Bouwstenen

 Weer enigszins vaste grond onder de voeten. Stukjes blauw breken door het grijs. Zegt alles en ook weer niks. Voorlopig lijkt het alsof ik 'het' weer voor ff heb gehad. Alle betrokken partijen hebben hun slechts mogelijk duit in mijn zakje gedaan. Mijn fysiek, het mentale deel, de gedachtenwereld en mijn fantasie ... geen van alle heeft zich gisteren ingehouden bij het bederven van de dag èn de nacht. Dichtbinden dat ding en over de schutting ermee. Beter direct de fik er in, anders zou een ander leven verzuurd kunnen worden.

 Alles heeft met alles te maken. Was ik daar niet al van overtuigd geraakt, zou dat inzicht gisteren zonder veel moeite tot stand zijn gekomen. Een domino-effect zonder wereldrecord pretenties maar met eenzelfde weerga in al z'n eenvoud. Vier verschillende vlakken waar in no-time alles wat rechtop hoort te staan plat ging. Ik miste een beetje het verschijnen van kleurrijke taferelen als weer een deel in z'n totaliteit tegen de vlakte ging. Dit met uitzondering van de fantasiewereld, die in de nacht zijn kansen greep. Dat had van mij een onsje minder gemogen.

 Ergens in het tweede deel van de nacht was het spel gespeeld, de lol er schijnbaar vanaf, doel bereikt of ingezien dat het niet bereikt zou worden. De storm is gaan liggen, geen steentjes meer om om te laten vallen. Rust. Volgende, ietwat bewustere maar minstens zo ongevraagde étappe: oriënteren, motiveren, stimuleren en realiseren. Goeie maandagmorgen.

Teugels

 En zo glijdt de middag door je handen. Knijpen maakt de boel maar erger. Geen houvast. Droog zand. Vingers. Weg verdwijnt de tijd. Schijnbaar moet de basis opgezocht voor hernieuwd houvast. Retour merites. Bonken op oude vertrouwde, gesloten deuren. Trappen in de ledigheid van open versies. Weinig verrassende verrassing. Oude koeien. Het hardnekkige soort.

 Laat maar waaien. Laat maar gaan. Mijn zegen heeft het. Na! Dat gaat nog ff duren. Geen weerstand. Alles los. Teugels overboord. Passeren wat voorbij wil. Nakijken is wat ik wil. Uitzwaaien. "Auf nie mehr Wiedersehen!"

 Pompen en toch verzuipen. Ik was het al zat. Bij gladde zee. Na al die doorstane stormen. Dom getreiter. Nadruppelend geëetter. Zinloze zingeving. Weigerlijke verweking. Geherverpop in hangende herhaling. Misleidende maakbaarheid. Plop! Morgen is het weer top.

Aftellen

 Vannacht nog meer liggen denken. Op van die momenten dat het beter zou zijn om aan bounty-stranden te denken, loom liggend de oranjebal, die de avondzon is geworden, toe toasten met een koel glas droge witte wijn, maalt mijn hoofd drukdoende langs geheel andere zaken. Banaliteiten als verkoop, verbouw, geld, ouder worden, dood en nalatenschap waren vannacht aan de beurt. Een soort van vast gezelschap, dat geregeld op ongevraagde momenten hun opwachting maakt. Van die blij-makende onderwerpen waarbij je heerlijk relaxt in je kussens zakt en dan rozige weg waggelt richting dromeland.

 Ja. Nee. Niet, dus. Maar integenstelling tot de 'normale' berg onmogelijkheden, die op dit soort momenten vanuit mezelf over me heen wordt gebraakt, was het nu meer verwondering, die me bezig hield. De verwondering over de zinloosheid van alles waar ik mee bezig ben en dan toch zo vol ernst en overgave doen alsof de wereld vergaat als iemand, bijv. de aannemer, weer iets probeert door te drukken, wat me niet zint. Ok, het wordt o.a. mijn plek en in elk geval niet de zijne. Maar voor hoelang? Ga ik de verhuizing überhaupt halen?

 Nee, d'r zijn geen oordelen over mij geveld, maar ook zonder medisch onderbouwde levensverwachting zijn je dagen geteld. En of dat tellen nou morgen ophoudt, over twintig jaar of nog langer uitgesteld wordt, daar weet je helaas/gelukkig niks vanaf. Helaas, want als het morgen zou zijn, zou ik me niet druk hoeven te maken over de verkoop. Gelukkig, want nu kun je de kop in het zand steken tot het voorbij is.

 En ondertussen? Lyrisch lallen over het leven?? Ik geloof, dat ik dat nooit gedaan heb. Ik heb er hooguit moeite voor gedaan om zo min mogelijk aan de consequenties te denken. Iets wat steeds moeilijker wordt, als je niet die kop in het zand weet te houden. Dus wat nu? Druk maken over het druk maken of druk maken over het feit dat druk maken geen zin heeft? Eerst maar 'ns de badkamer ....

Wortel

 Je vraagt je soms wel eens af, waar het mis is gegaan. Nou, afgelopen nacht, ergens tussen de doodswanen en de slaap in nog een helder filosofisch moment getroffen. De landbouw!! Daar is de ellende mee begonnen. Een beetje eten, drinken, bij het vuur verhalen vertellen en de soort instand houden was het ooit en het is het stomste wat er is, dat daar verandering in gebracht is. Een waarom überhaupt? Was moeders de vrouw het zat om dagenlang of langer in haar eentje tegen de koters aan te kijken als manlief uit jagen was? Was de heer des huizes het achter z'n maaltijd aan rennen zat? Is mevrouw uit verveling zaadjes gaan zaaien en zag dat het zo stukken simpeler was om een maaltje bijeen te krijgen, dan urenlang door bos en weiden te moeten struinen??

 Hoe het ook zij, de combinatie van gemakzucht en behoefte aan zekerheid is de trigger geweest voor alle nakomende ellende van steeds meer teveel mensen en de daarvoor steeds weer noodzakelijke en uiteindelijk procesversterkende oplossingen. Familieverbanden, handel, commercie, industrialisatie, mondialisering .... Het had allemaal best anders gekund, maar een weg terug zit er niet in. Waar(in) dat zal uiteindigen lijkt me niet zo moeilijk te raden. Wanneer het probleem opgelost wordt, is moeilijker te voorspellen. D'r is geen beest, dat zo aan zijn leven hangt als de mens, ondanks de puinhoop die d'r van gemaakt is.

Ontgiften

 Ff geen water, electra, afvoer, afwerking of isolatie meer. Nee, ook geen verf. Weg, weg. Het is de dag des Heeren, mijn dag dus. Misschien niet niks doen vandaag, maar in elk geval geen gezeik aan mijn kop. Maandagmorgen weer, en dan graag nà de koffie pas. Voordien ga ik schieten. Ik beloof het je.

 Niet dat ik me nu kan onderdompelen in het niksdoen. Kan wel, natuurlijk. Slim is anders. Een hoop tijd verloren de afgelopen dagen. Niet alleen aardig als ik daar wat van weet in te halen, d'r zit nog zoveel ergenis in me, dat ik nog wel wat uurtjes nodig heb, voor ik weer lief en aardig kan zijn tegen een ander. Naar mezelf toe werkt dat anders. Ik ben nu eerder te begripvol, dan geïrriteerd naar mezelf toe. Dus aan de ene kant verzachten en anderzijds de teugels der discipline straktrekken. Halli, hallo, wat is het leven toch leuk en gemakkelijk.

Afstandsbediening

 Een aannemer met een behoefte aan bijscholing op het vlak van planning en communicatie, een stel honden die moeilijk doen over het aanrollende onweer, een kat die zo ongeveer op mijn toetsenbord wil liggen, trek en geen zin om te koken maar inmiddels teveel genuttigd om met goed fatsoen het wegennet aan mijn gevaar bloot te stellen. Soms is het bestaan niet zo licht, maar daarom niet minder ondragelijk.

 Het is de tweede dag, die ik compleet loop te verk*tten aan het bijsturen op afstand. Misschien moet ik de aannemer eens een rekening sturen voor mijn coachings- en managmentactiviteiten. Wat tel je daarvoor tegenwoordig?? Een uurtje van mij kost toch al gauw een werkdag voor vier daar ter plekke. Is een beetje flauw, maar kan soms ontzettend verhelderend werken. Ik zie aanstaande maandag alweer compleet verloren gaan aan WhatsApp geleuter.

 De laatste loodjes .... van het eerste deel. Het zou ook bar zijn, als die niet zwaar zouden wegen. Het vreemde is, dat mensen altijd denken, dat onder druk alles vloeibaar wordt. Misschien is het een algemeen geldende wet, maar voor mijn deur verlies die zijn geldigheid. Niks geen "moet maar, omdat het niet meer anders kan". Misrekening. Foutje. Bedankt. Terug naar "Af" en netjes èn gewenst het zooitje over doen. Altijd al een hekel aan natuurkunde gehad.

Gekleurd

 Pffff, gisteren zo ongeveer met de aannemer naar bed en vanochtend begon het gedoe alweer voor ik goed en wel bij mijn positieven was. Vermoeiend manneke. Moest het geblunder met de planning gecompenseerd worden door bemoeienis met de verfkeuze?? Wie weet. Al snap ik de logica niet.

 Nee, het klopt, het zijn niet allemaal hemelsbreed verschillende kleuren. En ja, dat is bewust gekozen en wil ik graag zo houden. Neeeeee, geen bijmenging van de een of andere X3-toestand voor het bewerkstellingen van een groter contrast. Neeeeeeee, ook niet als me met de hand op het hart bezworen wordt, dat de accentverschuiving ligt in de lijn van de gekozen kleuren.

 En of ik nu ff werk wil maken van de kleuren voor in de andere twee kamers, die volgende week af moeten zijn. Nee, nee en nog eens nee .... ik weet niet welke kleuren dat moeten gaan worden en kan zelf ook heus wel verven. Zet me een mes op de keel en het blijft "Nee"! Maar straks is het zo'n rotzooi en nattigheid. Kies toch gewoon. Neeeeeeeeeeeeeeee!!! Gaat fietsen. De andere kleuren komen als ik zover ben. D'r is meer dan genoeg ander werk, dat gedaan moet worden. Afgezien van alle losje eindjes links en rechts. Blijf op je eigen stoel zitten en blijf van de mijne af!!

Recap

 Nou, da's dan weer duidelijk. Wat kan ik hier slecht tegen. Mensen uit den treure vragen of de plannen kloppen, dat checken, nog eens vragen, steeds weer positief bevestigd worden en uiteindelijk blijkt van die bevestigingen weinig te kloppen. Ok, soit, omschakelen. Ja, schakelen, mijn grootste hobby. Maar dan komt het pus pas naar buiten. Het had nooit gekund, als men eerlijk was geweest!

 Sorry, eerlijk? Ja, eerlijk, dat is -indien gevraagd- informatie verstrekken, die overeenkomt met de werkelijkheid. Al eens van gehoord? Behalve obstinaat word ik hier ook erg melig van. De volksaard is me inmiddels bekend. Er bestaat geen noodzaak meer deze te bevestigen. Misschien is het een aardig idee om me van het tegendeel proberen te overtuigen. Voor de afwisseling eens niet alles op de laatst mogelijke momenten èn niet voor lief moeten nemen, waar je helemaal niet van houdt!! Gaat fietsen, GvandeD.

 Maar .... uiteindelijk soort van gelukt. Vijf uur, 5 (!!!!) uur WhatsApp communicatie om tot de conclusie te komen, dat het ondanks het opruimen van wat voorheen hordes waren nu ook 'sec' de boel simpelweg niet in de gewenste kaders is te wringen. Ik zit qua tellen inmiddels bijna bij de tienduizend en mijn schietgevallen schieten ernstig tekort. Zoals bedacht, van een vermoeden kon al geen sprake meer zijn, schuift alles een week op. Leuk is dat met die prijsvechters .....

Oververhitting

 Met de aannemer zitten te kloten over WhatsApp en dan het zoveelste mailtje ontvangen van BolpuntCom dat helaas, helaas, helaaaaaaaaaaaas ondanks het reeds genomen uitstel een onderdeel van de bestelling nog steeds niet leverbaar is. Hoeveelste mailtje is dit? Ik ben ff de tel kwijt. Wat ik zeker weet, is, dat ik tot op heden nog niks anders heb mogen ontvangen dan mailtjes.

 Nu nog iemand langskomen, die me meent te moeten opbeuren met een stomme mop of zoiets en ik blaas werkelijk de hele aardkloot het heelal in ..... ik bedoel, de melkweg uit. Wat een klote zooi kan het toch zijn. Is het gelukkig vaak niet. Laat ik dat laatste zinnetje vandaag tot mantra, of hoe heet dat ook weer, bombarderen. Wie weet helpt het. Het moet in elk geval stevig afstompen, als je jezelf maar vaak genoeg voorhoudt, dat het qua klotezooi normaal gesproken wel meevalt.

 Helaas geen hout dat gehakt moet worden. Ook geen bokszak aan het plafond hangen. Kunnen er niet zo uit het niets een paar Jehova-getuigen langskomen, die me een blijde boodschappen komen brengen? Ergens in de zomer willen ze nog weleens langs wapperen. Doe maar niet ook. Ik krijg zelf direct al meelij met die arme sloebers. Doe maar gewoon iets anders. Iets leuks. Iets lekkers ..... Wat was dat ook al weer?

BOEM!

 "Ik had gedacht, dat je wel zou begrijpen, dat het niet zou lukken"..... Probleempje. Planningsprobleempje. Aannemers .... Diverse keren vragen of het allemaal lukt. Steeds bevestigend antwoord krijgen en uiteindelijk zelf aan de bel moeten trekken, omdat het gegarandeerd voor geen meter gaat lukken.

 Wat zal ik doen? Tot tien tellen? Mijn hele verzameling schietgebedjes afwerken? Exploderen? De beste man voor rotte vis uitmaken? Gisteren eerst gekozen voor het maken van een nieuwe reële planning. Zij, niet ik. Zien wat daar vandaag uitkomt. Mag hopen dat dit tenminste een paar nachtrusten gekost heeft. Stelletje sukkels. Dit gezeik gaat me mijn dag kosten. Daar zat ik echt op te wachten .... Grrrrrrr!

Uitersten

 Van een daggie Pc-hangen naar bijna 12 uur maaien .... Je slaapt er goed van en het resultaat is niet verkeerd. De enige die sputtert is mijn lijf. Twaalf uur op, twaalf uur af. Twaalf uur vlammen, twaalf uur onder zeil. Bij zo'n schema heb je geen tijd meer om te mopperen. Zou toch zonde zijn. Niet dat ik nu zoveel te mopperen heb, want gisteren gewoon gedaan wat ik me voorgenomen had èn qua weersvoorspelling slim zou zijn. Dat ik daarbij op mijn 'tandvlees' zou eindigen zat er wel een beetje in. Zo spetterend is mijn conditie nog steeds niet. Daar is mopperen geen hulp in.

 Dus alsnog de schouderklopjes waar ik gisteren geen puf meer voor had en vandaag een rondje boven de 32'. Het laatste deel van de afwas is de noodzakelijke aandacht vooralsnog misgelopen. Wassen zou aardig zijn, de haren  vormen alweer vlokken en vanavond wil ik in een schoon bed kunnen kruipen. Zo blijft de mens bezig. Rondje na rondje. De tien kilometer is er niks bij. Gelul eigenlijk, dat gedoe met topsport. Na een kwartiertje ben je ervan af. Ok, marathon 2 uur, voetbal 2x 45 minuten ..... in mijn dagelijkse routine begin ik dan net een beetje warm te draaien. Zes uur doe je in een poep en een scheet en ook twaalf uur is geen allesbepalend finishmoment. Maar mooi niks geen interesse van Nike, Cola cola of 888poker. Rare wereld.

Verrijzen

 Voor de tweede helft van de nacht teken ik. Graag nachtbreed dan wel. Dat ik dan huizen loop te verkopen, neem ik op de koop toe. Dromen die zo dicht bij de realiteit liggen, kun je niet serieus nemen. Heerlijk rekkend en strekkend wakker geworden. Nog steeds moe, maar toch compleet anders. Het geeft de burger moed. Laat die dag maar komen. We kijken 'm recht in z'n ogen. Messen slijpen en maaien maar.

 Overdrachtelijk dan, want eerst moet ik iets met wat onderdelen en ook de laatste restjes van de afwas ruimen. Dat had beter gisteren gebeurd kunnen zijn. Dat zijn de kleine dingen, waaraan je kunt zien, dat wat goed oogt, nog steeds niet is, wat het is geweest. Geen overzicht. Wel in de grote lijnen, niet in de details.

 Daar gaan we weer. Misschien eerst ff tevreden zijn met wat goed en zelfs beter gaat, voordat we ons weer focussen op wat niet naar wens loopt of beter zou kunnen. Moeilijk, moeilijk. Moet ik behalve mijn hele leven ook mezelf opnieuw op de rails zetten? Misschien moet ik die lat maar laten liggen waar ie ligt ..... buiten mijn bereik. Zelfs zichtveld. Ik wil 'm niet zien ook. Geen tevredenheid zonder gemopper.

Lijmen

 Geen spetterende dag vandaag. Meer een kauwgum kleverige kutzooi. Excusez le mot, maar dit loopt lekkerder dan 'teringbende'. Bezig ben ik, waarvan acte. Enige ruimhartigheid kan geen kwaad, mocht je je een beeld bij dat 'bezig zijn' willen vormen. De hoop op meer, die je er 'hinein' kunt interpreteren, is de enige zin, die ik er vandaag uitgepeuterd krijg.

 Morgen weer verder. Maaien. Meters maken. De betere aanloopmethode. Alhoewel... Maakt het iets uit? Volgens mij niet. Ook maaiend kom ik zelden, zeg maar nooit, flitsend uit de startblokken. Bovendien .... Kan het ooit goed zijn? Nee toch. Loop ik lekker van stapel eindigt het als de soufflé versie van de stervende zwaan. Doe maar gewoon niet meer mee bezig houden! Waarschijnlijk heb ik er dan ook geen last meer van. Iets met 'weten' & 'deren' en 'koeien' & 'hazen'.

 Het is erger geweest. Vele malen erger. Iets waar je niet teveel bij moet stilstaan. Dat zou te zeer op een uitnodiging lijken. Maar op momenten als deze kan een beetje gluren naar wat geweest is geen kwaad. Van alle wederwilligheden is d'r maar eentje, die het tot de dag van vandaag heeft volgehouden, omdat ie er altijd al geweest is: Géén zin. En dan heeft het ook geen zin die zin te maken. Allez hup: bier, barbecue, blote vrouwen en optijd naar bed.

Tegenwerking

 De garage wist gisteren al dat de afgesproken reparatie niet kon gebeuren, omdat het te vervangen onderdeel (nog) niet was geleverd. Niks niet ff een telefoontje plegen. Het zou me bovendien herinnert hebben aan het feit, dat de 23ste gisteren was en niet vandaag. Dus vanochtend te laat en bovendien voor nop het stadje in. Dat zijn niet de stimulerende momenten.

 Nieuwe afspraak, koffie, het lokale nieuws controleren en weer terug. Nu hier aan de slag. Eerst de keuken uitmesten en, als het buiten droog blijft, later op de dag verder met het onkruidvrij maken van de terrassen rondom het huis.

 De weerstand, die zich op dit moment in me opbouwt, is om stil van te worden. Het is, alsof iets onmogelijks van mij gevraagd wordt. Het gaat om de afwas, niet om een zelfmoordaanslag, het eten van levende maden of een speech voor een volle zaal zonder te weten, waarover het zou moeten gaan. De afwas! Wat is het probleem. Waarom moet steeds weer de motivatie ergens uit de kleine teen vandaan getrokken worden? Dit kost zoveel energie. Het zou inmiddels soepeler mogen lopen. Doet het echter niet. Allez! Lopen kreng!

Sloperij

 Vandaag verder met het normale bestaan. Inzoverre in mijn bestaan nog iets normaal te noemen is. Hoewel, het rijkelijk aanwezige 'abnormale' is inmiddels zo'n vast onderdeel van mijn dagpatroon geworden, dat je, denk ik, met recht weer van 'normaal' kunt spreken. Niet normaal voor mij, maar voor het leven waarin ik ronddool. De schizofrene dagen en de met dromen en hallucinaties overladen nachten. En me dan verwonderen over het feit, dat ik net zo moe het bed uitkom, als ik er in ben gegaan.

 Als dit alles achter de rug is en er werkelijk weer van enige normaliteit in mijn bestaan sprake is, dan wil ik eerste slapen. Uitslapen. Desnoods wekenlang. Je zult zien, dat daar niks van terecht komt. Waarschijnlijk niet eens behoefte aan bestaat, als de mogelijkheid aanwezig is. Als alles kan en niks moet, wat is er dan te willen? Je wilt wat niet mogelijk is, toch? Slapen als je op moet staan. Maaien als het regent. Afwassen als de zon schijnt. Schrijven als je niks te vertellen hebt ...

Bijna

 Na dit stukje mis ik er nog maar twee en dan heb ik mijn jaartarget binnen!! Lijkt me een bonusrijpe prestatie. Je jaarquotum binnenfietsen voor de helft is overschreden. Wat gaat dat opleveren? Een miljoen? Wie komt daar tegenwoordig nog voor uit z'n bed? Doen we een nulletje erbij? Pakketje opties? Auto met chauffeur?

 Voor die laatste optie hou ik me aanbevolen, mocht het in het pakket passen. Dat is maar de vraag. Waar moet ik mezelf inschalen? Ik schat mezelf hoger in dan een beetje balletjetrapper, slimmer maar minder snel dan de gemiddelde City-snuiver, niet zo handig als een gekwalificeerde handwerker en minder begripvol dan menig hand aan de bijna verweesde bedden in de zorg. Wat mag ik dan nu onder de streep verwachten? Kerstpakketje met een extra blikje nep-tonijn? Of toch die Aston Martin mèt chauffeur?

 Kan ik ook ruilen? Hou ik de wielen-met-chauffeur en lever ik het blikje nep-tonijn, ok ... het hele kerstpakket in voor de verkoop van deze plek. Doen?

Fatsoenlijk

 Me vandaag tot niks gedwongen. Ben moe. Voel me raar. Ga daar natuurlijk vanalles bij bedenken en het is maar een kleine stap en ook het fysiek dendert vrolijk mee in de ongewenste optocht. Dat laatste maar proberen te voorkomen. Ook de rest waar mogelijk wegrelativeren. Meer dan het weinige dat vandaag gebeurd is, zat er zonder dwang niet in. Het is goed zo. Niet interessant voor drama of psychologische misvorming.

 Het enige dat telt, is de energie, die zich kan hergroeperen. Ergens op de achtergrond. Want fit wordt je van zo'n dag hangen niet. Morgen begint de afsprakenmachine weer te rollen en dat is goed ook. De afwas had voor mijn vertrek al gedaan kunnen zijn en mocht het weer morgen een beetje zijn zoals vandaag, dan zijn ook buiten dingen te doen zonder dat gemaaid kan worden. Afwisseling kortom. Switchen van de ene bezigheid naar de andere zolang de motivatie reikt.

 De tijd is te kort, de energie krapjes en de motivatie ver te zoeken. Toch moet het spel verder gespeeld worden. En het gaat lukken ook. Willen, kunnen, moeten. Iedere keer dezelfde cocktail. Zij het steeds in een iets andere samenstelling.

Modderen

 Bijgewerkt voor zover daar behoefte toe bestond. Ik heb nou het gevoel, dat de dag voor het grootste deel voorbij is en toch geeft de computer niet meer aan dan 11:19. Net borreltijd, geeneens tijd voor de lunch, laat staan de siësta of het vieruurtje.

 Een beetje ontregeld raakt je wel door al dat ge'heen-en-weer'. Ergens een houvast vinden. Boodschappen misschien? Altijd leuk en momenteel meer dan noodzakelijk, als ik mezelf niet compleet over wil leveren aan de inhoud van mijn diepvriezer. Ik kan dan nog rustig twee weken vooruit, schat ik zo in, maar die aanpak heeft niet mijn voorkeur.

 Òf doen we een pré-lunch siësta? In koken heb ik niet zo'n zin en in ontdooien al helemaal niet. Uit? Maandag buiten de deur is een deprimerend lunch-moment. Misschien eerst maar 'ns een glaasje in schenken? Het gedesoriënteerde moet tenslotte terug op de gebaande paden wil d'r iets zinnigs uit mijn handen komen. En niet alleen uit mijn handen, ook mijn grijze massa kan enige sturing gebruiken. De stuurloze, die sturing moet zien te geven aan zijn eigen stuurloosheid. Hallelujah, let the Lord praise me!!

Nattigheid

 Een nacht vol donder en bliksem. Neerplenzende regen. Om zes uur in de ochtend bedenken, dat je gisteren na het ophalen van de honden vergeten bent de ramen van de auto volledig te sluiten. Kan een ochtend slechter beginnen? Ja. Na een blik op de weersvoorspelling is duidelijk, dat ik ook deze week op de verkeerd plek zit. Misschien woensdag niet ..... de rest ziet erg waterig uit. Enige bereidwillige medewerking uit de meteorologische hoek zat er blijkbaar niet in. Alle pijlen van mijn hoop op de volgende week richten. Hier weer vertrekken zonder maaien zet in één haal een streep door al het werk van de voorafgaande weken. Dan gaat het terug naar "Af". Zou behalve flauw erg ongewenst zijn.

 Nog belangrijker dan een beetje meer zon, is me niet door de slechte vooruitzichten op de kop te laten zitten. Nee, ik ga niet geforceerd fluitend mijn dagen doorkruisen. Doe ik anders ook niet. Wel bezig blijven. Dat wil anders nog weleens misgaan. Desnoods meer binnen dan buiten. Te doen is er genoeg. Wat wringt is de grotere en vooral andere schakelslag, die gemaakt moet gaan worden. Maar nu eerst de auto drogen ... in zoverre zoiets kan.

LpM

 Misschien is het raar, misschien niet. Misschien was het dit, of dat, of net wat anders. Eén ding mag duidelijk zijn: Ik mis mijn schrijftijd in de ochtend. Zijn het niet de kippen of de koeien, dan loopt wel een bouwvakker binnen met vragen, die bedoeld zijn om me in de benen te brengen. Ik kan dan wel mijn koffietijd claimen, maar de rust om van het ontwakende vocht te genieten, is na zo'n onderbreking weg.

 Met de koffie in de hand ter plekke verschijnen, is ook weer niet de bedoeling, heb ik van de week begrepen. Schijnt iets spreekwoordelijks te zijn. Weet daar maar de juiste weg of aanpak in te vinden. Heen- en weer schommelen tussen 'overbodig' en 'niet aanwezig als nodig'! Makkelijk is anders. Vooral als de uitleg over taalgrenzen heen gaat, die mijn controle ontglippen. Voorlopig. Maar toch.

 Hoe dan ook, het zit er voorlopig weer op. Nu, ik bedoel morgen zien wat hier weer voor elkaar gebokst moet en/of kan worden.

Klik-klak

 Schakeltijd! Roemenië - Frankrijk. Engels - Frans. Van Lei naar Euro. Van samen naar alleen. Van bouwen naar onderhoud, van ongetrainde naar gehoorzame honden ..... Van toekomst naar verleden. Tijdreizen kàn, ook zonder speciaal daarvoor gemaakte machines.

Omslag

 Tijd voor Franse lucht. De ramen zitten op twee kleintjes na. De electra is vernieuwd tot aan en met de meter-/zekeringenkast. Het beeld voor de resterende ruimtes is zo goed als compleet. De badkamer kan besteld worden. Kortom koffer pakken en richting vliegveld.

 Qua weer zat ik deze week op de verkeerde plek. De zon scheen daar waar ik niet was. Mag hopen, dat dit systeem zich niet voortzet. Volgende week kan ik geen regen gebruiken. Laat het weer zich hier iets aan gelegen liggen, aub.

 Vandaag een beetje uitloop in de aanloop naar het onoverkomelijke omschakelen. Uren rijden, wat stadse sferen snuiven en proeven en dan na een korte nacht weer de lucht in. Alles is twintigmaal gecheckt. De datum en vertrektijd kloppen. Enkel niet verslapen. Het lijkt haast wel routine. De portiers van het hotel kennen me inmiddels. Het enige wat iedere keer anders is, is de taxichauffeur, die me zondagmorgen op het onchristelijke tijdstip naar de luchthaven rijdt.

Royaal

 Als we dan toch bezig zijn met zaken, die me opvallen ivm mijn eigen bestaan of omdat de manier waarop ze gebeuren tegenstrijdigheden herbergt, dan weet ik er nog wel een: het eten!

 Wonen op het platteland in Roemenië betekent vaak, dat je oud(er) bent, weinig te besteden hebt (ook voor Roemeense begrippen), een grote moestuin hebt en wat je hebt meer of minder deelt met anderen, al zal dat vroeger meer zijn geweest dan nu. Je werkt kortom om te eten en hebt dat eten weer nodig om te werken. Je zou verwachten, dat men zuinig omspringt met iets dat zoveel energie en tijd kost. Nee, dus.

 Dat begint al in de moestuin. Massale verspilling van zaadgoed. Win je het zelf uit eigen tuin, dan is dat misschien niet zo'n punt, maar moet je de boel kopen dan is het misschien aardig om de kosten mee te laten wegen in het verwerven van de baten. Vervolgens krijg je mn door het massaal inzaaien, dat een groente in een korte tijd 'en masse' oogstrijp is. Dan moet je aan de slag in de keuken, zo niet wordt slechts een deel verwerkt en de rest schiet door en is verloren.

 De volgende étappe is het koken. Men kookt tè grote hoeveelheden. O.a. omdat werklui deels betaald worden met een maaltijd of drie ... afhankelijk van het aantal uren, dat ze werken. Wat over is gaat dan in het beste geval naar de beesten (honden, kippen, varkens) of verschimmeld ergens in een hoekje.

 Hetzelfde geldt voor het veevoer, dat de meeste mensen in eigen beheer produceren. Behalve door de meeëters zoals ratten gaat ook het nodige verloren door verrotting. Zelfs varkens eten niet alles. Als je dat dan nog voegt bij de slechte verzorging, zeg het fatalistisch afwachten bij zieke dieren, dan zie je een wereld, die zichzelf een beetje in een ellendig houdgreep vast heeft of houdt.

Badderen

 Zwemmen in geld krijgt iets letterlijks, als je je op het inrichten van een paar vierkante meters stort, die de badkamer moeten gaan herbergen en daarbij kijkt naar mooi en mogelijk ipv praktisch en voldoende. Sodeju. Dat blijft niet tot een rib beperkt, maar kost je je halve kast.

 Wc-deksels van 400 euro .... Ze bestaan. Dat de onderliggende pot het dan niet voor minder doet dan een veelvoud van de deksel, dat wil ik dan nog wel snappen. Maar misschien is het de verkeerde volgorde.....

 Tegelwerk van 40 euro, dan denk ik toch in vierkante meters èn niet aan een stukprijs..... Heb ik iets gemist de afgelopen jaren??

 Ik pik er nu de minst prijzige zaken uit. Ik zal het niet over de (regen-)douche hebben noch over het bad, waar ik ongewild goudbeslag verwachtte, toen ik de prijs hoorde. Ook over de iPod gestuurde extra's en de benodigde, op maat gemaakte glaswanden zal ik niet in detail treden. Het was goed, dat ik zat toen het totaal uit de machine rolde. Had het bedrag opgelicht en geknipperd, was het een winstvermelding in een casino waard geweest. Had bij de keuken voor het evenwicht misschien toch voor Poggenpohl moeten gaan ....

Mondwerk

 Zonder eigen plek en eigen zooi is het gauw afgelopen met bezig zijn als er geen dingen zijn, die gedaan moeten worden. Al dat gehang en geklep, waar men zich hier in volle overgave in uitleeft, is niet aan mij besteed. Ik leef ondanks mijn weerzin tegen haasten en altijd maar bezig zijn in een andere wereld. In een wereld met een hogere versnelling en als het de snelheid niet is die het verschil maakt, dan is het de efficiëntie van de bezigheden wel.

 Het is één van de vele vreemde, tegenstrijdige zaken hier op het Roemeense platteland. Veel te veel dingen die gedaan moeten worden en dan toch alle tijd nemen om niks te doen of te klagen over het gebrek aan tijd vanwege het vele werk, dat maar niet minder wordt, omdat het uiteindelijk niet gedaan wordt of zo weinig grondig cq oppervlakkig, dat het geen zoden aan de dijk zet, sterker nog het eindresultaat erger is dan het uitgangspunt. Hopeloos. Gekmakende bezigheidstherapeutische kringetjes.

 Het zal vast geen wet van Meden en Perzen zijn, maar er wordt hier wat af gekletst. Natuurlijk het altijd en overal geliefde roddelen over hen die niet aan het gesprek deelnemen, maar ook over al die dingen die zouden moeten gebeuren. Men praat er graag en uitgebreid over en vergeet, dat je die zaken ook gewoon kunt doen ...

Verfraaien

 Na al de constructieve stappen in het inmiddels bijna verlopen jaar, moet deze week de afwerking beginnen. Mooi maken. Hoewel de onderliggende structuur in alle betekenissen vele malen belangrijker is, wordt het uiteindelijk oordeel van 'de mensen' geveld obv het laatste decoratieve velletje, dat over het skelet wordt getrokken.

 Zo telt niet de isolatie, die in het vernieuwen van het dak is verwerkt en al helemaal niet de in het zicht gewerkte dakconstructie. Nee, men kijkt naar de dakgoten, schoorstenen en de pannenbedekking. Alle drie niks mis mee. Integendeel, er is veel energie ingestoken om een goed ogend eindresultaat voor elkaar te krijgen, maar qua gewicht -niet letterlijk- weegt het isoleren het zwaarst.

 Alle huizen hebben in feite 'open' daken. Zolders werden ooit of worden nog gebruikt om granen, mais, uien of bonen te drogen en (mais) op te slaan. Behalve een dakbedekking die niet verder gaat dan de meest noodzakelijke panlatten en een zo zuinig mogelijk panbedekking, hebben de zolders ook nog eens raamopeningen zonder enige afsluiting. Kleine raampjes, maar toch. Vrij toegankelijk voor vogels en koude.

 Qua afwerking, incl. dingen als dakgoten, moet er nog veel gebeuren, maar vandaag waren als eerste de ramen aan de beurt. Het leek me een dagen durende klus, het zetten van al de ramen. Niet, dus. In iets meer dan een halve dag zat alles op z'n plek. Een grote veer in de reet van de bouwvakkers, die het voorbereidende werk hebben verricht. Het skelet had ineens geen gapende openingen meer. Mooi werk. Goed gekozen kleuren. Voldaan gevoel. Graag zo verder.

Aangekomen

 Aanvliegend vanuit het oosten, terwijl ik normaal gesproken uit de westelijke richting terugkeer op aarde, was alles direct weer in orde. Het simpele en eenvoudige van de luchthaven is een voorbode voor de dagen, die zullen volgen. Hartelijke ontvangst en niet alleen qua weer. Het is de tweede keer, dat ik niet de switch van vliegtuig naar bus hoef te maken. Met een brede smile langs al de taxi-chauffeurs, zowel de goede  als de bandieten, waarvoor mijn smile eigenlijk bedoeld is.

 Een eigen chauffeur, één van mijn laatste sluimerende dromen, betekent niet dat ik nu zoveel sneller ter plekke ben. Het gaat makkelijker, plezieriger, prettiger ..... En al die zaken kosten veel, erg veel tijd. Dus geen 5 - 15 minuten pauze na anderhalf uur bussen, maar een complete maaltijd in een van de vele in alle betekenissen 'overdone'-ne restaurants ergens onderweg. Bijpraten, maar vooral toch kletsen. Niet mijn sterkste kant en daarbij zeker weten een deel van het Roemeense erfgoed. Ze nemen er nog de tijd voor. Overal en in ruime mate. Als het al niet in de genen zit, doen ze alle moeite om het er in verankerd te krijgen.

 Uiteindelijk later ter plekke dan met het openbaar vervoer het geval zou zijn geweest. Koffers uitladen. Gedag zeggen. Een blik over en wat aandacht voor het beestenvolk en daar ben ik weer. Terug in de tijd naar de dag van vandaag. Ik denk, dat ik er nog een halve liter bier in de bar tegen aan gooi voor 75 cent. Was de winkel nog open geweest had het -gekoeld- nog goedkoper gekund. Om die prijzen is het mij niet te doen. Wel om het achterliggende veroorzakende verschil. Het leven kent hier de nodige gebreken tov bijvoorbeeld Utrecht, maar hier zie je, dat die gebreken niet zo abnormaal, onoverkomelijk of zelfs onwenselijk zijn als ze verder westelijk lijken.

Lichtstedelijk

 Zonder bewuste sturing heeft lopen in een stad hetzelfde effect als in de wildernis .... Je loopt rondjes. Mijn rondje circuleerde tussen de Opèra en het Palais Royal. Beide meer dan eens gezien zonder dat dat nu direct de bedoeling was. Eerste rondje langs de Seine kades. De bloemen- en dierenwinkels. Ze zijn er nog steeds. Het personeel draagt tegenwoordig witte jassen. De hokken zien er netjes uit. Nog steeds een hoop jonge katjes. Bij de honden weinig tot geen grote rassen. Wat er is zit in de hoek van Jack Russell's en Chihuahua's. Soms hing er een bordje dat foto's  maken of filmen verboden was. ... Zou het imago erop vooruit zijn gegaan sinds ik daar de eerste keer binnen liep? En als het imago is verbeterd, geldt dat ook voor de werkelijkheid?

 Tweede poging om de los te komen van het Louvre in de richting van La Republique ondernomen maar ook nu niet bewust genoeg de richting vastgehouden en wederom was het uiteindelijk het park van het Palais Royal waar ik terug kwam. Onderweg nog ff een kleine proeve van Franse hoofdsteedse arrogantie meegemaakt. Neergeploft op een volgend terras voor koffie, Perriér en kijken, werd me gevraagd of ik met z'n vieren was, wijzend op de drie andere stoelen rondom het tafeltje. Na mijn repliek, dat ik geen zin had om in de zon te zitten, kreeg ik als antwoord: " Tiens, Au revoir!". Weinig kans ....

Uitstapje

 Heerlijk is het Maisons d'Alfort binnen rijden alsof ik het iedere dag doe, auto parkeren, stukje lopen en de de metro induiken. Lijn 8. Balard is de  richting naar het centrum. Een verstandelijk tekort gekomene staat in de metro Paris-Saint Germain aan te moedigen in woord en gebaar. De passagiers negeren hem. Ik kijk naar buiten als de metro uit de grond opduikt, over de Seine gaat en weer ondergronds wegduikt.

 Metrorijden is iets wat voor mij onlosmakelijk met de Parijs-ervaring is verbonden. Alleen taxirijden in Parijs is nog leuker. Deze keer op Bastille overgestapt en bij het Louvre te voet de stad in gegaan. Bijna lunchtijd, maar daar is de directe omgeving van het Louvre me te toeristisch voor. Hup, richting Opèra, maar dan niet over de boulevards.

 Na een goed half uur ergens op een pleintje neergestreken. Leuk terras, aardige doorloop, simpele kaart, correcte maar wat betuttelende bediening. Het eten is niks bijzonders, maar daarvoor zat ik er ook niet. Dat de witte wijn tegenviel was minder, maar ook dat werd ruimschoots gecompenseerd door de massa mensen, die voorbij kwam in alle denkbare varianten, vormen en aankledingen. Prachtig, zo onzinnig als werk is, zo leuk is mensen kijken. Ik zou er mijn dagen niet mee kunnen vullen, maar een paar uur per dag zou d'r zo 'in' gaan. Krant en/of tablet erbij en ik had de middag aan mij voorbij kunnen laten trekken. Niet gedaan.

Tsjakka!!

 Ok, weer een kop d'r vanaf. Nee, niet letterlijk, ik ben de ISIS niet. Vandaag een aardig eind van het onkruid geruimd. Qua percentage, 20%, valt het een beetje tegen, maar ik heb het lulligste stuk, de trappen gehad. De rest zal sneller gaan. Jammer, dat ik er morgen niet mee verder kan. Heus, maar niet serieus. Dat wordt over een week weer koppensnellen. Zonde van de energie, die het onthoofden vandaag gekost heeft.

 Wie weet valt het ook wel mee en heeft de aanzet langer durende naweeën dan een week. Zou fijn zijn. Opgeschoond ziet het minder natuurlijk maar wel een stuk netter uit, vooral presentabeler. En dat is toch de enige zin, die hier uit een bezigheid is te wringen. De hoofdmoot van mijn resterende zomerse bezigheden hier ter plekke zal een combi van spuiten en maaien zijn. Bijhouden wat gedaan is en indien tijd en energie in voldoende mate aanwezig zijn, verder met de overdaad aan extra mogelijkheden. Veel verder dan extra maaien zal het waarschijnlijk niet komen.

 Een ding mag na deze week wel duidelijk zijn. Een dagje freewheelen of intern dwars liggen kan ik net zo min gebruiken als slecht weer. D'r komt weer druk op de ketel .... en dat is goed ook.

Gebrek

 Ogenschijnlijk weer in balans of op de rails, je mag kiezen. Het is zonde, dat de afgelopen twee dagen zo goed als verloren zijn gegaan qua bezigheden rondom het huis. Niks bijzonders, zou je zeggen, want al jaren schering en inslag. Toch is nu iets anders dan in die "jaren". De beschikbaarheid van de tijd is veranderd. Die welbekende zeeën zijn schrikbarend in omvang gekrompen. Hoogstwaarschijnlijk een kwestie van blikveldkeuze, zou niet weten waar tijd anders naar toe kan verdwijnen. Een dag heeft nog steeds 24 uur en volgens mij is ook het aantal dagen van de week niet gekort. Desondanks is wat eerst ruim voorradig was nu een artikel met schaarste neigingen geworden.

 Afgelopen twee weken hadden een aantal dingen moeten gebeuren. Veel ervan heb ik kunnen afgevinken. Het onkruid niet. Zien of we daar vandaag, op de valreep nog verandering in kunnen brengen. Zo niet, dan jammer maar helaas en over een dikke week een nieuwe ronde met nieuwe kansen èn een strakkere planning met een betere discipline.

 Zo worden we langzaam aan weer terug gewrongen in de mallemolen van 'druk, druk, druk' en presteren maar. Zou dit de weerstand hebben veroorzaakt deze week? Achteraf ziet dat verleidelijker uit dan een perfect gemaakt 5-soorten chocoladetaartje. Toch ga ik niet toehappen. Misschien heeft het meegespeeld, misschien ook niet. D'r zijn zoveel andere mogelijkheden en sommigen zelfs met betere kaarten. Mocht het iets structureels zijn, dat sneeky is binnengeslopen, verraadt het zichzelf wel ergens de komende tijd.

Vastloper

 Iets doe ik verkeerd. Maar wat? De derde keer dat ik deze week fysiek vastloop met alle lichamelijke irritaties en verkeerde gedachten vandien en daar weer uit voortkomende secondaire reacties in wederom lijf en de minder grijpbare geest. En dat zonder iets van een reden ter verklaring.

 Hier gaat iets in een kringetje en gezien de frequentie door de dagen heen, mag je wel van een spiraal spreken. Niet speciaal neerwaarts en als dit opwaarts moet zijn, dan bedank ik ervoor. Nee, gewoon horizontaal. Geen dip, geen gepiek. Voortgang in de betekenis van geen stilstand. Helaas geen kabbelde stroom maar regelmatig een blokkade, die zich aansluitend vanzelf oplost.

 Niet fijn. Maakt verkeerde herinneringen wakker. Niet dat die veel kunnen uitrichten. Daarvoor heb ik ze ver genoeg achter me gelaten, maar het geheel schept een sfeer, waar ik niet op zit te wachten. Heb genoeg aan mijn hoofd qua opstarten, aan de gang gaan en bezig blijven. Alle extra verstoring kan ik missen als kiespijn. Al heb ik die nooit gehad. En dat wil ik houden zo, ook overdrachtelijk. Daarom voor het eerste sinds weet ik hoeveel maanden me chemisch tot kalmte gemaand. Bijkomend voordeel zou moeten zijn, dat het de verkrampte spieren ontspant. Na komende week maar weer een sessie bij de fysiotherapeut beleggen. Dacht dat gehad te hebben, maar heb me daarin (weer een keertje) vergist, zoals met veel in mijn uiteindelijk nog steeds voortuitgaande voortgang.

Herveroverhaling

 Gètver, wat baal ik hiervan. Gras zeiknat, niet te maaien. Ook niet met de bosmaaier. Ideaal moment om me op de terassen vol onkruid te storten, want droog en zonnig weer en geeneens te warm. Doen. Zou je denken. Zo werkt dat dus mooi niet. Tussen mij en het onkruid zit iets, dat die switch belemmert. Weerstand. Afkeer. Zelfs afgrijzen. Bergen drempels. Beren. Noem het welbekende rijtje maar op. Ik heb het weken kunnen ontkennen. D'r was genoeg ander werk, wat wel wilde, maar in feite wist ik al, waar ik nu op onoverkomelijk wijze met mijn neus op gedrukt wordt. Waarom. Leg uit.

 Het is weer zo'n opstartgevalletje. Iets nieuws. Iets anders. Iets wat vorig jaar geen punt was, maar het nu wel is geworden. Ondanks of dankzij diverse opstartpogingen. Moe word ik daarvan. Niet van het onkruid. Van mezelf.

 Gaan we weer. Pappen, verleiden, omkopen, overtuigen, accepteren tot ik in staat ben om mijn gedachtenwerk te stoppen en over te gaan naar 'doen'. Dom doen. Niet nadenken, onkruid is er om verwijderd te worden. Heeft geen dieper zin, is geen conflictpunt dat met terugwerkend kracht glad gestreken moet worden, herbergt geen trauma 'Trümmer'. Het is simpelweg iets, wat gezien de omstandigheden slim is, als het gedaan is. Dom werk omkatten naar een te pruimen bezigheid.

Glazig

 In de soap met Bolletje zitten we inmiddels op 26 excuusmailtjes. Katrien is vanmorgen meegelopen op de ochtendwandeling, maar blijft niet-normaal, anders-dan-anders gedrag vertonen. Aannemer & Co maakt al dagen geen problemen. Al die andere zaken laat ik maar ongenoemd, behalve dan dat het gras glunderend groeit.

 Soms geven kleine dingen grote voldoening. Dat gisteren in twee uur de glasplaat van de iPhone is vervangen, terwijl de Apple-store zei het ding alleen om te kunnen ruilen, waarbij de versie 4 natuurlijk geen optie meer was... Dikke vinger! Het ding werkt goed, dus waarom vervangen? Al vier jaar! De dubbele levensduur van wat Apple zou willen. Hoe zat dat ook weer met duurzaamheid, stelletje verspillers?? De aardbodem leeg zuigen voor de produktie van dure zooi over de rug van uitgeperste Chinezen en dan het resultaat via het Nederlandse belastingparadijs in miljarden dollars opslaan in California. Uitwas of ingebakken systeemfout?

 Ach, niet mee bezig houden. Ik hoop dat mijn foon nog menig jaar meegaat. Dingen hebben (net als mensen, trouwens) misschien geen ziel, maar toch ook een bepaald recht op het bestaan, dat hun ongevraagd is opgedrongen. Of niet? Op naar de PvdDingen!! Belangrijkste partijpunten .... reparatieplicht, onderdelen 100 jaar beschikbaar, ruilbeursen, inkomstenmaximalisatie tot 100% van de produktiekosten en een mondiaal dingen-herstelfonds, waarin 10% van de verkoopsprijs gestort moet worden door producenten. Ik dwaal af.

Geknapt

 Waar ging het mis? Bij het archiveren van de WhatsApp foto's per 5 stuks? Bij het wachten op de dierenarts gisterochtend? Bij het wachten op de reparatie van de iPhone? Bij de "aanval" à la maandagochtend in Limoges? Bij het dreigend aanrollen van het onweer gisteravond? Een eenduidig reden is moeilijk aan te wijzen, maar het resultaat is duidelijk ..... geen stukje gisteren. En zo'n onderbreking hakt er dieper in, dan je op het eerst oog zou denken. Het is geen kink in de kabel maar geen gladde tweedeling. Wat tot gisteren als vanzelf liep moet vandaag bevochten worden en dat met dank aan de dag van gisteren.

 Raar mechanisme is dat. Ik heb er al vaker met verwondering naar gekeken. Kan niet verklaren waarom wat net nog routine leek, nu meer weg heeft van revalidatie. Het verschil tussen doorgaan en opstarten, opnieuw starten. Een soort onwillige diesel. Je kunt 'm beter laten lopen dan afzetten en starten.

 Zien dat we vandaag de draadjes aaneen geknoopt krijgen. Meer tijd dan me lief is. Gisteren is zo'n bak water naar beneden gekomen, alles is te nat om ook maar iets te doen. Behalve zwemmen dan, maar daar heb ik nu niet zo'n zin in.

Beeldspraak

 Sociale media en foto's ... een heiloze combinatie. Gelukkig biedt WhatsApp de mogelijkheid om het automatisch opslaan van foto's en aanverwante overbodigheden in hun vehikel uit te schakelen. Direct doen, kan niet vaak genoeg aangeraden worden. Doe je het niet, loopt je foon binnen niet al te lange, en waarschijnlijk nog veel kortere tijd compleet vol. D'r wordt wat meuk rondgestuurd...

 Dit advies gaat dan zelden gepaard met de aanvulling, om, behalve met regelmaat de foto's ook uit WhatsApp te zelf verwijderen, de foto's die je bewaren wilt met een zelfde soort regelmaat op te slaan. Waarom? Ga je zaken achteraf opslaan, staat WhatsApp je maar 5 foto's toe per handeling. Enig idee wat dat kan betekenen, als je ondanks zorgvuldig selectie en regelmatig opschonen ineens ruim 2000 foto's gearchiveerd wilt zien??? Ja, precies, dat is werken.

 Vijf foto's selecteren nadat je voor "Kies"hebt gekozen. Kiezen wat je er mee wilt doen. Om het makkelijk te maken, is er geen signaal dat het opgeslagen is. Aansluitend de vuilnisbak kiezen en ze uit WhatsApp verwijderen. Zeg 30 seconden .. x 450 = 225 minuten, dwz. bijna vier uur werken, zonder pauze, strak geconcentreerd ..... Dat laatste gaat nooit lukken, ben tenslotte geen automaat, dus maak er maar het dubbele van! Gaat d'r maar an staan.

Cassé

 Ai, .... iPhone naar de klote. Tenminste de glasplaat. De val van vanochtend was te veel. Het ding is al vaker op de grond geduveld. Steeds hield ik mijn hart vast, maar bleek niks gebeurd. Dat hoefde vanochtend niet, want met de voorkant naar boven was het gebarsten resultaat direct zichtbaar. Het was ook meer lanceren dan vallen deze keer.

 Het vreemde was, dat ik niet eens schrok. Het was meer iets van "Eindelijk" of "Het moest d'r ook 'ns van komen.". Een soort berustende verdwazing zoals je volgens mij ook naar je vinger kijkt, als je 'm er net onbedoeld met een flitsende haal vanaf gezaagd hebt. Het idee geeft me nu de kriebels. Als het je overkomt, werkt dat compleet anders.

 Extra klusje dus. Daar zat ik nou net op te wachten. Internet op. iContent in Limoges gebeld, maar die vervangen alleen complete telefoon. Weer zo'n arrogant trekje van Apple. Ff verder kijken gaf andere mogelijkheden, zowel om op te sturen als ter plekke langs te gaan. Inmiddels een glasplaat gereserveerd voor morgenochtend. Wordt een drukke avond vanavond. Back-up maken. Niet op z'n Apple's maar gewoon via selecteren en opslaan, maar toch ...... zo'n kleine 2500 foto's, waarvan 90% toegestuurd via WhatsApp ..... Handig is anders.

Herstel

 Na meerdere nachten van diepe slaap kon het natuurlijk niet uitblijven, dat een keertje de ogen open zouden gaan ver voordat d'r een kip ook maar van stok wil. Vijf uur ... en maar opgestaan ook. Na de verklooide dag van gisteren zien dat we onszelf een beetje beter in het gareel weten te houden. Afspraak in de ochtend, misschien nog iets van huishouden en dan gras, onkruid en erger voor de middag en de avond. Alles in alle rust en matigheid.

 Het duurde gisteren tot ver in de middag, voordat alles weer een beetje normaal functioneerde. Valt knap tegen, als je jezelf een vrije dag heb toegekend. Je wordt d'r ook niet bepaald fitter van, dus weer vroeg tussen de lappen geschoven. Maar eerst de avond met een maaltijd versiert en opgefleurt met een mooi glas Chianti, een classico. Dat gaf nog ff een "Hè, hè"- gevoel

Stuurlui

 Als er iets veranderd is tegenwoordig, is dat de hoeveelheid stuurlui, die bij de eerste beste gelegenheid van de veilige wal commentaar leveren op de beslissingen van hen die aan het roer staan. Niks makkelijker dan kritiek hebben. En als d'r dan ook nog een medium à la Twitter is, kan iedereen het ook nog eens lekker makkelijk over ieder ander uitbraken. Kranten gedragen zich daarbij vergeleken als keurigste jongetje van de klas. Wat weer niet gezegd kan worden van al die blaat-Tv, waar iedereen vooral achteraf alles beter weet.

 Ok, ze hebben ook best wel een beetje geluk gehad, net zoals Puppelpop vorig jaar pech heeft gehad. Mensen willen altijd alles kunnen voorkomen en achteraf gezien had dat natuurlijk altijd gekund. Als je nou paniek in de tent had willen hebben, had je net voor achten, toen op het allerlaatste moment ingrijpen niet overbodig leek, met de evacuatie moeten beginnen. 67.000 mensen ....... hoelang duurt dat??? Langer dan het onweer, dat is een ding dat zeker is. Of moeten we alles maar bij voorbaat afblazen, als de mogelijkheid bestaat, dat eventueel zoiets als gisteren zou kunnen gebeuren?? Laten we dan met z'n allen in bed blijven liggen mààr wel met integraalhelm op, want dat plafond ......

 Ik denk, dat Smeets en zijn organisatie al het mensenmogelijke hebben gedaan, incl. zijn geruststelling vooraf. En gelukkig is niks ernstigs gebeurd, al zal er vast nog wel links en rechts iets of iemand opduiken wat beter had gekund of die vind dat hij/zij niet goed is behandeld. Complimenten voor de organisatie èn het publiek ...... en laat de rest gevoeglijk z'n kop houden.

Donderslag

 Zit je rustig niks te doen, zonder schuldgevoel want besloten, schiet je lijf in standje "Alarm, paniek, wegwezen en aanvallen tegelijk". Blijkbaar zijn er ergens spoken gesignaleerd, zonder dat mij die zijn opgevallen. Het hart wil er zonder mij vandoor, buik speelt voor ballon, hoofd voelt murw geslagen, deel van de ledematen lijkt van lood, de rug van staalbeton. Goeiemorgen, en dan is het net middag.

 Beetje flauw om mijn dag op deze manier te verzieken. Zeker als je bedenkt, dat je het hoe dan ook toch echt zelf doet. Ook al is het niet bewust, het is jouw lijf en/of psyche, dat z'n eigen gangetje gaat. Zie dat zooitje ongeregeld, dat geen boodschap ziet in een kleine waarschuwing om van 'rekening houden met' maar te zwijgen, maar terug in het gareel te krijgen.

 Paniek? Neuh. Zo zou ik het niet noemen, hoewel bron en vormgeving van dezelfde oorsprong zullen zijn, maar het is er niet minder vervelend om. De ademhaling is ontspoord, dat weet ik inmiddels, zelfs als ik in eerste instantie dat gevoel niet heb. Dus dit keer achteraf: Adem in ....., adem uit ..... .

Uitpuffen

 Vandaag een pas op de plaats. De beslissing niks te willen, deed mijn hele ik opveren. Goed dus. Niet dat "niks willen" "niks doen" betekent, maar in elk geval geen targets, die op de dag drukken. Dat doet het weer al.

 Gewoon een rustig en huishoudelijk dagje. Afwas, was, stofzuigen. Muziek op. De tijd nemen voor een goed verzorgd lunch. Af en toe achter de Pc kruipen en zien wat in de wereld gebeurt, misschien zelf iets toevoegen aan het net. Wie weet een krant doorbladeren. Een boek ter hand nemen, lijkt me een brug te ver. En als het weer in de avond nog niet is omgeslagen, dan zie ik tegen die tijd wel of ik nog de energie voor een partij rauzen met de bosmaaier heb. Ook onkruid uittrekken behoort tot de mogelijkheden. Het zou zomaar kunnen. Ik sluit niks uit.

Bloggig

 Na een rustige periode waarin het lezersschaartje zich stabiliseerde, een lezer(es) uit de Verenigde Staten het voor gezien heeft gehouden, Frankrijk prominent aanwezig is omdat Google de eigen bezoekjes absoluut niet meer uitfiltert, Nederland zo goed als verdwenen is, Roemenië een vaste waarde is geworden, Duitsland tot voor kort stug volhield en de Okraïne met stip de kleine top is binnen gescheurd, wordt het blog sinds twee dagen weer overspoeld door spook-Russen. Het pept de pagviews op, maar verder ook niks. Doe mij de kijkers maar, waarbij ik tenminste nog het idee heb, dat ze werkelijk lezen. Ook al blijft dat 'gelezen worden' beduidend ondergeschikter dan het 'geschreven worden'.

 Af en toe wel de neiging om het blog te pushen. Alsof de wereld op mijn woordenbrei zit te wachten. Behalve dat me daar in tweede instantie de zin van ontgaat, kost zoiets tijd en energie. Twee grootheden waar ik nou niet bepaald in grossier. Zo kabbelt het blog voort en ik denk dat dat zo goed is. De ene dag wat meer, de andere dag wat minder. Bijna iedere dag denk ik wel, dat ik helemaal niks te schrijven heb of weet, om dan toch weer een of meerdere stukjes aan het geheel toe te voegen. Een dag niet geblogd is een dag niet geschreven .... Hahaha, mooi niet "niet geleefd", daar is heel wat meer voor nodig.

Schoon

 Nog niet op de rand van het bed, maar zo terugblikkend, mag ik niet over de dag klagen. Veel gedaan. Enkel het onkruid is de dans ontsprongen. Weer een keertje. Het terras is werkelijk geen gezicht. Ik schaam me niet snel, maar dit begint in de buurt te komen. Hopelijk blijft het de rest van de week droog. Dan zou het aan het eind hier heel anders kunnen uitzien. Slag om de arm houden. Zo betrouwbaar ben ik niet in deze, maar het idee staat me wel aan.

 Een hoop moet gewoon plat. Bramen, rhododendrons, wilgen, afhangende takken en gras natuurlijk. Als ik me hier ergens op verkeken heb, is het de kracht en het groeitempo van de natuur wel. Een parkachtige omgeving met meer kleur, wat ooit de bedoeling was, is meer dan een dagtaak op jaarbasis.

 Last van nostalgische spinsels? De komende dagen zal de stilte verscheurd worden door bosmaaier en kettingzaag. Verder maar nergens bij stilstaan. Ruimte terugwinnen die jaar voor jaar door het uitdijen van de bestaande begroeing in beslag wordt genomen. Zien waar we stranden.

Still

 Het is muisstil op een vogel na. Geen zuchtje wind. Uitzonderlijk warm, zo ineens. Naar buiten stappen heeft iets van aanspoelen op een onbewoond eiland in de Stille Oceaan, met nadruk op 'Stille'. Niks of niemand aanwezig, niets onherkenbaar, alles onbekend. Wat was is niet meer. Wat komen gaat een vraagteken. Iets heeft de wereld stilgezet en ik ben doorgeschoven in de tijd.

 Een ree loopt langs. Ik verzin het niet. Niet alleen ik ben van slag. We kijken elkaar aan, bewegen niet. De honden liggen binnen, uitgeteld en weten van niks. Het ree loopt rustig verder, links en rechts kiezend uit vers of gemaaid gras. Was een beer er achteraan gekomen, ik had niet raarder opgekeken dan nu met de bewegingsloze stilte, waarin mijn blikbeeld weer vervalt.

 Stilte voor wat? Een storm? Voor zover ik weet, hangt niks dergelijks in de lucht. Andersoortig voorteken? Is er iets wat ik er 'hinein interpretieren' kan? Willen zat natuurlijk, maar je moet wel iets kiezen wat binnen het kader van de mogelijkheden valt. Jammer, dat het kader zo onduidelijk is, ondanks de onmiskenbare aanwezigheid. Een hand uit de hemel, een donkere stem achter de wolken vandaan .... laat maar komen.

Switch

 De minimumtarget voor vandaag is binnen. Klop, klop op mijn schouder. Bij dertig graden in de schaduw in de zon achter een zelftrekkende grasmaaier lopen duwen en trekken is behalve goed voor een hartverzakking van mijn cardioloog ook best knap. Nat maait het nou eenmaal voor geen meter, dus zeven uur 's ochtends is geen alternatief.

 Hoe het ook zij, de rest voor of van vandaag is meegenomen. Eerst mijn asperges-lunch bereiden èn genieten. Dit keer gaat het ervan komen. Klein voorgerecht ook nog, iets met avocado. Redelijk acceptabele witte wijn uit de wijdere omgeving opengetrokken. Water staat op, asperges zijn gepeld, de peterselie fijngehakt, avocado nog onaangeroerd.

 Ineens is het er weer.... Dat licht tintelende gevoel in mezelf, dat ik anders alleen van een goeie champagne ken. Alles veert op. Toeters tetteren, gelukkig slechts overdrachtelijk. De zon schijnt, dus daar hoef ik me niet mee bezig te houden. Nu zou ik willen feesten, mensen zien, terras hangen, Belgische bieren lebberen, Italiaanse mama's zoenen, de ene gang aan de andere rijgen, de wijnkelder plunderen en met 72 maagden in bed ploffen zonder daarvoor mezelf eerst op te blazen.

 D'r mist iets in dat rijtje. Is het opgevallen? Straks weer verder met grasmaaien ...

Pinksteren

 Zondagmorgen, eerste Pinksterdag, elf uur en al twee uur bezig met een aannemer, die zich blijkbaar verveelt op deze feestelijke zondagmorgen. Misschien siert het de man ook wel dat hij zoveel energie wil steken in een goede afwerking. Wie weet heeft hij eindelijk het principe te pakken. Zoals altijd, gebeurt dat, als het (bijna) niet meer nodig is.

 Ik ga me vandaag zeker niet vervelen. Grasmaaien in alle denkbare vormen staat op het programma, een omgevallen boom moet kort gezaagd en als het aub ff zou kunnen moet ook het onkruid er (deels) verder aan geloven. Ja, weer een overspannen programma, maar dat met een ontspannen aanpak. Mañana, mañana ... indien het vandaag niet allemaal lukt en desnoods overmorgen of na volgende week.

 Van mijn enthousiasme word ik niet enthousiast. Ergens wil ik best wel, voor de afwisseling, maar er hangt zo'n deken van compleet desinteresse over mij heen. Het lekkerste toetje noch de mooiste vrouw zou enige beweging in mijn wens- en wilgedeelte teweeg weten te brengen. Nee, ook die dure automobiel niet. Hooguit dat bounty eiland ergens in de richting van de wereld waar recentelijk de vliegtuigen zomaar verdwijnen. Gelukkig kennen we onze pappenheimers. Het komt kortom wel goed, of ook niet.

Overspannen

 Die derde voortvarende dag was verkeerd gedacht. Dat regelt zich dan vanzelf. Lijf gooit zich dwars, geest verleent volledige medewerking daaraan. Opgeblazen, afgekapte adem, moe, duffe kop en met een volledig gebrek aan interesse de laatste meters achter de maaier gelopen. Target vandaag niet gehaald. Ik kan d'r mee leven. Morgen weer een dag. In de tussentijd oppeppen en afstand nemen, beetje koken en ook de afwas kan nooit kwaad.

 Vanavond de wolk legen. Gelukkig heb ik d'r maar een. Ik hou d'r niet van, maar het kan soms erg handig zijn, zoals ik al eens uitgelegd heb bij het maken van mijn aantekeningen. Hoe makkelijk ik qua administratie binnen mijn vier wanden ben, buiten mijn deur geen geslinger van gegevens. Maar ik loop danig achter. Een maand of drie hangt ergens te hangen. Dat wordt weer achtbaan zeilen, ongetwijfeld. Ik ben ze alweer vergeten, maar de up en zeker ook de downs zijn er geweest in die in aantekeningen gevangen 12 weken.

 Met al die opgetekende inzichten, hernieuwde inzichten maar ongetwijfeld ook nieuwe en alweer vergeten inzichten kan het morgen niet anders dan een prachtige en actieve dag worden. Afkloppen maar!

Katrien_2

 Gaat het beter? Qua kennelkuch, ja. De rest blijft gissen. Zonder concrete aanwijzingen blijft het ontbreken van een gemeenschappelijke taal een onoverkomelijk obstakel. Alles heeft wel iets. Iets kan alles betekenen.

 Epilepsie? Onwaarschijnlijker dan eerst bedacht, maar tekenen ervan zijn aanwezig of soms zie je iets of is iets gezien door een ander, wat in de richting zou kunnen wijzen.

 Lekkende hartklep? De ruis is al eerder en vaker waargenomen, maar niks wees op problemen. Zijn die er nu wel? Eigenlijk niet, maar al zoekende ga je zien, waar je naar zoekt.

 Eén ding staat als een paal boven water. De dame gedraagt zich anders dan normaal en dat inmiddels al een maand of twee. De weigering om mee te gaan op de ochtend- en avondwandeling. Minder enthousiast in z'n algemeenheid, al is dat een discutabele waarneming. Verder weinig concreets. Tot ze vanochtend bereid bleek om mee te lopen en achteraf niet alleen geen varkensoor als beloning wilde, maar ook bijna een uur weigerde om te gaan zitten en liggen. Raar voor haar, die de hele tijd wil eten en altijd en overal direct neerploft. Toch maar iets met de klep(pen)? Of gaan we voor de tumor in het hoofd? Zou het Katrien iets interesseren?

Bijna ...

 Overal waar ik met de honden loop, Katrien loopt voor de afwisseling een keer mee, is het gras netjes, strak gemaaid. Het laat me niet onberoerd. Het is zo'n moment, waarop ik heel dicht tegen het oude gevoel voor de plek aan zit. Er zou maar iets of iemand hoeven te zijn, die het bezig zijn van een zin voorziet en de oude liefde bloeit op in hernieuwde glorie. Niet dat dat is, wat ik zou willen, maar de mogelijkheid is zeker aanwezig.

 Het blijft een prachtige en bijzondere plek en het besef, dat ik daar de eigenaar van ben ,blijft na al die jaren iets onwezenlijks hebben. Als 'eigendom' heeft het trouwens nooit gevoeld. Zoiets kun je verzorgen, niet bezitten. Het is een luxe om er te kunnen verblijven, wanneer je maar wil. Zelfs wanneer je niet meer wilt.

 De ruimte, de rust, de bomen, de verscholen of net heel ruime plekken en plekjes, het spel van de zon door het bladerdek bij goed weer, het water, de van menselijke activiteit verstoken geluiden. Als dat je niet meer raakt, wat een tijdlang het geval is geweest, dan ben je ver heen. Ik kan 'm wel gebruiken die smaak. Het hoeft niet helemaal, maar deels, om weerstand te bieden aan het ontbrekende perspectief. Bezig zijn omwille van de bezigheid. Zoiets als ademen, alleen hoef je je daar verder niet mee bezig te houden.

Slaap

 Je schijnt het nodig te hebben. Voor de rest kost het mn een hoop tijd. En wat levert het op? Een goed gevoel naar het schijnt. Gebaseerd op wat? Waar overdag de prestaties over elkaar heen moet rollen, wil de gemiddelde (Westerse) mens een goed gevoel hebben, als hij/zij 's avond uitgeblust boven de patatten hangt, wordt dat goede gevoel 's nachts gescoord met niksdoen. Vooral niksdoen èn van niks weten.

 Eerst gaan die doppen ergens dicht en als ze dan uren later weer opengaan, heb je -als het goed is- een goed gevoel. Is dat nou slim of stom? Dat kun je je bij het dagverloop ook afvragen.Het antwoord is daar wel een stuk duidelijker bij. Wat over het algemeen in de loop van een dag gebeurt komt niet verder dan 'stom'.

 Stel, je zou je dagen vullen door 's ochtends na het ontbijt op de bank te gaan zitten of buiten te gaan lopen, tijdsbesef en registratie van je omgeving kwijt raken en ergens aan het eind van de middag beide capaciteiten terugwinnen, jezelf eens goed uitrekken, ff rammelen met het hoofd, van de bank opstaan of huiswaarts keren en zeggen "Hmmmm, dat was een lekker daggie." Dan heb je de hele nacht nog om in alle rust te doen, waar je in de loop van de dag niet aan toe bent gekomen. Zou je dan gaan werken? Nee, toch! Waarom ga je dan 's avonds slapen ....

Overdaad?

 Elf uur geslapen. Elf!! Echt geslapen. Vrijwel droomloos. En het grootste deel nog aan één stuk ook. Elf uur in bed liggen is geen uitzondering. Ook geen regel maar enige regelmaat kan ik niet ontkennen. Als ik daar dan de helft van slaap en het aantal tussenstops onder de drie weet te houden, ben ik over het algemeen een redelijk tevreden mens. Qua slaap dan. Ik zou kortom blij moeten zij. Vlaggen, al zal niemand dat zien. Ben het echter niet. Integendeel.

 Nou ja, tegendeel. Nee. Ik ben niet kwaad, omdat ik te lang heb geslapen. Ik ben wantrouwig en vraag me af of dit wel deugt. "Is er iets met me aan de hand?" schoot vanochtend eerder door mijn hoofd dan een "Ha, lekker, wat heerlijk geslapen!".

 De verklaring ligt niet in de jarenlange beroerde nachten na oktober 2007. Dat ik die nachten heb kunnen volhouden, lag aan het feit, dat ik al decennia nachten draaiden van 4-6 uur. Dit is dus niet terug naar wat het in het recente verleden is geweest maar een complete stijlbreuk. Twee nachten in de tijd van één!! Wat een tijdverspilling, maar best lekker.

Afgebrand

 Het grote lappen'-werk' is voor voorlopig van de baan, gedaan. Nu een glaasje van het een of het ander. Terwijl ik twijfel tussen bier en wijn, kan de kok in de keuken aan de slag met een lekkere, licht en luchtige avondmaaltijd. Zo bij achten lijkt met het aangewezen moment om er mijn tanden in te zetten. Was leuk geweest ...

 Zien wat we straks in de pan gooien. Koken is een burg tè ver. Een lunch op dagen als deze is voor de voortgang van de werkzaamheden net zo stimulerend als een massage in de ochtend voor het opstaan. Slim is het wel om in de aanloop naar de niet-genoten lunch voorbereidingen te treffen voor de maaltijd aan het eind van de dag.

 Leuk bedacht, weinig origineel en vooral veels te laat. Hoewel ik misschien meer geluk dan vooruitzicht heb. Volgens mij moeten er nog asperges in de koelkast liggen. Dat met eieren, peterselie en een witte wijnsaus zou in alle redelijkheid nog moeten lukken. Of misschien gewoon gebakken eieren. Of chips ... Nee, zo laag zal ik nooit zinken, ik trek altijd op z'n minst een blik open.

Herhaling

 Bezig! Hoe dan ook leuk meegenomen. Nog geen voetbalveld. Voor zessen gaan we daar echter ruim overheen. Joepie. Joepie. Joepie! Met het maaien op zich is niks mis. Vroem, vroem berg op, af en schuin van links naar rechts en terug, onder de bomen door, over de bramen heen. Een beetje stoffig, soit, maar qua bezigheid best te verteren. Alleen niet de fout maken om te bedenken, waarom ik het doe. Ok, het resultaat oogt aardig, maar of ik al dat werk er voor over zou hebben, als ik er wilde blijven wonen? Ik waag dat te betwijfelen. Ik denk, ik zou wat paden maaien, links en rechts iets met groenten, bloemen en planten doen en de rest aan de natuur overlaten.

 Dat ik er überhaupt over nadenk. Hier heb ik teveel, daarachter heb ik minder dan me lief is. Moeilijk, moeilijk. Misschien valt dat ook wel mee. Eerst maar eens een jaartje ter plekke vertoeven en de beeldvorming de vrije hand laten. Zonder beesten groter dan een kip zou het geen probleem moet zijn. Met een stel varkens, wat ik toch wel heel graag zou willen, wordt het gauw een ander verhaal. Denk ik. Schat ik zo in. Moet ik ff zien.

À la?

 Via een associatieve kronkel, die ik de lezer zal besparen of onthouden, het is hoe je het wilt bekijken, ineens een neiging tot reflectie. Ik zie mezelf op het terras zitten van het restaurant in de surfbaai van Biarritz. Niet de uitloper van het centrum aan de voet van het Casino, maar iets zuidelijker waar de weg langs het water doodloopt. Niet te missen vanwege al die als zeehonden ogende in het zwart verpakte planksurfers. Zo af en toe kruipt er een op de plank en na een meer of minder succesvolle surf-actie peddelt de man of vrouw weer met plank terug de zee in.

 Uren heb ik er toen naar zitten kijken, ondertussen oesters en champagne genoten en vast nog meer, maar dat staat me nu niet meer bij. Wat me na ruim twee jaar wel nog bij staat is de grafstemming van toen. Het totaal anders verlopen uitje naar zee, de ontredderende ervaring die eraan voorafging en het hopeloze vertrek de volgende ochtend in alle vroegte. In de regen, compleet onbekend terrein, vrijwel ontbrekende straatverlichting, slechte tot afwezige signalering op en langs de weg. Midden in een woestenij met blinddoek op komt nog het dichtst in de buurt van de ervaring die ochtend. En dat terwijl ik liever ergens diep in of onder had willen wegkruipen ipv achter het stuur te zitten.

 Wat een wereld van verschil. Het toen vergeleken met nu. Altijd doorgaan. Iedereen zal het je zeggen en natuurlijk kun je je er op dergelijke momenten niks bij voorstellen. Daarbij was die tik niks vergeleken bij de klap van Yoland's dood. De timing was goed fout. En erger of minder erg, van mij hoeft het niet meer. Ik heb mijn lessen gehad. Doe maar een ander. Ik wens de persoon alvast sterkte en genoeg doorzettingsvermogen toe.

(2x ....)2

 Nog maar een koffie? Ja, minstens nog een koffie. Laat de dag maar ff wachten. Eerst oppeppen. Moed inspreken. Overtuigen. Het zinloze accepteren. Het zeuren aan de kant schuiven. Denken uitschakelen. Doen!

 Nou, daar ben je wel ff mee bezig. Als je niet uitkijkt, kost het je je hele dag. Zo'n vaart zal het vandaag niet lopen. Deed het gisteren ook niet, al was ook toen geen sprake van 'van harte'. Minder startproblemen was aardig geweest. Aardig voor mij. Aardig van mij. Eenmaal op het machien gaat het straks stukken beter. Ook zonder die einder van gisteren om naar te turen. Zal het vandaag met bomen moeten doen.

 Het is gewoon 'werken', dat is het punt, de meest zinloze bezigheid die er in een mensenleven bestaat. Net zoals ik me jarenlang op de fiets gehesen heb en vol, toen nog gezonde tegenzin naar de Uithof ben getrapt. 'Tegenzin' past nu ook niet meer. Dat is als over een griepje praten, als je met een terminale longontsteking op de intensive care ligt. Ik ben het zat en daar de dubbelovertreffende trap van in het kwadraat. Kom ff niet op het woord.

Dubbeldwars

 Bezig! Dat is niet onbelangrijk. De rest volgt, is dan de gedachte. Dat was gisteren. Wat dan zou moeten volgen, zijn zaken als minder tegenzin, enthousiast(er) aan de dag beginnen en nog wat van die fata morgana's. Mooi bedacht. Daar moet je het dan ook bij houden, bij die mooie gedacht. Vooral niet met de werkelijkheid bezig zijn, kop in het zand en de gedachte koesteren, dan heb je d'r het langst plezier van .... Dacht ik vanmorgen, toen ik ergens in de buurt van zeven uur een schuine blik naar het licht wierp, dat door de ramen naar binnen viel. Enthousiasme? Goeiemorgen. Gaat fietsen!!

 Niks van dat mooie gedachtegoed en erger nog, minder dan 24 uur geleden. Stank voor dank, paarlen voor de zwijnen, voor de kat z'n k*t, laat deze beker aan mij voorbijgaan en kom over een tigtal uur eens langs met een grote koffie verkeerd. Zo'n dagbegin voelt bijna als een persoonlijke aanval. In elk geval niet als een beloning of iets vol verwachting.

 Ruk het dekbed over me heen en koester andere gedachten. Ook onwerkelijk. De kop in het zand of onder het dekbed, het is het geen van beide. Het is weer noch wal noch schip. Cut! Allez, all over again. Take Two.

Roeptoeter

 Ik roep het al jaren ..... wat, decennia .... ieder mens met een gezond stel hersens kan niet tot een andere conclusie komen en toch zag en zie ik een steeds toenemende neiging om de levenomgeving van de mens te steriliseren. Bacteriën, bah. Bullshit!!

..... en eindelijk wordt het van officiële zijde bevestigd.

 "U bewijst uw weerstand een geweldige dienst als u gewoon eten van de vloer opraapt en in uw mond stopt, een hond heeft en vrienden en collega's zoent.

 Volgens immunologen is dat de beste manier om allergieën de baas te blijven, schrijft de Daily Mail. De wetenschappers hekelen de hedendaagse obsessie met hygiëne. Ze denken dat we door onze smetvrees niet langer in contact komen met bacteriën die juist heel gezond zijn voor een goede werking van ons immuunsysteem.

 Inwoners van westerse landen hebben tegenwoordig veel meer last van allergieën dan mensen in andere delen van de wereld. Vooral astma, hooikoorts en voedselallergieën komen steeds meer voor.

 Lekker veel bacteriën doorgeven

 Het lijkt de wetenschappers nuttig en gezond als familieleden elkaar vooral veel bacteriën doorgeven, bijvoorbeeld door een vuile fopspeen gewoon af te likken en in de mond van een kind te stoppen. "Als een ouder de speen opraapt en direct schoonmaakt of vervangt door een nieuwe, dan loopt een kind een groter risico op eczeem of astma", aldus een van de onderzoekers. "Ouders die de een vieze speen gewoon aflikken en terug stoppen in de mond van hun kind, hebben over het algemeen kinderen met minder allergische reacties. Deze kinderen hebben beter ontwikkelde bacteriën in hun mond, die hen beschermen."

 Ook zouden meer mensen een hond in huis moeten nemen. Dat zou gezond zijn, omdat een viervoeter allerlei "vriendelijke" bacteriën een woning binnenbrengt, die worden verspreid als familieleden met het dier knuffelen.

 De wetenschappers adviseren verder om zo min mogelijk antibacteriële zeep te gebruiken. "Ons lichaam verkeert in een continue staat van paraatheid en weet in een echt geval van gevaar niet meer hoe het moet reageren.""

 Dit geeft natuurlijk weer een hoop tutterige reacties van al die droogpruimen, die hun hele leven al vies zijn geweest van wat niet hartstikke schoon en netjes was. Voor iedere nies een nieuwe papieren zakdoek, na elke aanraking van iets of iemand de handen desinfecteren, aanrechten beestjesvrij boenen en ga zo maar verder. Afgelopen daarmee. Terug in de stront en de aarde. Weg met de houdbaarheidswaanzin. Brood genieten om de schimmel heen. Weer vertrouwen op je neus. Waarom zijn maden het je-van-hèt voor de toekomst, maar mogen ze niet in je biefstuk zitten ..... Ok, dat is misschien een stap te ver.

Keerpunt

 Na 22 verontschuldigingen, waarvan een aantal in de herhaling omdat ook de tweede termijn niet gehaald is, viel vandaag het eerste "Helaas niet leverbaar"- mailtje op mijn digitale deurmat. De ervaring heeft geleerd, dat dat niet betekent, dat het item uiteindelijk niet geleverd gaat worden. Het is een soort excuus-eindstadium, denk ik. Waarbij ze nog nooit op het idee gekomen zijn om een mailtje te maken met de inhoud: "Verrassing! Zeer tot ons leedwezen kunnen we alsnog aan uw betaald verzoek voldoen."

 Het is natuurlijk een beetje flauw om op BolpuntCom rond te hakken, maar ik kan me niet voorstellen, dat ik alleen steeds het pech heb om de verkeerde keuzes te maken. Je behoort je aanbod te overzien. Digitale pretentie is erg simpel. Concreet leveren wat je aanprijst is anderen wel maar Bol duidelijk niet gegeven. Zou een winkel 'op de hoek' daarmee wegkomen? Ik geloof d'r niks van. Waarom werkt dat digitaal dan anders??

-Wordt vervolgd-

Vergassen

 Godverdegloeiende!!! Nu oppassen dat ik me mijn dag niet verpest. Het is dan wel de arrogantie en stupiditeit van anderen, die de bal aan het rollen brengt, maar ik ben het zelf die daar wel of niet in meegaat. Eerst maar eens zien, dat de overdruk van de ketel komt. Nog wat schietgebedjes prevelen en alternatieven zoeken. Het eerste wat duidelijk moet zijn, is dat ik anders kan, mocht ik willen. Stelletje ingebeelde oetlullen.

 Automatische gaslekdetectoren ..... dat is zo iets als een stankdetector op de plee. Gas ruik je, daar heb je geen detector voor nodig. Regels, meneer, regels. Regels .... mijn reet. Dan nog een verplichte gasaansluiting in de ruimte waar het gas binnenkomt. In de kelder in dit geval. Een aansluiting die nergens op slaat, nooit gebruikt zal worden, maar wel werkuren, 4 meter koperbuis èn een automatische gasdetektor kost. Allemaal overbodig spul en niks anders dan geldklopperij. Hetzelfde als al die onzinonderzoeken, die je hier in Frankrijk moet laten doen, als je je huis gaat verkoop. Onderzoeken naar iets wat je zelf kunt zien en bovendien met een beperkte geldigheid ... En iedereen vind het goed of tenminste vanzelfsprekend, zowel de Fransen als de Roemenen. Kuddedieren...

 Adem in, adem uit. Zingen of anders een leuk melodietje draaien. Aan lege stranden denken met een ondergaande zon ergens in tropische regionen. Een kalmerende massage van nek- en schouderspieren. En tot slotte een glas ijskoude champagne. Maar weer zien waar deze nonsens iets zinnigs krijgt.

Vaart

 Wat eerst een zee van tijd leek is inmiddels gekrompen tot een akelig overzichtelijke periode. Twee weken!! Twee!! Het leek zoveel toen ik nog verre van hier was. Wat eerst 12 werkdagen waren, zijn er nu nog maar 9 en eigenlijk maar 8,5. Heel even vloog het me vanochtend naar mijn strot. Gelukkig bulk ik van de ervaring op dat terrein en heb de schrik weggerelativeerd met beide handjes. Meer heb ik niet en zolang de dagen tot 24 uur beperkt blijven en de aarde niet op de rem trapt, moet ik het doen met het huidige stel riemen.

 Eenmaal bezig werkt het ook anders, alhoewel nu al duidelijk is, dat ik wel meer maar zeker weten niet genoeg gedaan krijg. Èn dan heb ik nog niet naar het weer gekeken..... Ik geloof ook, dat ik dat maar niet doe. Het geeft me òf het idee, dat ik tijd zat heb, òf de vooruitzichten zijn dermate deprimerend, dat ik mezelf niet meer aan de gang krijg.

Gangetje

 Na een nacht vol rennen, zoeken, lachen en een ingewikkelde, haast ceremoniële operatie aan de billen vanwege een diepe snee in de rechterhelft, die gedicht werd door een arts met ontbloot bovenlijf (Worden we hier wijzer van?? Ik niet), stijf wakker geworden. Slaap is niet altijd zo ontspannend als wordt gepretendeerd. Het uitrustgedeelte lukt beter. Vroeg wakker, maar dan ook echt wakker, en dus bijna met de kippen uit de veren. Dan heb je ineens een zee van tijd in de ochtend. Veel meer tijd dan behoefte aan koffie. Voor je het weet staat je dan zinnige dingen te doen. Zinnig in de betekenis dat het goed is, dat ze gebeuren. Diepergravende overpeinzingen laten we maar ff achterwege.

 Na wat huishoudelijke activiteit gaan we vandaag het gras te lijf.  Twee dagen doen wat al gedaan is en dan aan den slag met het grovere werk. Gras van een meter hoog, bramen van dubbel zoveel of meer meters in de hoogte en ook bomen of boompjes zullen er aan moeten geloven. Dat een mens zich druk maakt over het voortbestaan van de natuur heb ik al nooit gesnapt, maar inmiddels weet ik zeker, dat die angst niks meer is dan projectie. De natuur kan rustig zonder mens, liever gisteren zelfs dan vandaag. De mens echter niet zonder natuur.

Bezinksel

 Het weer heeft zich onder de armen gegrepen. De avond is zon beschenen. Ik heb een badhanddoek uit de kast gerukt, de fles rosé in een koeler gezet, brood gepakt, de resten mortadella en chorizo erbij gestopt en het glas niet vergeten.

 Van het strandje is niet veel over, maar goed zitten is geen probleem. Dat kan van het uitzicht niet gezegd worden. Het is dus even zoeken, voordat het een met het ander is gecombineerd. Ik zit en nadat Sammy is uitgeraasd, krijgt de rust alle ruimte. Wat een stilte. Wat een genot aan mijn oren dat complete helemaal niks.

 Ergens ver naar de andere kant van het meer is een karper uit het water omhoog gesprongen, aan de plons te horen, waarmee hij terugvalt. Waterspinnen of hoe die dingen heten schuiven over het bijna egale oppervlak. Ergens kwaakt een eend en luchthappende vissen zorgen voor uitdijende golfkringen. Alles beschenen door de ondergaande zon achter me. Wat is er mis met deze plek? Niks! Net als er weinig mis is met mij. De plek en ik gaan, behalve op momenten als deze, simpelweg niet meer samen. Daar zijn geen grote woorden voor nodig. Een paar banale feiten zijn voldoende.

 De plek zal vele malen, jaren, misschien zelfs eeuwen langer voortbestaan dan ik, of ook niet. Ik hoop van wel, maar ik ga daar niet over. Ik kan ze, want volgens mij is de plek vrouwelijk, niet meer geven, wat ze nodig heeft. Een andere verzorger is nodig en hopelijk eindelijk iemand met voldoende kleingeld in z'n zak en het hart op de juiste plek. Het wordt tijd voor een bloeiperiode. Iets wat hier volgens mij al langer dan 60-70 jaar niet meer het geval is geweest.

 Ik laat de stilte bezinken. In het meer en in mij. Schenk me nog een glaasje in. Neem een hap uit het brood en vlei mijn blik op het wateroppervlak. De nacht is, denk ik, nog te koel om hier in slaap te vallen. We zullen het merken ....

Stenen

 Perigueux onveilig gemaakt..... Hihihi, het idee alleen al. Die tijd is voorbij. Die tijd heb ik zelfs nooit gehad, nooit genomen. Heerlijke rit, ter plekke voordat alle winkels de deuren sluiten voor hun middagpauze, al struinende een beetje geneusd, mn voor de keuze van de lunchplek. L'Atelier, hoewel aardig is het niet geworden. L'Essentiel was me voor vandaag te chic. La Ferme Saint-Louis is een leuke middenweg. De eigenaresse van de tent, zoals altijd in de bediening ipv achter het fornuis, heeft iets dartel-ondeugends. Ik word daar altijd erg vrolijk van. Al is dat voor de lunch natuurlijk niet doorslaggevend.

 De bediening dus als altijd uitstekend, ambience interesseert me niet zo maar is vast ok en het eten was niet verkeerd, al had het deze keer beter gekund. De feuilleté bij de champagne was perfekt. Het voorgerecht met kikkerbillen (Ja, vreselijk fout) en slakken goed gelukt. De rug van het konijn in het hoofdgerecht was helaas onevenwichtig gegaard. Volgende keer die buiklap er vanaf snijden, dat is suddervlees. Geen toetje, dus ok. Daarvoor waren de koekjes bij de koffie, zelfgebakken en ambachtelijk zwart, taai en droog. Ach, zo met de bediening erbij toch ruim voldoende tot goed en ja, volgende keer beter.

 De middag creatief opgevuld bij een juwelier. Hoeveel er ook in de étalages ligt en aansluitend nog uit lades wordt getrokken, het is zelden of nooit dat, wat je echt wilt. Dus deze keer maar aan de slag met een niet-standaard ontwerp. Natuurlijk is alles altijd mogelijk, maar de bedoeling werd snel opgepakt. De voorstellen worden me toegezonden. Gauw naar huis, dus....

Draai

 Langzaam normaliseert het leven weer. De Franse normaliteit. Het leven in het luxe cachot. Moeheid vermindert. Weerstand laat na. Honden kuchen minder. Katten zitten me overal in de weg. Gelukkig is het nat buiten en kan ik de dwingende verplichtingen nog een dag ontkennen. Mooie gelegenheid om straks in de auto te stappen en te zien, waar ik wat wil beleven. De kranten van de laatste twee weken mee, iPad, phone en natuurlijk de pinpas niet vergeten. Niet voor de kleine uitgaves maar voor het echte werk. Geen speciale plannen op dat vlak, maar je weet maar nooit. Bovendien is het vooral een kwestie van gevoel. Nog niet zo erg als zonder contanten in mijn zak vertrekken, maar het komt dicht in de buurt.

 Voor iemand die niet dol is op omschakelen, doe ik het best aardig. Een niet al te grote dosis schizofrenie is te behappen. Niet verkeerd of zelfs aangenaam te noemen. Alles bij de gratie van het tijdelijke. Nog een jaar zo is alleen mogelijk als de accenten op gewenste wijze verschoven kunnen worden. Hoe ik me dat dan hier in het Franse moet voorstellen, daar blijf ik mezelf het antwoord schuldig. Net als het inpakken maar niet tot mijn realiteit wil doordringen, blijf ik hopen op het verschijnen van die gewenste koper. Kan het dualer? Ben benieuwd welke tic ik aan deze periode overhou.

Drempelliefde

 Het spettert er vandaag niet vanaf. Zou enthousiasme ergens te koop zijn? Per kilo of alleen in grootverpakking? Niet dat dit geëmmer iets bijzonders is, want vrijwel altijd hetzelfde verhaal. Geen zin, zin maken, aan de gang gaan, bezig zijn, iets van smaak te pakken krijgen .... en dan rolt de bal verder op eigen kracht. Vandaag nog niet, misschien morgen en anders overmorgen of zo.

 Wat me wel verbaast is de hardnekkigheid waarmee de riedel keer op keer terugkeert. Je zou denken, je kent het spel en weet de regels te bespelen. Dat valt dus mooi tegen. Het is alsof voorafgaande ervaringen worden gewist. Een soort van Altzheimer. Elk moment opnieuw een schone lei. Ongewenst. Al durf ik bij dat laatste element vraagtekens te zetten.

Herhaals

 Daar zitten we weer en niets wil behalve het weer. Moe, stijf, opgeblazen, verstopt, verkrampt ..... Noem het op. Allemaal van die weinig vrolijk stemmende toestanden. Welkom thuis! Niet te hard zijn voor mezelf, maar opgang komen zou niet verkeerd zijn. Maakt niet uit met wat. Het gras kan tot na de regen van morgen wachten, maar onkruid trekken heeft geen last van het weer. Ook de administratie kan onder alle weersomstandigheden en hetzelfde geldt voor de afwas, het stofzuigen en een hoop andere klussen, zoals inpakken.

 Zò, de laatste restjes mogelijk enthousiasme zijn nu in de kiem gesmoord. Nog ff doordouwen tot we op de bodem zijn en dan kan de riedel weer los vanaf  'Start'. Vermoeiend, ik constateer het iedere keer weer en verbaas me anderzijds over mijn moeheid. Het wordt tijd, dat ik een plek heb, waar ik zonder wroeging op mijn gat kan liggen, dan heb ik d'r tenminste geen behoefte meer aan. Wedden?

Verschilletje

 Het is werkelijk onvoorstelbaar, dat een bedrijf met zoiets wegkomt. Amazone.de met een maximale levertijd van 4 weken heeft binnen twee weken alles afgeleverd incl. het deel, dat geleverd wordt door externe leveranciers. Van Bolletje voorlopig niks anders dan 16, sorry 17 excuusmailtjes mogen ontvangen. 17!! Hoe krijg je het bedacht. Hun gesorry heeft inmiddels geen enkele waarde meer. Zoiets heet begripserosie!!

 Ik zou me niet alleen ergens in een afgelegen hoekje diep gaan zitten schamen, maar me vooral toch afvragen hoe dit beter zou kunnen en meer nog werk maken van die verbeteringen ipv steeds meer produkten aan mijn aanbod toevoegen. Een betere reclame voor streamingdiensten is niet denkbaar.

Aanvallen

 Thuis èn ook weer niet. Terug op de plek waar ik een week geleden vertrokken ben, laat we het daar op houden. Honden gisteren teruggekregen met een vieze kennelkuch. Ze vertoeven er overduidelijk te vaak. Desondanks is dit gelukkig de eerste keer. Schijnt een hardnekkig toestand te zijn. Aan de antibiotica dus. Gelukkig geen gewoonte voor ze en hopelijk slaat het dus goed en snel aan. Over veertien dagen gaat het weer richting kennel en dan moeten ze het niet weer krijgen, maar ook niet anderen aansteken.

 Na de dierenarts, de garagehouder, de barkeeper en de boekhouder mag ik straks onderuitzakken. Het gras kan zich vanaf morgen op mijn aandacht verheugen. Het werk in de week voor mijn afwezigheid maakt de boel nu een stuk overzichtelijker. Ook de tijdspanne, die me nu gegund is, voor ik weer naar het oosten verdwijn, beslaat gelukkig een ruimere periode dan de paar dagen, die ik had na Utrecht. Mocht het weer een beetje willen meewerken, kan ik bijwerken wat al gedaan is en beginnen met de plekken, waar ik vorig jaar niet aan toe ben gekomen. Ondanks of dankzij alles blijft het vooruitgaan.

Timing

 Het is 04:45 als de taxi stopt voor de internationale vertrekterminal van het vliegveld(je). De rit kost iets van 24 Lei, zoals de Ron nog steeds in de volksmond heet. Ik betaal 30 en maak de man zijn dag aan het eind (of begin) goed. De rolkoffer wordt met veel "Multumesc's" aangereikt en ik loop door de automatisch werkende glasdeuren naar binnen. Mijn eerste blik valt op de bestemmingen achter de bagagebalies. Gelukkig geen innerlijke verdwazing. Voor de zekerheid doe ik het nog eens over met bril en loopt daarna naar de bar helemaal in de rechter uithoek van de terminal. Latte macchiato en een verse jus als ontbijt voor ik me aan de striptease van de controle overgeef.

 Dank ingebouwde electronica mag ik tussen de poortjes door en word ik persoonlijk afgetast. Helaas nooit door een van de aanwezige dames. Resterende bagage bevat blijkbaar niks wat om extra aandacht vraagt en ik mag me weer aankleden. Nog een koffie en dan in de rij voor de vliegende koektrommel.

 Voor het eerst een vertrek met vertraging. Ruim 45 minuten. Dat geeft te denken. Als dan eenmaal in het vlieggeval ook nog uitgebreid gezocht wordt naar een niet-aanwezige passagier, waarvan blijkbaar wel de koffers zijn ingecheckt, werkt dat niet in het voordeel van de toch al niet lekker ontspannen gemoedstoestand. Na nog een koffie, een broodje, houdbaar tot 17/09 .... en ongeveer 2,5 uur sta ik op Franse bodem en heb nog zo'n kleine 6 uur te gaan.

Terugwerken

 Mei opvullen. De steken ophalen, die ik heb opgezet, (nog) niet heb laten vallen, maar ook niet van de gewenste vorm heb weten te voorzien. De tijd is zogezegd gevlogen. Druk bezig geweest, veel gebeurd. (Natuurlijk) niet genoeg gedaan, maar gelukkig vele malen meer dan de vorige keer. Maar er is meer. Er ontstaat ondertussen druk op de ketel en gelukkig ben niet alleen ik het, die het vuurtje opstookt. Dingen komen samen. Bedrijven willen hun spullen kwijt, want geld zien.

 Die hele boel heb ik vanochtend achter me gelaten toen ik, danig vertraagd de vliegtuigtrap beklom. Achter me maar absoluut niet losgelaten. Geen datumverdwazing deze keer. Je zou bijna de neiging hebben om die misser in de schoenen van het gebrek aan vooruitgang te willen schuiven, die het vorige bezoek parten speelde. Nu zit het beter, strakker en dwingt het je bij de les te blijven.

 Nog steeds heb ik geen boodschap aan het gepush van de aannemer. Dat is niet meer dan seconden goed maken waar uren verloren zijn gegaan. Ook nu moest ineens vanalles aan de kant, omdat eindelijk gebeurde, waarvan twee maanden geleden al bekend was, dat het nu eigenlijk al een week geleden gebeurd had moeten zijn ... Roemenen en plannen, dat is een zeldzame combinatie. Je doet dingen op het moment, dat het echt niet meer kan om het uitstel ervan nog langer voor je uit te schuiven.