Vannacht nog meer liggen denken. Op van die momenten dat het beter zou zijn om aan bounty-stranden te denken, loom liggend de oranjebal, die de avondzon is geworden, toe toasten met een koel glas droge witte wijn, maalt mijn hoofd drukdoende langs geheel andere zaken. Banaliteiten als verkoop, verbouw, geld, ouder worden, dood en nalatenschap waren vannacht aan de beurt. Een soort van vast gezelschap, dat geregeld op ongevraagde momenten hun opwachting maakt. Van die blij-makende onderwerpen waarbij je heerlijk relaxt in je kussens zakt en dan rozige weg waggelt richting dromeland.
Ja. Nee. Niet, dus. Maar integenstelling tot de 'normale' berg onmogelijkheden, die op dit soort momenten vanuit mezelf over me heen wordt gebraakt, was het nu meer verwondering, die me bezig hield. De verwondering over de zinloosheid van alles waar ik mee bezig ben en dan toch zo vol ernst en overgave doen alsof de wereld vergaat als iemand, bijv. de aannemer, weer iets probeert door te drukken, wat me niet zint. Ok, het wordt o.a. mijn plek en in elk geval niet de zijne. Maar voor hoelang? Ga ik de verhuizing überhaupt halen?
Nee, d'r zijn geen oordelen over mij geveld, maar ook zonder medisch onderbouwde levensverwachting zijn je dagen geteld. En of dat tellen nou morgen ophoudt, over twintig jaar of nog langer uitgesteld wordt, daar weet je helaas/gelukkig niks vanaf. Helaas, want als het morgen zou zijn, zou ik me niet druk hoeven te maken over de verkoop. Gelukkig, want nu kun je de kop in het zand steken tot het voorbij is.
En ondertussen? Lyrisch lallen over het leven?? Ik geloof, dat ik dat nooit gedaan heb. Ik heb er hooguit moeite voor gedaan om zo min mogelijk aan de consequenties te denken. Iets wat steeds moeilijker wordt, als je niet die kop in het zand weet te houden. Dus wat nu? Druk maken over het druk maken of druk maken over het feit dat druk maken geen zin heeft? Eerst maar 'ns de badkamer ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten