Die swung, die swung toch. De vaart is er echt volledig uit en meer dan dat. Ook de voorzichtig soms weer opduikende vanzelfsprekendheid in doen wat gedaan moet worden is van het toneel verdwenen. Balans vinden is een, balans houden is iets anders. Altijd zo wankel en wiebelig geweest? Heb het idee van niet. Mag hoe dan ook weer van voren af aan beginnen.
Met het oog op de begrafenis heeft het weinig zin om vandaag en morgen energie aan een nwe aanzet te verspillen. Direct daarna weer weg. Dat gaat dus op z'n vroegst oktober worden, voordat ik de zin in ga zien om me aan te zetten tot enige discipline voor het herstellen van de voor de zoveelste keer verloren structuur in het bestaan. September bij voorbaat verloren? Ach, zo'n vaart zal het wel niet lopen. Het zal er over vier weken niet makkelijker op worden om de teugels strak te trekken, maar veel moeilijker ook niet. Tenslotte vaker met dit bijltje gehakt. Over bijlen en hakken gesproken .... Hout stookt echt stukken beter als het in hanteerbare brokken is gehakt. Iets wat beter voor dan in de winter kan gebeuren.
Niks van waar ik mee bezig zou kunnen, willen en zelfs moeten zijn, weet me te bewegen. Het glijdt langs me af alsof ik ingesmeerd ben met groene zeep. Niks raakt me. Ik zie de dingen als het te hakken hout, de langzaam weer door onkruid overwoekerd wordende tuin, de rotzooi op de bodem van het zwembad, de klussen links en rechts en vergeet ze, voordat ik er voorbij ben. Dat daar een verband is tussen wat gedaan moet worden en mijn persoon is hooguit in theoretische zin aanwezig. En dan zou je bijna denken, dat ik in een ontzettende pestbui zou moeten verkeren. Nee, dus. Ook niet 'integendeel' maar toch. Dat deel is ook losgekoppeld van de werkelijkheid. Losgeslagen kortom, maar dan op een in mezelf gekeerde wijze.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten