Hoe zou je dat, waar ik mee bezig ben, het beste kunnen omschrijven. Een organische manier van je een plek eigen maken? Zoiets als slow-food of slow-life? Stap voor stap struikelend, hopelijk vooruit? In elk geval heeft het absoluut niks te maken met een plof in een opgemaakt bed.
Het is niet zo, dat ieder stukje bevochten moet worden, al leek het daar met de aannemer soms wel op, maar van een leien dakje gaat niks. Weinig instant. Niks voorgekookt, om binnen de analogie te blijven. Moeizame planningsprocessen. Dingen in je geest verbeelden is niet iedereen gegeven. Ik heb daar nooit bij stil gestaan, kan het eigenlijk ook nog steeds niet geloven, maar zonder concrete voorbeelden werkt het dus niet. Als je dan iets wilt, wat niet al eerder ergens is gemaakt, heb je dus een probleem.
Heb je dan eindelijk alle neuzen de ogenschijnlijk gewenste kant op, moet je oppassen, dat niet gaande de uitvoering alsnog voor een compleet andere vormgeving wordt gekozen. Vallen en opstaan, dus. Of beter bouwen en slopen. Nu hebben we dat stadium hopelijk gehad, maar de afwerking gaat er niks sneller door. De keuze van de lampen in de keuken biedt genoeg aangrijpingspunten voor een 3-acter. En dat voor iets wat rustig onbeduidend genoemd mag worden. Ik verheug me op 'mijn kamer'. Lekker gewoon zonder overleg dat doen, wat ik in mijn hoofd heb ... Nee, geen fastfood, gewoon en overlegloos samenraapsel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten