Vannacht is ergens rond vieren de alles dempende deken van de terugkeer over me heen gevallen. Portugal verdwijnt aan de ene kant naar de einder en aan de andere kant trekt zich terug wat in misplaatst enthousiasme op de voorgrond was gesprongen. Het speelveld is voor dat moment blanco. Eén grote leegte en dat is geen idee, maar een fysieke gewaarwording. Het gevoel geen gevoel te hebben. Jezelf fysiek grotendeels niet waarnemen. Geen grens tussen wat jezelf zou moeten zijn en de directe omgeving, het bed in dit geval.
Verder dan het hoofd en 'iets' wat daaraan vast zit, zonder het te kunnen benoemen, kom ik niet. Ogen openen is als het aan de kant schuiven van een toneelgordijn. Direct begint een kleurrijk beelden spektakel in beweging te komen en is oriëntatie maar met moeite mogelijk. Oogleden sluiten is de enige oplossing om niet in een ongewenste kleurenwarboel terecht te komen.
Een bekende vreemde gewaarwording die me blijft verbazen maar niet meer de stuipen op het lijf weet te jagen. Je zou het zelfs 'prettig' of 'aangenaam' kunnen noemen of een toppunt van relaxt-zijn. Of het dat ook is, weet ik dan weer niet. Het voelt wel aan alsof het uren kan voortduren. Maar zover komt het niet. Voor die tijd ben ik allang in slaap gevallen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten