Een dag nergens mee bezig geweest. Dat had natuurlijk ook op duizend en meer andere manieren gekund, maar desondanks niet verkeerd. Even andere en soms zelfs geen gedachten in mijn hoofd. Geen gepieker noch geërger. Gewoon de Karpaten genoten en wegpiraten en grote gaten in het asfalt ontweken. In een week of zes zou het leed geleden moeten zijn. Dat was tenminste een paar maanden geleden het idee. Wat het werkelijk tijdstraject is of gaat worden, daar durf ik geen zinnig woord over te zeggen. Dat de verkoop werkelijk rond half oktober helmaal afgehandeld zou zijn, kan ik nauwelijks geloven. Er is teveel vertraagd tot op het laatste moment om daarvan uit te gaan.
Het mag natuurlijk wel, graag zelfs. Liever eergisteren dan morgen, maar overtuigd ben ik er niet van. Het is meer, dat ik mezelf een volgende teleursteling wil besparen. Al dat omschakelen en herstarten heeft me beroofd van mijn geloof in wat zo vanzelfsprekend leek. En ook ver-murft! Het is meer dan enkel 'zien, voordat ik het geloof'. Het is een verdwazing, die ik moet zien kwijt te raken. Tenminste, dat zou de bedoeling moeten zijn, in het geval er niet ergens vandaan weer een stok tussen de spaken van mijn vooruit-willende beweging wordt gestoken. Maar weer kaarsen branden??
Geen opmerkingen:
Een reactie posten