Tijd voor de aanvang van het gewone bestaan. Rosa en Mopke zijn net op het honk teruggekeerd. De enige die minder vrolijk is dan vanochtned is Prada. Die zou het rijk wel voor haar alleen willen hebben, geloof ik. De beide uithuizigen liepen me in de kennel bijna omver. Heerlijk dat enthousiasme. Van honden wel te verstaan. En ook wel van katten, maar dan weer anders. Van mensen blijft me dat liever bespaard. Gewoon een stevige hand en niet al dat pseudo-enthousiaste omhelzen en tegenwoordig ook dat zoenen onder mannen, high-fiven of aparte, als handdruk bedoelde handrituelen. Ik kan er niet enthousiast van worden. Onze tuktukbestuuurder resp. gids had er een handje van en die liepen we vrijdag onverwachts weer tegen het lijf en bingo, daar gingen we weer.
De beide teruggekeerde dames mogen de komende dagen hun kennelpies- en ontsmettingsmiddelgeur zien kwijt te raken. Typische geur. Was in Frankrijk precies hetzelfde en ik weet zeker dat Sammy en Katrien hun behoeften niet in hun verblijf gedaan zullen hebben, als ze tenminste tweemaal per dag (ochtend, avond) naar buiten konden. Van de beide logés van afgelopen twee weken weet ik dat niet geheel zeker, maar in principe kunnen die ook overweg met een 12 uurs ritme.
Ik heb ze gemist en toch, als ik toeristen zie lopen met hun hond, denk ik iedere keer weer, dat ik zo stom toch nooit zal worden. Heb je de gelegenheid om even los te komen van alle ingesleten ritmes, ga je je hond meeslepen en jezelf dwingen tot voortzetting van huiselijke rituelen. En dan heb ik het niet over die mini-mode hondjes à la Chihuahua's of van die met een rood strikje op het voorhoofd, maar echte honden qua formaat. Een labrador is bijv. misschien wel groot, maar eigenlijk nauwelijks hond te noemen. Zeker niet in hun vrijwel standaard overvoerde toestand.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten