De kantlijnlengte is gelukkig weer gekrompen. Bezem erdoor. Ruimte gemaakt. Bij de kantlijnvulling kan dat, bij de rest minder tot niet. De massaliteit van het blog benauwd me tegenwoordig soms. Twee categorieën sindskort over de 2000. Het totaal goed opweg naar de 8000 bijdrages. De omvang geeft het blog iets intimiderends. Weet niet wat en of ik er iets mee moet, maar het idee passeert niet voor de eerste keer.
Ik heb niet zo de neiging, maar mocht ik het willen, is overzicht nauwelijks meer mogelijk. Heel praktisch is de zoekfunctie in Blogger al jaren nauwelijks bruikbaar. Maar als je al iets gezocht krijgt, is het zoekresultaat vaak nog zo omvangrijk, dat je er met doorbladeren niet uitkomt. Op papier zou ik met één bijdrage per pagina inmiddels aan het 23ste boek van 350 pagina's bezig zijn. Zoiets heet imposant, volgens mij.
Het krijgt onbedoeld iets van een levenswerk. Of meer in de richting van benauwend; het blog leidt zo z'n eigen leven. Losgekoppeld van mijn eigen herinneringen geeft het een vertekend beeld van mijn bestaan. Het is slechts een selectie van wat er in en om me heen voorbij fietst. Zelfs met een verminderd overwicht van de zwartere kanten in het bestaan, blijft het een benadering uit één bepaalde, redelijk specifieke hoek. Mijn bestaan zou behoorlijk moeten krimpen wil het binnen de marges van het blog blijven. Of het blog groeien natuurlijk. Beide mogelijkheden zijn weinig reëel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten