Daar zit je ff een paar minuten, een klein half uur langer te zitten. Glaasje erbij, de dag passeert. Koeien en paard komen ondertussen binnen. Ok, daar moet iets mee, maar dat is op geen enkele manier aan tijd gebonden, behalve in dat ene, oude, chagerijnige koppie, dat iedere keer weer denkt de wereld te kunnen bestieren met haar getier. Leuk welkom is dat, als je terugkeert om te helpen ...
En soit, darmkanker is geen verkoudheid, maar als je dat inmiddels al een jaar of tien hebt overleefd, is een beetje meer feest misschien geen verkeerd idee. En ok, die hersenbloeding was ook niet niks, maar heeft je op wat functionele manco´s na ook niet weten uit te schakelen. Nog meer feest, dus! Toch? Nee, dus.
En die chagerijnigheid kan ik nog wel begrijpen, maar dat ondankbare gehak op alles, wat niet op de door haar gewenste wijze gebeurd, slaat volledig nergens op. Werken wil ze, tot ze er dood bij neervalt. Haar eigen keuze. (Graag morgen aub!) Maar om daar anderen mee lastig te vallen, omdat je dat zelf niet (meer) lukt, is een irritatie die helemaal, maar dan ook volledig helemaal de plank mis slaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten