Daar gaan we. Weer een nacht voorbij en een vat vol mogelijkheden aan mijn voeten. Voorlopig nog steeds geen aanleiding voor nare familiebijeenkomsten. Geen plan in mijn hoofd. Laat die dag maar komen. Voor zevenen wel al leven uit mijn telefoon, maar dat was slechts de mededeling dat mijn fotocamera gerepareerd zou zijn. Of dat ook werkelijk zo is, moet ik afwachten.
Toen een soortgelijk bericht een tijd geleden het herstel van mijn weegschaal aankondigde, bleek het bij aankomst in de winkel om een retournering van de aanschafkosten te gaan. Aan al dat digitale gedoe valt tenslotte weinig te repareren. Alles op een printplaatje, waar je ooit met solderen nog iets kon oplossen, maar inmiddels allemaal zo verkleind, gekrompen is, dat een druppel soldeer het hele 'commandocentrum' van het apparaat in één keer onder een dik laag vloeibaar metaal laat verdwijnen. Misschien was de mechanische periode niet beter, maar in elk geval reparabel en met een beetje geluk nog in eigen beheer ook. Nu is een manco toch vaak/meestal een enkeltje recycling.
En als dat herwinnen van gebruikte materialen nou ook werkelijk zou gebeuren, zou ik er iets minder moeite mee hebben, maar ik heb daar zo mijn twijfels. Bovendien, en dat is voor mij een stuk belangrijker. Je went aan dingen en kunt er zelfs gehecht aan raken. Nu is dat bij digitale zaken voor mij een stuk minder, dat spul heeft iets kouds, nodigt niet uit tot het creëren van een persoonlijke band, maar toch. Bij zo'n digitaal geval volgepropt met mogelijkheden duurt het een kleine eeuwigheid, voordat je het je eigen hebt gemaakt en als je pech hebt, kun je weer opnieuw beginnen, voordat je de vruchten van je zoektocht heb kunnen plukken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten