Het wachten begint te overheersen en ontneemt andere mogelijke activiteiten hun zin. Het fenomeen is me bekend. De dood in de pot in afwachting van het gewenste resultaat, richting, beweging, vaart, bevestiging. Noem het maar op. De aanleiding kan legio zijn, de oorzaak steeds hetzelfde: afhankelijkheid van iets of iemand anders in de voortgang van mijn bestaan. Een moment van alles anders of niet, dus. Zo'n Damocles'zwaard dat zonder te vallen in staat is je iedere bewegingsvrijheid te ontnemen. Die wortel voor je neus of net nièt op de topjes van je reikende vingers. Van hoop naar vrees en terug. Ja, dat vermoeit, maar verlamt je ook.
Moet iets zijn, als op de gang wachten op de geboorte van je eerste kind. En die koter verdomt het om de wereld in geworpen te worden. Een paar uur, een dag, 24 uur of meer? Hoelang heb je nodig om gek te worden cq. kun je het doordraaien voorkomen? Eind van de maand zijn het voor mij 12 maanden. Twaalf hele maanden, waar 4 voldoende was geweest. Februari/maart dus ipv van terug in oktober!!
Volhouden was het enige dat telde en, net als met een geplande vakantie in het zicht, nu een soort einddatum zich begint af te tekenen, merk je pas hoe diep je gegaan bent. Iets wat je eigenlijk niet wil weten, beter niet mee bezig kunt zijn, want wie zegt dat .... Precies, eerst zien dan mag het geloof uit de ketenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten