Druk in mijn hoofd. De praktische zaken worden bij voortduring uit de weg geduwd of botweg onder de voet gelopen. Gaat wat tot op heden 'weer' was overgenomen worden door 'op de valreep'. Ik merk, ik heb er een hard hoofd in. Goed in relativeren en het omzeilen van voorbarige conclusies maar weer afkerig van de kop in het zand steken. Voor zover ik het nu kan overzien vallen de stukjes van de puzzel ineens akelig precies in elkaar op een manier, die weinig ruimte voor discussie laat. Een 'Au'-effect.
Misschien loop ik te hard van stapel. Ik zou er niet vies van zijn. Niet mijn normale manier van doen, maar mijn relativeringen lopen spaak. Een veeg teken, zoals er wel meer zijn. Tijd voor een professionele kijk op de zaak, vrees ik. Het begin van een route zonder weg terug. Een route die, als je niet oplet, een eigen leven leidt, voordat je het in de gaten hebt. Een route waarin er alles aan gedaan wordt om je gedwee en kritiekloos procedures te laten ondergaan, waar zin en doel onduidelijk van zijn en vaker dan eens ook ontberen.
Maar goed, uiteindelijk kun je daar alert op zijn en je tegenaan bemoeien, zelfs taalgrenzen daargelaten. Belangrijker zijn de geconstateerde feitelijkheden en veronderstelde vooruitzichten. De invulling van wat nu een zwart gat lijkt. Blijft het zwart of komt er licht in de tunnel?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten