Nagekeken door vier paar hondenogen en twee stel kattenkijkers vanaf de trap naar de voordeur, waar ik net de deur achter hun rug heb dichtgetrokken, terwijl ik bezig ben ook de poort achter me te sluiten en hen nog een blik toewerp met de mededeling "Tot morgen!".
Het dramatische van het moment zal meer ingegeven zijn door mijn stug doorknagend schuldgevoel dan door de hunkering, die ik hun ogen toeschrijf. Maar leuk vinden ze het niet en dat laten ze me keer op keer weten door niet van mijn kant te wijken op de momenten, dat ik er ben. Erg onhandig bij het klussen of -zoals vandaag- bij het koken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten