Een beetje teveel met mezelf bezig. Niet onbelangrijk maar ook weer niet alles. De vriendin van Mariana, ik was haar ff vergeten, heeft de tweede chemo achter haar kiezen en ziet weinig toekomst meer. Of we willen bidden. Nou, dat wil ik wel doen, maar het lijkt me niet effectief. Vier kilo kwijt per behandeling. Nou, als ze er werkelijk nog 4 of 5 moet ondergaan, hou ik mijn hart vast.
Bij Mariana begint eindelijk het besef door te dringen, dat dit nog weleens op het kerkhof zou kunnen eindigen. Nu kunnen die behandelingen er stevig inhakken maar anderzijds ook effect hebben. Hoe het bij haar zit, blijft in het midden hangen. Geen zicht op het waarschijnlijke verloop en/of mogelijke vooruitzichten. Of ze die zelf ook niet heeft, daar lijkt het op, zou ik niet weten. Lijkt me haast een onbeschofte manier van behandelen, als dat zo is.
Ze lijkt overtuigd van haar einde. Wat bij mij de vrg oproept, waarom je je deze lijdensweg dan nog aandoet? Ergens zal toch nog iets van hoop knagen. Ze is tenslotte mens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten