Beetje zoutloze dag. Best het een en ander gedaan en eigenlijk ook weer niks. Niks van voldoening. Vraag me niet wat het is. Zou ik een vrouw zijn, zou ik het aan de hormonen wijten. Wat ik zou willen, heb ik niet alleen niet, maar ik zou het eerlijk gezegd ook niet weten. Het is die toekomst, die je zorgvuldig maar volstrekt niet-concreet hebt lopen bedenken en invullen met wensen en ideeën en die dan behalve zwaar vertraagd ook volstrekt richtingloos uit de startblokken denkt te kunnen komen, beseft dat dat niet kan, het bovendien prematuur zou zijn en dus maar blijft zitten. Bingo, of meer een kwestie van ko.
Nog een paar weken doorbijten en dan kan ik onder die initiatiefdodende deken van onduidelijkheid en/of onzekerheid vandaan kruipem. Althans, dat is de bedoeling, als niet op de valreep de zoveelste stok tussen de spaken van de door mij gewenste vooruitgang verzeild raakt.
Aan de positieve scenario's waag ik me niet. Aan de negatieve versies moet ik niet denken. Stilstand dus. Aftikken. Countdown. Na al die jaren. De hoop op een goede afloop is er altijd gebleven, maar het geloof erin moet ik inmiddels zoeken met een vergrootglas. Waar is die strohalm??
Geen opmerkingen:
Een reactie posten