Momentopname

 Moe maar rustig. Redelijk rustig. Geen dood in de buurt. Geen ronddwalende ziektes. Benoemen is bijna uitdagen, maar toch. Ook de honden en katten blijven op gepaste afstand. Het is een niet-onprettige vorm van leegte. Om zeven uur een uur op bed liggen. De avond voor de boeg in de wetenschap, dat die weinig of niets gaat brengen. Kabbelen.

 Het hart van het centrum kennen we inmiddels wel. Lange lappen straat parallel aan elkaar richting de Taag lopend. Grotendeels voetgangersgebied volgeplempt met terrassen met aan de westelijke kant een éénrichtingsstraat richting het water en aan de andere kant eentje de stad in. Ondanks de massa aan terrassen ontbreken plekken, waar je in alle rust en een aangename sfeer kunt genieten van een drankje. Het zijn mn restaurants en dan nog met van die irritante lieden, die je met het menu in de hand hun terras op proberen te krijgen.

 Weggejaagd, als we alleen iets willen drinken, zijn we nog niet, maar het is dan toch anders met al die eters om je heen. Geen stoelen in Parijse rijen gericht op het passerende gepeupel, maar naar elkaar toegewende stoelen aan een tafel. Soms twee, vaak vier.