Switch

 Een kinderhand is snel gevuld en de mijne in overdrachtelijke zin ook. Een paar andere bezigheden, de focus weer daar waar ie hoort en het leven voelt stukken aangenamer aan, zonder dat in praktijk veel is veranderd.

 Gewoon bezig met eigen dingen, met mijn eigen plek en dat in droog weer in plaats van in de regen. Èn met nog betere weersvooruitzichten. Bovendien schijnt de keukenverlichting aangekomen te zijn. Voor onderdelen van een stopcontact heeft het ene bedrijf, zelfs na 3 maanden en diverse missers wederom 4 weken nodig, terwijl het andere bedrijf voor een complete verlichtingset, zelfs in de reprise, want eenmaal verregend tijdens het transport, nog geen twee weken benodigd. Ach ja...

 Maar goed, dat eerst bedrijf gaat het dus ook niet halen. De tweede grote partij hier ter plekke, waar we redelijk omvangrijke aankopen hebben gedaan en nu hopelijk, aub, please, geen problemen gaan krijgen met wat ooit geleverd is, Garantietermijnen zullen in theorie wel afgezekerd zijn, maar ik heb geen behoefte om dat in praktijk te checken. Nee, dank je.

Verwisseling

 Na de laatste paar kilo pruimen van hun vocht ontdaan te hebben, vandaag ineens bedacht, dat het niet zo'n gek idee is, om hetzelfde met de overgebleven cherry-tomaten te doen. Gedroogde zontomaatjes. En die straks in de olie met knoflook en zo. Wel eerst netjes doormidden snijden.

 Na de pruimenwijn, die inmiddels goed aan het werken is, en de aanstaande gedroogde tomaatjes mijn aandacht naar het kluswerk in nr 13 verlegd. De tegelkachel, hoe mooi ie er ook uit ziet, kon een goede schoonmaakbeurt gebruiken. De beste kachelbouwer had zich een beetje verkeken op de tijd, die het bouwen bleek te kosten en heeft de laatste handelingen, waaronder het schoonmaken van het voegsel, helaas een beetje afgeraffeld.

 Daar dus maar een eerste aanzet gedaan. Ondertussen een voorzichtig vuurtje gestoot en moeten constateren, dat op voor mij onjuiste plekken rook naar buiten komt. Dit is dus nog niet afgehandeld. Bovendien ook nog wat extra's bedacht in de afwerking. Gaat vast weer een jaar duren. Wedje maken?

Most

 De hele morgen in de pruimendrap zitten soppen in de hoop voldoende sap eruit te halen om een 25-liter mandfles te vullen en het sap de laatste stappen richting een edeler bestaan te laten afleggen. Het vocht, dat helder roze onder de bruine tot moes vergane toplaag vandaan kwam, smaakte redelijk zuur. Wat een beetje later aan het type pruim bleek te liggen. De tweede ton, die ik aansprak, was gevuld met een andersoortige pruim en smaakte beduidend zoeter. Weetje voor volgend jaar. Nu opletten of de smaakcombinatie zich in een voldoende minder zure richting ontwikkelt, als de vergisting een aantal weken verder is. 'Zoet' hoeft voor mij niet, al is de meeste wijn hier minimaal 'demisec' of 'demidulce', maar 'zuur' is niet hetzelfde als 'droog'. Ff erbij blijven, dus.

 De fles staat nu in de overmatig verwarmde keuken. Killing voor mij, maar niet verkeerd voor het gistingsproces. Ook in de container in de kelder is de eerste heftigheid achter de rug. Een kleine week borrelde een schuimlaag de los op de opening liggende schroefdop aan de kant. Vier keer de ergste rommel opgeruimd tot grote teleurstelling van de massaal aanwezige fruitvliegjes. Die wil je er natuurlijk niet in hebben. De kans van azijn ipv wijn is aanwezig en verre van aantrekkelijk. Nu wordt hier erg veel met azijn gewerkt in de keuken mn bij de soep en bij het conserveren van groenten, maar daar heb ik niet al die pruimen voor opgeraapt ....

Cultuurverschil?

 Ik mis de afwisseling, het speelse. Het is te monomaan. Pleonasme. Soit. Voor dit continue gedram heb ik LpM niet verlaten. Hier in blijven hangen levert weinig meerwaarde op. Dat had ik in Frankrijk ook èn nog veel meer, wat ik hier moet missen. Ruimte. Vrijheid. Ongestoorde vrijheid. Een netwerk van plekken geschikt voor elk denkbaar moment. Een taal, waarin ik voor andere verstaanbaar was.

 Leg het maar eens uit! Zelfs of eigenlijk 'vooral' de meest voor de hand liggende persoon snapt er eigenlijk geen biet van. Kom je in een situatie terecht, die zo bij je ergste nachtmerries kan worden ingedeeld, tref je iemand die eigenlijk nooit iets anders gewend is geweest. Toeval? Ik zeg "Ja" maar ken de nodige gekkies, die me daar geen gelijk in zullen geven. Maar het is wel frappant en meer nog irritant.

 Probeer ik uit te leggen, wat me zo dwars zit in de manier, waarop alles loopt, kijk ik in een gezicht, dat niks anders uitdrukt dan "Waar maak je je druk om? Het duurt ff en uiteindelijk komt alles goed." Dat je bijna een jaar moet wachten op het verplaatsen van een paar honderd dakpannen, is dus niks bijzonders. Dat daardoor een hoop andere zaken als het grondwerk van de buren, de aanleg van een binnentuin en de constructie van een bbq ook allemaal meer dan een jaar vooruitgeschoven worden .... "Ach, werkelijk? Sorry, niet aan gedacht!!" Nee, al dat denkwerk is blijkbaar aan mij uitbesteed. Voortslepende inzichten! Een beetje moeilijke constructie, want het is allesbehalve mijn hobby om voor anderen te denken.

Afstappen

 Finito voor vandaag. Een redelijk blanco dag. Dom gedaan wat gedaan moest worden en verder (bijna) nergens anders mee bezig geweest. Voor iets van voldoening heb ik met het meeste al veel te lang rondgesleept, voordat ik het vandag eindelijk heb uitgevoerd. Scoren met terugwerkende kracht is niet waar je van gaat staan juichen. Het noopt eerder tot bescheidenheid en niet-loze voornemens voor de nabije toekomst.

 Dus ....... voorlopig maar ff geen voornemens op de rol zetten. De richting, waarin mijn wensen wijzen, is duidelijk. Nu zien hoe en vooral wanneer we de betreffende koe bij de hoorns vatten. Morgen zou kunnen. Overmorgen mag ook. Later is vatbaar voor discussie.

Botsen

 Daar vliegt men elkaar weer in de haren. Zou het werkelijk eens een rustige avond blijken, loop je waarschijnlijk rond met het gevoel, dat je iets mist. Ja, als kiespijn! Ik ben van huis uit, toen ik daar nog was en de rest ook, aardig wat gekibbeld gewend. Mn 's avonds onder de afwas. Ons moeder kon er, als we haar mochten geloven, met regelmaat 'gek' van worden. Maar het was nooit ruzie. Wel betweterij. Mopperen. In de zeik zetten. Etc. De ene partij tegen de andere. Altijd twee tegen twee, de jongste deed niet mee, waarbij de samenstelling van de duo's regelmatig wisselde. Dit is echter ordinair geschreeuw vergeven van verwijten en vaak zonder duidelijke aanleiding.

 Nu is moeders bepaald geen lievertje, maar dat gebekvecht op maximaal stemvolume zet geen zoden aan de dijk. Mariana's broer kan er wat van en met zijn vrouw erbij is het helemaal feest. Die is er gelukkig dan ook niet zo vaak.

 Twee bijna zestigers, die moeten dansen naar de pijpen van hun moeder, is ook een allesbehalve gelukkige keuze. Daar had je nooit aan moeten beginnen of het nu botweg afkappen. Alles beter dan maar doormodderen en de emmer steeds weer leeg gieten, als de laatste druppel weer gevallen is. Iets dat met grote regelmaat gebeurt. En de andere keuze om (bijna) alles voor lief te nemen, is ook niet de oplossing. Blij toe, dat ik op mijn zeventiende onder die vleugels vandaan ben gewipt en ondanks regelmatig aandringen, de laatste keer in 2007, nooit de aandrang heb gevoel me daar weer aan over te leveren.

Klaar

 ZO, gedaan wat gedaan moest worden. En? Was het nou zo'n ramp? Natuurlijk niet, maar daar denk je vooraf natuurlijk anders over. Was dat niet zo, dan was het in het geheel niet het punt geweest, wat het nu wel was of tenminste leek. Voilà. En mooi op tijd om de dag vlot en vroeg af te sluiten. Definitieve punten zetten! Daar hou ik van.

Bijna!

 Een aantal struikelblokken van formaat geslecht. Nu niet loslaten maar doorbijten. Net als bij al die andere lopende zaken ben ik ook hier nog niet waar ik zou moeten wezen. Er liggen nog losse eindjes. Eindjes die echter aan mij zijn om op te lossen. Grijp die kans!!

 Haha, jaja. Pensioenen en verzekeringen. Je kunt beter met de belasting te maken hebben. Onbeschoftere instanties bestaan er op deze aardkloot volges mij niet. Maar goed. Diep ademhalen, mond openen en laat die rotte appel maar komen.

444

 We grossieren weer even in de mooie aantallen. Nu het aantal pageviews in de afgelopen maand. Een haast treurig stemmend aantal, maar een mooi getal.

 Voor ik me ga buigen over wat ik nu wel nog of niet meer wil met het internet en mijn websites, wil ik toch werkelijk op een plek kunnen zitten, die ik als mijn eigen stekje beschouw. Waar ik 's ochtends met de grote bak koffie verkeerd kan aanschuiven tijdens het ontwaken of 's avonds met een glas wijn de aanloop naar het bed kan voorbereiden.

 Alles staat er klaar voor, zou zo op z'n plekje geschoven kunnen worden, ware het niet, dat het ontbreken van een functionerende badkamer niet alleen letterlijk het inrichten van de slaapkamer blokkeerd, maar ook de motivatie om met de verdere inrichting en afwerking van het huis bezig te zijn, de zin weet te ontnemen. Misschien maar gewoon terug naar die dure badkamermeneer. Wat dan weer als capituleren aanvoelt. Maar wat heb je aan een overwinnigsgevoel, als je zonder badkamer blijft zitten?????

11:11

 Mooie tijd om me voor de zoveelste keer voor te nemen, die verhuisadministatie compleet af te handelen. Ik blijf het ontlopen, al zou ik geen enkele zinnige reden voor het 'Waarom' weten aan te voeren. Een aantal weinig interessante maar blijkbaar irriterende staartjes liggen te wachten om gedaan te worden. Belasting, bijvoorbeeld. Misschien zegt dat al genoeg! Toch maar eens doen, dus, lijkt me zo.

 Die administratieve sleepgevalletjes en nog wat dingetjes hier in 24 zoals het persen van een klein deel van de pruimen en het pletten van de druiven in de aanloop naar de wijnproduktie. Als de pruimen niet al te lang hebben gestaan. We zullen zien. Ik wil mijn handen èn hoofd vrij hebben voor nr 13. En dat is hard nodig ook, wil ik niet de hele winter overgeleverd zijn aan het heen en weer lopen tussen een oververwarmd ouderlijk en een koud eigen huis. Een idee, dat in de buurt komt van een nachtmerrie.

 Anderzijds probeer ik me niet drukker te maken dan nodig, als mijn inzet steeds maar weer geen vooruitgang oplevert. Alles schuift en schuift maar voor me uit als een fata morgana, dat je in beweging weet te houden. Af en toe heb ik bijna de neiging om te denken "Van mij hoeft het niet meer!". Maar als ik bedenk wat dat zou betekenen, schrik ik me zo'n hoedje, dat ik mijn gedachten snel de oude vertrouwde richting van "Volhouden en Doorzetten" opstuur. Liever bijstellen dan afstellen, het idee alleen al.

Beeldroman

 Twee dagen werk. Leuk werk, na de opstartergernissen en voor de verzendperikelen. Het deel, dat in mijn handen lag, is sneller gepiept, dan ik dacht, dat het zou gaan duren. Vierhonderd foto's van de fotograaf en nog een, weet ik hoeveel 100'den plaatsjes van enthousiaste gasten. Het kostte enige overtuiging om het spul op Cd, Usb-stick of in de e-mail te krijgen. Of Facebook het ook doet, weet ik niet, en wil ik ook niet weten, want ik zit er niet op en ga er voor een paar foto's ook geen account aanmaken. WhatsApp daarentegen knijpt de foto's zwaar af voor ze verstuurd worden. Nu hoefde ik ze niet allemaal op 10 tot 16 Mb per foto, zoals de bestanden van de fotograaf, maar 50 of 60 Kb, tot wat WhatsApp ze verfrummeld, daar zat ik ook weer niet op te wachten.

 Eén moment van de drie dagen, die de trouwerij heeft beslagen, is me ontglipt. De fotograaf was er niet bij. Leek ons en hem niet zo zinvol. De foto's, die door anderen zijn gemaakt, zijn echter of technisch slecht of qua smaak niet te verteren. Jammer. Ik heb nog één mogelijkheid. Misschien lukt het toch dit gaatje gedicht te krijgen. Net zo als er ook iemand de discipline opgebracht heeft om alle gangen van het menu op de foto te zetten. Dat heb ik maar tot gang drie, of zo, weten vol te houden. Daarna is dat voornemen me compleet ontschoten.

 De geschiedenis is nu dus vastgelegd. Of is het, dat de gebeurtenis is vastgelegd voor de geschiedenis? Nu de boel ff laten bezinken en over een paar dagen kijken of er niet nog vanalles aan veranderd moet worden. In vier de vijfde instantie oogde alles zeer naar tevredenheid. Kijken of dat in zesde instantie ook zo is.

Plaatjes

 Het internet is een wonderlijke wereld. Volgens mij zelfs voor de meest volslagen nitwit op dat terrein, maar zeker als je een beetje snapt, hoe het allemaal werkt. Of zou moeten werken. Want dat 'werken' doet het met grote regelmaat niet, als je er iets 'online' mee voor elkaar wilt boksen. Om het geëmmer daaromtrent voor te zijn, had ik in eerste instantie gekozen om een offline-versie van het bedoelde programma te installeren. Vreemd, of niet zo heel erg vreemd, kreeg ik prompt een versie in de Roemeense taal op mijn Pc. Heerlijk die meedenkende programmeurs maar praktisch is anders. Waarom het programma niet in een paar talen aanleveren, waaronder Engels?? Nu is er blijkbaar voor ieder land een aparte versie. Maar hoe het werkelijk zit, mag ik me zelf bij elkaar bedenken. Het emailadres voor de ondersteuning gaf alleen foutmeldingen bij mijn pogingen iets aan de taal te doen.

 Uiteindelijk dus maar online aan de slag gegaan en dat begon met uploaden. Tweehonderd van de kleine vierhonderd bestanden ging zonder problemen. De rest werd ten koste van massa's tijd wel via de ftp-server verstuurd, maar geen idee waar het terecht is gekomen. Niet in de door mij aangemaakte directory, waar de rest wel in terecht was gekomen.

 Zonder veel vertrouwen, maar om toch vooral maar geschoten te hebben, een 'chat' opgestart met iemand van de ondersteuning. Een vrouwelijk persoon. Ik ben de naam alweer vergeten. Verder dan opnieuw opstarten, lang en breed geïnstalleerde programma's opnieuw installeren en tenslotte het voorstel om het uploaden vooral nog maar een te proberen, kwam dit licht niet. Uiteindelijk foto voor foto overgezonden en aan de slag gegaan met het maken van het trouwfotoboek.

Overload

 Digitaal verslaafd of niet? Smartphone, tablet en laptop openstaan om de inhoud van de wolk op de gewenste manier te verdelen. Kunnen we straks verder met het laten neerdalen van de getikte teksten. Ik probeer nu al twee weken serieus onder de 200 berichten te geraken, maar dat wil steeds maar voor zeer korte tijd lukken. Gewoon een keertje doordouwen, dus. Vanavond? Wie weet.

 Voel me niet uitgeteld, dus enige activiteit zou nog moeten kunnen. Anderzijds heeft het idee om ff werkelijk helemaal nergens mee bezig te zijn, ook zo zijn aantrekkelijkheden. Ik ga niet sturen. Ik zie wel, waar wat wel of niet gaat gebeuren.

Shutdown

 Rust terug op de rails. De dag aangenaam doorgekabbeld. Het kostte enige overtuiging van mezelf en discussie met mijn betere helft, maar oude mechanismen werken ook als ze aan nieuwe omgevingen zijn overgeleverd. Een simpele afkickdag en waar kan dat beter dan in een stadse omgeving? Nergens toch, tenzij je het over weken kunt uitsmeren, dan wil zon, zee en iets van een strand met barservice ook wel werken.

 Zoveel tijd heb ik op het moment niet te besteden, al borrelt een hoop warmte op bij het idee van water, strandvoorzieningen en een aangename temperatuur. Dat schuiven we ff door naar het voorjaar. Meer daarover later. Vandaag moesten gewoon ff de afgelopen dagen worden gesmoord. Lekker sudderen in genoegzaamheid. En laat dat nou ook gelukt zijn.

 Het kost een paar kilometer, maar verdere kosten zijn verwaarloosbaar. Een beetje lopen, zitten, een beetje veel kijken, koffie, nog wat winkels afgeklapperd waar bestellingen lopen en retour platteland.

Gewichtig

 Nou, nou zeg. Als ik er een keer de kantjes vanaf loop, hoeft dat niet direct door iedereen gevolgd te worden. Het is nou niet bepaald 'het goede voorbeeld', dat vraagt om gevolgd te worden. Zo'n dag als gisteren mag gewoon uit de annalen gestreept worden. Uitgummen. Wegwezen aub. Niet voor herinnering bedoeld, ballast voor het ontbrekende nageslacht.

 Of ik het nou opgeroepen heb of me mee heb laten slepen, wil ik in het midden laten, maar het resultaat mocht er zijn. Lang geleden dat ik zo'n beroerde 'kauwgumdag' heb mogen beleven. Dat ik op het eind van de dag niet achteruit liep, verwondert me.

 Wat ik heb gedaan, meer dan niks maar meer ook niet, kostte tien keer meer moeite dan de dag ervoor, 'smaakte' nergens naar en is deels reeds vergeten. Ga ook geen moeite doen om die gaten achteraf op te vullen. Ik ben vroeg in bed geploft en daar vanochtend pas weer laat uitgekropen. Nee, niet geveerd en zeker niet gesprongen maar me ook niet hoeven wurgen. Het bestaan heeft aan lichtheid herwonnen. Nu de luchtigheid nog ...

Wringer

 Het wachten begint te overheersen en ontneemt andere mogelijke activiteiten hun zin. Het fenomeen is me bekend. De dood in de pot in afwachting van het gewenste resultaat, richting, beweging, vaart, bevestiging. Noem het maar op. De aanleiding kan legio zijn, de oorzaak steeds hetzelfde: afhankelijkheid van iets of iemand anders in de voortgang van mijn bestaan. Een moment van alles anders of niet, dus. Zo'n Damocles'zwaard dat zonder te vallen in staat is je iedere bewegingsvrijheid te ontnemen. Die wortel voor je neus of net nièt op de topjes van je reikende vingers. Van hoop naar vrees en terug. Ja, dat vermoeit, maar verlamt je ook.

 Moet iets zijn, als op de gang wachten op de geboorte van je eerste kind. En die koter verdomt het om de wereld in geworpen te worden. Een paar uur, een dag, 24 uur of meer? Hoelang heb je nodig om gek te worden cq. kun je het doordraaien voorkomen? Eind van de maand zijn het voor mij 12 maanden. Twaalf hele maanden, waar 4 voldoende was geweest. Februari/maart dus ipv van terug in oktober!!

 Volhouden was het enige dat telde en, net als met een geplande vakantie in het zicht, nu een soort einddatum zich begint af te tekenen, merk je pas hoe diep je gegaan bent. Iets wat je eigenlijk niet wil weten, beter niet mee bezig kunt zijn, want wie zegt dat .... Precies, eerst zien dan mag het geloof uit de ketenen.

Schemergebied

 Het regent. Een van de zeldzame momenten deze zomer, maar desondanks na een paar minuten al teveel. Vooral als je gang tussen het ene en het andere deel van je leefomgeving geen overkapping kent. Hoeveel meter waren het ook weer? Iets van 250? En dat retour weer ook, want het ging alleen ff om de honden en het afsluiten van de boel. Wat ik deels vergeten ben, bedenk ik me nou. Maar ik ga niet terug, ook niet als nu de regen ineens zou stoppen.

 Geen onaardig plaatje trouwens. De oranje straatverlichting met de regen en het dampende nieuwe asfalt op de helft van de weg. Had iets van de sfeer van de Franse films in het zwart/wit tijdperk. Film Noir, als ik me niet vergis. Het spelen met licht en donker. Regen. Weerspiegeling. Wat miste was een silhouette ergens in mijn ooghoek èn de rook en het oplichtende puntje van een brandende sigaret.

 Nog geen negen uur en het dorp is stil en oogt verlaten. Het enige leven zijn de af en toe passerende auto's. Het is een warme avond. Waar ik passeer blaffen natuurlijk honden. Soms is er (nog) licht achter een raam. Activiteit is echter nergens zicht- of hoorbaar. Een mooi moment om buiten te zitten. Waarom kom je nou op een dergelijk idee als het regent???

Verstarren

 Beetje zoutloze dag. Best het een en ander gedaan en eigenlijk ook weer niks. Niks van voldoening. Vraag me niet wat het is. Zou ik een vrouw zijn, zou ik het aan de hormonen wijten. Wat ik zou willen, heb ik niet alleen niet, maar ik zou het eerlijk gezegd ook niet weten. Het is die toekomst, die je zorgvuldig maar volstrekt niet-concreet hebt lopen bedenken en invullen met wensen en ideeën en die dan behalve zwaar vertraagd ook volstrekt richtingloos uit de startblokken denkt te kunnen komen, beseft dat dat niet kan, het bovendien prematuur zou zijn en dus maar blijft zitten. Bingo, of meer een kwestie van ko.

 Nog een paar weken doorbijten en dan kan ik onder die initiatiefdodende deken van onduidelijkheid en/of onzekerheid vandaan kruipem. Althans, dat is de bedoeling, als niet op de valreep de zoveelste stok tussen de spaken van de door mij gewenste vooruitgang verzeild raakt.

 Aan de positieve scenario's waag ik me niet. Aan de negatieve versies moet ik niet denken. Stilstand dus. Aftikken. Countdown. Na al die jaren. De hoop op een goede afloop is er altijd gebleven, maar het geloof erin moet ik inmiddels zoeken met een vergrootglas. Waar is die strohalm??

Versleten

 Wat brengt een ruim 80 jarige, die als ze loopt haar rug in een hoek van 90º op haar onderstel heeft staan en haar linker lichaamshelft maar moeizaam kan gebruiken als nasleep van een herseninfarct, ertoe om van vroeg in de ochtend tot bij negenen in de avond al schuifelend bezig te zijn met kippen, varkens voeren, aardappels rooien en straks maiskolven oogsten en strippen, ondergoed naaien, koken en de koestal uitmesten??

 Ik kan me natuurlijk vergissen, maar ik heb niet het idee, dat het haar grootste hobbies zijn. Zou ze de betekenis van het woord 'hobby' überhaupt kennen? Is natuurlijk prima om bezig te blijven, maar dat kan ook op een hoop minder zware en leukere manieren, zou ik denken. Maar wie ben ik in deze?

 Als ze zichzelf water of iets anders uit een fles inschenkt, moet ze het kopje op de grond zetten om het uit de fles te vullen. Opstaan van een stoel vereist een paar keer op en neer veren, loskomen van de bedbank, waar ze meestal op zit, gaat met een nog uitgebreidere aanloop gepaard.

 Zien doet ze ook niet meer als de beste en dat in een half onder de grond gelegen keuken met kleine ramen en minimale verlichting. Het maakt zaken als koken en afwassen tot handelingen waar een aardige portie gokwerk aan te pas komt. Nu is schoon ook een vorm van vuil maar is het hier toch meer het vuil dat voor een vorm van schoon door moet gaan. Over het fornuis en de pannen ga ik maar niet beginnen. Het is niet makkelijk om dit allemaal zo te bezien, maar ik ga me er ook niet tegenaan bemoeien. Dat is een dagtaak, mocht het daar al in lukken.

Flierefluiten

 Nog weinig van de gewenste normaliteit te merken. Vandaag maar (weer) eens lijstjes gaan maken en dat niet alleen voor mezelf. De dingen zijn helder, als je er een moment bij stilstaat. Maar besteedt je die aandacht niet, dan zakt alles snel weg en ben je de greep op het geheel zo kwijt. Een greep, die wel handig is, maar waarvan de noodzakelijkheid voor het grootste deel ontbreekt. Dan krijgt je iets freewheelends en is 'morgen' altijd weer de beste dag om eindelijk een begin te maken met wat allang gebeurd had kunnen zijn. Ik raak geïnfecteerd. Het is de bekende pek, die overal plakt. Nu zijn ze toevaligerwijs letterlijk bezig met asfalteren in het dorp, maar die pek bedoel ik niet.

 Je tijd zelf in kunnen delen, klinkt zoveel malen mooier dan het in praktijk uitwerkt als er dingen zijn, die, of je nou wilt of niet, wel moeten gebeuren. De zelfdiscipline kan niet opgeborgen worden op zolder. Is misschien zelfs belangrijker in een situatie van volledige vrijheid, dan als je ingesnoerd zit in een struktuur van verplichtingen. Je hebt geen 'stimulerende' sancties, moet het doen met het stoten van je neus als je weer een keertje vergeten bent te doen wat wel handig was om gedaan te hebben. Zoals bijv. hout binnen opstapelen, voordat het voor de zoveelste keer nat wordt door de regen. En zo is er meer, veel meer. Tijd voor personeel?

Inventariseren

 Na de pruimen ligt de boel weer op de rails. Weer, weer, weer. Ik geloof dat 'weer' het meest gebruikt woord is geworden in mijn schrijverijen. Ik kan er weinig aan doen, dat alles in kringtjes draait of zichzelf keer op keer herhaald. Het is die met groene zeep ingesmeerde helling, waarvan het leuk zou zijn om daar eindelijk eens overheen te komen. Voor iemand, die het leven relatief snel vervelend vindt, heb ik me de laatste tig jaren er niet eens zo slecht doorheen geslagen.

 Het hoeft, denk ik, geen betoog, dat ik het zat ben, reeds was en dat langer dan gisteren. Maar wat doe je eraan, als je geen andere middelen dan (af)wachten hebt om aan die worst te geraken die, al is ie minder interessant geworden, nog steeds irritant verleidelijk voor je neus bengelt?? Precies, oefenen! Oefeningen in geduld. Maar niet alleen dat. Ook beheersing. Hoop. Zelfondersteuning. Oppeppen. Kalmeren. Accepteren. Heelal, hemel en indien nodig hel bezweren. Kaarsen branden en schietgebedjes, heel veel schietgebedjes de wereld in sturen.

 Dat er werkelijk een definitief einde aan de Franse periode zit aan te komen, is haast onvoorstelbaar. Laat het vooral waar zijn, daar niet van, maar toch. Jezelf vergalloperen, mocht dat al het geval zijn geweest, kan gebeuren, maar op de manier, waarop ik door de omstandigheden in een fuik ben gegleden, heeft al mijn negatieve toekomstscenario's met astromomische lengten verslagen. Je zou bijna de neiging hebben om het over te doen. Die neiging heb ik niet. Gelukkig maar.

Vooruitzichten

 Volgens het antwoord van de notaris ligt de verkoop op schema en zijn nog vier weken te gaan. Mag hopen dat dat waar is. Ik zal het doorgeven. Niet alleen ik kijk uit naar de definitieve afronding.

 Het eind zou er dus werkelijk aan zitten te komen. Ik merk aan mezelf, dat ik er af en toe geloof in heb. Maar als ik dan een moment stil sta bij hoe alles gelopen is en/of bedenk wat allemaal mis kan gaan dan wel anders zou kunen lopen dan gewenst, dan krijg ik het toch weer ff benauwd. Dan besef ik hoe fragiel de zekerheid is, vooralsnog eigenljk nauwelijks meer is dan hoop en op weinig concreets is gebaseerd.

 Maar wat als .... Wat als het goed gaat komen. Na al die maanden met samen geknepen billen geleefd te hebben, kan ik het moment van definitieve opluchting niet ongemerkt voorbij laten gaan. Er gaan legio feestmogelijkheden door mijn hoofd: Toulouse (auto of vliegtuig), Parijs/Beauvais (vlieger), Hilton Sibiu, Cluj, vrij drinken voor Coves. Misschien wel een combi. Ik twijfel tussen Sibiu/Toulouse of Cluj/ Beauvais.

 Ook Utrecht is een mogelijkheid, maar dat is dan toch iets minder feest. Ik ben lang niet bij het graf geweest. Dat knaagt.

Munten

 Nooit in mijn leven zoveel, nee, zo vaak geld op straat gevonden, als in de laatste maanden. Munten, bedragen van niets, maar toch vreemd dat mensen, die nou niet overbedeeld zijn qua geld, zelfs niet naar Roemeense maatstaven, geen behoefte voelen om 5 Bani of zoiets op te rapen. Hoe was dat ook weer met het eren van het kleine?? Het tekent toch een houding tov geld, die je gerust dubbel mag noemen.

Misplaatst

 Het was een kwestie van wachten, maar gisteren het eerste verzoek om de elektrische tomatensapmachine te mogen gebruiken. En dan pislink worden, als het antwoord "Nee" is.

 Notabene de grootste klaplop(st)er onder de buren. Een mens, dat het verdomd om ergens moeite voor te doen, maar wel vindt, dat ze op vanalles en nog wat recht heeft. Sterker nog, dat het haar aangedragen moet worden door anderen. Ja, hier heb je die types ook.

 Ze had zich bovendien bedacht om het hier in mijn keuken te doen, als een soort tegemoetkoming in het lenen. Dat betekent naast het gebruik van het apparaat op mijn rekening ook nog mee moeten werken en achteraf blijven zitten met de rommel ... Hoe stom moet je zijn om daar in te trappen?

 'Heerlijk' zo'n mens, dat voor alles wat haar overkomt altijd anderen als schuldigen weet aan te wijzen. Nu zijn wij het. Dan is het haar vent weer, die al jaren ergens anders woont. Dan de instanties of een van de dochters. Niks geen eigen verantwoordelijkheid. In alles slachtoffer. Nu dus in de puree!

Voorkeuren

 Opstaan, koffie, beetje wandelen, beetje schrijven, beetje koken, beetje klussen, tuin ..... Kijk, dit begint in de buurt te komen van mijn wensenpakket. Ga zo door!!

Hervatten

 De hele nacht druk gedroomd ... en dat over een/de bruiloft. Geen rampen en ook geen jubelende perfectie. Altijd wel iets wat ergens mist of niet past, op de verkeerde plaats staat of kapot gaat. Geen idee wat de bedoeling was van deze verlate herhaling.

 Terug naar de normaliteit, op zoek naar, want ik heb 'm hier nog steeds niet weten te vinden. Alle lijnen lopen dood op de badkamer. De prop in een onbelemmerde afwerking. Zijn ze niet te duur dan komt men, ondanks toezeggingen niet opdagen of hebben iets lucratievers in Duitsland gevonden. Kun je weer opzoek. We moeten langzaam aan alle lokale badkamerspecialisten gehad hebben, stel ik me zo voor. Toch maar diep ademhalen en in het diepe duiken?

P.s.

 Nog steeds niet de door laatste pruimen heen. Het grootste deel van de dag in de keuken bezig geweest en slechts 2 kilo tot chutney verwerkt. Simpel maar omslachtig werk door alle aandacht die de smurrie al pruttelend opeist. Resultaat echter bevredigend. Morgen nog 3 kilo te gaan. Zien wat ik daarmee ga doen. Zelfs mijn fantasie komt de pruimen de oren uit.

Drama

 Nagekeken door vier paar hondenogen en twee stel kattenkijkers vanaf de trap naar de voordeur, waar ik net de deur achter hun rug heb dichtgetrokken, terwijl ik bezig ben ook de poort achter me te sluiten en hen nog een blik toewerp met de mededeling "Tot morgen!".

 Het dramatische van het moment zal meer ingegeven zijn door mijn stug doorknagend schuldgevoel dan door de hunkering, die ik hun ogen toeschrijf. Maar leuk vinden ze het niet en dat laten ze me keer op keer weten door niet van mijn kant te wijken op de momenten, dat ik er ben. Erg onhandig bij het klussen of -zoals vandaag- bij het koken.

Co2

 De pruimen werken! Dat is beter dan dat ik werk met de pruimen.

 Bijna 1000 kg in de container, inmiddels bijna 700 liter most en de belletjes stijgen op. Ook het spul buiten, nog eens iets van 100 kg, is begonnen. In de zon zou het heftiger moeten gaan. Een week(je) en dan persen en in de fles verder laten werken.

 Leuk als je dan op het internet zoekt, naar wat je allemaal kunt doen met pruimen, en ziet dat mensen bijna radeloos zijn, als ze wel 30 kilo pruimen hebben in een goed jaar.

 Hier komt langzaam wat meer pruimenrust. Het was een paar dagen beulen, maar het resultaat is zeer bevredigend. Nu nog wat kleinigheden en dan verder met de rest van de alledaagse realiteit, mn het afbouwen of tenminste leefbaar maken van 13.

Scharrelschijt

 Hoe moet je je buren (maar ook andere dorpsgenoten) duidelijk maken, dat het niet zo'n prettig idee is, als mijn honden, de jeugdige versies, me een lik in het gezicht (willen) geven met een tong, waarlangs net hun wild gepoepte drol richting de hondenmaag is gegleden??? Een toilet ... zo gek nog niet!" Of beter: "Het toilet ... vergeet het niet!".

 Behalve dat het me nu qua werk niet uitkomt, gaat het ook een beetje ver om een hek om mijn tuin te plaatsen om de honden van hun '"lekkernijen"' af te houden. Laat de beste man zijn houten keet gebruiken. Wel voorzichtig, want het ding ziet zo gammel uit, dat twee keer kijken al een gevaar voor de in stand houding zou kunnen betekenen. Ik zou persoonlijk ook de deur niet aan de straatkant hebben gemaakt. Misschien maakt het gemis van het prachtige uitzicht wel dat hij zijn schijthuisje links laat liggen.

 Geen zin om me daar verder in te verdiepen. Hou ik de honden in mijn eigen hof vinden ze de drollen wel weer ergens in de berm of in de eerste tientallen meters van het weiland, gerekend vanaf de weg. Geen buren hebben had al veel voordelen en deze mag er achteraf nog bijgeschreven worden.

Epiloog

 Op een paar kilo na een ton pruimen in een gistbak gestopt. Rapen en mn het verplaatsen van de zakken was al een smerig werkje, maar het vullen van de ton overtrof dat ruim. Naarmate de ton voller raakte kostte het meer en meer moeite om de pruimen door de relatief kleine opening gepropt en daarna een beetje goed verdeeld te krijgen. De armen tot aan mijn oksels in de smeurrie en het lijf van de schenen tot aan mijn strot druipend van het pruimensap. Het verbaasde me dat de wespen voorkeur bleven geven aan de druipende zakken ipv aan de bijna zo druipende ik.

Nu nog wijn maken, een aantal potten vullen met pruimen op alcohol en mischien nog iets met jam/chutney en ik hoef ff geen pruim meer te zien.

Blauwer

 Moe, bezweet, van het Roemeens gekwebbel tuterende oren, vuil en vooral plakkerig van de kruin t/m de schoenen. Maar de score staat op iets van 13 á 1400 kilo pruimen. Ruim teveel dus, maar dat was voorzien en daar is -in principe, want hier weet je het nooit zeker- een koper voor. Twee dagen werk. Betere organisatie vandaag. Ontspannener gewerkt en korter, maar wel iets meer gedaan dan gisteren. Morgen zien, dat ik mijn kubeke meter gevuld krijg. Het deel van gisteren is er al ongevraagd in terecht gekomen. Zie je maar waar 's mens prioriteiten liggen. Drank verspillen is iets wat absoluut niet kan, zelfs niet als het nog pas sap is, maar wel wegloopt!

 Nog een halve dag werk en dan kunnen mijn kleren, mijn compleet verpestte kleren (Al eens met verse vruchtensappen gewerkt??) in de wasmachine. Gelukkig zie het op T-shirtzwart en spijkerbroekblauw (donker) niet zo erg. Zou nog proppen en 'kraken' kunnen worden, want als ik mijn spijkerbroek uittrek zou het best wel eens kunnen, dat ie zelfstandig blijft staan. Misschien vandaag nog niet maar na morgen zeker.

 Het blijft een beetje belachelijk, maar dat heeft alles met de desbetreffende kaders te maken. Iedereen sjouwt hier momenteel met tonnen voor pruimen, tonnen vol pruimen, tonnen met tonnen pruimen. Het is een goed jaar en iedereen is opgetogen en druk. Er is gisteren zelfs een dode gevallen in het dorp, waar wij onze pruimen hebben lopen rapen, vanwege een grensverschil .... een discussie over één pruimenboom en wie daar nou de eigenaar van was. Eén boom, in het ideale geval iets van 100-120 kilo pruimen. Het is maar net, waar je waarde aan hecht ....

Geweld

  Bij de pluk worden de bomen hier dusdanig mishandeld, dat je bijna een bomen-en plantenpartij zou willen oprichten. Dat het volgend jaar zeer waarschijnlijk geen goed pruimenjaar zal zijn, lijkt me tamelijk voor de hand liggend, als je bedenkt, dat enig herstel zo zijn tijd kost.

Eetgewoontes

 Pick-nick. Lunch tussen de pruimen door. Vier vrouwen en twee man, waarvan ééntje extra om de bomen in te kruipen. Mensen, zeker de twee oudere vrouwen, die gewend zijn buiten te eten. Hup op de grond en wat als tafellaken was bedacht, wordt ook als bord gebruikt. Een rode ui wordt klein gesneden, daar overheen een tomaat in parten, zout uit de pot waar eerst de deksel vanaf wordt geschroefd, een grote snee brood in tweeën gedeeld, een stuk worst afgesneden en hop daar gaat de lunch naar binnen.

 Ik vergeet het spek. Wat mensen er aan vinden mag Joost weten, maar iedereen eet hier spek, en niet zo'n klein beetje, alsof het een lekkernij is. Ja, uitgebakken bij een spiegelei .... ok, maar zo? Nee, dank je.

 Dank het drukke gekwetter, dat ook tijdens het eten stug doorgaat, kan ik het gebeuren in alle rust bewonderen. Brood, spek, tomaten, uien, worst, salami en kaas. Zout, veel zout. Duidelijk andere levens met het onvermijdelijke geschud met de hoofden, als mij gevraagd wordt of 'dat' alles is wat ik eet, als ik halverwege afhaak en achterover leun. Ja, dat is alles.

Eigengereid

 De eerste pruimenscore is binnen en valt een beetje tegen. Een hele dag werkmet 6 mensen en 650 kilo pruimen in 22 zakken.. Kilo's die ik 4x in mijn handen heb gehad dankzij een organisatie die iets meer op hoop dan op concrete regelingen was gebaseerd.

 Het is een beetje moeilijk (samen)werken met iemand, die vol ogenschijnlijk begrip en overeenstemming zonder overleg met of zonder de steun van derden het beter denkt te weten. Iets wat regelmatig, net als vandaag weer misloopt.

 Vandaag werden mijn woorden over de capaciteiten van de Peugeot in de wind geslagen met als resultaat, dat we uren hebben zitten wachten op de hulp, die nodig was, omdat de Peugeot (raar ....., maar waar), de aanhanger niet getrokken kreeg op een ondergrond van gras en modder. En dan heb ik het even niet over die zogenaamd vlakke weg, waarover we in de ochtend daar gekomen zijn, waar we aan het eind van de dag niet meer weg konden.

 Wachten èn de zooi over en terug moet laden. Want al eens een tractor gezien met een trekhaak van een personenauto??? Ik nog nooit .... Zestien jaar lief en leed delen met een auto kan misschien toch beter niet zomaar aan de kant geschoven worden. Ergerlijk. Erg ergerlijk!!

Droogloop

 Tweemaal 0,33l bier, 1,5 liter appelsap, 1 ltr water, 0,5l radler en wat slokken cola en in 14 uur niet eenmaal de aandrang om te piesen .... Is dat zweten of is dat zweten??

Blauw

 Pruimen, pruimen en nog eens pruimen. Alles staat in het teken van deze potentiële drankvrucht. Vandaag de hele dag druk bezig geweest met voorbereidingen. Dikke duizend kilo pruimen stop je niet zomaar in je zak. Gisteren leek het nog even fout te gaan. Maar het snotteren en niezen is tot een dag beperkt gebleven. Morgen moet het dus gaan gebeuren. En waarschijnlijk zondag ook nog. Ik heb werkelijk geen idee over welke omvang qua werk we dan praten. Twintig á 25 zakken van een kilo of 50, dat snap ik nog wel. Maar in hoeveel tijd je de bomen geleegd en de zakken gevuld krijgt, daar kan ik me moeilijk een beeld van vormen.

 We zijn morgen met zessen, of eigenijk 5,5. De eigenaresse heeft ooit een hersenbloeding gehad en kan haar linker (?, ik twijfel over de kant) lichaamshelft, maar met moeite en zeer ten dele gebruiken. Wat haar niet afhoudt van een zeer actief bestaan. Zoiets als met de rollator in de moestuin. Geen geklaag of gezeur, gewoon doen. Bewonderenswaardig. Het is een kwaliteit, die in het westelijke deel van Europa lang en breed verloren is gegaan. Bij de eerste scheet, die je dwars zit, rol je in overheid's armen en kunt dat geaccepteerd de rest van je leven volhouden. Deze mensen zouden dat niet eens willen.

 Maar nu dwalen we af. Pruimen, dus. Veel pruimen. Heel veel pruimen. En als alles goed gaat drank genoeg t/m de begrafenis.

Proloog

  Ondanks de verkregen bevestiging, dat de plek 'in orde' was gemaakt, de pruimenplek zelf maar daadwerkelijk schoongemaakt en genivelleerd. De watertank, die als gistvat bedacht is, opengezet en een eerste poging gedaan om de binnenkant weer wit te krijgen ipv het aanwezige groen. Blokken gekocht om het ding in de kelder wat hoger te zetten. zodat ie over een paar maanden makkelijk leeg getapt kan worden.

 Straks moeders van de markt halen en dan is het ochtendprogramma gelopen. Je moet hier alles zelf doen wil je iets fatsoenlijk gedaan krijgen. Tijd voor een traktatie.

 In het café, sorry, Bodega aan de markt van Agnita. Heerlijk verlopen tent met kleppende, oude mannen, sigarettenrook en bier. .... en ineens denk ik: Stel ik val hier aan tafel dood neer?? Dit soort gedachten weten zich tegenwoordig weer met regelmaat tussen mijn dagelijkse beslommeringen te wurmen.

 De gedachte gelaten voor wat ie waard is, mijn bier leeg gedronken, het oud besje in de auto geladen en de rest van de middag met de hogedrukspuit bezig geweest. Bijna pruimklaar.

Herstellend

 Snotter- en niescrises voorbij. Zwaar hoofd, dat nog wel, en de ademhalingswegen aan de verstopte kant. Een onrustige nacht gehad, waarin ik o.a. als cabaretier op de planken heb gestaan en ook druk ben geweest met het decoreren van muren en met het tafellinnen voor de Kerst .... Goeiemorgen!

 Zo'n combi-aanval van overgevoeligheid en iets van een verkoudheid sloopt je niet alleen fysiek, maar ook de motivatie om bezig te zijn, gaat door het gootje. Zelfs de zin van het bestaan wordt er door in twijfel getrokken. Waarom zou ik me over lampen, badkamer en boekenrekken druk moeten maken, als ik er morgen niet meer kan zijn?? Ik sta duidelijk nog verre van stevig genoeg in mijn schoenen.

 Een rustige dag lijkt me geen gek idee. Hoewel .... Qua voorbereiding voor de pruimen moet nog het nodige gebeuren. Ik vrees, dat het voor de afwisseling weer op mijn bord blijft liggen. Hoe kan een mens zoveel willen zonder de zaken fatsoenlijk aan te pakken. Alles iedere keer maar weer à la "We zien wel". Bijna altijd wel mèt resultaat, dat wel, maar zelden het orgineel gewenste resultaat. Moeten we deze keer niet hebben.

Drijfveren

 Werk als drijvende kracht achter de sociale contacten. Dat is wat je hier ziet. Voor jezelf, familie en kennissen of de maatschappij. En in tweede instantie voor geld en levensonderhoud. Heel sec gezien, zou men de centen hier nauwelijks nodig hebben, dan wel een soort lokale economie kunnen opzetten. De mensen zonder auto, (mobiele) telefoon, aansluiting op het gasnet of gemeentelijke waterleiding kunnen hun bestaan op een paar Lei na (Belasting!) geheel muntloos regelen. Grote eigen tuin, een paar beesten, een aantal versnipperde hectaren en wat aan extra werkzaamheden moet gebeuren, doet de een bij de ander en omgekeerd.

 Het zullen, denk ik, helaas, de laatste stuiptrekkingen zijn van een samenleving, die de komende jaren steeds verder uiteen zal vallen, dan wel individualiseren naar verkeerd West-Europees voorbeeld. Als trouw consumerende schapen zullen ze zich steeds verder in de armen van een belasting-eisende overheid laten drijven. Een gulzige overheid met boulimiasche trekjes en de slechtst denkbare boekhouder, die er bestaat.

Delen

 De miljoenen vliegen je hier om de oren. Nog geen 10 jaar geleden, als ik het goed begrepen heb, zijn 4 nullen weggestreept. Wat nu 1 Lei is, officieel Ron, maar die nieuwe naam is nooit aangeslagen, waren er toen 10.000. Wat nu 100 is, was toen een miljoen ..... om en nabij de 25 euro.

 Het herinnert aan Frankrijk, waar de generatie van mijn ouders ook een vermenigvuldigingsfactor er op na hielden, als ze onderling over geld spraken. Geld is sowieso een belangrijk onderwerp. Men is er drukker mee dan met het weer. Vanalles wat men tegenkomt en mn bij anderen ziet, is de eerste vraag "Wat heeft het gekost?" Is het iets, wat men zelf ook gekocht heeft of men iemand kent, die dat gedaan heeft (bijv. hout voor de winter), dan ga maar koffie drinken, want aan zo'n gesprek komt geen einde meer. Prijsvergelijkingen, waarbij opvallenderwijze de vragende partij altijd een net iets gunstigere prijs betaald schijnt te hebben, zijn niet te stoppen. Het is als een collectieve lawine, die losbarst.

Circus

 In principe de malle molen van het cardiologische zorgcircuit rondgebreid. Een kringetje gesloten. Machinerie eens in de 6 maanden, feitelijke fysieke check eens per jaar en de -helaas- maandelijkse controle voor mijn farmaceutische snoepjes. Dat laatste mag de volgende keer aub naar 3 maanden. Geen zin om elke vier weken voor Jan Lul in de wachtkamer te zitten van wat hier de familiedoktor heet.

 Netjes overal mijn Europese verzekeringskaart geshowd, maar alleen de huisarts heeft moeite gedaan 'm in het systeem geregistreerd te krijgen. Of het 'm gelukt is weet ik niet eens. Betaald heb ik niets in elk geval. In het ziekenhuis was het ze teveel papierwerk en logischer wijze (?) was de privékliniek er niet in geïnteresseerd. In de apotheek zijn ze er druk mee bezig geweest en hebben ze beterschap voor de volgende keer beloofd, maar nu moest ik gewoon betalen.

Minnetje

 Een paardenkadaver .... Getvèr, en al stevig stinkend, dus niet van vannacht. Het verklaart de agressie van de honden gisteren. Met zo'n smakelijke hap onder beheer, zit je natuurlijk niet te springen om meeëters. Ook niet als er genoeg is voor alle honden van het dorp.

 In het voorjaar een koe, nou een jong, groot maar nog niet volwassen paard. Buik opgescheurd en aan het achterwerk geknaagd. Ik zie mijn paardenbiefstuk liever anders geserveerd. Bovendien mag ik, wat een stuk ergerlijker is, voor de komende weken mijn uitlaatroute veranderen. Van deze smeerboel krijg ik de jonge garde niet af gehouden.

Hartzaken

 Privékliniek: Moneymaker of serviceverlener?

 Een coronarografie is op zich niet verkeerd, maar behalve dat het een ordinaire smak geld kost, is het een beetje vreemd om het binnen een minuut na binnenkomst voor te stellen èn het in Frankrijk, behalve op het moment suprême zelf, in al die jaren nooit ter sprake is gekomen. Ik heb het mezelf weleens afgevraagd, waarom de aders niet bij tijd en wijle van binnenuit gecontroleerd worden, maar daar verder geen werk van gemaakt, bedenkend, dat ze de gewenste info waarschijnlijk via de andere onderzoeken verkregen.

 Maar eens rustig over nadenken. Geen punt, omdat het natuurlijk verre van urgent is. Misschien ook navragen in Limoges. Ik ga in elk geval een andere arts opzoeken, een soort van second opinion en om mezelf een keuze mogelijkheid te geven.

 Service was verder voorkomend. Maar ook hier het permanent in en uitlopen van mensen. Gelukkig alleen in de voorbehandelkamer. Bij de arts was het rustig op het echo-apparaat na, dat schijnbaar van de ene naar de andere spreekkamer wordt geschoven.

 De wijsneus moest mijn hartaanval nog ff als 'een heftige' benoemen. Iets wat me al bekend was, en waar ik niet om zit te springen, om daar na zoveel jaren nog een keer aan herinnerd te worden. Ja, ik heb het geluk gehad, dat Yoland in hoofd of hart is misgelopen.

Misser

 Wachtend op de wasbeurt van mijn zondag modderig geworden auto, wordt het tankstation annex hoge druk wasserette haast overvallen door een speciaal soort zigeuners. De invasie van de zwarte hoeden. Hoewel de in vele bonte kleuren en toch overwegend rood geklede vrouwen veel meer in het oog springen, zijn het voor mij toch steeds de hoeden, die het doen. Haast intimiderend trouwens, zoals ze uit een paar busjes en auto's uitzwermen over de parkeerplaats. Maar dat terzijde.

 Het is op zich al een apart gezicht, apart volk, maar de hoeden maken het nog erger. Vreemd genoeg passen/staan, die hoeden vrijwel niemand. De hoofddeksels van niet gering formaat maken altijd weer een misplaatste indruk. Ik weet niet precies, wat dat is. Ze passen gewoon niet bij de rest van die mannen met bolle buiken, vaak flinke baarden en altijd gekleed in te ruime, zwarte (corduroy) broeken.

 Het is meer een hoed met een man, dan een man met een hoed. En dat past dan weer niet bij het beeld van een wel erg paternalistisch wereldje van altijd bij elkaar hokkende, zittende mannen, meestal drinkend, die de erbij staande (!) vrouwen geld geven om voor hun bier te halen. Geld dat vaak genoeg door een of twee mannen wordt verdeeld onder de rest. Zonder dat die 'bazen' herkenbaar zijn door een speciale versie van de hoed.

Dwarsliggers

 Een voet waar ik maar met moeite op kan staan. Een rug waarin nog steeds een paar verrekte spieren niet naar behoren willen functioneren. Een overhoop liggend afvoerkanaal. En een opgezwollen hand als gevolg een stel overactieve mieren, die ik gisteravond liggend  in een weiland te laat in de gaten had .... en dan het grootste deel van de nacht wakker liggen. Dat is geen leien dakje, waarlangs je naar beneden glijdt, dat is een met groene zeep ingesmeerde helling waarlangs je omhoog wilt. Dat kan geen spetterende dag worden vandaag.

 Gelukkig weinig voorgenomen. Enkel een nieuwe poging tot inzicht in de werking van het ziekenhuis/privékliniek gebeuren. Moet tenslotte iets van een controlecircuit weten te regelen. Weten wie, wat en waar in het geval iets misgaat. Een enigszins bekende kop boven je bed als houvast op dat soort ongewenste momenten, is nooit weg.. Hoewel, ook in Frankrijk bleef dat beperkt tot een paar minuten eens in de twee, drie dagen. Waar je het feitelijk mee moet doen cq treffen zijn de verpleegsters en assistenten. Maar toch.

 Na de onvrijwillige er-/aanvaring in mei met reguliere ziekenhuiswezen, nu vrijwillig naar zoiets als een privé-kliniek. Zien welke indruk die tent, hun service en misschien zelfs zoiets als klantvriendelijkheid, op me maakt. Straks meer.

Invulling

 Hoe zou je dat, waar ik mee bezig ben, het beste kunnen omschrijven. Een organische manier van je een plek eigen maken? Zoiets als slow-food of slow-life? Stap voor stap struikelend, hopelijk vooruit? In elk geval heeft het absoluut niks te maken met een plof in een opgemaakt bed.

 Het is niet zo, dat ieder stukje bevochten moet worden, al leek het daar met de aannemer soms wel op, maar van een leien dakje gaat niks. Weinig instant. Niks voorgekookt, om binnen de analogie te blijven. Moeizame planningsprocessen. Dingen in je geest verbeelden is niet iedereen gegeven. Ik heb daar nooit bij stil gestaan, kan het eigenlijk ook nog steeds niet geloven, maar zonder concrete voorbeelden werkt het dus niet. Als je dan iets wilt, wat niet al eerder ergens is gemaakt, heb je dus een probleem.

 Heb je dan eindelijk alle neuzen de ogenschijnlijk gewenste kant op, moet je oppassen, dat niet gaande de uitvoering alsnog voor een compleet andere vormgeving wordt gekozen. Vallen en opstaan, dus. Of beter bouwen en slopen. Nu hebben we dat stadium hopelijk gehad, maar de afwerking gaat er niks sneller door. De keuze van de lampen in de keuken biedt genoeg aangrijpingspunten voor een 3-acter. En dat voor iets wat rustig onbeduidend genoemd mag worden. Ik verheug me op 'mijn kamer'. Lekker gewoon zonder overleg dat doen, wat ik in mijn hoofd heb ... Nee, geen fastfood, gewoon en overlegloos samenraapsel.

Terugkeren

 Weer ff genoeg voor andermans karren gespannen geweest. Terug naar mezelf, mijn eigen wensen en werk. Genoeg tijd tekort, geen behoefte aan al die meer of minder wilde en vooral ongeorganiseerde plannen. Ok, die pruimenbende hangt nog in de lucht, dat zou nog wel 'ns ècht leuk kunnen worden, maar dan hou ik het voorlopig voor gezien. Allemaal leuk en aardig, zou kunnen tenminste, als de verdere rest, incl. binnenplaats, logeerplek, schuren en tuin zijn wat het moet worden. Kortom over een jaar of twee.

 Merkte vandaag aan alles, dat ik over mijn grenzen ben gegaan. Niet fysiek, wel wat de rest betreft. Vroeg mijn nest in, dus. Aan het eind van de middag al geprobeerd om te ontspannen op de keukenvloer. Maar met vier honden en een vrouw is je nauwelijks een paar aaneengesloten minuten rust gegund. Toch wil ik die ff hebben. Even alles terug op z'n plek laten vallen, me achter de oren krabben, diep ademhalen en verder op de gewenste weg.

 Ik snap werkelijk niet hoe mensen als koploze kippen van de ene oprisping naar de andere kunnen hollen. Ja, het geklaag, dat ze nergens tijd voor hebben, dat snap ik. Dat alles over het algemeen maar half wordt gedaan, snap ik ook nog. Maar dat je ook dingen niet kunt doen, omdat andere zaken dan nog langer blijven liggen, dan ze nu al doen, dat snappen zij dan weer niet. En of dat nou zo ontzettend Roemeens is, daar begin ik aan te twijfelen. Volgens mij meer een familietrekje.

Beestachtig

 Tja, met zo'n prachtige achterlichten op de aanhanger was het niet meer mogelijk om het uitstapje naar de veemarkt van me weg te schuiven. Dat had ik mezelf tijdens het klussen al bedacht. Een beetje vreemd alleen dat niemand er meer aan refereerde tot ....... tot vanochtend nabij half negen. Of ik het kalf (en moeders) om negen uur op de markt kon parkeren.

 Altijd weer dit 'laatste minuten werk'. Nooit eens een beetje fatsoenlijke organisatie, nooit tijd nemen om de zaken fatsoenlijk voor te bereiden. Een paar strobalen in de bak en met het nodige duwen, trekken en slaan het beest over de niet af te klappen rand laten stappen en kort, zeer kort aangebonden. Onderweg zelfs nog een keer gestopt om de bewegingsvrijheid verder in te korten. Nee, niet door mij. Gelukig was er iemand bij met ervaring.

 Rij je daar met je Peugeot tussen al de paard-en-wagens, de busjes en kleine veewagens, gesierd met opschriften uit een vorig leven in Duitsland of Nederland. En wat erger was. Om negen uur was er nog geen ruk te doen. Waar je je koffie niet voor moet laten staan .....

Potentie

 Wat kunnen mensen pruimboomgaarden hebben op ronduit stomme en omogelijke plekken. Ook als ik op de terugweg niet in de modder had komen vast te zitten, zou dat weinig aan mijn menig veranderen. Prachtige plek, trouwens, als je die pruimen ff buiten beschouwing laat. Werkelijk in the middle of nowhere. Half uur rijden met 16 km/uur en enkel natuur om je heen. Voor je, links, rechts en achter je. Overal, zover het oog reikt, 360º in de rondte. Maar wat brengt je op het idee om daar een pruimboomgaard te planten?

 Oude, slecht onderhouden bomen. Een vader, die vroeger een paar weken in de boomgaard kampeerde om de zigeuners het stelen onmogelijk te maken. Niet dat de rest zo heilig is, trouwens. Het is de tijd, dat iedereen zijn vergistingstonnen aan het vullen is met fruit. Liefs peren of pruimen, maar ook appels willen wel. Heb je het zelf niet of weet je het niet 'te vinden' dan heel je het. Dat is tenslotte geen stelen, toch?? Waar die ander het vandaan haalt, is tenslotte niet jouw zorg.

 Wij kunnen een hele boomgaard 'krijgen'. Ik denk toch gauw aan meer dan 1000 kg pruimen. Bij 1:10, of zoiets, weet ik veel hoe het werkt, zijn dat strak minimaal 100 liter pruimenbrandewijn om het in netjes Nederlands te zeggen. Hoeven we daar de rest van ons leven niet meer over wakker te liggen. Niet dat ik dat ooit gedaan heb. Maar op zo'n plek.... En dan de praktische invulling van opslag tijdens het gisten en de verwerking tot drank?? Onmogelijk. Maar hoe was dat ook weer? Daar hou ik wel van.

Datjes

 Ga je, zoals beloofd langs bij iemand om te zien of het oogsten van de ooit toegezegde pruimen werkelijk mogelijk is, krijg je als welkom te horen, dat dat niet gaat werken. Hoe moet ik nou weten, dat ik eerder een heuse SUV nodig heb, dan mijn normale auto? Een auto, die men kent notabene. Heeft iedereen hier een 4x4 in z'n achterzak en ruikt ie van afstand, wanneer welke auto aan de beurt is? Ik dacht het niet.

 Maar soit, nadat het halve dorp zich tegen mijn wagen en de te nemen weg aanbemoeid had, werd de telefoon gegrepen en ander vervoer geregeld. Dat had ik tenminste begrepen. Na ruim een uur wachten, koekjes eten en drank afslaan, bleek het toch de bedoeling, dat ik zelf zou rijden. Via een andere route zou mijn kar geen probleem zijn. Het ding lag hoog genoeg op de wielen en er zouden geen raar steile hellingen te beklimmen zijn .... als ik het goed had begrepen.

 Leuke als je dan in een scherpe bocht naar links van de doorgaande weg afbuigt en direct tegen een hellinkje van ongeveer 45º op moet. Zo waren er nog wat andere kleine onmogelijkheden, maar op honderd meter na, gekomen waar we zijn moesten. Toch was het niet het gebruik, waarvoor ik mijn auto ooit gekocht heb.

Ditjes

 Tegelkachelmeneer is weer huiswaarts getogen. Drie uur rijden na een paar lange dagen en een halve dag meer werk dan ingeschat. Nu is het wachten of wat houten afwerkingen en misschien doen zij ook netter stuc- en voegwerk, anders doe ik het wel zelf. Ook de bovenkant kan niet zo ruw en onafgewerkt blijven. Je ziet het dan wel niet omdat het op een meter of twee zit, maar zo'n oppervlakte is nooit schoon te houden. Ondanks die kritiekpuntjes zou ik willen, dat vaker werk op deze manier afgeleverd zou worden. Vrijwel geen discussie nodig gehad, betrokkenheid bij de klus, duidelijk over nagedacht en zonder '9-5'-mentaliteit neergezet. Graag ook zo'n type voor de badkamer. Het is weer wat naar de achtergrond verdwenen, maar misschien moet ik gewoon zelf eraan beginnen.

 Ondertussen is het wachten op de stopcontacten en is eindelijk de kogel door de keuken qua algemene verlichting. Het is niet alleen de voortgang van de werkzaamheden, die traagt verloopt. Ook het maken van keuzes is een moeizaam, energie en tijd slurpend proces. De sfeervariant heeft mijn stijlvoorkeur verslagen. Het lichteffect heeft de doorslag gegeven. Nu iets verzinnen om de lelijkheid van mn de 3-voudige spots enigszins te verzachten.

 Ondertussen is het aanrecht in de keuken weer bomvol geraakt. Daarvoor is de tafel in de eetkamer annex entree voor het eerste sinds een maand of twee vrijwel leeg. Plekjes, dingen moeten hun plek vinden, dan wel krijgen. Dat valt sowieso al niet mee en in zo'n half "Af" huis schiet dat helemaal niet op.

Schaapachtig

 Schapen zijn niet 'mijn ding'. Stommere beesten ben ik tot op heden niet tegen gekomen. Stom en lelijk en het vlees is ook niet aan mij besteed. Hier zie je ze overal. Iedereen heeft ze, net als varkens, koe of koeien en een paard. 'Hebben' betekent in de winter. Van voorjaar tot najaar lopen ze in kuddes buiten. Hoe iedereen zijn beesten weet te herkennen, mag Joost weten. Volgens mij hebben ze geen oormerken. Maar misschien vergis ik me.

 "Dank" de EU-subsidie, als je meer dan 30 schapen hebt, is het schapenbezit geëxplodeerd. Je krijgt inmiddels de lammeren niet meer aan de straatstenen gesleten. Hetzelfde verhaal als met de varkens. Je ziet ze overal en als je het vlees koopt in de supermarkt, komt het uit Australië ....

 Behalve dat, zie je dus overal kuddes rondlopen over de gemeenschappelijke weidegronden en alles wat verder niet van een afrastering is voorzien. Iets dat hier bijna bij alle percelen het geval is. Prikkeldraad moet je hier zoeken.

 Die beesten worden beheerd door een herder en een stel honden. Tenminste normaal gesproken, maar dus niet altijd. Zoals vanmorgen. Gelukkig had ik ze eerder in de gaten dan de honden. Mijn beesten aangelijnd en om de kudde heen geleid. Zijn we ze voorbij, draait die hele kudde als één schaap om en loopt achter ons aan de weg op richting Coves .... Na een honderdtal meters omgekeerd met de honden en de schapen terug gedreven. Dom spul en vreemd. Vreemdgaande schapen.

Geluidsarm

 Wat geblaat en geblaf in de verre verte en om me heen het gedraaf van de jonkies. Voor de rest geen enkel geluid. Misschien is het de mist, of de zondag of het tijdstip van de morgen of een combinatie of iets compleet anders, maar wat een stilte. Heerlijk!

 Nu gewoon zitten in het gras (Te nat!) en de dag aan je voorbij laten gaan. De schapen zullen ergens in de ochtend passeren. Auto's, paardenkarren, fietsers en voetgangers zullen vervaagd door de mist voorbij trekken over de weg aan de voet van de helling. De zon gaat gegarandeerd verschijnen. Trui uit, sjaal af. Iemand mag me een koud biertje komen brengen.

 De honden zullen dralen. Sammy komt als eerste terug. Dan de jonkies. Eerst Manneke en dan Vrouwke. Als laatste zal Katrien doorhebben, dat ik achter ben gebleven en omkeren. In en soortgelijke compositie zullen ze zich om me heen in het gras neervleien. De ouderen voor uren, de jongeren voor minuten. Dit zijn momenten, die sporen trekken, een onuitwisbare stempel drukken. Dit zijn ankers, die je op je plaats houden.

Geslagen

 .... met stomheid. De tegels waren op zich al mooi. Niet mijn smaak, maar waar ze voor bedoeld waren, meer dan oké. De opzet van het werk stemde na de eerste paar Ytong-blokken al hoopvol. Met iedere rij tegels, dat het bouwwerk richting plafond rees, steeg mijn verbazing over de concrete realisatie van reeds maanden en maanden geleden overeengekomen ideeën.

 Eind van de middag was het zover: voor wat het tegel- en constructiewerk betrof, was de tegelkachel klaar. Wat een mooi ding! Je zult het niet zo snel,  zo positief van mij krijgen. Maar complimenten zijn op hun plek .... voor de eerste indruk dan. Hier en daar mag het wel wat beter/anders afgewerkt worden. Het voegen van de tegels kan netter, de zandigere stuc-laag is mijn smaak niet en dat er niets op de bovenkant is gelegd, lijkt me en vergissing. Maar dit zijn peanuts gezien op het grotere geheel. Als je het ding ziet, krijg je het al warm en dan is daar nog geen vuur aan te pas gekomen.

Gewoonten

  Gisteren de contactschuifklemmetjes of contactklemschuifjes en de tie wraps gekocht, zodat de aanhanger 'afgemaakt' kon worden. Nog weer een paar uur zitten pielen, maar nu zit alles netjes in elkaar en op z'n plek. Geen isolatieband, geen loshangende bedrading, geen open- en blootverbindingen. Nu hopen dat het spul met enige voorzichtigheid en inzicht wordt gebruikt.

 Ik vrees echter het ergst. Wat van mijn spullen hier terecht is gekomen, is binnen paar maanden door raar gebruik op de meest vreemde plekken terecht gekomen, inmiddels kapot of minstens dubbel zo vuil en vies, als het ooit onder mijn beheer is geweest. En dan kon ik me af en toe een regelrechte viespeuk vinden. Deels heeft dat te maken met de vreemde gewoonte om niet opzoek te gaan naar wat je nodig hebt, maar het eerste de beste ding te pakken, wat je in de betreffende situatie, op het betreffende moment geschikt lijkt voor gebruik.

 Zo kom ik overal messen tegen, die hun loopbaan hier ooit in de keuken zijn begonnen. Kan ik met grote regelmaat opzoek naar de voerbakjes voor de honden, wordt koffie uit koppen, glazen en maatbekers gedronken en wil je absoluut niet weten, waar de pannen allemaal al voor gebruikt zijn, voor ze op het vuur staan te pruttelen, met wat jij straks voorgeschoteld krijgt. Om een paar voorbeelden te noemen....

 Maar goed, de klus aan de aanhanger is geklaard ..... nu lekt mijn Peugeot olie. Moet ik dat als dank zien??

Voortekenen

 Kouwe voeten. Het gaat snel. Met de winter wel. Gelukkig ook met de tegelkachel. In een paar weken, de maker heeft het zelfs over maar één week, wat mij erg snel lijkt, kan met vuur gespeeld worden. Het verschil in tijdsinterpretatie zal 'm in het woordje "langzaam" zitten. Geen urenlange en absoluut geen heftige vuurhaarden. Zoals alles: met mate! Papier, karton, kleine houtjes, etc. Dan ben je vanzelf weken verder, voordat de echte brokken erin terecht kunnen. Brandend dan. Ik weet niet wat moeilijker is? Het beheerst opvoeren van de te stoken vuurtjes of gewoon een week of zes niks doen.

 Ik denk, dat ik voor het laatste zou kiezen. En ik vrees, dat ik de komende weken vol op de rem moet staan om iets van beheersing in de vlammenproduktie tot stand te brengen. Leuk, enthousiaste mensen, maar vaak niet zo handig. Handig als het weer daar een beetje in wil meehelpen en de zon terug tovert, waar ie de afgelopen weken en maanden heeft staan branden. In een paar dagen van 31 naar 13 hakt er zelfs bij mij in. De enigen, die ik er plezier van zie hebben, zijn de oudere honden. Die zijn een stuk actiever, dan toen het 's morgens bij het uitlaten al dik over de twintig was.

Ontluchten

 Weer vroeg in de benen .... Het gaat nog eens wat worden met mij. Heerlijk zo'n lange dag voor de boeg en geen enkele directe noodzakelijkheid, die op me wacht. Lekker alles naar eigen keuze, behalve dan de honden. Maar dat is geen straf. Zin in wat stadse drukte. In de loop van de week is een boodschappenlijstje aangegroeid met niet te verkrijgen wenselijk- dan wel noodzakelijkheden. Kan ik twee vliegen in één klap, ja wat? Raken? Slaan? Pletten? Scoren? Maakt het wat uit? Nee, zoals het meestal niks uitmaakt. Een eigenschap waar men hier meester in is. Wat vandaag niet lukt kan morgen geprobeerd worden. Ik denk, dat dit gegeven geldt voor ongeveer 95% van alle bezigheden en 100% van de mensen minus mij. Voor die andere paar procent, die wel nauw luisteren qua moment, wordt ook werkelijk al het denkbare uit de kast getrokken en in de benen gebracht. Het zijn oprispingen in een verder rustig voortkabbelend beekje.

 In de stad dus ff gecontroleerd stoom afblazen, voordat de druk zijn eigen uitweg zoekt. Een middag is krap an, maar waarschijnlijk voldoende om het komende weekend door te komen. Een mooi graadmeter zijn die stadse vluchten voor de mate, waarin ik vrede heb met mijn plek op het platteland. Was het in Frankrijk al.

Opwarmen

 Het gaat mooi worden, het tegelgeval. Had me zelf bedacht, dat de in het ontwerp opgenomen bank ook deel zou uitmaken van de warmte-opslag. Dat is helaas niet het geval. Geen voorverwarmd zitvlak. En misschien maar goed ook. Was dat wel zo geweest, dan zie ik de bui al hangen. Dan is moeders straks permanent op onze nieuwe stek aanwezig ipv af en toe een bezoekje en/of een maaltijd. De temperatuur, die dat mens in haar keuken kan hebben, terwijl ze zo ongeveer in de houtkachel zit en alsnog klaagt dat het koud is, is killing. En dan ken ik het alleen van voor- en najaar, niet van de winter, die hier toch echt koud kan zijn.

 Nee, geen winterse binnentemperaturen meer beneden de 10º Celsius, maar ook geen T-shirt temperaturen binnenshuis als het buiten vriest dat het kraakt, tenminste niet in de delen, waar ik zal vertoeven. Niks mis met een extra trui.

Sappig

 Een tomatige middag. Weer iets van 20 ltr tomatensap geperst .... nu van sap via saus naar puree. Benieuwd hoeveel er daadwerkelijk overblijft van al die liters. 5? Eerder minder dan meer, denk ik. Het is een waterig iets, een tomaat, ook als ie uit eigen tuin en niet uit het Westland komt.

Heerlijk!!

 Koken in eigen keuken, naar eigen smaak, met eigen groente. Het zijn de kleine dingen, die het 'm doen.

Drug

 Vroeg dr'ut. Zien werken, doet werken. Wat dat betreft zou de man best een paar weken mogen blijven, maar wel ieder zijn eigen bezigheden. Ik heb niet het idee, dat wij elkaar zo goed zouden liggen op de wat langere termijn. Het is net zo'n eigenheimer als ik, maar dan het wat alternatieve en tobberige soort. Maakt niet uit, zolang hij zijn werk heeft en mij net dat kleine steuntje in de rug geeft, wat zo af en toe best handig zou zijn.

 Vandaag hij zijn kachel en ik het hout hakken om erin te verstoken. Meer dan de helft van het gehakte hout moet over vanwege het te grote formaat van de blokken. Dat was het idee en nu we de stookplek zien ontstaan, krijgen we het vermoeden bevestigd. In het openhaard-gedeelte zouden de brokken geen probleem zijn. Dat zal echter niet de plek zijn, waarin het meeste hout verdwijnt. Dat is meer voor de lol en de sfeer. Het stookgedeelte voor het opwarmen van de tegels heeft echter maar een ingang van max. 20x20 cm. En dat zou best nog wel eens te ruim geschat kunnen zijn. Hakken, dus.

Winterwarmte

 Eindelijk!! Eindelijk weer een beetje beweging in de afronding van het huis, die mijn gerommel in de marge overstijgt. Na ruim een jaar is vanmiddag iemand begonnen met het metselen van de tegelkachel geïnspireerd op wat we ooit gezien hebben in Castel Bran. Dracula's optrekje aan de voormalige buitengrens van Europa met het Turkse rijk.

 Het ding wordt opgetrokken uit handgemaakte en idem dito geverfde tegels rondom een skelet van Ytong-blokken en bakstenen. Aaneengeplakt, metselen kun je dat niet noemen, met klei en later opgevuld met oude dakpannen. Maar dat laatste heb ik misschin niet goed begrepen. Ik zal het zien. Ook hoe de rook (èn de warmte!) gedwongen wordt om door de hele constructie te circuleren, voordat hij door de schoorsteen naar buiten verdwijnt. De man denk de klus in drie dagen te klaren.

 Het moet een omslachtig proces zijn, dat maken van die tegels. Zelfs als ze niet à la minute ermee begonnen zijn. En dan moesten eerst nog de mallen gemaakt worden, want wat wij wilden, zat niet in hun standaard repertoire. Benieuwd of dat nu wel het geval is of dat die mallen meegeleverd worden. Zou niet weten wat wij daar verder nog mee zouden willen. Aan de muur hangen of op de kachel plaatsen? Zoiets als van die speculaaspop-mallen, die je bijna in elke oud-Hollandse antiekwinkel zie liggen?? Nou, nee, doe maar niet. Ik denk, dat de kamer nu al te klein is voor wat er allemaal in terecht zou moeten komen.

Lichtjes

 Een stekker met 7 contacten heeft dus werkelijk zeven draden nodig, ondanks alle wegwuivende gebaren en de overtuiging, dat wat met vijf heeft gewerkt, moet ook weer met vijf aan het werk te krijgen zijn. Ze mogen blij zijn, dat mijn bak niet van het nieuwste soort is, want dan had het een 13-polige stekker geweest, als ik de info goed heb begrepen. En zou de aanhanger in dat geval alleen achter mijn auto gehangen kunnen worden en niet achter een van de vele Golf resp. Passaat stations of Opelvarianten, die hier hun allerlaatste levensdagen slijten ... tenminste, als men prijs stelt op werkende achterlichten, ed.

 Een hoop geklooi, dus, en alles bij elkaar bijna twee dagen werk. Je ziet ze dan ook denken "Wat is ie allemaal aan het doen?", "Waarom kost het zoveel tijd. Is toch alleen de stekker verwisselen???" Nou, nee dus. Eerst de stekker, toen de kabel en bij gebrek aan vervangende lampjes van het gewenste soort, ook maar twee modernere achterlichten. Van die fantasieloze vierkante doosjes ipv de mooie ronde maar helaas meervoudig kapotte oude versies. En dan ben ik er nog niet, want de aansluiting in de lichtbakjes moet met van die klemmetjes, die je over een lipje heen schuift. 'Vrouwtjes', dus, en die heb ik hier niet kunnen vinden. Dat wordt wachten op een bezoekje aan Sibiu.

Leutig

 Vandaag opeens weer bezig met zo'n lul-artikel uit de koker van verslavingsinstituut Trimbos, een van de vele betuttelinstanties, die Nederland rijk is. Nee, het gaat niet om het rookverbod in een auto als er kinderen inzitten, maar om de "alarmerende" berekeningen, waaruit blijkt, dat steeds meer ouderen teveel genieten en feesten in hun leven cq. als probleemdrinkers moeten worden bestempeld. Nu mag je van mij best voorlichting geven over het gebruik en de wenselijke matiging van de alcoholconsumptie. Niet iedereen reageert hetzelfde op drugs en dus ook niet op alcohol. Het is een beetje op het randje, maar allez!

 Maar mensen kapittelen, die hun deel aan staat en maatschappij hebben geleverd en nu genieten van hun oude dag slaat nergens op. Als die een glaasje wijn of twee buiten het weekend willen en zelfs misschien al wel bij de lunch, laat zich daar aub niemand tegen aan bemoeien, zolang ze niet over straat strompelen of de auto nemen "omdat ze niet meer kunnen lopen". Maar dat geldt voor iedereen.

 De zwangere vrouw is al alle eigen verantwoordelijkheid ontnomen en moet gedwongen maanden langer spitsroeden lopen dan het werpen van een baby kost. Zijn nou de aanstaande bejaarden aan de beurt? (Semi-)overheid, er zijn vele blunders en een chronisch onvermogen te corrigeren, voordat je deze steen mag gooien. Als überhaupt al!!!

Dofheid

 Moe. Twaalf uur in de benen en moe. Waar zijn de dagen gebleven, dat 20 uur geen enkel probleem was? Scheelt toch mooi bijna een dag. Ok, een beetje veel aan mijn kop en ook geen spoor te bekennen van de gewenste stimulansen. Of zijn dat stimuli? Mooi meegenomen, dat ik de vele uren in bed tegenwoordig voornamelijk slapende doorbreng. Toch voelt het een beetje als een geluk bij een ongeluk. Er staat zoveel op de rol en niks daarvan kan slapend tot stand gebracht worden. En dan heb ik het nu niet over het klusgedoe maar over de avondvulling.

 Een goeie koffie, eerst verkeerd en vervolgens straight, een muziekje en de wip kan door naar de andere kant. Zou ook hier kunnen, als ik met nog meer spullen zou gaan slepen, dan ik al gedaan heb. Dat is nou net niet de bedoeling. En dat was eerst al vervelend en nu dus blijkbaar slaapverwekkend.

Verlichting

 Een dag op de plaats. Een hoop op en neer gereden en niet voor elkaar gekregen, waar ik gisteren al aan begonnen was. Een oude aahanger op een minder oude auto aansluiten, stuit op meer problemen, dan je ff kunt bedenken. Iedereen om me heen wist het natuurlijk beter. Uit beleefdheid ga je daar een heel eind in mee ipv gewoon ff te googlen en dus zeker te weten, dat een 7-polige stekker 7 draden nodig heeft. Niet zo vreemd, toch? Maar de alledaagse logica kent hier vele vreemde bochten. Vreemd voor mij.

 Het uitproberen van de meest rare combi's en nieuwe voorstellen heeft me de accu van de Peugeot gekost. Vooralsnog de lading. Hoop dat het daar ook bij blijft. Verrassingen genoeg en lang niet allemaal van het prettige soort. Raar ook, om voor de zoveelste keer te zien, dat iedereen het eigenlijk meer dan vanzelfsprekend vind dat ik iets doe, waar ik niet omgevraagd heb en wat voortkomt uit iets wat me in feite helemaal niks aangaat. Er is nog wel iets van interesse in wat ik doe, doorspekt met een overbodige dosis betweterij.

 Maar goed, voorlopig functioneert de verlichting en andere signalisering van de aanhanger voor geen meter. Bij de knipperfunctie hield het vanmiddag op. Morgen weer een dag en ook weer een morgen.

Voer

 Zeven uur en een verlaten, reukloze keuken. Ik kan me niet herinneren, dat ik beloofd had te koken. Waar is iedereen? In de tuin? Dit gaat weer een latertje worden met opgewarmd en door en door verkookt oud eten of een vers omelette met brood en vleeswaren en tomaten uit de tuin. Eén ding is me de afgelopen maanden duidelijk geworden, maar hoeft niet keer op keer bevestigd te worden: Ik heb geen keukenprinses aan de haak geslagen. Niet qua organisatie van het werk, niet qua onderhoud van de keuken en ook niet qua koken. Dat laatste gebeurt zonder interesse, om van fantasie maar te zwijgen. Het betreft acceptabele maagvulling met een variatie, die je op de vingers van één hand kunt tellen.

 Deels mijn eigen keuze, maar desalniettemin zijn daar grenzen. In de afgelopen maanden is het eten en koken afgezakt tot niveau studentenflat en zelfs daar was de creativiteit groter. Je gaat er niet dood van, maar dat ik buiten de deur zelfs in het simpelste restaurant beter eet dan thuis, is lang geleden. Al zijn de meeste restaurants hier ook geen creatieve lichten en lopen ze zelden over van de variatie. Het is kip, varken en een beetje rund. Gebakken, gegrild of gestoofd. En dat met de welbekende riedel bijgerechten met aardappelvariaties of tomaat-kool-komkommer varianten. Men is daarbij zeer ingenomen met de Roemeense keuken aangevuld met wat Italiaanse gerechten van de categorie pizza en pasta.

 Het speelde kort geleden al op, maar, of ik het nou in deze setting zie zitten of niet, het wordt tijd om zelf weer te koken en de tijd te hebben cq te maken om van het eten te kunnen genieten..... Indien nodig door en voor mijn eentje. Eten is meer dan voedselvoorziening.

Overvol

 Langzaam maar overmijdelijk loopt de emmer steeds weer vol en is het wachten op het moment dat ie overloopt en vervolgens leeggegood wordt, tenminste deels. Het zijn altijd futiliteiten, die de trigger vormen. Iets van niets dat dan meegesleurd wordt door al de achterliggende opgespaarde ergernissen en irritaties. Organisatie, structureren, plannen. Geen time-management met dikke speciale agenda vormige boekwerken. Gewoon doen wat gedaan moet worden, vaak al meermaals is aangekaart en me verzekerd is, dat het zal gebeuren. En dan gebeurt er vooral heel veel anders en niets van wat had moeten gebeuren. 'Delegeren' is niet een van mijn favoriete bezigheden en aan 'aansturen' heb ik gewoon een hekel. Lui, dom, onmondig, ongeïnteresseerd, maak een keuze!, doe-volk dat pas in beweging komt als hun gezegd wordt wat waar wanneer en hoe gedaan moet worden.

 Een van de redenen dat mij tijdens mijn loonslaafperiode snel de zin in leidinggevendwerk is vergaan. Ik heb het nieteens mogen proeven. Gelukkig maar, dat was een spetterend debâcle geworden. Dit Peterje is z'n principle voor geweest. Wat is de lol ervan om anderen op de rails te houden naast je eigen besoignes? Het zou iets van betrokkenheid kunnen opleveren. Ergens samen voor gaan zou best stimulerend kunnen werken, als het geen permanent duwen en trekken zou vereisen. En als dan zelfs zoiets als eten niet een beetje gestructureerd en goed verzorgd te regelen is, dan zakt me de broek af en loopt de emmer over. Heel bescheiden, bijna vriendelijk, ieder argument een spijker vol op z'n kop. Met een pijnlijke stilte tot gevolg, waarin schuldbewustheid en moedeloosheid aftastend om elkaar heen draaien. Er is weer ruimte gecreëerd. Zien hoelang het deze keer duurt. Kaboutertjes bestaan niet, helaas, daar ben ik jaren geleden al achtergekomen.

Zwalken

 Vluchtelingen, zware kost voor de maandagmorgen. Ik moet er iets mee en ook weer niet .... waar het wringt is duidelijk: de eisende houding van de betrokken, de naïeviteit van de actievoerders en het onvermogen van wat Europese politiek wordt genoemd. Om te beginnen dwingt niemand hen tot wat ze doen. Vluchten is een keuze .... ja, nee, maar de omstandigheden dan? Maar wat zegt dat? Maar ok, de keuze maken ze, ze hebben er vreemd genoeg ook voldoende geld voor. Naar mijn idee zouden ze blij moeten zijn, als ze enige hulp krijgen en moeten ze accepteren, dat de door hen gekozen weg misschien wel dood loopt.

 Echte vluchtelingen zullen daar ook eerder toe bereid zijn dan de talloze economische gelukszoekers verlangend naar gratis geld en huisvesting. Maar de vluchtelingstroombrede eisende houding en de wetenschap dat velen enkel hun kans schoon zien om op oneigenlijke redenen Europa in te trekken door het ontbreken van een duidelijk en consequent vluchtelingenbeleid, maakt het een zwaar irriterende toestand.

 Die 'paar' echte vluchtelingen zouden geen probleem zijn geweest, als het daarbij was gebleven. Het probleem is de Europese politiek, een moeder die niet "Nee" durft te zeggen en meer en meer de speelpop wordt van het kind. En wat heeft een kind nodig, behalve liefde, aandacht en een gevulde maag? Precies: grenzen!! Kwalijk! Nog afgezien van al het geld wat met het faciliteren van deze stromen wordt verdiend.

Heropstarten

 Maandagmorgen. Tijd voor wat discipline in de machinerie. Ook allang tijd voor al die andere nog steeds slepende zaken, maar het verloop daarvan kan ik enkel duimendraaiend afwachten. Dus maar weer de focus op, waar ik wel invloed op heb en in alle redelijkheid ook iets aan kan doen. Van die zaken waarbij het meer een kwestie van ontbrekende motivatie is. 'Ontbrekend' vanwege de alsmaar doorslepende vertragingen elders, maar dan zonder dat de omstandigheden de mogelijkheden vrijwel compleet blokkeren.

 Beetje poetsen kan natuurlijk altijd, maar er is meer mogelijk. Er moet zelfs weer het een en ander. Laat ik met die zure appels beginnen en de dag, naarmate hij vordert en ik doe wat gedaan moet worden, een steeds zoetere nasmaak bezorgen. Gewoon weer ff dom doen wat gedaan moet dan wel kan worden. Hoe noodzakelijk de plannen ook zijn van dat alsmaar "Als, als, als .... dan." krijgt zelfs mijn baard een sik.

Voortslepen

 Bijgewerkt ... Is dat zo? Echt? Stoepje geveegd? Balans kloppend? Uitgerolde plannen aanbesteed? Boeken gecontroleerd? Te verwachten resultaten voor de komende maanden duidelijk? Was dat maar zo. De badkamer schuift steeds verder op mijn bord, daar moet ik me maar eens bij gaan neerleggen. Komende week overleg over het aan te leggen verwarmingssysteem. Positief puntje is de aanleg van de tegelkachel. Die staat los van de rest van de verwarming. Dat gaat in de tweede helft van de komende week gebeuren. Ik wacht op de levering van de Celiane-stopcontacten en op de mogelijke verlichting voor in de keuken. Zelfs een hakblok wil maar niet lukken. Was ook stom om daar niet aan te denken bij het verzagen van de stamdelen voor het stookhout.

 Dan verder met verzekeringen en de aanleg van een oprit naar de digitale snelweg. O ja, ook een analyse van het geleverde water is ondanks toezeggingen nog steeds niet binnen, Nu zit ik niet om het gebruik van de afwasmachine te springen, maar de waterhardheid zou ik graag willen weten. Is toch al bijna een chemische fabriek zo'n afwasmachine met z'n afwaszout, glansspoelmiddel en dus ook nog onthardingszout. Het ding stond me al tegen en maakt zich op deze manier niet populairder.

 Is er nog meer? Niet qua irichtings- en verbouwingsperikelen, geloof ik. Klopt dat? Er moet nog een hoop, maar de rest is minder afhankelijk van derden. Ik peuter niet zoveel in mijn neus en zou willen dat anderen dat ook wat minder zouden doen.

Eindspel?

 Een dag nergens mee bezig geweest. Dat had natuurlijk ook op duizend en meer andere manieren gekund, maar desondanks niet verkeerd. Even andere en soms zelfs geen gedachten in mijn hoofd. Geen gepieker noch geërger. Gewoon de Karpaten genoten en wegpiraten en grote gaten in het asfalt ontweken. In een week of zes zou het leed geleden moeten zijn. Dat was tenminste een paar maanden geleden het idee. Wat het werkelijk tijdstraject is of gaat worden, daar durf ik geen zinnig woord over te zeggen. Dat de verkoop werkelijk rond half oktober helmaal afgehandeld zou zijn, kan ik nauwelijks geloven. Er is teveel vertraagd tot op het laatste moment om daarvan uit te gaan.

 Het mag natuurlijk wel, graag zelfs. Liever eergisteren dan morgen, maar overtuigd ben ik er niet van. Het is meer, dat ik mezelf een volgende teleursteling wil besparen. Al dat omschakelen en herstarten heeft me beroofd van mijn geloof in wat zo vanzelfsprekend leek. En ook ver-murft! Het is meer dan enkel 'zien, voordat ik het geloof'. Het is een verdwazing, die ik moet zien kwijt te raken. Tenminste, dat zou de bedoeling moeten zijn, in het geval er niet ergens vandaan weer een stok tussen de spaken van mijn vooruit-willende beweging wordt gestoken. Maar weer kaarsen branden??

Voorportaal

 Bran ... De plek waar Vlad Dracula een paar eeuwen geleden wel raad wist met ongewenste buitenlanders, die langs zijn grenspost Europa dachten binnen te dringen. Dit is geen pleidooi voor het hernieuwd spiezen van binnendringers, maar wel voor een daadkrachtiger ontmoedigingsbeleid, dan het warme bed en de Miele-wasmachine, wat die lui nu voorgehouden wordt. De enkele echte vluchteling daargelaten. Ik vrees, dat dat er maar promillen zijn op het totaal van de gelukszoekers met genoeg geld en een grote mond. Maar dat terzijde.

 Wat in de stad nog met een rolstoel, mocht dat al geaccepteerd worden, opgelost zou kunnen worden, komt hier aan z'n grenzen. Stijl bergop naar een kasteel, dat mn in de hoogte is gebouwd en dus vergeven is van de trappen. Kan ze nog zo graag willen, dat gaat niet lukken, nog afgezien van de uren tijd, die dat zou gaan kosten. Dus maar in de aanloop naar de entree blijven hangen tussen de vele souvenierstentjes met bijna allemaal hetzelfde spul in de verkoop. Veel kitsch en erger, maar ook handwerkvruchten, en beukenhouten keukengerei. Nu kon eindelijk die kapot gegane snijplank vervangen worden. Niet dat ik de delen van de oude plank echt uit de keuken zie verdwijnen. Alles is altijd nog wel ergens goed voor, al kan het een hele tijd duren, voordat de fuctie wordt gevonden.

Vloeibaar.

 De stad was niet het reisdoel. Hier moesten enkel flappen worden getapt. Een beetje sfeer proeven kon daarbij natuurlijk geen kwaad. Het doel was de hogerop gelegen wintersportplaats, waar we zelf kort geleden voor een nacht zijn neergestreken. Iets met herinneringen aan de studententijd in dezelfde stad en een eenmalig bezoek van de ouders met een uitstapje naar dezelfde plek, hetzelfde restaurant en misschien wel dezelfde tafel. De halve meter stukken boomstam, die als kruk dienst doen, hadden in de communistische tijd geen zachte zitting van schapenvacht en het hekwerk buiten was toen anders, authentieker, van gevlochten takken.

 We praten toch gauw over meer dan 35 jaar geleden ... en dan zulke details?? Of de live-muziek er toen ook was, weet ik niet. Nu wel en die tikte ff hard aan. Waarom en of het nou door de muziek kwam, weet ik niet, maar ineens zat ik tegenover twee huilende vrouwen aan tafel. De oudere verbeet zich iets beter dan de jongere. Hier werd iemand gemist. Overleden in juli 2007 aan een hersenbloeding. Een man, die na zoveel jaren nog dit soort emoties weet los te maken, had ik wel willen leren kennen.

Snelheid

 Het laatste 'oude besjes'-uitje voor deze zomer: Brasov. Sukkelen met moeders en uitgeput op een terrasje neerploffen van wege het moordende tempo waarin we ons verplaatsen. Voor anderhalf uur munten in de parkeerautomaat gestopt en eigenlijk weer retour voiture moeten, terwijl de koffie nog opgediend moet worden.

 Laat ik vieren, dat ik nog leef. Ondanks het goede weer en het redelijk rustig verkeer op de weg, heb je ook op zaterdagochtend de nodige malloten op het asfalt. Inhalen als het zelfs met het acceleratievermogen van een Ferrari nog twijfelachtig is, blijft toch een soort sport hier te lande. Dat het toch wonderlijk vaak goed gaat, ligt niet aan de inhalende bestuurder, maar aan de alertheid van de overige weggebruikers. Zo dook vanmorgen een tweetal auto's voor me een tegenligger blind de berm in, omdat een achter mij vandaan gekomen inhaler het verdomde om rechts in te voegen.  De beste man in de berm mocht blij zijn, dat de berm hard en vlak was, zonder de vrijwel overal elders aanwezige watergoten... en ik, dat het niet tot een kettingbotsing is gekomen. Dan is zo'n schuifelende oudje een stuk overzichtelijker.

Slapen

 Weer een diepe nacht achter de rug. Bij gebrek aan mogelijkheden, maar ook dank een manke motivatie in de avond met enige regelmaat voor tienen in mijn nest. Gaf dat in Frankrijk nog rare toestanden na een uur en vervolgens rond middernacht, inmiddels draai ik mijn hand niet meer om voor vier uur aaneengesloten slaap. Weliswaar gevuld met drukke dromen, maar toch. De periode tussen twee en vier ben ik o.a. bezig met me realiseren, dat ik meer of minder wakker ben. Meestal leveren die overpeinzingen weinig op en val ik snel weer in slaap voor een volgende sessie van een uur of vier. Weer druk gevuld met dromen. Daarna heb ik de nacht eigenlijk wel gehad en  moet ik er gewoon uit. Doe ik dat niet, dan gaat het in de reeds langer bekende kortere perioden verder: 8 uur, bij negenen en als het half tien wordt, is mijn schuldgevoel naar de honden zo groot, dat ik bijna automatisch het bed uit stap.

 Een stap die ik, ondanks de uren diepe slaap, zelden uitgeslapen maak. Ik trek me de realiteit in door het controleren van berichten- en nieuwsdiensten, gooi vervolgens een plens water in mijn gezicht en zorg voor de steeds onmisbaarder wordende koffie. Buiten, ergens in de velden tussen Agnita en Coves, als de jonge honden als gekken achter elkaar aanjagen en de oudjes samen met mij op sukkelen, trekt het nachtelijke gordijn langzaam op. De tweede koffie smaakt anders

Hindernissen

 Normaal gesproken ben ik gewend mijn maaltijd in gangen te verdelen. Opeenvolgingen van voedselcombinaties, die behalve voor het stillen van eventueel aanwezige honger, sorry trek, vooral bedoeld is voor een aangename smaakervaring welke, al keuvelend over de dag, genoten kan worden. In dat patroon ontstaan, ondanks al mijn tegenwerking, meer en meer wijzigingen.

 Vanavond was weer zo'n maaltijd waarin het leek alsof iedere gang met een of meer opdrachten gepaard ging. Eerst verhalen over vossen die door het dorp lopen en wij naarstig opzoek naar al die stomweg loslopende kuikens en bijna-kippen. Drie resp. 7 missen. Dat was nog voor de soep werd opgediend. Vervolgens ziet zo'n kleine 200 kg varkensvlees met bot de kans om zijn korte pootjes te strekken en moet het beest teruggedreven worden in zijn hok. Het hoofdgerecht kon daarna doorkomen. Ondertussen missen nog steeds 7 bijna-kippen, maar die melden zich niet veel later uit zichzelf. De missende kuikens zijn al afgeschreven. Bij de kaas verschijnt het stierkalf. Die heeft eerder door, dat zijn avondmaaltijd aan komt stjokken, dan wij. Iedere dag is de komst weer iets eerder. Het gaat mee met de snelheid, waarmee het vroeger donker wordt.

 En dan was er nog iets over pruimen en zigeuners en of die nou wel of niet door broerlief waren besteld, een bekende snoeshaan, die illegaal aardappelen stond te rooien en een herhaling, men is zot op herhalingen hier, van de discussie over het vervoer en de verkoop van het stierkalf. Na de kaas heb ik me uit de voeten gemaakt.

Druilen

 Een hangerige dag. Het weer? Het gebrek aan vooruitgang? De alsmaar voortslepende onduidelijkheid? De fysieke moeheid? Oriëntatieloosheid? De ontbrekende eigen plek?

 Feit is, dat ik, als ik een dag als deze heb, een mindere dag, dan kan ik in feite nergens heen. 'Nergens' in de betekenis van me kunnen terugtrekken op mezelf. Ik vrees, dat dat straks nog een puntje gaat worden als 13 eindelijk permanent bewoonbaar is. Er zijn gewoon momenten, dat de rest van de wereld me weinig intereseert en me vooral ook niet teveel lastig moet vallen.

 Hoppa. Het derde onweer en dit is goed raak. Donder en bliksem zo ongeveer op hetzelfde moment en een partij regen, die menig douche het nakijken zou geven. Ik sla het gelaten gade. Een rust, die ik in Frankrijk verloren was, door de herhaaldelijke schade van dergelijke onweersbuien.

 Ondertussen aan mij om de boel weer in werkende banen te krijgen. Het is en gaat allemaal anders dan gehoopt en dat al ietsje erg veel langer dan gisteren. Hoe het wel had moeten gaan, dan wel zijn, kan ik niet zo 1, 2, 3 benoemen, maar vooral toch anders. Frankrijk is nooit geworden, wat het had moeten zijn, niet nog een keer. Aub! Simpelweg afhandelen die hap en vrije handen. Is dat zo moeilijk?

Hemelwater

 Regen ..... ja, gut, da's waar ook, zoiets bestaat er ook nog.

 Wat heb je nou aan een zoveel-daags weerbericht, als het weer zich er niet aan houdt?? Je moet natuurlijk elk uur opnieuw kijken of de vooruitzichten niet gewijzigd zijn, maar dat is me teveel werk. Veertien dagen geleden, of zoiets werd een zeer zonnige dag voorspeld. Zwak als daar nauwelijks twee weken later reeds niks van blijkt te kloppen. Ach ja, gaan we toch stofzuigen ....

Wankel

 Het wipt wat. Op en neer, van links naar rechts, afwisselend maar niet altijd. Dan lijkt het weer alsof ik iets van smaak te pakken krijg, maar net zo makkelijk ben ik het weer zat, dat de boel niet snel genoeg in de gewenste richting gaat. Regen en zonneschijn. Hemelhoog en dodelijke droefenis. De aloude achtbaan van emoties. Hoelang draai ik daar inmiddels mijn rondjes in? Ik was het tijden geleden al zat en wennen gaat het echt niet. Mag er langzamerhand een eind aan komen? De rust zal wennen zijn, maar dat heb ik erg graag voor over.

 Weten waar je aan toe bent. Plannen kunnen maken, die de weekduur overtreffen. Al die ideeën uit de startblokken laten komen, waarin ze nu vanwege de voortdurende onduidelijkheden verplicht zijn te vertoeven. Gewoon iets nieuws oppakken .... Een vooruitzicht dat ondertussen al maanden langer de vorm van een wortel heeft, dan op welke manier ook maar nodig was geweest. Dit soort feitelijkheden en de tot extreme lengten opgerekte hoop .... Het wipt, en wipt, en wipt en wipt.

Kruimels

 De middag heen en weer gereden tussen Coves en Agnita en vrijwel al het laatste kleine spul van de verhuizing opgehaald. Eindelijk, mag ik wel zeggen. Eigenlijk is er nog steeds geen fatsoenlijke plek voor de meeste spullen, die in de opslag zijn blijven staan. Deels zijn dat spullen, waarvan me inmiddels niet meer duidelijk is, waarom ik ze mee hier naar toe heb genomen. O.a. de Cd- kistjes van de Ikea. Zo maak je er een hoop werk van om te te krijgen en zo heb je er niks meer aan, omdat ze teveel loze ruimte verbruiken. Ook voor de Ikea Billy's is nergens anders plaats dan op zolder. Die gaan hun leven verder slijten als rommelopslagplaats.

 Nu is nog 'over': de wasmachine, 100m vijf-aderige electrakabel, de binnenhuisteiger, een tweetal tafels, drie stoelen, de winterbandenset voor de Citroën, de lange zijkanten van de Billy's, drie opbergkasten voor het gereedschap, een paar spiegels en een houtkachel. Ook nog twee fietsen, waarvan het maar de vraag is of die ooit werkelijk gebruikt gaan worden. In Frankrijk is dat in elk geval niet gebeurd.

Stappen

 237, enkeltje. Ik heb ze voor de afwisseling maar 'ns geteld, nadat ik voor de vierde keer op en neer ben gelopen. Honden en koffie, gereedschap, zaag vergeten en bij de laatste ronde een stel wasknijpers. Zeg 200 meter, 400 voor een rondje, 1600 meter tot nog toe. En die zullen voor het einde van de dag makkelijk verdubbeld zijn.

 Die duizend passen per dag haal ik op mijn sloffen. Hoef ik niks anders voor te doen. Lullig voor de honden, dus die doe ik er nog eens 1 á 2-maal per dag bij voor minimaal de ochtendscore tussen beide huizen. En dan ben ik de bar nog vergeten.

Eindelijk

 De eerste adreswijzigingen zijn de deur uit en de eerste frustraties daar omtrent zijn binnen. Het is niet de voornaamste reden voor het voor me uit schuiven geweest, maar dat het met de nodige ergernis gepaard zou gaan zat er dik in. Zaken als accounts aanmaken om adresgegevens te wijziginen, die na het aanmaken van het account nieteens in het systeem blijken te zitten... Of bedrijven waar je al jaren enkel digitaal contact mee onderhoudt en die nu ineens een handgeschreven brief wensen en nog aangetekend ook.

 Doorbijten Kaspar, doorbijten. Nog maar en paar weken respijt en zoveel instanties zijn het ook weer niet, die je van je laatste move op de hoogte moet stellen. Volgens mij kan ik ze net niet op de vingers van mijn handen tellen. Dat was van Nederland naar Frankrijk wel anders.

Zeurkous

 Daar zit je ff een paar minuten, een klein half uur langer te zitten. Glaasje erbij, de dag passeert. Koeien en paard komen ondertussen binnen. Ok, daar moet iets mee, maar dat is op geen enkele manier aan tijd gebonden, behalve in dat ene, oude, chagerijnige koppie, dat iedere keer weer denkt de wereld te kunnen bestieren met haar getier. Leuk welkom is dat, als je terugkeert om te helpen ...

 En soit, darmkanker is geen verkoudheid, maar als je dat inmiddels al een jaar of tien hebt overleefd, is een beetje meer feest misschien geen verkeerd idee. En ok, die hersenbloeding was ook niet niks, maar heeft je op wat functionele manco´s na ook niet weten uit te schakelen. Nog meer feest, dus! Toch? Nee, dus.

 En die chagerijnigheid kan ik nog wel begrijpen, maar dat ondankbare gehak op alles, wat niet op de door haar gewenste wijze gebeurd, slaat volledig nergens op. Werken wil ze, tot ze er dood bij neervalt. Haar eigen keuze. (Graag morgen aub!) Maar om daar anderen mee lastig te vallen, omdat je dat zelf niet (meer) lukt, is een irritatie die helemaal, maar dan ook volledig helemaal de plank mis slaat.

Andersom

 De jonge garde ingesloten. De deuren naar de tuin open. Stront ruimen. Tomaten plukken. Prei trekken. Bij achten en voor het eerst zoiets als rust vandaag. Een dag waarop met zorg opgebouwde huizen weer een keertje weinig meer consistentie blijken te hebben, dan wat los op elkaar gestapelde kaarten. Je ziet het bouwwerk in elkaar zakken, kunt daar weinig anders mee, dan je kwaad over maken en weet direct dat dat verder niks gaat oplossen. Wil je een betere definitief voor 'frustratie'?

 Weken voor nop ergens mee bezig geweest. Terug naar "Af" en natuurlijk weer zonder die 200, wat zal het inmiddels zijn(???), euro.

 Terug naar mezelf. Terug naar iets van een reële planning. Hamer, beitel, hakken en zien waar we uitkomen. Missers accepteer ik alleen van mezelf. Dus: Als het moet, moet het maar.

Koudwatervrees

 De vormgeving van de badkamer wil maar niet van de grond komen. Ik denk en vrees, dat ik zelf maar met hakken ga beginnen. Al dat gelul over werk waar anderen eerst voor moeten opdraaien, voordat je met je eigen klus aan de gang kunt gaan, begint me knap te irriteren. Dit is renovatiegelul als hele wijken aangepakt worden, alles standaard uitgevoerd wordt en ploegen accoord-werk leveren. Het is net alsof je drie mensen nodig hebt om tomaten te kweken. Eéntje om te spitten, ééntje om te planten en ééntje om te dieven .... en dan moet je het oogsten en sap persen nog zelf doen. Flauwekul, onhandig, onwerkbaar. Tijd om om te denken!

Uitdunnen

 Had ik niet enige selectiemechanismen toegepast bij het inpakken van mijn zooi in Frankrijk, dan was ik hier met meerdere 18-meters aangekomen en had ik naast het weggeven van meer dan de helft toch echt een tweede huis nodig gehad om de spullen onder dak te krijgen. In dat licht gezien, is het toch niet zo gek om de aanschuivend partij een soortgelijke aanpak te adviseren ipv blindelings jarenlang in hoeken en kasten slommerende zooi over te hevelen naar het gemeenschappelijk adres. Een huis heeft weinig rekbaars. Vol is vol en dan graag op een manier, dat het niet benauwend werkt noch het vrij bewegen belemmert.

  Van dat selecteren komt echter weinig terecht. Probleem is dat al het spul gewoon niet past in de daarvoor aangeschaft kast met glazen deuren in de bovenbouw. Iedere blinde ziet het, maar daar waar het moet, wil het maar niet doordringen. Ook straks in de eigen kamer gaat het niet passen, tenzij alles op de raarste plekjes overal, achter, op en in gestopt gaat worden. En bovendien alles in meervoud. Iedere keer weer de discussie dat het zonde is om weg te doen en handig bewaard kan worden voor als de versie, die in gebruik is, stuk gaat. En dan wordt die gebroken versie vast nog (lelijk) geplakt en weer ergens in de weg gezet.

 Tot op heden is het een onmogelijke klus gebleken om het zinloze van de situatie op een manier over te brengen, die begrip doet vermoeden. Niet onbelangrijk, want morgen wordt met  hetzelfde gemak iets gekocht, wat al in tig-voud aanwezig is. Al dat oppotten was in de slechte ouwe tijd misschien begrijpelijk, maar nu niet meer. Daarbij zijn we beide van ongeveer dezelfde leeftijd en hebben zeker weten geen drie of vier serviezen meer te gaan....

2500

 Om het niet zomaar voorbij te laten gaan!

Afvalrace

 Feestje. Als je dan uitgenodigd wordt om 08:30, dan heeft dat voor mij iets weinig geloofwaardigs. Kan het wel op een school zijn, maar toch. Op koffietijd verschijnen mag dan wel raar vroeg lijken, arriveren na eleven was duidelijk veel te laat. De tafels waren goed geschooid maar iedereen zat er nog. Hartelijk welkom, daar niet van, en nog meer dan voldoende over om een kleinschalig ontwikkelingsproject in eigen land of de derde wereld van voedsel voor een dag of drie te voorzien. Natuurlijk ook veel drank, zowel fris als sterk.

 Met dat laatste denken ze altijd mij te kunnen vangen. Helaas voor hen, ben ik sterker gewend. Dit vocht kwam nauwelijks boven de 40% uit. Wel lekker, maar, eerlijk gezegd, slappe hap. Een uur of twee, vleeswaren, kaas, brood, mayo-rijke salades en het dubbele aantal borrels verder had ik niet echt het idee, dat ik drank achter mijn kiezen had. Verder ook niet belangrijk want ik was niet de Bob.

 Belangrijker was het om al die mensen bij elkaar te zien en te beseffen, dat meer dan de helft van deze lui ieder jaar weer moet hopen, bidden en vechten voor hun plekje. Voor een deel zelfs nu nog niet zeker van hun plek voor het komende jaar. In het ideale geval worden ze geholpen door de schoolmanager maar vaak ook niet. Het gaat om graden, bevoegdheden, examens en gewenste uren. Ik maak het nu drie jaar van afstand mee, maar volgens mij is het verkrijgen van een vluchtelingenstatus in Europa stukken eenvoudiger dan een simpele onderwijsbaan hier ter plekke. En iedereen maar vrolijk wezen ....