Terug op de rails komen is niet het punt. Het punt is, dat ik er steeds weer met groot gemak van af schiet. Hup bocht naar links, ik naar rechts of lijn rechtdoor en ik in een bocht. Opkrabbelen, platgaan. Opkrabbelen en weer plat gaan. Het houdt je van de straat. Daar vind je de tijd niet voor. Een hele dag verkloot met op tempo komen en compleet vastgelopen. Nog wel iets paraat gemaakt, hoewel je je daar niet veel meer bij moet voorstellen dan toiletbezoek.
De rust is er weer kortom. Het tempo is nog ver te zoeken. Voor die rust gaat het blijkbaar niet anders dan eerst helemaal naar nul, voordat aan gewenste beweging gedacht kan worden. Vermoeiende aanpak. Niet ff van 1 naar 4 of misschien toch wel maar dan op z'n trucks met 14 versnellingen.
Wat is dit? Rouw? Bezinkende bezinning? Zo ja, ben ik dan al bezonken of zink ik nog steeds? Een beetje meer activiteit kan toch geen kwaad? Dat 'stilstaan bij' hoeft nou niet direct letterlijk vorm gegeven te worden. Morgen een betere ronde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten