Het schiet voor geen meter op vandaag. Zou raar zijn om me daar over te verbazen. Europa rond gescheurd met Scarlett half op mijn toetsenbord. Net zo half als ik de afwas heb gedaan en zoals ik verder helemaal nergens mee bezig ben geweest. Self fulfilling prophecy of inevitable predestination? Er mag gekozen worden. Doet verder geen moer aan het resultaat.
Ligbed. Parasol. Ogen gesloten. Drankje. En een kelner voor de aanvoer. Helaas moet ik voor dat laatste zelf zorg dragen. Vervelend maar te doen. Die tien passen of misschien 14 naar de keuken is niet het probleem. Het is, dat je terug moet en je de wolk waarop je zweeft steeds weer ff moet verlaten. Dat geeft opstart, herstart en doorstart problemen. Wat afbreuk doet aan het gemak, waarmee je het geëmmer op een dag als vandaag in alle rust over je heen zou kunnen laten gaan.
Nu geen ander behoefte meer dan een deken onder de wereld door en over mij heen trekken. Afdekken. Afwezig zijn. Moet onwillekeurig aan mijn moeder denken. Je kunt een hoop willen, maar met een beetje pech zijn het anderen, die finaal voor jou beslissen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten