allemaal niet uit, maar wanneer doet het dat wel? Schone kleren aan. Het gevoel oppeppen waar het kan èn vooral bezig blijven. Eindelijk die pruimenvlaaien bakken en een quiche proberen met brooddeeg. La vie, het leven, life, viață, des Leben, vita, la vida, élet .... leef het voor het voorbij is.

Terugspoelen

 Nu is natuurlijk het moment om terug te denken aan de speciale momenten met je moeder. Nou, dan ben ik snel uitgedacht. Kan me er geen voor de geest halen. Ze was er altijd voor het gezin, de groep als geheel. Ik kan me niet herinneren haar ooit speciaal bezig gezien te hebben met één van ons. Misschien dat dat voor mijn zussen anders is geweest. Wie weet, vrg ik dat ooit na.

 Ze zal ongewtijfeld met ons gespeeld hebben, lijkt me zo, toen we nog in de luiers lagen. En zelfs toen is ze de eerste drie jaar in feite permanent zwanger geweest en zal andere zaken aan haar hoofd hebben gehad. Kleden, voeden en zichzelf bezig leren houden. Ik denk, dat moeders dat als haar taken heeft gezien, naast het boekhouden tot op de cent van het gezinsinkomen en vooral dan de uitgaven, wat de eerste 18 jaar of zo alleen door mijn vader werd vergaard.

 Waar had ze de tijd vandaan moeten halen naast het koken, bakken, wecken, schoonmaken en naaien? Hoe zou ze zelf terugkijken op haar leven? Ja, had ik dat echt willen weten, had ik die vrg eerder moeten stellen. Ik bedenk het nou bijna als onderdeel van een protocol. Over een paar weken, ben ik het weer vergeten. Ook bij mijn vader gehad. En hoewel ik af en toe aan hem denk, is dat nooit omdat ik een vrg heb, die ik hem had willen stellen, maar nooit gedaan heb.

Aangeslagen?

 Hakt het er meer in dan gedacht? Ik denk het niet. Neemt niet weg, dat ik behoorlijk onbestemd ben. Mijn stemming laat de boel de boel. 'Blij' dat enerzijds dat 'beslissen over' voorbij is en geluisterd is naar wat mijn moeder al langer wilde. Anderzijds gaat er weer vanalles definitief veranderen, zelfs voor mij die niet iedere zondag netjes acte de presence gaf. Ze zat al jaren niet meer in ons geboortehuis maar toch had ze de functie van 'ouderlijk nest', zelfs als ik haar bij de Chinees trof ipv in haar flat.

 Ze is nog niet vertrokken en de wonderen zijn natuurlijk ook de wereld niet uit, desondanks krijgt het afscheid iets tastbaars. Het is uitgenodigd, heeft plaats genomen en wacht geduldig op z'n beurt. Eerst de priester nog, schat ik zo in, als die niet al geweest is.

 Voor mij is het uitkijken, dat ik mijn toch al niet bijster beste activiteitenaandrang volledig lam laat leggen door wachten op het verwachte. De wereld om me heen verliest kleur en ik interesse. Het is als mist die z'n omgeving opslokt.

Vaststellen

 Zou ik een datum willen weten? Ja. Werkt dat zo? Nee. Zou het 'helpen' als ik langs ga? Ws. Ga ik dat doen? Ik twijfel. Wacht ze op mij? Een haast vleiende gedachte, maar het zou zo kunnen. Heeft ze het uitgesproken? Neeeeee, natuurlijk niet. Je hoort haar behoeften/wensen aan te voelen. Altijd zo geweest. Zou vreemd zijn, als daar ineens verandering in zou zijn gekomen.

 Op naar het einde. Ik voel met haar mee. Hoe zou het zijn, dat einde? Lullig blijft, dat je het er achteraf niet over kunt hebben. Ik ben niet zo'n typ, die alles gedeeld wil zien en eigen ervaringen pas weet te plaatsen, als het past in de kaders van anderen. Maar het einde heeft een aparte plek weten te regelen en laat zich daar al jaren niet van af krijgen.

 Ooit ga ik ook die grens over. De kans dat het voor mijn moeder zal zijn is inmiddels verwaarloosbaar maar nog steeds niet uitgesloten. Een soort nieuwsgierigheid is het. Zeker weten. Wie wil niet weten wat 'niets' is, de leegte waar je 'eeuwig' in gaat verblijven, tenzij je in reïncarnatie gelooft?

Reizen

 En wat doe je dan? Je kijkt eens naar de vliegverbindingen richting Nederland. Ik woon niet binnen loopafstand van moeders zoals de rest van het gezin. Als de nood aan de man komt zijn er een hoop mogelijkheden, maar de meest voor de hand liggende is Cluj- Eindhoven met Wizzair. Op begin en eindpunt ff rijden, maar verder zonder gedoe.

 Mogelijkheden: Dinsdag 27, donderdag 29 en Zaterdag 31/8. Qua  prijs heb je weinig te makken. Het is sowieso al niet de goedkoopste verbinding en dan ook nog op het laatste moment. En het zal qua moment nog later worden ook. Definitief te plannen valt er tenslotte nog niks en in Nederland gaan zitten duimendraaien is ook niet de bedoeling. Rare praktische zaken.

 Naar Nederland wilde ik sowieso en sinds de toestand met mijn moeder heb ik dat voor me uit geschoven. Dus hoe, waar en voor hoelang zijn vragen die op het allerlaatste moment in gevuld gaan worden. Naar Utrecht wil ik hoe dan ook. Dat wordt treinen.

Inzien

 Zo gaat dat. Gisteren op het verkeerde been laten zetten, door de medeling, dat het allemaal zoveel beter ging. De bekende oprispingen in aanloop naar het vertrek. Blijkbaar. Fysiek gaat het gewoon rap bergafwaarts en in overleg met moeders is besloten niet meer met ondersteunen en stimuleren bezig te zijn. Gelukkig wordt naar haar geluisterd en is ze in staat om haar standpunt duidelijk te maken. Als je dit soort keuzes maakt, ben je je wel bewust van het onvermijdelijk naderende einde.

 Wil ik daarbij zijn? Ik heb al lang geleden afscheid genomen of besloten vrede te hebben met het feit, dat ik haar ws voor het laatst heb zien. Dat gaat zo al een paar jaar. Extra tijd. Mooi meegenomen. Nee, het laatste afscheid wel. Daar zal ik zeker bij zijn. Nu hopen, dat haar hart, dat al jaren een soort eigen leven leidt los van haar fysieke leeftijd en toestanden, haar laat gaan en het vertrek niet nodeloos lang gaat rekken.

Viață

 Monty Python zou er vast een wrang komische draai aan hebben gegeven. Ik moest vooral ff slikken. Ik zat bij de overburen in een poging om hun wasmachine weer aan de gang te krijgen en pakte mijn telefoon om me bij te lichten. Dat doe je tegenwoordig niet meer met een zaklamp. Nergens speciaal op bedacht, zie ik een serie berichten van mijn zus over mijn moeder. 'Ff niet', was mijn reactie, maar ik had in een flits genoeg gezien. Verwijderen sonde. Aansluiten mechanische pijnstiller. 'Daar gaat ze', schoot nog door me heen, voor ik me weer op de bovenlader concentreerde.

1, 2, 3

 De machinerie loopt weer in de pas. Nog niet op het gewenste tempo, maar je kunt zelden alles in één keer voor elkaar krijgen. Het is weer mogelijk om vrij te ademen in de keuken. Nu verder met de in het slop geraakte plannen van de afgelopen paar dagen. Veel willen is niet verkeerd, maar dan moet het niet bij willen blijven.

 Straks voorzichtig een blik buiten de vier muren werpen. Houtzooi of tuin. Vuurtje, selecteren en hakken of omwerken en opschonen. Niet het moment om richting te kiezen. Het is intermezzo. Tussentijd. Pas op de plaats. Straks iets met de honden en dan ... dan zou de bal nog weleens een heel andere kant op kunnen rollen.

 Teveel mogelijkheden zonder uitgesproken voorkeur. Loop ik uit of gooi ik me er nog een keertje in? Klooi ik wat an en hou het vrijblijvend of moet er iets concreet vorm krijgen? Het een wil ik, het ander heb ik nodig.

Maaltijden

Ha, ha, ha, nwe inzichten .... oude koeien zul je bedoelen. 'Intermittent fasting'. Waarom trouwens niet gewoon 'Vasten met tussenpozen'? Opendeur in artikel op Nu.nl van gisteren. Ik doe dat al zolang ik me kan herinneren. Geen trek, niet eten. Simpel systeem. Ben daar in Roemenië vanaf gestapt, oa door Mariana's instelling dat alleen eten maar niks is, en zat binnen de kortste keren met dik 10 kilo extra gewicht aan mijn lijf. Daar toevallig een paar weken geleden op teruggekomen. Nu kan de broekriem weer op gaatje vier ipv het eerste. Niet dat de buik nu verdwenen is, dus ik ben er nog niet.

 Maar wat een open deur? Die onzin van driemaal per dag eten, daar ben ik vrijwel direct vanaf gestapt op het moment, dat ik mijn eigen leven bestierde. 'Ontbijten moet' nog zo'n wijsheid die nergens op gebaseerd is, doe ik op een enkele keer na al dik veertig jaar niet meer. Ik ben geen boer, houthakker of werk als mijn vader in continudienst in de mijnen. Allemaal luxe flauwekul, die er dank zij de voorspoed ingeslopen is. Je eet als het er is en je trek hebt. Eerder omgekeerd, denk ik. Ooit moest je zoeken en/of er achteraan hollen, als je trek had. Nu vliegen de gebraden duiven je nog net niet tegemoet.

 En dan gaat het niet speciaal over chips en ongezonder. Je driemaal per dag volstouwen met gezond verklaarde groente slaat ook nergens op, als je het qua energieverbruik niet nodig hebt.

Koken

 Zoals alleen toeristen in Italië een pizza bestellen bij de lunch of zelfs het diner, zijn het dezelfde types die dat in Spanje met tapas doen. Lekkere landen zijn dat. Letterlijk. Wat een keukens en dan vooral de meer verfijnde versies ervan muv die moleculaire nonsens van El Bulli, waar de wachtlijst soms wel tot een jaar kon oplopen. De boerenhap is overal in Europa zo'n beetje hetzelfde. Gevulde soepen, éénpansgerechten en in vet drijvende worst. Enkel de ingrediënten verschillen afhankelijk van het lokale aanbod en gewoontes. In Italië bijv. pasta, Spanje rijst en in Duitsland aardappelen.

 Zelfs de Duitse keuken mag er zijn als je koks treft, die meer moeite doen om er iets van te maken, dan de recht toe, recht aan schnitzel mit pommes und salat. Dat al 25 jaar geleden mogen constateren tijdens een verblijf in het Zwarte woud. Maar Italië en Spanje hebben de zon mee in hun keukens. Letterlijk meer kleur en smaak in hun palet. Met minder moeite meer mogelijkheden. Je loopt in feite door de tuin naar de keuken en zet zo iets op tafel dat een lust is voor het oog en natuurlijk je smaakpapillen.

 Hoe kom ik er op? Geen idee. Misschien weer tijd om zelf iets meer moeite te gaan doen in de keuken? Al dat geweck is ook niet alles. Ipv oppotten is het beter het spul direct te verwerken. Soms jammer, dat ik maar één keer per dag trek heb en met smaak een paar niet al te grote gangen weet weg te werken. Hoewel. als je dat 2 of 3 per dag zou kunnen/doen, zou je de keuken niet meer uit komen.

Dauwtrappen

 Geen idee hoe het met de stemming staat, die is volgens mij nog niet wakker, maar qua activiteit is het een stuk vroeger en beziger dan gisteren. Mens, wat was dat een hangerige dag. Mocht ik de dag ervoor nog met tevredeheid bedenken, dat ik het nog niet verleerd ben om me aan mijn eigen haren uit de bagger te trekken, was het gisteren trekken aan een dood paard. Een geheid zinloze bezigheid. Het enige wat ik niet met tegenzin heb gedaan is terug in bed kruipen en dat stukken vroeger dan normaal.

 Eindelijk een punt achter de dag zetten. Wegzakken in een diepe, lange, blanco nacht. Nou, dat viel tegen. Wat een drukte was het weer en het meeste daarvan is alweer verdwenen. Er zweven nog een paar flarden door mijn gedachten maar ook die zijn zo ongrijpbaar als paling in een emmer snot. Voor mijn gevoel wel twintig keer wakker geweest. Zal in praktijk wel wat keren minder zijn geweest. Maar allemaal weinig interessant. Wat wel telde, was, dat ik ruim voor zevenen onder het dekbed vandaan ben gekomen, tijd voor de honden heb genomen, de heuvel op ben gegaan en met een klavertje vier tussen de lippen ben afgedaald. Prompt smaakt de koffie vanochtend een stuk beter dan gisteren.

Afzetten

 Het schiet voor geen meter op vandaag. Zou raar zijn om me daar over te verbazen. Europa rond gescheurd met Scarlett half op mijn toetsenbord. Net zo half als ik de afwas heb gedaan en zoals ik verder helemaal nergens mee bezig ben geweest. Self fulfilling prophecy of inevitable predestination? Er mag gekozen worden. Doet verder geen moer aan het resultaat.

 Ligbed. Parasol. Ogen gesloten. Drankje. En een kelner voor de aanvoer. Helaas moet ik voor dat laatste zelf zorg dragen. Vervelend maar te doen. Die tien passen of misschien 14 naar de keuken is niet het probleem. Het is, dat je terug moet en je de wolk waarop je zweeft steeds weer ff moet verlaten. Dat geeft opstart, herstart en doorstart problemen. Wat afbreuk doet aan het gemak, waarmee je het geëmmer op een dag als vandaag in alle rust over je heen zou kunnen laten gaan.

 Nu geen ander behoefte meer dan een deken onder de wereld door en over mij heen trekken. Afdekken. Afwezig zijn. Moet onwillekeurig aan mijn moeder denken. Je kunt een hoop willen, maar met een beetje pech zijn het anderen, die finaal voor jou beslissen.

Kloosternat

 Dit gaat een foute dag worden. Ik voel het aan alles, niet alleen aan mijn water. Nu al trek in de gisteren gekochte Westmalle dubbel en dan moet het nog elf uur in de ochtend worden. En weet je wat? Ik volg de verleiding zonder aarzeling. Ik geef er aan toe. Geen kwestie van 'mogen'. Wie wil me dat verbieden? Het kan. Van die kleine dingen met een enorme luxe-uitstraling qua beleving. Dat het kan!! Extra bijzonder, omdat het enkel 1x per mnd dit soort feest kan zijn. Nl als we boodschappen in de Franse hypermarché's in Sibiu hebben gedaan. Dan trakteer ik me op een tweetal Chimay Bleu, Duvel of twee van het al genoemde soort. Soms zelf twee van meerdere soorten. Ditmaal is het echter tot Westmalle dubbel beperkt gebleven.

 Die moeten eerst in de koelkast, anders is het een laffe slok, dus dezelfde dag nuttigen komt zelden voor. De volgende dag brandt er echter iets op het moment, dat ik de flesjes zie staan en dat is meestal toch al bij het uit de koelkast nemen van de melk voor in de koffie. De dag beginnen met bier, al is het Belgisch, zie ik echter niet zitten. Nooit gedaan en ik zie het me ook niet gauw doen. Maar vergeten doe ik ze ook niet, al weet ik het meestal wel tot in de avond uit te stellen. Vandaag dus niet. Heerlijk, wat een ondeugendheid en dat op mijn leeftijd. Eerst tekenen van aankomende kindsheid?

(W/M)enselijk

 Een leven als Scarlett. Zou dat het zijn? Een beetje met veters spelen, achter vliegen aan jagen, eten verzorgd krijgen, slapen wanneer  en waar het je uitkomt ... Het klinkt verleidelijk , maar ik geloof niet, dat dat mijn ultieme levensinvulling zou zijn. Moeilijk in te schatten, omdat ik allang geen onbeschreven blad meer ben en het katje dat wel is. En dan heeft het diertje nog het voordeel in een beschermde omgeving op te groeien en alle aandacht te krijgen, die het wil en nog meer ook. Dat is zelfs voor het dorp een ongekende luxe. Niks achter je eigen maaltijd aan hoeven jagen, voor honden een goed heenkomen moeten zoeken en leren leven met voorbij scheurende auto's.

 Dat zou omgezet naar de mensenwereld toch al gauw opgroeien in een omgeving van materiële luxe en geheel vrij van zorgen moeten zijn. Dat is maar een zeer klein deel van de mensenkinderen gegeven en daar komt verhoudingsgewijs een behoorlijk aantal uiteindelijk van op het slechte pad terecht ipv het verkregen leven te genieten. Moeilijk, moeilijk.

 Ik mag niet klagen over mijn jeugd en opvoeding. Heb alles mee gekregen wat ik nodig had, moest weten en beter vroeg geleerd kon hebben om het leven buiten de ouderlijke kring aan te kunnen. Geen watten, rubbertegels en inspraak. Dit is het. Daar moet je het meedoen cq het beste van zien te maken. En dat bleek ook zo te werken met alle ups and downs, waar je meer en meer ervaringsdeskundige in werd. Lullig blijft, dat je je beste tijd hebt gehad, als je alles zo'n beetje heb gehad en leren beheersen. Kun je eindelijk gaan genieten en weet je als puntje bij paaltje is gekomen, maar moeilijk te bepalen wat dat 'genieten' nou precies zou moeten zijn. Met de kennis en kunde van nu alles overdoen zou in elk geval een compleet ander leven opleveren, dan ik nu heb gehad, zonder dat ik daaar direct een beeld bij heb.

Bezoekje

Hé mam.
Gggghhhffft
Hallo, nog ì lève?
Uhhh, mmmmhè?
Ja, tiet om bèij te komme!.
Oooo, K.., bis du dat!!
Nee, d'r pastoer.
Ach, herrgöttje nee,
Weet net of ze zo veul an dèm hast.
Alling?
Joa, ging begrafenis toch?
Woa haste ut uuver?
Dieng toekomst.
Bist du doa veur gekomme?
Nee, graat inne schlag ierder.
Ghhhhgrgrgr pffffffft
Hallo, sloape kennste straks genog
Ich bin muï.
Dat suun ich.
Lot mich.
Nee, hèj, doa bin ich net vuur gekomme.
Zzzzzzzzz
Kom op, wie geht ut dich?
Wat dinkste?
Ich dink net zo veul.
Ut is genog gewäest.
Spreeng oet ut vinster.
Kom ut bed netins oet.
Tja, zitste goat klem.
Saag dat waal.
Wat wilste nog?
Nieks mië. Mien rauw.
Kumt vazelf.
Het doert mich te lang.
Òt sië liekt mich niks.
Aste da mar wits.
Jaag tog jikkerinne weg.
Ginne loestert mië. Ze dont wat ze wille.
Dat zal wenne sië.
Huur op, estebleef.
Oké
Blieste lang?
Neuh, mörge wèr truk.
Kennste neet beter blieve?
Haste un planning da?
Vroag dat de angere.
Nee, ich driën wal um, wenn het nuudig is.
Gggggggr... mmmffffppm
Sterkte da, vier suunt os net mië.

Duister

 Dacht dat gisteren een pas op de plaats was, maar het voelt vandaag eerder als de laatste stuip van een 'Himmelhoch'. Gut, wat kun je met een bedorven stemming uit bed stappen. Niet zozeer geen zin als de drive om overal dwars tegen in, over en doorheen te gaan. Voor het moment niet de persoon om een helpende hand van te verwachten. Je kunt een trap na krijgen.

 En dan aan was, afwas en erger denken. Ik voel interne krachten gemobiliseerd worden met onvoorspelbare gevolgen. Me misschien maar ff opsluiten?

Gericht

 Writersblock? Neuh, domweg geen f*ck, ik bedoel, kloot gedaan vandaag. Ook nergens tegen aan gelopen wat mijn aandacht wist te trekken. Niks meegemaakt wat het niveau 'Geneuzel' zou weten te ontstijgen. Kortom een lekker, aangenaam dagje met schijt aan het blog. De hele dag met een camera in de handen lopen en niks zien wat het vastleggen waard is. Meestal is dat een kwestie van het ontbreken van de juiste instelling. Niet qua camera maar qua persoon en interesse. Geen idee of ik dat zomaar door kan trekken naar het blog.

 Lopen, kijken, kopen, inladen, verplaatsen en het riedeltje overnieuw op een andere plek met andere spullen. Geen moment van reflectie, focus op scoren en vervolgens retour beestenbende, die bij aankomst alle aandacht opeist voor een uur of anderhalf. Daarna kan hèt beginnen. Wat? Tja, dat is de vrg.

Kleur

 Rood, oranje en tenslotte geel. Het resultaat van de tomatensaus-kook-actie van gisteren. Lekker spaghetti met knoflook, peper, olie, tomatensaus en gemalen parmazaanse kaas. De tomatensaus is in dat simpele maar zeer smakelijke gerecht een belangrijk onderdeel. Niet alleen voor de smaak en de smeuiïgheid maar ook voor de kleur. Voor het contrast met de pasta er onder en de kaas erop. Doe je dat met gele tomatensaus blijft van dat effect weinig over. Dan heb je misschien een minstens zo'n smaakvol gerecht op je bord liggen, maar het ziet uit als een albino met geelzucht.

 Niks speciaal tegen albino's. Ik had de combi van het gerecht makkelijk met ergere vergelijkingen van tafel kunnen vegen. Het oogt niet. Zelfs een paar versnipperde blaadjes verse basilicum weten het gerecht dan niet te redden. Met gele tomatensaus moet je de Italiaanse keuken van een nwe versie voorzien.

Investeren

 Geld uitgeven. Altijd goed, als je het hebt. Notabene aan nuttige zaken besteed behalve aan de standaardriedel van honden- en kattenvoer en de nwe aanvoer voor de koelkasten. Sinds het bestraten van een groot deel van de binnenplaats is stap voor stap duidelijk geworden, dat er een nadeel kleeft aan de strakke en moddervrije vormgeving. Dat nadeel heet hondenharen.

 Eerst denk je "Ach ja, natuurlijk, hoe kan het anders met al die honden". Vervolgens probeer je het rondvliegen van vlokken en heuse, maar kleine wolken te voorkomen. Het nadeel is, dat de binnenplaats omsloten is. De zooi kan kortom geen kant op. Ik kan het me ook niet van Frankrijk herinneren. Nu waren Sammy en Katrien korthariger dan de gezusters, maar ook die verloren ze. Toch ken ik de overlast alleen van binnenshuis.

 Dat is dus nu anders en met vegen is het niet bij te houden. Vandaag besloten, dat er een stevige stofzuiger tegenaan gegooid moest worden. Geen haren meer verplaatsen maar domweg en definitief opzuigen. Niet zo'n huis- en keukengeval maar een tuintoestand. Voor droog- en natwerk. Je kunt er zelfs mee blazen om de drie verdwaalde bladeren in een hoekje bijeen te jagen. En hoewel Mariana iets gedrevens krijgt bij het idee met water te kunnen knoeien, zal het vooral bij het vangen van haren blijven.

X'en

 Maatgeving of maatgevend, maakt niet uit, ergens klopt er volgens mij iets niet. Wat is er met de wereld gebeurd in de afgelopen, ik denk, tien jaar, dat ik me niet met maten van onderbreoeken bezig heb gehouden? Bij de T-shirts onlangs nog voor 2XL moeten kiezen om iets te hebben, dat niet als tweede velletje om mijn lijf zat, maar nu had ik toch liever geen gelubber aan mijn lijf gehad en ik dus zoeken naar 'S'. Is altijd 'S' geweest bij de HEMA, is 'S' gebleven bij de Carrefour of Lafayette (wat een keuze en wat een prijzen), maar in eerste instantie geen 'S' te vinden. Een paar 'M'-mmetjes, een paar L'en, iets meer XL's, massa's XXL's en voldoende keuze in 3XL, 4XL, 5XL en zelfs 6XL hing er meer tussen dan 'S'.

 Na een hoop zoeken, welgeteld één S-je gevonden, maar niet de goede kleur en met zo'n schreeuwerig reclame-elastieken boord. Enkel bij de slips gekeken. Ooit boxers geprobeerd, maar dan heb je na een paar uur last van afgeknelde ballen en bovendien (daardoor?) gaan die altijd weer stuk in het kruis. Scheelt driekwart van de afdeling qua zoeken.

 Wordt dat wachten op een bezoekje bij de HEMA? Wilde dat net voorkomen en had me bedacht om me alvast te oriënteren, voordat het echt noodzakelijk wordt om de krimpende stapel aan te vullen. En dat lokaal. Noem het Slow-shopping. Maar op deze manier gaat dat het niet worden. En betekent het geringe aanbod in 'S' dat de voorraad sneller verkocht wordt dan de rest van de maten of gewoon minder in aantal ingekocht wordt? Dat wordt regelmatig een blik langs de rekken laten gaan en opzoek gaan naar andere mogelijkheden qua aankoopplek.

Digitroubles

 Daar gaan we. Weer een nacht voorbij en een vat vol mogelijkheden aan mijn voeten. Voorlopig nog steeds geen aanleiding voor nare familiebijeenkomsten. Geen plan in mijn hoofd. Laat die dag maar komen. Voor zevenen wel al leven uit mijn telefoon, maar dat was slechts de mededeling dat mijn fotocamera gerepareerd zou zijn. Of dat ook werkelijk zo is, moet ik afwachten.

 Toen een soortgelijk bericht een tijd geleden het herstel van mijn weegschaal aankondigde, bleek het bij aankomst in de winkel om een retournering van de aanschafkosten te gaan. Aan al dat digitale gedoe valt tenslotte weinig te repareren. Alles op een printplaatje, waar je ooit met solderen nog iets kon oplossen, maar inmiddels allemaal zo verkleind, gekrompen is, dat een druppel soldeer het hele 'commandocentrum' van het apparaat in één keer onder een dik laag vloeibaar metaal laat verdwijnen. Misschien was de mechanische periode niet beter, maar in elk geval reparabel en met een beetje geluk nog in eigen beheer ook. Nu is een manco toch vaak/meestal een enkeltje recycling.

 En als dat herwinnen van gebruikte materialen nou ook werkelijk zou gebeuren, zou ik er iets minder moeite mee hebben, maar ik heb daar zo mijn twijfels. Bovendien, en dat is voor mij een stuk belangrijker. Je went aan dingen en kunt er zelfs gehecht aan raken. Nu is dat bij digitale zaken voor mij een stuk minder, dat spul heeft iets kouds, nodigt niet uit tot het creëren van een persoonlijke band, maar toch. Bij zo'n digitaal geval volgepropt met mogelijkheden duurt het een kleine eeuwigheid, voordat je het je eigen hebt gemaakt en als je pech hebt, kun je weer opnieuw beginnen, voordat je de vruchten van je zoektocht heb kunnen plukken.

Gepasseerd

 Zou nou mijn moeder wel willen bellen. Rare neiging. Eerst dik 40 jaar d'r vooral niet mee bezig zijn en als het dan in feite niet meer kan, bedenken, dat je het wel zou willen kunnen doen. En als, wat dan? Zo ze de telefoon al hoort, kan pakken en de juiste knoppen weet in te drukken, zou de prangende vrg (natuurlijk?) zijn: 'Wat vind jij nou van die hele toestand, waar je in terecht bent gekomen?' Èn; 'Wat zou je het liefst willen?'

 Mijn moeder kennende zou daar geen rechtstreeks, direct antwoord op komen. Zo haar grijze massa nog tot werken in staat is, zou ze zich afvragen waar ik heen wil en wat ik in feite, volgens haar dan, graag zou willen horen. Afhankelijk van het feit of ze achter haar antwoord kan staan of het puur een soort façade is, krijg je een meer of minder gemeende reactie. De tijd, dat ze het zo wist te brengen, dat ik niet door had, dat ze naar een gewenst antwoord zocht, is allang lang voorbij. Ik was snel minder naïef en mijn moeder gaandeweg niet meer zo 'doortrapt', als ze ooit wel is geweest.

 Klinkt erger dan het was. Had gewoon te maken met het feit, dat dingen als overleg en discussie in zoverre ik me dat kan herinneren pas begrippen met betekenis werden, toen ik allang het ouderlijk huis had verlaten. Waar we, de oudste drie in elk geval, het mee moesten doen, waren voldongen feiten. Best makkelijk, afhankelijk van hoe je er tegen aan kijkt.

 Vragen kon je altijd. De antwoorden beperkten zich meestal tot de simpele tweedeling 'Ja' of 'Nee', waarbij een 'Ja' dan meestal nog gepaard ging met de nodige restricties. Een 'Nee' was wat dat betreft duidelijker. Dan deed je op een gegeven moment nog wat je wilde, maar waren in elk geval de consequenties duidelijk.

Op!

 Nou alles kunnen laten staan of vallen en mijn bed in duiken. Helaas behoort dat niet tot de mogelijkheden. Heb het er echter niet minder om gehad. Op de courgettes stuk gelopen. Voor de rest alles netjes weggewerkt in potten en flesjes. Tien uur leek me voldoende voor één dag aan de slag in de keuken. Zeker omdat het grootste deel van de tijd aan de kookprocessen verloren is gegaan. Iets waar je weinig aan kunt bijdragen of hebt deel te nemen, maar het ook niet links kunt laten liggen. Zoiets als een vrouw. Die wil altijd haar eigen gang kunnen gaan, maar wenst onderwijl wel gefêteerd te worden met aandacht van hen, die zich voor de rest niet met haar moeten bemoeien. Eigenlijk valt het kookproces dan nog wel mee, want is alles behalve inconsequent.

 Hoe het ook zij, de dag heb ik gehad. Ik had er makkelijk nog 24 uur aan vast kunnen plakken als me de energie ervoor niet uitgegaan was. (Germanisme?) Misschien had ik me dan ook iets voor die berg courgettes bedacht. Dat is er nu niet van gekomen. Volgend jaar minder courgettes èn een grotere diepvries. Op zo'n manier zou het moeten lukken om de opbrengst van de tuin bij te houden. Minder (meestal), beter gedoseerd en meer opslagmogelijkheden. Zit dan wel de consequentie aan vast, dat al die opslag ook gebruikt moet worden in de op de zomer volgende winter. De ene uitdaging nog niet getackled en de volgende meldt zich al ter plekke.

 Je bent er niet zo mee bezig, maar in feite is het allemaal niks meer of minder, dan het hakken, schaven en schuren aan het bedachte nwe leven. Dat leven wat eigenlijk al tig jaren geleden begonnen had kunnen zijn. Dan had ik nu al dat gezoek, gepas en gewurg allang achter mijn rug gehad. Een rug, die 20 jaar geleden bovendien een stuk minder gemekkerd zou hebben

Tijdgebonden

 De potten met bonen koken. De eerste hoeveelheid tomatensaus kookt. En ik kook. Ff afkoelen. Staan. Hangen. Kijken. Een soort van wachten. Het overbodige deel aan koken, bakken en dus ook wecken. Alles klaar gemaakt, zou het met een klik van de vingers beetgaar, mooi gebruind en/of gesteriliseerd moeten zijn. Nee, eerst sta je uren te klooien en dan wil het kookproces ook nog een keer z'n moment van fame. Was het maar een moment, dan kon ik er best mee leven. Helaas praatje alles bij elkaar over uren. Uren die je zinvol gevuld moet zien te krijgen, zonder het borrel- en preutelproces uit het oog te verliezen.

 Af en toe met 10-15 minuten pauze. In alles redelijkheid, want misgaan kan er altijd wel iets. Zoals nu. Qua pauze dan, want voor zover ik kan horen en ruiken gaat niks mis in de keuken.

 Bij de tomatensaus gekozen om de diverse kleuren gescheiden te houden. Ben benieuwd hoe dat uitwerkt. Rood, oranje en geel. Ondertussen druk piekerend wat ik met de courgettes zou doen. Diepvries is geen optie, die zitten vol. Soep kan, maar dat ruimt maar voor een klein deel op. Bovendien schijnt niet makkelijk te wecken te zijn. Wat blijft over? Mijn handen hangen doelloos boven het toetsenbord.

Vlijtig

 Acht potten te vullen en dan kan maar wil ik ook ff geen boon meer zien. Dat wordt de hele winter bonen eten, minstens eenmaal per week. En dan vergeet ik ff de peulen, erwten en tuinbonen. In feite niks meer of minder dan lakens van hetzelfde pak. Lang leve de tuin. Nu heb ik ze in het zuur, met zout, gewoon straight in water, vergist (bezig) en in de diepvries.

 De middag is voor het wecken en het inkoken van de tot saus te verpulveren tomaten. Niks geen velletjes en pitten verwijderen. Nooit geprobeerd, maar dat lijkt me bij mini's geen doen. Bovendien zitten de belangrijkste elementen onder of in de schil, als ik het ooit goed begrepen heb. Kan ik me onderwijl buigen over creatief verwerken van een paar kilo courgettes. Had me bovendien nog een paar andere dingen bedacht. Gaat een lange dag worden.

Dodelijk

 Bananan en olijven. Wat hebben ze gemeen? Zo op het eerste oog weinig, maar een blik verder zijn het momenteel de beste voorbeelden voor waar het misgaat met de menselijke neiging om zich tot één iets te beperken en daar zoveel mogelijk van te willen hebben. Kortom variatie vermindering, evenwicht verstoring en creëren van potentiële kwetsbaarheid. En dan de mond vol hebben over klimaatverandering en het redden van de aarde, maar dat ter zijde.

 Bij de bananen is het volgens mij al de tweede keer, dat een soort op het punt staat het loodje te leggen. Bij de olijven is het eeuwen goed gegaan. Daardoor kan men nu over honderden jaren oude bomen spreken, die het loodje leggen. Pijp uit dank een bacterie, die zich in 'Schlaraffenland' waant. Immigrant uit Amerika dank de mondialisering. Nu zou dat in Nederland of Duitsland en zo met een paar hectare en links en rechts nog een oprisping wel bekeken zijn, maar in Italië praat men inmiddels over tientallen miljoenen (!) bomen, die inmiddels definitief geen olijf meer zullen voortbrengen.

 Ongeloof, gokken, struisvogelpolitiek, ws doet de pastioor ook nog een duit in het zakje, etc. Ondertussen lacht de bacterie zich een bult en vreet zich gestaag door de ene na de andere olijfboom heen. Dat moet een apart landschap opleveren als die knoestige, verwrongen en verdraaide stammen niet alsnog geruimd (moeten) worden. Mag hopen, dat ze in Spanje, Griekenland, etc. minder stijfkoppig en eigengereid zijn, anders wordt olijfolie een luxe delicatesse.

Lekkage

 Mooie dag weer, maar de tuin moet ff wachten. Kan m'n kont nauwelijks keren in de keuken. Lijkt me meer een moment voor het ruimen van bonen, tomaten en courgettes ... en de afwas. Teveel te doen? Te weinig tijd? Het vreemde is toch, dat ik in de afgelopen 12 mndn er heel wat tijd bij gekregen heb. Tijd die ik niet meer aan bouwen en aannemers hoefde te besteden. Waar is die gebleven of heen vertrokken?

 Hoewel de tuin aardig wat tijd opslokt, kan ik het verdwijnen ervan niet alleen in de schoenen van de tuin schuiven. Daar gaan geen vijf dagen per week inzitten, hooguit 2-3 uur per dag. Het huishouden is ook niet intensiever geworden, misschien zelfs integendeel. Dus waar zit dat gat in mijn tijdsbesteding?

 Vrees dat het het aloude probleem van terugschakelen is. Door de ruimte is in een hoop zaken het tempo gezakt. Slowlife in de letterlijke zin. Heerlijk enerzijds. Meer aandacht cq tijd voor honden en katten, mn Scarlett. Rust bij het bezig zijn in de tuin. Je de tijd gunnen om van het koken iets leuks te maken, En ga zo maar door. Nadeel is, dat het tijd kost en het dringen op deze manier er niet minder op wordt. Vrees dat ik die kant voor lief ga nemen.

Tuineffect

 De purgerende werking van het bezig zijn in de tuin. De detox van je grijze massa. Ik zou het inmiddels moeten weten. Toch ga ik daar niet voor de tuin in. 'Onkruid' was het doel zowel vanochtend als vanavond. Vanochtend was het echter te kort om in de 'flow' te geraken en misschien ook wel te warm. Vanavond ging het als vanzelf.

 Een leeggeraakt perceeltje (wederom) van onkruid ontdaan. Ik denk, dat het nog te vroeg is (Kan dat?) om met het winterspitwerk te beginnen. Vrees dat ik dan de boel nog een keer moeten pletten om het schoon de winter in te laten gaan. Misschien moet ik wel nog een of een paar van die lappen vijverrubber kopen. Blijft het schoon (na spitten en bemesten) en warmt straks in het voorjaar 'en passant' sneller op.

 Waar ik aan de slag ben geweest dit jaar valt het bijhouden ontzettend mee op één perceeltje na. Daar is verder ook niks mee gebeurd behalve dat het schoongemaakt en (deels) omgespit is geweest. Dat werkt dus niet. Het streven om 'schoon' de winter in te gaan, zou dus geen probleem moeten zijn als oktober een beetje aardig is qua weer. Dan ben ik uiteindelijk wel mooi van maart tot oktober met de tuin bezig geweest. Dat is toch 2/3 van het jaar van de straat geweest.

Kronkels

 Heerlijk. Strak blauw. Temperatuur 30+. Gepermiteerd een paar uur niksdoen. Al bezig geweest maar de lunch bereidt zich niet zelf en Mariana voelt zich er ook zelden of nooit toe geroepen om een poging te ondernemen iets van haar goed verborgen of zelfs onkende keukentalenten aan de dag te laten komen. Een goede en dankbare eter maar een onvoorstelbaar ongeïnteresseerde kok. Een beetje als mijn moeder, maar die raffelde tenminste nog iedere week hetzelfde riedeltje af. Zo moest wel, mijn vader deed bijna alle denkbare dingen maar bij koken lag de grens. Omgekeerd weigerde mijn moeder ook maar een vinger uit te steken naar tuinonderhoud en grasmaaien. Heb mijn vader nog weleens aardappels zien schillen of een of andere groente schoonmaken, maar mijn moeder heeft nooit, werkelijk nooit en te nimmer ook maar in de richting van een onkruidje bewogen om het uit de tuin te verwijderen. Van die vanzelfsprekendheden, waar je pas bij stil staat, als je het ouderlijk huis allang verlaten hebt.

 En zo is er wel meer. Als kerkelijk katholiek gezin had op vrijdag eigenlijk vis op tafel moeten staan. Mijn moeder hield het bij 'geen vlees' en daar was de kous mee af. Wat de kok niet eet, kookt ie niet. Toch? Heel af en toe haalden vissticks de pan maar dat was met grote tegenzin. Mijn vader zou wel anders gewild hebben. Maar ja, wat met het geld gebeurde dat hij binnen bracht, werd door moeders bepaald en door niemand anders.

 Word ik nostalgisch? Retroperspectievistische vertekeningen? Is vast geen Nederlands, maar daar ga ik me niet teveel van aantrekken. Ik weet niet of het een bewogen tijd genoemd kan worden, maar er beweegt een hoop in mijn hoofd. Een era staat op het punt om afgesloten te worden. Daar zou je stil van moeten worden. Blijkbaar werkt dat bij mij omgekeerd.

Grenzen

 Ergens de afgelopen dagen bedacht, dat de manier waarop tegenwoordig alles door de zwakste, gevoeligste, meest ingebeelde, etc 'schakel' met de langste tenen bepaalt lijkt te worden, is begonnen (plusminus) met het uitbannen van alcohol in het verkeer. Laat ik duidelijk zijn, verkeer en alcohol is vaak geen goede combinatie. Maar ..... De een verdraagt niks, de ander bij wijze van spreken een vat. De een wordt er slaperig van, de andere luidruchtig of ernstig of gaat ineens allemaal mensen zoenen of blijkt grappig te kunnen zijn etc. En ja, sommige mensen worden er agressief van of overmoedig en meer van dat verkeerde spul.

 Omdat gebleken is, dat een paar van die types, waar de alcohol een verkeerde uitwerking heeft, ook nog eens geen grenzen kennen en denken dat ze eigenlijk een F1 coureur zijn en daarbij de onvermijdelijke ongelukken maken vaak helaas met dodelijke afloop voor derden, moet de hele goegemeente zich maar aanpassen aan de voor een paar enkelingen noodzakelijke regeltjes. Zo gaat het met te snel rijden maar inmiddels dus ook met de verdeling mannen/vrouwen aan de top, het kleurenspectrum van je personeelsbestand, het Lbht-etc gezeur, het klimaatgezwam, de zg vluchtelingen, inperken van privacy, de Europese eenheidsworst, etc. etc. Het is of een kleine groep die er luidruchtig voor opkomt of een kleine groep waarvoor het noodzakelijk lijkt. De overgrote meerheid heeft zich steeds maar weer te schikken. Hoezo democratisch???

Schoffelen

 Hup, verder met het leven. Veel meer dan aanmodderen is het hier eigenlijk ook niet. Waar wel trouwens? Denk dat ik me maar op de tuin stort. Gisteravond het grootste deel van de bonen geoogst. Veel meer dan me lief was. Drie keukenwasbakken vol. Geen zin in weer wecken of in de diepvries proppen schoot me te binnen, dat ik een jaar of wat geleden bij iemand in de kelder bonen in plastic flessen heb zien staan. Bij navraag zei de dame, dat ze niks anders deed dan de bonen in de flessen stoppen, water erop, dat water meermaals verversen en dat was het. Vergist = geconserveerd. Besloten dat maar een keer te proberen. Rest wordt eten en weggeven.

 Het is bij de tuin hollen of stilstaan. Doet een soort het niet goed, vind je dat vervelend en probeert de oorzaak te vinden en te verhelpen.. Doet een soort het wel goed, heb je direct veel te veel van het spul. In feite ook vervelend. Behalve gezonde planten zien te krijgen, is ook de hoeveelheid van belang, die in een keer klaar zal zijn voor gebruik. Groenten kortom in meerdere elkaar opvolgende partijen zaaien. En natuurlijk met de opgedane ervaring de hoeveelheden aan de eigen behoefte aanpassen. Over aanmodderen gesproken.

 Maar niks van dat alles vandaag. Vandaag heerlijk met de bekende blik op de einder en hopelijk met de gedachtenwereld op een laag pitje met het alweer opschietende onkruid aan de slag. Rugschonend, dat wel. Gisteren iets te enthousiast gedacht dat ik weer alles kon, zeer tot ongenoegen van mijn achterkant.

Monothematisch

 Tussen al de bekende doden van de afgelopen dagen (oa Chrsitina en Peter Fonda) en de dreiging ervan in de engere familiekring speelt al dagen een gelezen artikel (VK) door mijn hoofd. Een interview met twee bevriende tegenpolen. Zo wordt het tenminste gebracht. Een naar het schijnt wereldberoemde chirurg en een hypochonder. Die laatste is van der Gijp één van de vaste stennismakers in het beruchte voetbalprogramma op Tv. Nog nooit meer van dat programma gezien dan fragmenten op het internet als er weer eens wat gezegd is, waarvan een paar types, die eigenlijk gewoon een ander programma zouden moeten kijken, weer vinden dat het niet kan.

 Die wordt dus als hypochonder neergezet, omdat hij wel eens een dag heeft, dat hij denkt, dat hij die dag best wel eens dood zou kunnen gaan. Nu is een hypochonder volgens mij iets heel anders, maar mocht het al zo zijn, dan zou ik wel weten weten onder welk hoofdje ik een plek zou krijgen. Soms wel eens een dag ... Ja, dat ik het niet denk,

 En voor dat hele circus is geen doodzieke moeder nodig en ook geen fysiek ongemak. Dat besef heeft er nu bijna 12 jaar geleden ingehakt, heeft wat aan kracht ingeboet maar niet aan aanwezigheid. Een bruikbare draai heb ik er nooit aan weten te geven. Soms lukt het me om blij te zijn, dat ik er ondanks al die gedachten en vrezen nog ben, maar altijd met een ondertoon van "Hoe lang nog?"

Aftellen?

 Geen berichtje. Geen nachtelijke telefoon. Het verwisselen van het hier met het nergens schijnt mn tegen de ochtend te gebeuren. Dus ze modderen nog een dagje verder aan met moeders. Ik krijg de neiging om d'r aan te moedigen. Iets in de trant van "Hup, je kunt het!" Zou anders zijn, als ik zou weten dat ze vrede met het medische gerommel zou hebben, maar daar geloof ik eigenlijk niks van.

Oprakelen

 Dubbel was ik mndn geleden al mbt de snel verslechterende zelfstandigheid van mijn moeder. Nu het moment van definitief afscheid nemen ineens redelijk plompverloren tot de reëele mogelijkheden behoort, doet dat geen afbreuk aan mijn dubbelheid. Enerzijds opluchting, gebaseerd op de overtuiging, dat mijn moeder er niet anders over denkt. Anderszijds zet het mij aan het denken. Natuurlijk, zou ik bijna zeggen. Niet alleen aan en over de dood. Gedachten als "Wie is de volgende?". Het is ook de laatste keer, dat we als familie/gezin iets met elkaar moeten.

 Afsluiten, opruimen en de helft ws nooit meer zien of spreken. Haar negentigste zou een moment zijn geweest om de club nog een keertje bij elkaar te brengen. Dat gaat er niet meer van komen en daar ben ik niet rouwig om. De kloof, die bij de viering van haar 80ste is geslagen, mag van mij mooi blijven hoe en waar ie is. Familie kies je niet, gelukkig kun je er wel voor kiezen om er niks mee te doen.

 Het is door het plotselinge ziekbed, dat ik weer ff herinnerd word aan waar ik normaal gesproken niet, maar dan ook werkelijk helemaal niet mee bezig ben. Ik ga daar ook geen dagen rondhangen mocht dit in een begrafenis eindigen, maar wil wel graag persoonlijk bij de laatste bovengrondse momenten aanwezig zijn. Sinds ik hier leef, heeft dat voor mij meer waarde gekregen en gelukkig zou die aanwezigheid geen praktische (!) problemen moeten opleveren.

Vertrektijd?

 Gooit ze d'r een versnelling op? Iedereen alsnog een loer gedraaid en haar eigen timing gekozen? Ineens gaat het onevenredig snel achteruit. Niemand heeft een idee waarom. Voor eventuele extra onderzoeken hebben ze te lang gewacht. Daar is ze inmiddels te zwak voor. Gokken dus op iets van een ontsteking en een stevige dosis breedspectrum antibiotica erin gepompt. Bijna letterlijk, want via de sonde. Nu is het aan een klein wonder om in 2-3 dagen een duidelijke verbetering te laten optreden. Zoniet, dan gaat ze aan de morfine. Dan is het gewoon einde oefening.

 Dan zal voor altijd de vrg blijven rondzoemen "Was het echt alleen een gebroken arm of was er van begin af aan meer aan de hand?" Waar is je moeder aan gestorven? Aan een gebroken arm. Klinkt lullig, niet? Oké, doe er wat complicaties bij, maar het blijft een wonderlijke toestand.

 Zover is het nog niet. Het is nauwelijks voorstelbaar, maar het zou natuurlijk nog goed kunnen komen. Waarbij ik me afvraag of mijn moeder dat ook als 'goed' zou ervaren. Ze blijkt bij een eerdere ziekenhuisopname al eens aangegeven te hebben, dat in het geval een reanimatie overwogen zou worden, ze dat wat haar betreft achterwegen mochten laten.

Ontdekken

 De jongste aanwinst verlaat inmiddels met regelmaat het huis. Deuren kunnen kortom weer open staan. Aangename bijkomstigheid. In het begin was het ff opletten geblazen, dat Scarlett niet automatisch de straat op wilde. Gelukkig was een paar keer een slipper uit onverwachtse hoek voldoende om haar aandacht de binnenplaats op te leiden.

 Voor een katje van goed 3 mndn is de binnenplaats meer dan voldoende speelterrein en het kostte sowieso dagen voordat alle hoekjes en gaten ontdekt en gecontroleerd waren. De volgende stap was de tuin. Eenvoudig bereikbaar, want ze past zonder problemen tussen de spijlen van de poort door. Na de spijlen direct door de poten zakken en als een voorleerd roofdier de tuin in geslopen. Een beetje vergelijkbaar met ergens in een ruig buitengebied gedropt worden en het verder mogen uitzoeken.

 De stapels oud hout zijn een whalhalla, ook voor de andere twee katten. Ik mag wel voor een soort vervanging zorgen, als ik de zooi opgeruimd heb. En dan het hoge gras, de mais. Het was teveel voor één keer. Dametje was snel terug achter de spijlen en troonde haarzelf bovenop de stapel te hakken hout. Omhoog, dat is waar mogelijk haar voorkeursrichting. Bij alles en overal is haar blik omhoog gericht en als er een weg is om te komen, dan wordt die zeker genomen. Die eindigt nog wel een keer op de nok van een van de daken.

Kaarsjes

 Verjaardag. Feest! Nee, niet de mijne. Mariana heeft het voor het zeggen vandaag. De bonen en de rest van de tuin zullen nog een dag geduld moeten opbrengen, voor ik me er tegen aan kan bemoeien. Had geen grootse zaken bedacht voor vandaag en het gebrek aan soepelheid gisteren heeft zelfs het niet-bedacht gesmoord, voordat het tot een kiem kon komen.

 Het is zondag, dus eerst naar de kerk, stel ik me zo voor en dan een uitgebreide lunch ergens buitens huis, een beetje rondhangen en de dag is grotendeels voorbij. Een vuurtje vanavond zou wel aardig zijn. Wat de avonden betreft is het een slappe zomer geweest, maar dat was me al een keer opgevallen.

Jaargetij

 Hoppa, op naar een wat normalere dag. De eerste augustusochtend met winterse frisheid in de lucht. Een (groot?) deel van de ooievaars is al vertrokken. De laatkomers treffen voorbereidingen voor vertrek. Een week of wat en ook die zullen in zuidelijke richting vertrokken zijn. Nog zeker twee mndn goed weer te gaan, als het een beetje meezit zelfs drie, maar de tekenen van de nadering van de winter zijn onmiskenbaar.

 Het is nu oppassen geblazen met de tomaten en pepers. Eén dip onder de nul aan de grond en het is afgelopen. Dahlia's idem dito, maar die eet je niet. Zal nog wel ff duren, maar het is ieder jaar weer een race tegen de klok. Het is niet voor niks, dat ook groene tomaten in het zuur worden gezet.. Vreemd genoeg heten ze dan geen tomaat meer, maar zijn in elk geval niet verloren gegaan.

 Hoe dat met de pepers gaat weet ik niet precies. De plant zelf kan niks van kou verdragen. Of de pepers dan ook verloren zijn, weet ik niet. Lijkt me eerlijk gezegd stug. Maar het zijn langzame groeiers. Ze trekken er pas aan als de temperatuur in de nacht bij of boven de 18º C blijft. in feite gaat het mn om de mndn juli en augustus. De 50-60 cm hoge struikjes hangen inmiddels vol met lange (spaanse) pepers, maar alles is nog groen. Zag vanochtend dat één peper een rooie punt begon te krijgen. Nu doet die kleur er voor de smaak niet toe, maar rood is naar mijn idee toch een echtere kleur voor een peper dan groen. En sambal, waar ze voor bedoeld zijn, zeker de 'oelek' variant is in groen geen gezicht.

Afwisseling

 Met een beetje mazzel heb ik me vandaag door de ergste stijfheid heen weten te werken. Het zal morgen nog geen Horlepiep dansen zijn, maar lachen moet weer kunnen, al lijkt me bulderen nog te hoog gegrepen. Minder nadenken bij alles wat je doet, gaat ook nog wel een paar dagen duren. Bijzonder zo'n dag dat je zelfs bij het kuchen er aan moeten denken, dat ingetogenheid geboden is. Laat staan bij bukken, zitten, opstaan, etc.

 Maar goed ik kan het nog zelf en ik ga vooruit, dat is met moeders niet meer het geval. Vandaag bijgekletst. Niet vrolijk makend. In feite wil ze gewoon niet meer en is er ook steeds minder bij. Niet ziek, dus het protocol schrijft dan allerlei ondersteunende ingrepen voor, die je een mens in een dergelijke situatie eigenlijk niet meer zou moeten aandoen. Katheder, sonde, mobilisatie ter bestrijding van het al toegeslagen doorliggen, etc.

 Ik zie het hoopje ellende zo in bed liggen. Eet en drinkt nauwelijks meer op eigen kracht, laat staan het bed verlaten. Weet wel nog wat gaande is en (her)kent de mensen, als ze tenminste de moeite doet om de ogen te openen. Ik zou zeggen, laat toch gaan. Maar dat mag dan weer niet. Hier wordt kortom gerekt wat geen zin meer heeft. Mocht er nog een opleving komen zal die van korte duur en zeer ws de laatste zijn.

 Komende week zou een aardige zijn. Dan is mijn rug weer tot reizen in staat en gooit het hemelen niet de vakantieplannen van drie kinderen door de war. Dat klinkt berekenend en is het ook, maar meest van al gun ik haar een punt achter al dat protocolair gerek van wat allang geen leven meer genoemd kan worden.

Klapper

 Van die gebeurtenissen, die eruit knallen en helaas net zo snel weer in de vergetelheid verdwijnen. Maar met dank aan Youp (17 augustus 2019), die het 'spruitjesgekrakeel' noemt, duikt het onvoorstelbare weer ff op: De mafkees die vindt, dat het radioprogramma 'Met het oog op morgen' zijn tune moet wijzigen 'omdat er in het liedje van Reinhard Mey een sigaret wordt gerookt.' Kan misplaatste bemoeizucht dieper zakken??

Koe

  Daar gaan we dus effe weinig aan toevoegen (GS, Mosterd, 17-08-19, daar sluit ik me bij aan.)

 Interview met dichter Lévi Weemoedt, die dankzij zijn makker Eus en de bundel 'Pessimisme kun je leren' plotseling weer in de schijnwerpers staat. En dus mag hij quotejes geven, zoals aan het AD.

 "Ik ben niet dol op mensen die meewaaien met alle modieuze winden. Meekletsen met al die nieuwe puriteinen. Vreselijk, die tendens dat er niks meer mag. Niet roken, niet drinken, geen vlees, geen adem meer halen. De dictatuur van Femke Halsema en haar Groen Niks. En niemand durft wat te zeggen, want dan gaat je kop eraf. Nou, ik ben toch bijna dood, denk ik dan, dus bij deze: ik vind het belachelijk en beangstigend. Ook universiteiten doen eraan mee. Vroeger waren dat bastions van vrijheid, tegenwoordig kampen van orthodoxie. Strengheid en rigiditeit. Daar huizen de nieuwe zedenpredikers, imams en dominees. Een andere mening wordt niet getolereerd. Je ziet ook dat jongeren voor een deel niet meer gewend zijn aan debatteren of zelf weerwoord te geven. Als zij worden tegengesproken moeten ze eerst een half uur knuffelen met een troosthond om op adem te komen. Van een andere mening. Met zo’n labrador die overal begrip voor heeft. Kortom: vrijheid van meningsuiting bestaat dus niet in Nederland. Schrap dat maar uit onze identiteit. Het is dat oude grapje van: ‘iedereen heeft recht op mijn mening’. Ik blijf maar zeggen wat ik vind, ook al kan het succes daardoor ineens afgelopen zijn."

 Selectie uit de commentaren, die voor de afwisseling behoorlijk genuanceerd zijn:

Er is zeker wel vrijheid van meningsuiting. Haast onbeperkt zelfs als ik bijvoorbeeld een Sylvana en haar vazallen ongestraft hoor schreeuwen, dreigen en schelden op de blanke man.(2voor12)

   Dat heeft weinig meer van doen met vrijheid van meningsuiting. Sylvana Simons neemt geen ruimte, Sylvana Simons maakt gebruik van specifieke ruimte die is vrijgemaakt door de deugdzamen. Zij kan vrijuit spreken omdat zij in beginsel de juiste toon treft. Inderdaad, ze zoekt de grenzen op als ze haar litanieën zingt, met hier en daar een behoorlijk valse noot, maar het podium waar ze op staat is haar aangeschoven, en zo lang zij binnen dit dwingende discours blijft mag ze blijven schreeuwen, schelden en tieren, zo hard ze kan. Maar zet ze één stap buiten die strak gebaande paden dan is het meteen mis en zullen de deugdzamen onmiddellijk gezamenlijk in actie komen om haar het zwijgen op te leggen. Dat dwingende discours zie je overal opduiken en wortelen, taal die verstikkend werkt en steeds nauwkeuriger vastlegt wat wel en wat niet uitgesproken mag worden, taal die uiteindelijk ook zelfbeperkend wordt, woorden en zinnen schrapt, waardoor bepaalde waarheden simpelweg niet meer onder woorden te brengen zijn en een echte dialoog onmogelijk is geworden. (Schoorsteenveger)

 Nou, wat Lévi Weemoedt zegt, mag allemaal waar zijn, gelukkig en godzijgeloofdengeprezen bestaat er in Nederland wel degelijk VvMU. Het is niet zo dat je hier vanwege je mening in de gevangenis belandt, zoals in zovele stoffige stinklanden, dictaturen, en onderontwikkelde landen.
Waar Weemoedt zich, terecht, aan stoort, is het feit dat je in Nederland om je mening vaak verketterd en geostraceerd wordt door een relatief klein groepje luidruchtige aandachtsbedelaars die eisen dat jij precies zo denkt en net zo vindt als zij: de figuren rond de Grauwe Eeuw, de figuren rond Sylvana Simons' BIJ1, dierenactivisten, klimaatactivisten, Joop redacteuren, Han vd Horst, Peter Breedveld. Dat zijn er uiteindelijk niet zo veel, maar het lijken er veel, omdat je ze overal tegenkomt en hoort.
Vandaar de uitdrukking: "Ja, je mag het eigenlijk niet zeggen, maar....". Dan wordt nooit bedoeld dat je het van de overheid niet zou mogen zeggen, omdat er anders sancties volgen, nee, bedoeld wordt dat als je een bepaalde mening ventileert die geen goedkeuringsstempel van deze Gutmensch avant garde krijgt, je "eruit ligt", je weggezet wordt als reactionair, racist, fascist, etc. In die zin heeft de VvMU het in Nederland lastig. (Dr_Johnson)

 Niet alleen kan men tegenwoordig geen normale discussie meer voeren zonder de ander gekwetst is maar er staan ook meteen represailles tegenover. Je kan en mag geen andere mening hebben zonder voor racist, nazi, sexist, islamofoob, etc. uitgemaakt te worden Elke discussie is op deze wijze bij voorbaat gedoemd te mislukken. De sneeuwvlok die deze woorden uit plaatst zich niet alleen buiten de discussie, maar ook buiten enige vorm van introspectie en reflectie.
Daarom hebben we instituten nodig waar deze "kunstvorm" weer onder de aandacht gebracht dient te worden. Evelyn Beatrice Hall (pseudoniem Stephen G. Tallentyre)sprak: I disapprove of what you say, but I will defend to the death your right to say it. (Gomezlopez)

 Onzin. Met de vrijheid van meningsuiting is het nog nooit zo goed gegaan. Mede met dank aan de sociale media en het internet kan iedereen die dat maar wil zijn mening wereldkundig maken.
Het tegendeel is waar: die vrijheid van meningsuiting zelf begint nare bijwerkingen te krijgen. Het eerste slachtoffer daarvan is "het feit", met in het verlengde daarvan inderdaad de grondbeginselen van de retorica. In dat laatste opzicht ben ik het met die bovenstaande zeurpiet eens.
Mijns inziens is dat pure luiheid: waarom nog zelf iets uitzoeken, interpreteren en vervolgens coherent beargumenteren? Het is veel gemakkelijker om op basis van je favoriete dogma's veilig in je eigen bubbeltje je bekende riedeltje te blaten en de rest van de kudde volgt wel. Goed voor je dopamineniveau.

Onverdraagzame idioten/zeloten heb je binnen alle geledingen van de samenleving. Dat al die verdwaalde schreeuwlelijken wat al teveel aandacht en invloed krijgen is een probleem van een compleet andere orde. De mens is nou eenmaal lui en volgzaam van nature: gewoon je aanwezigheid of volume wat opkrikken, wat ego'tjes paaien en voor je het weet heb je het letterlijk voor het zeggen. #hollevatenklinkenhethardst (Hetkanverkeren)

 Eerlijkheid gebiedt te schrijven dat dit een mooi interview is. De man heeft een zeer herkenbaar en eerlijk verhaal. Door de wol geverfd en door de goegemeente verketterd. Zijn hernieuwde succes is de goede karma die hem toekomt, na barre tijden van overleving en ellende. Mooi.
De vrijheid van meningsuiting is niet stuk en kan ook nooit stuk, want mensen zijn in een vrij leven altijd vrij om te zeggen wat ze willen. Als je denkt dat je dingen niet mag zeggen is dat je eigen angst voor de consequenties van dingen zeggen. Je mag altijd alles zeggen (en schrijven), zolang je maar beseft dat woorden consequenties kunnen hebben -voor jezelf, jouw rol en anderen.
In het echte leven is wel merkbaar wat Weemoedt zegt: mensen (en met name jongeren) zijn niet meer gewend om te debatteren. Alles is al vrij snel dichotoom of wordt persoonlijk opgevat of gemaakt. Dit komt echter niet uitsluitend door de politiek, maar in grotere mate door het egocentrische karakter van moderne communicatiemiddelen.
Sinds de mobieltjes en de internetcultuur (antisociale media) zijn mensen relationeel nogal onontwikkeld gebleken. Er zijn maar weinig mensen die icm de apparatuur werkelijk wederkerig blijven communiceren. Even wat zenden, de ontvangst boeit niet. Even wat ontvangen, degene die naast me zit wacht maar even met praten. Die sociale verkramptheid (dankzij mobieltjes) ligt ten grondslag aan het verwateren van werkelijke inhoud: een goed gesprek bestaat uit luisteren en praten, niet uit eenzijdig schreeuwen en oordelen op afstand. Maar gezien dat eenzijdig schreeuwen en oordelen nog veelvuldig aan de gang is, bestaat vrijheid van meningsuiting in NL wel degelijk. Je kan enkel niet in discussie met schreeuwende mobielverslaafde kleuters. Moet je ook niet willen, eigenlijk. (Toos Doos)