Via een associatieve kronkel, die ik de lezer zal besparen of onthouden, het is hoe je het wilt bekijken, ineens een neiging tot reflectie. Ik zie mezelf op het terras zitten van het restaurant in de surfbaai van Biarritz. Niet de uitloper van het centrum aan de voet van het Casino, maar iets zuidelijker waar de weg langs het water doodloopt. Niet te missen vanwege al die als zeehonden ogende in het zwart verpakte planksurfers. Zo af en toe kruipt er een op de plank en na een meer of minder succesvolle surf-actie peddelt de man of vrouw weer met plank terug de zee in.
Uren heb ik er toen naar zitten kijken, ondertussen oesters en champagne genoten en vast nog meer, maar dat staat me nu niet meer bij. Wat me na ruim twee jaar wel nog bij staat is de grafstemming van toen. Het totaal anders verlopen uitje naar zee, de ontredderende ervaring die eraan voorafging en het hopeloze vertrek de volgende ochtend in alle vroegte. In de regen, compleet onbekend terrein, vrijwel ontbrekende straatverlichting, slechte tot afwezige signalering op en langs de weg. Midden in een woestenij met blinddoek op komt nog het dichtst in de buurt van de ervaring die ochtend. En dat terwijl ik liever ergens diep in of onder had willen wegkruipen ipv achter het stuur te zitten.
Wat een wereld van verschil. Het toen vergeleken met nu. Altijd doorgaan. Iedereen zal het je zeggen en natuurlijk kun je je er op dergelijke momenten niks bij voorstellen. Daarbij was die tik niks vergeleken bij de klap van Yoland's dood. De timing was goed fout. En erger of minder erg, van mij hoeft het niet meer. Ik heb mijn lessen gehad. Doe maar een ander. Ik wens de persoon alvast sterkte en genoeg doorzettingsvermogen toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten