Het wipt wat. Op en neer, van links naar rechts, afwisselend maar niet altijd. Dan lijkt het weer alsof ik iets van smaak te pakken krijg, maar net zo makkelijk ben ik het weer zat, dat de boel niet snel genoeg in de gewenste richting gaat. Regen en zonneschijn. Hemelhoog en dodelijke droefenis. De aloude achtbaan van emoties. Hoelang draai ik daar inmiddels mijn rondjes in? Ik was het tijden geleden al zat en wennen gaat het echt niet. Mag er langzamerhand een eind aan komen? De rust zal wennen zijn, maar dat heb ik erg graag voor over.
Weten waar je aan toe bent. Plannen kunnen maken, die de weekduur overtreffen. Al die ideeën uit de startblokken laten komen, waarin ze nu vanwege de voortdurende onduidelijkheden verplicht zijn te vertoeven. Gewoon iets nieuws oppakken .... Een vooruitzicht dat ondertussen al maanden langer de vorm van een wortel heeft, dan op welke manier ook maar nodig was geweest. Dit soort feitelijkheden en de tot extreme lengten opgerekte hoop .... Het wipt, en wipt, en wipt en wipt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten