Gètver, wat baal ik hiervan. Gras zeiknat, niet te maaien. Ook niet met de bosmaaier. Ideaal moment om me op de terassen vol onkruid te storten, want droog en zonnig weer en geeneens te warm. Doen. Zou je denken. Zo werkt dat dus mooi niet. Tussen mij en het onkruid zit iets, dat die switch belemmert. Weerstand. Afkeer. Zelfs afgrijzen. Bergen drempels. Beren. Noem het welbekende rijtje maar op. Ik heb het weken kunnen ontkennen. D'r was genoeg ander werk, wat wel wilde, maar in feite wist ik al, waar ik nu op onoverkomelijk wijze met mijn neus op gedrukt wordt. Waarom. Leg uit.
Het is weer zo'n opstartgevalletje. Iets nieuws. Iets anders. Iets wat vorig jaar geen punt was, maar het nu wel is geworden. Ondanks of dankzij diverse opstartpogingen. Moe word ik daarvan. Niet van het onkruid. Van mezelf.
Gaan we weer. Pappen, verleiden, omkopen, overtuigen, accepteren tot ik in staat ben om mijn gedachtenwerk te stoppen en over te gaan naar 'doen'. Dom doen. Niet nadenken, onkruid is er om verwijderd te worden. Heeft geen dieper zin, is geen conflictpunt dat met terugwerkend kracht glad gestreken moet worden, herbergt geen trauma 'Trümmer'. Het is simpelweg iets, wat gezien de omstandigheden slim is, als het gedaan is. Dom werk omkatten naar een te pruimen bezigheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten