Langzaam normaliseert het leven weer. De Franse normaliteit. Het leven in het luxe cachot. Moeheid vermindert. Weerstand laat na. Honden kuchen minder. Katten zitten me overal in de weg. Gelukkig is het nat buiten en kan ik de dwingende verplichtingen nog een dag ontkennen. Mooie gelegenheid om straks in de auto te stappen en te zien, waar ik wat wil beleven. De kranten van de laatste twee weken mee, iPad, phone en natuurlijk de pinpas niet vergeten. Niet voor de kleine uitgaves maar voor het echte werk. Geen speciale plannen op dat vlak, maar je weet maar nooit. Bovendien is het vooral een kwestie van gevoel. Nog niet zo erg als zonder contanten in mijn zak vertrekken, maar het komt dicht in de buurt.
Voor iemand die niet dol is op omschakelen, doe ik het best aardig. Een niet al te grote dosis schizofrenie is te behappen. Niet verkeerd of zelfs aangenaam te noemen. Alles bij de gratie van het tijdelijke. Nog een jaar zo is alleen mogelijk als de accenten op gewenste wijze verschoven kunnen worden. Hoe ik me dat dan hier in het Franse moet voorstellen, daar blijf ik mezelf het antwoord schuldig. Net als het inpakken maar niet tot mijn realiteit wil doordringen, blijf ik hopen op het verschijnen van die gewenste koper. Kan het dualer? Ben benieuwd welke tic ik aan deze periode overhou.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten