Weer een diepe nacht achter de rug. Bij gebrek aan mogelijkheden, maar ook dank een manke motivatie in de avond met enige regelmaat voor tienen in mijn nest. Gaf dat in Frankrijk nog rare toestanden na een uur en vervolgens rond middernacht, inmiddels draai ik mijn hand niet meer om voor vier uur aaneengesloten slaap. Weliswaar gevuld met drukke dromen, maar toch. De periode tussen twee en vier ben ik o.a. bezig met me realiseren, dat ik meer of minder wakker ben. Meestal leveren die overpeinzingen weinig op en val ik snel weer in slaap voor een volgende sessie van een uur of vier. Weer druk gevuld met dromen. Daarna heb ik de nacht eigenlijk wel gehad en moet ik er gewoon uit. Doe ik dat niet, dan gaat het in de reeds langer bekende kortere perioden verder: 8 uur, bij negenen en als het half tien wordt, is mijn schuldgevoel naar de honden zo groot, dat ik bijna automatisch het bed uit stap.
Een stap die ik, ondanks de uren diepe slaap, zelden uitgeslapen maak. Ik trek me de realiteit in door het controleren van berichten- en nieuwsdiensten, gooi vervolgens een plens water in mijn gezicht en zorg voor de steeds onmisbaarder wordende koffie. Buiten, ergens in de velden tussen Agnita en Coves, als de jonge honden als gekken achter elkaar aanjagen en de oudjes samen met mij op sukkelen, trekt het nachtelijke gordijn langzaam op. De tweede koffie smaakt anders
Geen opmerkingen:
Een reactie posten