Langzaam maar overmijdelijk loopt de emmer steeds weer vol en is het wachten op het moment dat ie overloopt en vervolgens leeggegood wordt, tenminste deels. Het zijn altijd futiliteiten, die de trigger vormen. Iets van niets dat dan meegesleurd wordt door al de achterliggende opgespaarde ergernissen en irritaties. Organisatie, structureren, plannen. Geen time-management met dikke speciale agenda vormige boekwerken. Gewoon doen wat gedaan moet worden, vaak al meermaals is aangekaart en me verzekerd is, dat het zal gebeuren. En dan gebeurt er vooral heel veel anders en niets van wat had moeten gebeuren. 'Delegeren' is niet een van mijn favoriete bezigheden en aan 'aansturen' heb ik gewoon een hekel. Lui, dom, onmondig, ongeïnteresseerd, maak een keuze!, doe-volk dat pas in beweging komt als hun gezegd wordt wat waar wanneer en hoe gedaan moet worden.
Een van de redenen dat mij tijdens mijn loonslaafperiode snel de zin in leidinggevendwerk is vergaan. Ik heb het nieteens mogen proeven. Gelukkig maar, dat was een spetterend debâcle geworden. Dit Peterje is z'n principle voor geweest. Wat is de lol ervan om anderen op de rails te houden naast je eigen besoignes? Het zou iets van betrokkenheid kunnen opleveren. Ergens samen voor gaan zou best stimulerend kunnen werken, als het geen permanent duwen en trekken zou vereisen. En als dan zelfs zoiets als eten niet een beetje gestructureerd en goed verzorgd te regelen is, dan zakt me de broek af en loopt de emmer over. Heel bescheiden, bijna vriendelijk, ieder argument een spijker vol op z'n kop. Met een pijnlijke stilte tot gevolg, waarin schuldbewustheid en moedeloosheid aftastend om elkaar heen draaien. Er is weer ruimte gecreëerd. Zien hoelang het deze keer duurt. Kaboutertjes bestaan niet, helaas, daar ben ik jaren geleden al achtergekomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten