Traag maar gestaag kom ik terug in mijn dagelijkse doen en laten. Dat valt niet tegen. Het huis aan de kant is altijd prettig bij thuiskomst. Denk, dat ik dat wel ga redden. Dat zijn bezigheden waar de watten in mijn hoofd niet het verschil maken. Behalve traag heeft het bezig zijn ook iets onwerkelijks. Moeilijk onder woorden te brengen. Het heeft iets van een film, waar ik naar kijk maar ook in meespeel en die twee gezichtspunten niet gecombineerd krijg.
Daar haperde het gisteravond al, toen ik over het vuur heen naar de heuvels aan de overkant van het riviertje keek. Het beeld voelde onecht, op de verkeerde plaats. Mens, moment en plek. Misschien niet alledrie verkeerd maar in de combi schortte het een en aan, zonder dat ik daar de vinger op gelegd kreeg.
Niet het moment om me met ongrijpbaarheden bezig te houden. Laat ik het bij de afwas houden. Weet niet of dat 'leuk' is, maar in elk geval lekker concreet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten