Overal waar ik met de honden loop, Katrien loopt voor de afwisseling een keer mee, is het gras netjes, strak gemaaid. Het laat me niet onberoerd. Het is zo'n moment, waarop ik heel dicht tegen het oude gevoel voor de plek aan zit. Er zou maar iets of iemand hoeven te zijn, die het bezig zijn van een zin voorziet en de oude liefde bloeit op in hernieuwde glorie. Niet dat dat is, wat ik zou willen, maar de mogelijkheid is zeker aanwezig.
Het blijft een prachtige en bijzondere plek en het besef, dat ik daar de eigenaar van ben ,blijft na al die jaren iets onwezenlijks hebben. Als 'eigendom' heeft het trouwens nooit gevoeld. Zoiets kun je verzorgen, niet bezitten. Het is een luxe om er te kunnen verblijven, wanneer je maar wil. Zelfs wanneer je niet meer wilt.
De ruimte, de rust, de bomen, de verscholen of net heel ruime plekken en plekjes, het spel van de zon door het bladerdek bij goed weer, het water, de van menselijke activiteit verstoken geluiden. Als dat je niet meer raakt, wat een tijdlang het geval is geweest, dan ben je ver heen. Ik kan 'm wel gebruiken die smaak. Het hoeft niet helemaal, maar deels, om weerstand te bieden aan het ontbrekende perspectief. Bezig zijn omwille van de bezigheid. Zoiets als ademen, alleen hoef je je daar verder niet mee bezig te houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten