Daar vliegt men elkaar weer in de haren. Zou het werkelijk eens een rustige avond blijken, loop je waarschijnlijk rond met het gevoel, dat je iets mist. Ja, als kiespijn! Ik ben van huis uit, toen ik daar nog was en de rest ook, aardig wat gekibbeld gewend. Mn 's avonds onder de afwas. Ons moeder kon er, als we haar mochten geloven, met regelmaat 'gek' van worden. Maar het was nooit ruzie. Wel betweterij. Mopperen. In de zeik zetten. Etc. De ene partij tegen de andere. Altijd twee tegen twee, de jongste deed niet mee, waarbij de samenstelling van de duo's regelmatig wisselde. Dit is echter ordinair geschreeuw vergeven van verwijten en vaak zonder duidelijke aanleiding.
Nu is moeders bepaald geen lievertje, maar dat gebekvecht op maximaal stemvolume zet geen zoden aan de dijk. Mariana's broer kan er wat van en met zijn vrouw erbij is het helemaal feest. Die is er gelukkig dan ook niet zo vaak.
Twee bijna zestigers, die moeten dansen naar de pijpen van hun moeder, is ook een allesbehalve gelukkige keuze. Daar had je nooit aan moeten beginnen of het nu botweg afkappen. Alles beter dan maar doormodderen en de emmer steeds weer leeg gieten, als de laatste druppel weer gevallen is. Iets dat met grote regelmaat gebeurt. En de andere keuze om (bijna) alles voor lief te nemen, is ook niet de oplossing. Blij toe, dat ik op mijn zeventiende onder die vleugels vandaan ben gewipt en ondanks regelmatig aandringen, de laatste keer in 2007, nooit de aandrang heb gevoel me daar weer aan over te leveren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten