Nog niet op de rand van het bed, maar zo terugblikkend, mag ik niet over de dag klagen. Veel gedaan. Enkel het onkruid is de dans ontsprongen. Weer een keertje. Het terras is werkelijk geen gezicht. Ik schaam me niet snel, maar dit begint in de buurt te komen. Hopelijk blijft het de rest van de week droog. Dan zou het aan het eind hier heel anders kunnen uitzien. Slag om de arm houden. Zo betrouwbaar ben ik niet in deze, maar het idee staat me wel aan.
Een hoop moet gewoon plat. Bramen, rhododendrons, wilgen, afhangende takken en gras natuurlijk. Als ik me hier ergens op verkeken heb, is het de kracht en het groeitempo van de natuur wel. Een parkachtige omgeving met meer kleur, wat ooit de bedoeling was, is meer dan een dagtaak op jaarbasis.
Last van nostalgische spinsels? De komende dagen zal de stilte verscheurd worden door bosmaaier en kettingzaag. Verder maar nergens bij stilstaan. Ruimte terugwinnen die jaar voor jaar door het uitdijen van de bestaande begroeing in beslag wordt genomen. Zien waar we stranden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten