Normaal gesproken ben ik gewend mijn maaltijd in gangen te verdelen. Opeenvolgingen van voedselcombinaties, die behalve voor het stillen van eventueel aanwezige honger, sorry trek, vooral bedoeld is voor een aangename smaakervaring welke, al keuvelend over de dag, genoten kan worden. In dat patroon ontstaan, ondanks al mijn tegenwerking, meer en meer wijzigingen.
Vanavond was weer zo'n maaltijd waarin het leek alsof iedere gang met een of meer opdrachten gepaard ging. Eerst verhalen over vossen die door het dorp lopen en wij naarstig opzoek naar al die stomweg loslopende kuikens en bijna-kippen. Drie resp. 7 missen. Dat was nog voor de soep werd opgediend. Vervolgens ziet zo'n kleine 200 kg varkensvlees met bot de kans om zijn korte pootjes te strekken en moet het beest teruggedreven worden in zijn hok. Het hoofdgerecht kon daarna doorkomen. Ondertussen missen nog steeds 7 bijna-kippen, maar die melden zich niet veel later uit zichzelf. De missende kuikens zijn al afgeschreven. Bij de kaas verschijnt het stierkalf. Die heeft eerder door, dat zijn avondmaaltijd aan komt stjokken, dan wij. Iedere dag is de komst weer iets eerder. Het gaat mee met de snelheid, waarmee het vroeger donker wordt.
En dan was er nog iets over pruimen en zigeuners en of die nou wel of niet door broerlief waren besteld, een bekende snoeshaan, die illegaal aardappelen stond te rooien en een herhaling, men is zot op herhalingen hier, van de discussie over het vervoer en de verkoop van het stierkalf. Na de kaas heb ik me uit de voeten gemaakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten