Had ik niet enige selectiemechanismen toegepast bij het inpakken van mijn zooi in Frankrijk, dan was ik hier met meerdere 18-meters aangekomen en had ik naast het weggeven van meer dan de helft toch echt een tweede huis nodig gehad om de spullen onder dak te krijgen. In dat licht gezien, is het toch niet zo gek om de aanschuivend partij een soortgelijke aanpak te adviseren ipv blindelings jarenlang in hoeken en kasten slommerende zooi over te hevelen naar het gemeenschappelijk adres. Een huis heeft weinig rekbaars. Vol is vol en dan graag op een manier, dat het niet benauwend werkt noch het vrij bewegen belemmert.
Van dat selecteren komt echter weinig terecht. Probleem is dat al het spul gewoon niet past in de daarvoor aangeschaft kast met glazen deuren in de bovenbouw. Iedere blinde ziet het, maar daar waar het moet, wil het maar niet doordringen. Ook straks in de eigen kamer gaat het niet passen, tenzij alles op de raarste plekjes overal, achter, op en in gestopt gaat worden. En bovendien alles in meervoud. Iedere keer weer de discussie dat het zonde is om weg te doen en handig bewaard kan worden voor als de versie, die in gebruik is, stuk gaat. En dan wordt die gebroken versie vast nog (lelijk) geplakt en weer ergens in de weg gezet.
Tot op heden is het een onmogelijke klus gebleken om het zinloze van de situatie op een manier over te brengen, die begrip doet vermoeden. Niet onbelangrijk, want morgen wordt met hetzelfde gemak iets gekocht, wat al in tig-voud aanwezig is. Al dat oppotten was in de slechte ouwe tijd misschien begrijpelijk, maar nu niet meer. Daarbij zijn we beide van ongeveer dezelfde leeftijd en hebben zeker weten geen drie of vier serviezen meer te gaan....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten