Wat geblaat en geblaf in de verre verte en om me heen het gedraaf van de jonkies. Voor de rest geen enkel geluid. Misschien is het de mist, of de zondag of het tijdstip van de morgen of een combinatie of iets compleet anders, maar wat een stilte. Heerlijk!
Nu gewoon zitten in het gras (Te nat!) en de dag aan je voorbij laten gaan. De schapen zullen ergens in de ochtend passeren. Auto's, paardenkarren, fietsers en voetgangers zullen vervaagd door de mist voorbij trekken over de weg aan de voet van de helling. De zon gaat gegarandeerd verschijnen. Trui uit, sjaal af. Iemand mag me een koud biertje komen brengen.
De honden zullen dralen. Sammy komt als eerste terug. Dan de jonkies. Eerst Manneke en dan Vrouwke. Als laatste zal Katrien doorhebben, dat ik achter ben gebleven en omkeren. In en soortgelijke compositie zullen ze zich om me heen in het gras neervleien. De ouderen voor uren, de jongeren voor minuten. Dit zijn momenten, die sporen trekken, een onuitwisbare stempel drukken. Dit zijn ankers, die je op je plaats houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten