Vandaag verder met het normale bestaan. Inzoverre in mijn bestaan nog iets normaal te noemen is. Hoewel, het rijkelijk aanwezige 'abnormale' is inmiddels zo'n vast onderdeel van mijn dagpatroon geworden, dat je, denk ik, met recht weer van 'normaal' kunt spreken. Niet normaal voor mij, maar voor het leven waarin ik ronddool. De schizofrene dagen en de met dromen en hallucinaties overladen nachten. En me dan verwonderen over het feit, dat ik net zo moe het bed uitkom, als ik er in ben gegaan.
Als dit alles achter de rug is en er werkelijk weer van enige normaliteit in mijn bestaan sprake is, dan wil ik eerste slapen. Uitslapen. Desnoods wekenlang. Je zult zien, dat daar niks van terecht komt. Waarschijnlijk niet eens behoefte aan bestaat, als de mogelijkheid aanwezig is. Als alles kan en niks moet, wat is er dan te willen? Je wilt wat niet mogelijk is, toch? Slapen als je op moet staan. Maaien als het regent. Afwassen als de zon schijnt. Schrijven als je niks te vertellen hebt ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten