Genoeg

 Het is mooi geweest voor deze mnd. Oktober mag tevreden zijn met de aandacht, die ik er via het toetsenbord aan heb weten te besteden. Morgen de verlangde morgen? Dat is geen vrg voor vandaag. Daar is een nacht te gaan. Laten we er eens over slapen. Vandaag vandaag laten en morgen een schone lei gunnen. Klinkt een beetje als een schone luier. Waar dat weer vandaan komt ...

Duurzaam

 Na de lunch aan de slag gegaan met sleepruimen. Wat dat zijn? De vruchten van de sleedoornstruik. Een pruim van het formaat van een kleine kers. Een ramp om daar iets mee te willen. Maar hoe werkt dat? Mariana krijgt op de school iets van de kinderen. Die vinden haar leuk en proberen haar op allerlei manieren een plezier te doen. Nu met sleepruimen dus. Mariana komt daar blijgemoed mee thuis. Praat honderduit over wat je met die dingen kunt doen en hoe goed ze wel niet zijn, zet het spul in de keuken en gaat wat anders doen.

 Een plastic emmertje van 5 ltr redelijk gevuld. Wat ga ik er mee doen? Wachten tot Mariana de daad bij haar exposé voegt? Dan kan ik ze beter direct wegkieperen. Dus maar  een beetje rondgesurft en mn proberen te begrijpen, wat ze er hier mee doen. Geen gin maken dus. Wijnmaken is echter geen optie. Ook jam is niet handig, want d'r staat nog genoeg en dan voooral het verwijderen van al die pitten .... Nee, dat weiger ik. Voor siroop gekozen.

 Twee dagen geleden de boel gekookt, waarna het spul 48 uur moest rusten. Die tijd was vanmiddag voorbij. Nu lekken en persen. Helaas geen kaasdoek of zoiets en gekozen voor de sapkoker. Dat had ik ws beter direct kunnen doen. Na een hoop gedoe dik 3 liter sap gescoord, 3 kilo suiker erin en dat inkoken. Dat proces is nu in de keuken, 10 meter verderop aan de gang.

 Hoe gezond kan iets zijn, als het zoveel verwerking en mn kookuren ondergaat? Het is vooral zoet en dus niet aan mij besteed. Misschien kan ik het gebruiken als vervanger voor Crême de Cassis. Een lekkere kir is alweer eeuwen geleden.

 Update: Nu hopen dat ik het niet lang heb laten inkoken. Gelei lepelen uit een literfles is iets anders dan het uitschenken van siroop.

Doorstarten

 Ik denk, dat we het ergste nu gehad hebben. Tijd voor normalisatie, om de hele rotzooi van me af te laten glijden. Zou leuk en makkelijk zijn, als dat met een goeie douche zou kunnen. Helaas zie ik het zo niet werken. Het is meer vergelijkbaar met werken in de tuin, aan de motor van de auto of met fruit à la bosbessen. Het duurt een paar dagen, voordat dat de handen bevrijdt zijn van de sporen van het werk.

 Met stevig schuren kan het sneller gaan, maar ik merk, dat ik daar geen behoefte aan heb. Laat de ontstane afstand maar ff wat het is en niet sneller dan stevig vertraagd krimpen. Het was een trap in mijn ballen. En als je dat ooit hebt mogen ervaren, dan weet je, dat je daar een hoop na-lol van hebt. En anderzijds kan het geen kwaad om wat langer op de blaren te zitten. Maar goed, dan ga ik er wel vanuit, dat de dubbeltjes op de juiste plaats zijn gevallen en dat hoeft natuurlijk niet.

 Maar de bouw gaat verder en moet, zoals de hele tijd al, gecontroleerd worden. Ik zal dus wel mijn neus moeten laten zien en daarbij werk en het geschil over de betaling uit elkaar weten te houden. Morgen weer. Misschien wil het morgen wel.

Klimtocht

 Gestaag verder bergop met de stemming. Sibiu. Boodschappen. Daar kan weinig aan mis. Afgezien van het feit, dat er weer dingen niet waren en ze in een van Franse supers alles weereens aan het omgooien waren, was er niks verkeerds. Dat omgooien kunnen ze niet laten. Ik koop er echt niks meer door of ga ineens voor andere spullen, omdat ze op de plek liggen van het spul, wat ik nu ff niet kan vinden. Schijnbaar werkt dat bij anderen wel, anders is het een enorme tijd- en energieverspilling.

 Het ontbreken van bepaalde produkten is minstens zo verwonderlijk bij de huidige logistiek. Door het streven om zo min mogelijk voorraad aan te houden op de verkoopplek rijdt een heel circus van vrachtwagens in alle soorten en maten rond vanuit centrale opslagpunten. En dat op de drukste inkoopdagen, hier zaterdag- en zondagmiddag, misschien gaten in het aanbod vallen, zou niet moeten maar dat kan ik me nog voorstellen. Maar midden in de week? Gelukkig is mijn eigen voorraadbeheer op orde en kan ik nog ff vooruit. Bovendien, hoewel ik het boodschappen doen inmiddels aardig weet te beperken, ben ik natuurlijk wel vaker in Sibiu dan eens in de mnd en kan altijd ff de supermarkt inwippen om te zien of het spul inmiddels gearriveerd is.

 Wat een Libelle-niveau. Maar beter getut dan me weer aan vanalles te ergeren. Het is de zoveelste prachtige najaarsdag, vroeg klaar met de boodschappen, iets opgepakt waar ik alweer tegen aan begon te hikken en de tijd genomen voor koffie. Nu huiswaarts en me het humeur niet laten bederven.

Productieverslag

 Morgen is het de laatste dag van oktober. Van die bedachte terughoudendheid in de blogproductie is weinig terecht gekomen. September is gepasseerd en afhankelijk van het animo zou zelf de totaalscore van 2016 deze mnd overschreden kunnen worden. Dan moet nog wel iets gebeuren en in eerste instantie niet door mij. Aangezien negatieve zaken de meeste reactie veroorzaken, weet ik nieteens of ik om een dergelijke stimulans zit te springen. De mnd en mn het eind is enerverend genoeg geweest.

Eigens

 Kom op. Echt terug naar mezelf, mijn wereld en mijn blik op de rest. Behalve dat het tijd wordt, om 'die rest', die vooral door bouwvorderingen of het gebrek daarna in beslag wordt genomen, een minder prominente plek toe te wijzen, moeten verweesde klussen gewekt en richting de startblokken gedreven. Ik sta met de Kerst niet te klussen, als ik niet met mezelf tot een plan van aanpak kom. Wat al tijden ontbreekt is een lijn, een leidraad. Zoiets waar je dingen aan kunt ophangen in een gewenst verband.

 Ik kan natuurlijk de plee gaan tegelen in de tuinkamer. Maar daarvoor was een pot gevonden in Nederland, iets met een hoop bloemen, een ramp, die we gedacht hadden deze zomer op te halen. Dat is niet gebeurd, dus heeft dat tegelen niet zoveel zin. Volgende klus .... Schuur is niet af. Gaat dat ook dit jaar niet meer worden. Gevolg is geen schoorstenen, dus geen verwarming, dus geen klusruimte, dus, etc.

 Zo grijpt alles algemeen bekend in op alles en moet ergens begonnen worden, zonder dat de hele meuk over je heen valt. Dat kan oa door er geen grotere ramp van te maken dan het al is, maar gaat zeker enig denkwerk kosten. En denken, vooral de variant van het 'wegen' kost tijd. Afwegen. Overwegen. Korte wegen. Lange wegen. En doodlopende wegen. Die laatsten moet je vooral niet hebben.

Centenkwesties

 Tijd om de aannemer te laten voor wat ie is. Verder met mijn eigen geneuzel. Dat geëmmer over geld is nergens goed voor. Het wekt oude koeien in hun desbetreffende sloten. Het doet me (bijv.) denken aan de familie van Yoland, die na haar dood ineens bedacht dat Yoland's inbreng in het Franse avontuur niet meer aan mij toebehoorde maar aan haar familie. Een vrij onsmakelijke periode snel na Yoland's begrafenis en de eerste terugblik na zes weken. Ik dacht, dat ik het achter me had gelaten. Eenmaal aangeschoten hou je kwetsbaarheden.

Begroten

 De dag is doorstaan. Tot een overeenstemming gekomen. Iets wat de aannemer ongetwijfeld anders ziet. Hij heeft gebluft en verloren. Of was het meer 'zijn hand overspelen'? Of is dat hetzelfde? Wat maakt het ook uit. In elk geval zoiets liever niet meer. Alleen al het afhandelen in een taal, die je maar mondjesmaat meester bent, is een ramp.

 Als er aan de schuur iets uitgelegd moest worden, deden we dat met woord en gebaar. En herhaalde dat met minieme variaties totdat het muntstukje bij de andere partij viel. Dat zag ik vandaag niet zitten. Zoals voor alle niet direct ter plekke te duiden vragen de boel afgehandeld in WhatsApp ism Google translate met de daarbij behorende fysieke afstand. Werkt niet, als je met de mond vol tanden staat te wachten naast iemand, die een antwoord aan het intikken is op jouw reactie.

 Ik denk, dat we beide teleurgesteld zijn in de ander. Hij valt van zijn roze wolkje en ik ben weer een illusie armer. Voor mij blijft het onbegrijpelijk, dat iemand met een bedrijf zijn financiële zaakjes niet op orde heeft. Ik schijn zijn hele ploeg te moeten financieren, dat had hij tenminste gehoopt, omdat het geld voor de klus(sen) elders al veel eerder betaald is en dus (?) opgebruikt. Tja, mocht dat werkelijk zo zijn, dan is ie nog dommer, dan ik dacht.

Voodoo

 Tussen al het gekloot over de centen vroeg ik me gisteren af of die hele bouwactiviteit niet een poging tot bezwering is geweest. Een poging de werkelijkheid naar mijn hand te zetten, ze een loer te draaien of te omzeilen?? Aan het bouwen komt een end en wat heeft het veranderd? Het leven is (grotendeels) voorbij. Het lijf heeft z'n beste tijd gehad. Het is wachten op de doodsteek.

 Ik heb dan weliswaar een huis, dat op het punt van verkrotting stond een nieuw leven geschonken in alle stralende glorie, Mariana blij gemaakt (en deels ook de aannemer, neem ik aan), maar wat ben ik er mee opgeschoten? Wat heb ik mezelf proberen te bewijzen? Wat heb ik proberen af te kopen of te ontkennen?

 Wat het is, weet ik niet. Wel dat ik hier iets mee moet. Het is zo'n inzicht, dat ineens voor je deur staat. Nooit mee bezig geweest maar daarom mogelijkerwijs niet minder waar.

 Dat de afgelopen 5/6 jaar een onstuimige periode is geweest met een haast blinde drang om gerealiseerd te krijgen, wat ik me in mijn hoofd had gezet, kan ik niet ontkennen. Met een beetje fantasie kun je er ook iets euforisch in zien en staat me dien overeenkomstig binnenkort het bekende zwarte gat op te wachten.

Afhandeling

 Aannemer accepteert mijn kritiek en de streep door zijn berekening. Dan kan ik er toch niet zover naast hebben gezeten, al klaagt hij nu, dat hij de mensen niet kan betalen om de klus af te maken. Ik zou ook klagen, anders is het wel een heel pijnlijke erkenning, dat je fout zat. Ik weet niet wat die man met zijn geld doet. In een van de vele speelgelegenheden hier heb ik hem nog nooit bezig gezien. Hij eet het spul?

 Ff voor de theorie. Gemiddeld krijgt hier een (goede!) werker 200 rekeneenheden betaald per mnd. Soms weet men meer te bedingen, vaak krijgt men minder. Met regelmaat en dus ook hier, wordt er (deels) zwart gewerkt, dus geen bijkomende kosten. Als je dan al 25x die 200 eenheden heb geïnd, terwijl je er maar 12 hebt hoeven uit te geven ... dan doe je iets goed fout, als je platzak bent. En ik ben niet z'n enige klus. Je moet dit verhaal keer 2 of 3 doen.

 Maar goed, zoals gisteren al gesteld. Afronden. Het is zonde vanwege het prettige persoonlijke contact, maar geen zakelijke beslommeringen meer met elkaar. En zelfs dat persoonlijke contact heeft door dit geintje een stevige knauw gekregen. Maar goed, dat kan bijtrekken.

Dom, dom.

 Langzaam aan word ik weer een beetje de mens, waarmee ik door één deur kan. De aannemer zou ipv zich rijk te rekenen me een schadevergoeding moeten uitkeren voor dagen als deze, de ergernis over de trage voortgang en de onzin van dingen drie keer moeten doen, voordat ze zijn wat ze moeten zijn, wat ook makkelijk in één keer had gekund. Maar laat ik redelijk blijven. Afhandelen, een punt zetten en niet meer met elkaar bezig zijn qua bouwen.

 Wat me nog het meeste stoort is de domheid of naïviteit in z'n omgang met de financiële kant van het bouwen. Als je dingen niet vooraf weet te begroten, weet jezelf duidelijk ook niet, waar je aan begint, heb je geen grip op het bouwproces, weet niet waar je moet bijsturen of anderszins ingrijpen. Een beetje op de bonnefooi in de hoop, dat de opdrachtgever niet al te moeilijk doet. Maar als je dan ook nog eens met een berekening aan komt zetten, die aantoonbaar de plank, mijn plank volledig misslaat en dat achteraf, dan vrg je om ellende. Dat is zakelijk masochisme.

 Maar goed, na jaren van mijn gedram over oncontroleerbaarheid en ongetwijfeld teveel betalen, al hoop ik, dat het minder is geweest dan de poging van deze keer, is 'voelen' niet meer te voorkomen. Hoppa, vol met je bakkes tegen de muur. Ff niet gezien, hè? Tja, ervaring doet wonderen. Tenminste, dat zou kunnen.

Out!

 Ik bespaar me mezelf vandaag. Morgen (hopelijk) beter.

Inhalen

 Van het een komt het ander en ik struikel weer een keertje over alle losliggende eindjes. Ik krijg d'r een sik van, maagpijn en een humeur om te schieten.

Rottig

 Van je af bijten of over je heen laten lopen. Het is het allebei niet.

Min

 Grafstemming. Zien wat voor dag dit gaat worden.

Doordrukken

 Ik ben er nog niet vandaag. D'r wringt nog vanalles wat op een woordelijke invulling wacht. Jammergenoeg is het geen eenduidige toestand, meer zoiets vaags, waar je vooralsnog teveel kanten mee op kunt. Het is als in mijn dromen, dat ik met mensen, die me qua gevoel bekend voorkomen, maar ik verder niet herken, dingen doe, die bij lange na niet opleveren, wat bedoeld is. Zoals afgelopen nacht met een hoop klimactiviteit langs en over rekken gevuld met flessen wijn. Natuurlijk sneuvelde daar het nodige, maar het leidde uiteindelijk vooral nergens naar. En niet omdat ik wakker werd. Omgekeerd. Ik werd wakker, omdat al dat klimmend gehannes en de sneuvelende flessen geen enkel doel leken te dienen.

 Ik bedoel, wijn is niet alles, maar het is zonde om het te verknoeien. Maar ik had niet het idee, dat de droom zich met dit soort banaliteiten bezig hield. Aan de gemiddelde droom van het ogenblik kan ik weinig touw vastknopen. Het is alsof ook de dromen opzoek zijn naar een nieuwe vormgeving net als ik, maar dan al wat langer dan gisteren. Zijn dromen zo traag?

 Maar gewring dus.. Alsof er iets te gebeuren staat. Nu kan ik daar prachtige fantasieën bij hebben, maar ik zie me zelf geen vlinder worden. Het heeft meer met minder prozaïsche beelden te maken. D'r zit is dwars maar wat?

 Voor het moment misschien maar ff gewoon doorgaan. Teveel complicerende factoren om het hoofd te bieden. Met de slepende verbouwing op plek één. Ik zal de niet-bestaande God op mijn blote knieën danken, als de laatste bouwvakker hier naar buiten loopt, we overal fatsoenlijk bij kunnen maar ongetwijfeld nog een hoop werk te doen is, omdat het niet naar behoren is afgewerkt.

Politiek

 Zo zouden er meer moeten zijn! Realisme, wat een verademing. 

  Opinie op Zondag (VK, 28/10/2018, Willem Melching, historicus) : De kiezers doen maar wat en hebben nog een eigen mening ook!

 Politici houden niet echt van de democratie. Waarom zouden ze ook? Democratie betekent dat er telkens verkiezingen zijn. Kiezers zijn tegenwoordig wispelturige wezens en kunnen je zomaar naar huis sturen. Vroeger was je verzekerd van een levenslange carrière in de politiek en het bestuur. De baantjescarrousel draaide vrolijk zijn rondjes en wie per abuis niet werd herkozen kon altijd nog burgemeester worden van een middelgrote provinciestad zoals Arnhem.

 Maar aan deze comfortabele tijden is een einde gekomen. De kiezers doen maar wat! En wat zo mogelijk nog erger is: ze hebben ook nog overal een eigen mening over. Vooral over cruciale vraagstukken hebben ze opvattingen gekregen die niet meer stroken met de overtuiging van de ‘boven ons geplaatsten’. De kiezers hebben niet alleen twijfels over het nut van het Europees project, maar ze vertikken het ook nog om de grenzen te openen voor massa-immigratie. Ook weigeren ze hardnekkig hun spaarcentjes in de bodemloze put van het klimaatbeleid te storten.

 Op deze drie beleidsterreinen bestaan er diepe verschillen tussen de opvattingen van de beroepspolitici enerzijds en hun ondankbare kiezersvolk anderzijds. In een recent onderzoek naar de angsten van de Duitse bevolking gaf ruim 60 procent te kennen bang te zijn voor de instabiliteit van de euro, de effecten van massa-migratie en incompetente politici. Uit de geschiedenis kun je niet heel veel leren. Maar één les is kraakhelder: wie de angsten van de kiezers negeert, verliest vroeger of later het vertrouwen van hen. Het was niet de propaganda van Goebbels die de kiezers in de armen dreef van de NSDAP. De Duitse democratie werd verwoest door de zwakke en aarzelende aanpak van de crisis door de reguliere partijen.

 Een vergelijkbaar proces zien we momenteel in heel Europa. Het politieke establishment houdt zich krampachtig vast aan de dogma’s van de naoorlogse wederopbouwjaren, terwijl de kiezers wanhopig op zoek zijn naar een antwoord op de actuele problemen. Natuurlijk heeft het Europese project economische voorspoed gebracht. Maar waarom moeten de Noord-Europese spaarders hun spaarcentjes laten verdampen om de Zuid-Europese economie op de been te houden?

Asiel voor individuele slachtoffers van politiek en raciaal geweld, zoals de Oost-Europese dissidenten was een groot goed. Maar dat beleid is geen passend antwoord op een massa-immigratie van ongeschoolde landverhuizers uit Afrika en het Midden-Oosten. Waarom moet Nederland het voortouw nemen met het klimaatbeleid terwijl opkomend economieën hun prijzen laag houden dankzij kolen- en kerncentrales? Het aloude spreekwoord: ‘Al te goed is buurmans gek’ is hier toch wel heel toepasselijk. Wat in de jaren vóór 2000 verstandig of humaan was, is in een globale economie volkomen achterhaald. De kiezers hebben dat heel goed in de gaten. Daarom lopen ze massaal weg en stemmen op populisten van links en van rechts.

 De gevestigde politici hadden twee antwoorden op de desertie van hun kiezers. Aanvankelijk zetten ze de populisten weg als de opvolgers van de fascisten uit de jaren twintig en dertig. Maar dat werkte niet goed. Alleen al zijn haardracht maakte het beeld van Wilders als fascist weinig geloofwaardig. Daarop schakelde het establishment over op het Apocalypse-scenario. De problemen die ons bedreigen zijn zó gecompliceerd, dat kunnen we echt niet overlaten aan onervaren en incompetente amateur-politici als Trump en Baudet. Zij zullen er onvermijdelijk een bende van maken. Alleen de technocratische elites weten raad met de eurocrisis en de klimaatverandering. Angela Merkel was de pionier van deze Apocalyps-strategie en de anderen namen het direct over. Maar ook dit paardenmiddel verloor al snel zijn werking.

 Dat de politiek in Europa kampt met een diepe vertrouwenscrisis is evident. Maar zo moeilijk is het nou ook weer niet om uit deze impasse te geraken. De Europese landen zijn namelijk nog steeds zonder uitzondering parlementaire democratieën. Het zou zomaar kunnen dat het zinvol is om eens naar de kiezer te luisteren. Dat was oorspronkelijk namelijk de bedoeling van dit prachtige politieke systeem.

 Maar vooralsnog lijken de gevestigde politici treffend op de communisten uit de DDR in het mooie gedicht van Bertolt Brecht De oplossing. Hij schreef dit gedicht na de Opstand van de 17de juni. Volgens de communistische regering had het volk het vertrouwen van de regering beschaamd. Brecht wist een oplossing: ‘Zou het dan niet eenvoudiger zijn, dat de regering het volk naar huis stuurt en zich een nieuw kiest?’

Levens

 Soms heb je van die momenten, waarop zaken tot je door weten te dringen, die normaal gesproken ver beneden het oppervlak blijven. Zoals net, in een flits de constatering, dat ik in mijn leven nooit uit ben geweest op afronden, afmaken, completeren of ander soortgelijks. Wat ik wil is vooral verder, door, hetzelfde maar anders. Weliswaar binnen vaste vorm gegeven kaders, maar het kan overal. Je kunt me nu ergens in de Himalaya droppen (Jonathan) en ik zou mijn leven voor het grootste deel gewoon kunnen voortzetten.

 Ander huis, of zelfs hut, wat maakt het uit. Keuken, meer of minder ingericht. Een slaapplek. Wat gezelschap in de vorm van mensen en dieren of ook niet. Een goede Pc. Idem netwerk. De hele cardiologische onzin vergeten en klaar is Kees. Vroeger had pen en papier voldoende geweest, maar of ik daar nog naar terug zou kunnen, ik bedoel willen, is twijfelachtig. Ik had me al voorgenomen om bij een eventuele en minstens zo onwaarschijnlijke volgende move, niet meer mee te nemen dan in een rugzak past.

 Bij de overgang van Utrecht naar Frankrijk is alles, maar dan ook werkelijk alles meegegaan muv van de stapel handgehakt aanmaakhout en de pallets papierzooi, die door de versnipperaar zijn gegaan. Van Frankrijk naar hier is er stevig het mes in gezet. Strips verkocht. Miniatuur drankflesjes weggegooid. Studieboeken, verouderde Pc-literaruur en de helft van de inhoud van de boekenkast weggeven of in de oudpapiercontainer gedropt. Massa's papierzooi, foto's en kleren in rook laten opgaan.

 Een volgende keer dus de rest van de nog deels ongelezen boeken, de Cd's, 90% van het gereedschap, eenzelfde hoeveelheid van het keukeninstrumentarium, nogmaals de bezem door de kleerkast en dan moet het met dat rugzakje redelijk lukken. Ik wil het leven voelen, ondergaan en niet geleefd worden.

Afwegen

 Het varkentje is nog niet gewassen, maar de voorbereidende werkzaamheden zijn geklaard. Die luis is van mijn lever. Opveren en verder met de normale dagelijkse rompslomp. Volgende week zien hoe te werken valt met iemand, die de deksel op zijn neus heeft gekregen. Maar dat is voor volgende week.

 Vandaag is het weer een prachtige najaarsdag. Was een prachtige dag geweest voor een uitgebreide ochtendwandeling  over de heuveltoppen. Dat zou echter een beloning voor ongewenst gedrag zijn geweest. Niet gedaan dus. Het verjaardagspartijtje laat ik ook maar voor wat het is. Scheelt behalve een vrije middag ook een urenlang verblijf in een rookhol. Het ontwent net zo als bijvoorbeeld een hardlooproutine. Ik moet er niet meer aan denken. Ook aan dat hardlopen niet, trouwens.

 Dat wordt òf eropuit òf een beetje klooien en klungelen in huis. Misschien gaat mijn voorkeur ietsje meer uit naar het laatste en dan moet ik de keuze niet aan Mariana laten. Sturen heet dat. Simpel en doeltreffend. Maar zover is het nog niet, dus alles kan nog anders.

Marges

 Wilde net in het toetsenbord kruipen om de aannemer teleur te stellen, piept de foon met een verjaardagsherinnering. Zo ongeveer de enige niet standaard app op de mobiel, die ik nog gebruik. Blijkt de aannemer vandaag jarig te zijn. Ik zal 'm niet zijn dag bederven en het verzenden van het resultaat naar morgen verschuiven. Mocht het al lukken vandaag een bevredigende versie van mijn verhaal in elkaar te draaien.

 De eerste reactie is overgewaaid, dus voldoende redelijkheid aanwezig om de feiten nuchter op te sommen en de gevolgen te benoemen. Helaas voor hem, ben ik in redelijke toestand niet van idee veranderd. Sterker nog, als je bedenkt, dat ik al vier jaar problemen met die rekenwijze heb, zou je eerder in wilde razernij uitbarsten dan opzoek gaan naar de mantel der liefde. Daar vooral ook maar niet teveel over nadenken om het goede gevoel, dat er in z'n algemeenheid rondom het bouwen hangt, niet te verstoren.

 Ik heb meer het idee, en dat had ik bij het gastenhuis al, dat hij door de jaren heen de marge tussen theoretische bouwkosten en feitelijke kosten heeft opgerekt en nu dacht te cashen. Een marge van ruim 50% is geen splinter maar een balk in het oog. Hij zal het in alle toonaarden ontkennen, maar dat zal 'm weinig helpen.

Foetsch!

 Het was naar mijn idee al verdacht rustig. Dus de schok of het schokje hadden erger kunnen zijn. Neemt niet weg, dat dit weer een volgende stap in de oncontroleerbaarheid van de honden is. Mooi allemaal (muv de teckel, maar die telt niet) weg als ik ze wil voeren. Geruststellend is, dat ze niet de hele nacht buiten zijn geweest. Het moet ergens vanochtend zijn gebeurd. Dank de omstelling van de klok duurde het hen ws te lang, voordat ik eindelijk eens verscheen. En het is geen actie van binnenuit geweest. Het is Bobby die van buitenaf de ws niet goed gesloten dubbele deur open heeft kunnen duwen. Dat is de enige manier om het slot te omzeilen. Hij kan goed duwen en iedere misser in het sluiten weet hij te gebruiken.

 Inmiddels is iedereen weer ter plekke. Notabene Prada als eerste. Ik gun me eerste een koffie of twee, voordat ik aan een herstart van de ochtend begin. Lekker rustig begin als je de eerste schrik of meer ergernis ff vergeet.

Stap

 De aannemer? Nee, daar is het weekeinde nog te lang voor. Maar de poort kan. Met één woord: Prachtig! Niet zozeer de poort als het effect ervan. Eindelijk een doorkijk(je) ter compensatie van de ingeslotenheid van de binnenplaats. Direct ook weer wat praktische zaken op te lossen, zoals bijv. het vrijspel van de sneeuw in de winter en de doortocht bij de verkeerde windrichting in het algemeen. Maar dat komt wel weer. Dat is stap twee.

 No-nonsens werker. Overdonderende aanwezigheid in z'n doortastenheid. Vrgje hier, vrgje daar en ondertussen passen, meten, lassen. Twee, drie uur werk, het plaatsen dan. Prijs vooraf bepaald. Zelfkritisch in z'n werk. Een genot. Natuurlijk valt hier en daar wat af te dingen. Niks makkelijker dan het leveren van kritiek. Maar het is zoeken. Nu het vaste bovendeel nog van de doorgang en dan contact opnemen met de firma, die er een sluitende en glasheldere plastic flap over aan brengt, die je kunt oprollen (zomer) of neerlaten (winter). Dan hebben we onze schuur 'with a view'.

Doordraven

 Het stoomt weer lekker door. Een nazomerse eindsprint. Dat is niet de eerste keer. Een vreemd moment. Snap niet waar de drijfveer vandaan komt. Het voldoet ergens aan, dat lijkt me duidelijk. Maar aan wat? En waarom steeds meer? Het is als het eten van pistache nootjes. Je, ik wil alleen maar meer. Bij de nootjes zit je buik echter op een gegeven moment vol. Bij het bloggen gebeurt het zelden dat de pijp leeg is. Zou het de eerste verslaving zijn, waar ik geen tegenwicht aan weet te bieden? Zou me verbazen, maar er is natuurlijk altijd die eerste keer.

 Maar voor ik het problematiseer, geniet ik er eerst nog maar van. De goede dronk zogezegd. Tegen de tijd, dat je in een restaurant op je bord in slaapt valt, wordt het tijd om de bakens te verzetten. Zover is het volgens mij (deze keer) nog niet. Maar kun je de mening van aanstaande verslaafden vertrouwen? Lijkt me niet.

 De al meermaals benoemde zelfmatiging schijnt in elk geval niet te werken. Dat zou je een teken aan de wand kunnen noemen. Voordat je het weet, blog je je een ongeluk. En dan is het hopen, dat het hulpcircuit daar een antwoord op heeft gevonden en niet nog zoekende is. Ik zie me al zitten met in de lucht tikkende vingers, paniekerige ogen en een overkokende registratiedrang. "Doe daar maar een paar pilletjes in en zet 'm aan de game-Pc. Heb je d'r geen kind meer aan!"

Meer liefde ...

 Ergens in mijn leven, en dat was ver voor mijn interesse in datingsites, had ik (al) het idee, dat ik met ongeacht wie aangenaam zou kunnen samenleven als ... Natuurlijk is er een 'als' maar dan niet de bekende riedel van goed uitzien, een zekere lengte of net niet, etc, etc. Heel simpel twee punten waarom heen je natuurlijk complete en complexe verhalen kunt breien, maar het komt neer op:

 a. elkaar binnen grenzen vrij laten
 en
 b. niet al te moeilijk doen over het leven

 In die voorwaarden zit de nodige speling, geef ik toe, maar het staat of valt niet met een 'Carpaccio'. De ervaring heeft geleerd, dat de feitelijke speling snel duidelijk is. Een beetje "Wat gij niet wilt .... etc" gecombineerd met iemand, die van zowel kleine als grote dingen kan genieten. Niet van dat benepene en zeker niet de misplaatste variant.

 Dat heeft dus niks te maken met de vrijheid om naar eigen inzicht rond te kunnen neuken en alles met de drive om van de momenten samen iets onvergetelijks te maken. Dat werkt niet met een centenneuker, ook niet met iemand die tegen alles en iedereen opkijkt, niet met iemand die met dingen als carrière en andere ongein bezig is, etc. Èn vooral geen kloon zijn van elkaar. Verschillend zijn, anders, dwars en meer. Tegenpolen trekken elkaar aan, maar dan moet je elkaar wel de ruimte gunnen.

 Ik heb niks te klagen. Het is nauwelijks mogelijk om meer van elkaar te verschillen dan Mariana en ik en desondanks of dankzij dat loopt ons leven als een trein. Mariana neemt me mee in het dorpse leven van alledag en ik neem haar (af en toe) mee de wereld in. Als voorbeeld, maar d'r is meer, veel meer, teveel om op te noemen.

Liefde ....

 Leuk ... 'Lust en Liefde Checklist' in de VK. Blijkbaar weer zo'n reeks interviews met een leidraad. Maar oké. Vandaag met de kop "Op haar 53ste weet ... precies aan welke eisen een man moet voldoen" Puntje, puntje want Barbara is een gefingeerde naam en dit gaat dus niet over Barbara maar iemand anders. Iemand die een borstkankerverhaal als misplaatste kapstok gebruikt (het zal geen vrouw zijn), open deuren intrapt maar ook dingen weet te benoemen.

 Haar lijstje is kort: "Zorgzaam. Welbespraakt. Kennis van de wereld. Kennis van de internationale keuken. Belangstelling voor theater en reizen." Ik ben ze wel langer tegen gekomen. Positief punt is dat er geen fysieke karakteristieken in zitten. Ronduit belachelijk is het, dat ze iemand aan de deur zet, die niet weet wat 'Carpaccio' betekent. Dat is net zo stom en bekrompen als iemand willen met een six pack.

 Maar terug naar het begin.. Dat je op je 53ste meer weet wat je wilt, dan op je zeventiende als je hoofd voor het eerst op hol slaat, lijkt me erg voor de hand liggend. Sterker nog, als je het op je 53ste nog steeds niet weet, zou ik gewoon met mijn vingers ervan af blijven. Het voordeel van de onbevangenheid op jonge leeftijd is, dat je er samen iets van kunt maken. Het hoeft niet direct te passen. Een misser als 'Carpaccio' is dan vast geen probleem. Je hebt tijd om te schaven en schuren. Ergens verderop in het leven verandert dat en is het prettiger als het direct een beetje past en dat beetje passen luistert vast steeds nauwer naarmate je ouder wordt. Maar of dat de beste insteek is op de zoektocht naar een levenspartner??

 Ik heb me een tijdlang ontzettend vermaakt in het internetdatingcircuit. Prachtig al die wensenlijsten, want uitputtend, vaak gedetailleerder dan de zaterdagse boodschappenlijst. Nauwelijks verder gekomen dan emailcontact. Eenmaal wel, maar dat was dan ook direct een rampverhaal met alles d'rop en d'ran. Het eerste vereiste is natuurlijk het feit, dat je (weer) iemand toelaat in je leven. Maar dat is geen eenzijdige bezigheid, dat werkt twee kanten op. Vreemd genoeg is dat geen algemeen uitgangspunt. Ook bij deze dame in de VK niet.

 Haar korte lijstje lijkt ruimte te bieden, maar in feite timmert ze alles dicht, waar ze geen zin in heeft. Nou, dan kun je het dus vergeten, tenzij je het geld voor een toy boy hebt of iemand treft, die er binnen de gestelde kaders ook nog van houdt om zichzelf weg te cijferen. Vergeet die Liefde dan en hou het bij lust. Scheelt een hoop teleurstellingen en niet alleen voor jezelf.

Uitbesteding

 Ga ik het over de aannemer hebben? Nee, ik ga me niet het weekeinde bederven. Dat zie ik zondagavond wel weer en anders maandagochtend. De beste man heeft z'n hand overspeeld. Altijd al gezegd, dat zijn methode van berekenen niet te controleren valt en dus alle kanten op gemanoevreerd kan worden. Helaas voor hem is het ditmaal een stuk overzichtelijker. Dus dat heb ik 'm al gezegd en ik zal 'm dat nog een keer uit de doeken doen en voor het 'Hoe' heb ik lekker het hele weekeinde. Hopen, dat hij geen hartaanval krijgt. Zo iemand is het wel, die direct overal last van krijgt, als het een beetje tegen zit t/m tranen toe. Ach ja, volgens mij al eens gesteld, dat hij niet geschikt is voor dit werk.

 Ondertussen zijn gisteren de voorbereidende werkzaamheden voor het bestraten verder gevorderd. Ik zal wel weer te snel willen, maar volgens mij zouden ze volgende week met het leggen van de stenen kunnen beginnen. En dat zou tijden worden ook. De gek staat straks buiten te werken als de temperatuur d'r niet meer voor is of hooguit tussen 11 en 3.

 Nu is het wachten op de smid voor het plaatsten van de metalen poort naar de tuin toe. Wilde hij persé vandaag doen om niet tussen de andere werkers in te staan. Van de drie delen heeft hij er deze week twee laten brengen. Dus dat is ook weer niet wat het zijn moet. Bovendien heeft hij gewerkt met stripjes, soort van broodzak sluiting, zo'n stukje plastic met aan beide lange kanten een ijzerdraadje erin, maar dan geheel van metaal. Ben benieuwd wat zijn verhaal daarbij is. Lassen was volgens mij sneller en steviger geweest. Moet er niet aan denken dat ik strak een groot uitgevallen rammelaar heb als het een beetje waait.

 Het ene nog niet afgehandeld moet je al met het volgende aan de slag. Dat is niet wat ik onder rust versta. Nog ff, Kaspar, nog ff volhouden.

Zeikzooi

 Dat was de dag. Dat was de week. Doeii, ik hou het voor gezien. Ben je net weer een beetje op dreef, komt er weer gezeik langs. Ja, ik wist dat dat zou komen, maar niet nu. Niet vandaag. Maar gelukkig is het net voor het weekeinde. Gewoon afkappen dus en straks verder zien. Domheid. Ik kan er maar moeilijk tegen.

Wijsheidje

 Da's een mooie: (over motorrijders)

 "Je moet nooit harder rijden dan dat je beschermengel kan vliegen."

 Prachtig!

Touwtrekken

 Het spel is begonnen. Uitgaande van het feit dat al de meters, die de aannemer in rekening brengt, kloppen, is tenslotte te makkelijk te checken om er mee te klooien, dan komt de discussie op twee punten neer:

 a. Waarom het te betalen bedragen opbouwen uit tientallen verschillen werkzaamheden, ieder met een eigen meterprijs?
en
 b. Hoe kan het, dat ik bot uren tellend, ruim, want incl. marge voor belasting, verzekering en winst, niet eens op de helft uitkomt?

 Hier klopt iets niet of ik ben te stom om het te snappen. Dat laatste is niet onmogelijk maar zeer onwaarschijnlijk.

 Hier wordt een marge opgebouwd dank een spel met theorie en praktijk. Daar wens ik niet voor op te draaien. Belazeren kun je me altijd, maar doe dat dan slimmer. Gewoon een uurprijs, aantal werkers, verbruikte tijd en bingo eindresultaat. Kan ik direct aan de bel trekken als bijv. de uren niet gemaakt worden of op de rekening worden opgeschroeft. Dit gedoe met zes verschillende tarieven bij het dekken van het dak oogt transparant, maar is het niet. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken, dat zich hier iemand achteraf probeert rijk te rekenen. Moet je niet doen. Tenminste niet zo opzichtig.

Zelfwerkzaamheid

 Een rib uit mijn lijf. Zo raken de centen wel op. Is ook geen werken, zo zonder offerte op basis waarvan je dan kunt beslissen of je iets wel of niet gaat doen. Voordeel is, dat alles wat je je bedenkt gedaan is, voordat het geëmmer over de centen begint. Want dat krijg je nu natuurlijk. Ik ga alles wel nalopen en bij de juiste presentatie voelt de aannemer zich dan zo rot, dat ie automatisch meters (strekkend, vierkant en kubiek) en uren gaat wegstrepen. Het is de laatste serieuze uitgave. Maar het maakt ook duidelijk, dat het weer tijd wordt om het hef meer in eigen hand te nemen wat de resterende werkzaamheden betreft. Dan maar vele malen langzamer of ook helemaal niet ipv door derden met ergernissen aan de lopende band van idee, via uitvoering tot en met betaling.

 Het einde van een periode. 2013, 14, 15, 16 en 18. Vijf jaar verbouwen. Het is mooi geweest en laat ik het voor mezelf niet bederven ... er is een hoop goeds tot stand gebracht. Heeft wat gekost en niet alleen geld. Afhandelen en wegwezen. Duurt nog ff, maar toch. De rest is aan mij. Ik word er niet direct dolenthousiast van, maar dat zou er best nog wel eens van kunnen komen. Over de middagen en misschien zelfs deels ook de avonden hoef ik me de eerste jaren niet het hoofd te breken qua invulling. Van de winter het woonhuis. Komende zomer het gastenhuis. Het jaar d'rop de aanbouwsels van de schuur. Tussendoor de tuin, de wijn, het blog, het koken en wie weet de website (naam is al jaren gereserveerd), etc. Vooral geen stress maar lekker bezig zijn. Desnoods duurt het 2x zolang.

Desinteresse

 Hoewel de dagen meer en meer hun vorm vinden, blijft het met de avond kwakkelen. Behelpen, dat is het. Veel schermactiviteit bij gebrek dan wel interesse in beter. Maar wat is beter? De actualiteit via het Internet of de achtergronden van de FAS? Bloggen of het naar je hand zetten van de Pc? Voorbereidend kluswerk of je verliezen in de sterrenhemel? Een goed boek? Muziek? Een potje reflecteren? Er valt geen koek van te bakken.

 Gaat het om volgorde? Bij de dag wel, maar 's avonds is het toch meer je verliezen in iets en er mee doorgaan totdat de aantrekkingskracht van het bed de overhand krijgt. Gewoon vrij in te vullen tijd, dus. In te vullen naar eigen wens en inzicht. Vreemd genoeg wil dat niet zo.

 In de laatste Franse jaren is daar ergens de klad in gekomen en tot op heden heb ik dat niet weten te keren. Niet structureel. Af en toe, zoals gisteravond, maar eenmaal behaalde resultaten zijn geen garantie voor een vervolg. Dat weet ik inmiddels zeker. Vrees ook dat de schuur hier geen hulp in is.

 Ik weet ook niet wat het is. Lezen weet me nauwelijks nog te boeien. Het webwerk idem dito. Het enige waar ik me aan te buiten weet te gaan zijn computerspellen en dat vind ik dan weer niet kunnen. De hoop nog maar niet opgeven. Er staan een aantal veranderingen aan te komen, die de oude avondbezigheden misschien net dat duwtje kunnen geven, wat ze benodigen om weer interessant genoeg te zijn om me in te verliezen.

Gloren

 Ssssttttttt! Geen ophef! Niets aan de grote klok hangen. Het gaat over grenzen. Vooruit. Stapje voor stapje. Alle seinen lijken op groen te staan. Eindelijk een slepende zaak in het Franse afgehandeld. Helaas slecht één van de slepende zaken, maar dat is toch weer ééntje minder. Hotel voor de kerstperiode in Praag geboekt. Nog steeds verrassend rustig en zin in de dag van morgen ongeacht het weer. Grip op de teugels in mijn handen. Een gevoel, dat ik lang gemist heb. Aarzelend om niet van ontluikend te spreken, maar het is er voor het moment. Koesteren die hap en niks overdonderen.

 Steentje voor steentje. Kijken, passen, schuiven, invoegen en verder. Volgend steentje met reserve. Afknijpen dat aanrollende enthousiasme en in hanteeerbare porties langs de aanwezige obstakels sluizen. De bouw cq bestrating gaat zeker nog tot half november duren en dat is mijn inschatting en dit zit er ws als gewoonlijk naast. In dezelfde periode is het hopen dat de Franse bank niet nog met een leuke uitsmijter aan komt zetten èn de laatst weer aangezwengelde initiatieven mbt de laatste Franse blok aan mijn been niet ijdel blijken.

 Beren genoeg op de weg en ik ga ze niet weer allemaal benoemen. Laat ik vooral voorkomen, dat ze aaneen klitten tot bergen. Aanpakken of in de wachtrij zetten, maar hoe dan ook stuk voor stuk afhandelen. Alles wat verder te wensen valt is een beetje goedwil van de kant van de omstandigheden. Mag ook wel een keer. Toch?

Gisten

 Onvergelijkbare luxe! Daar kan geen 250 € fles inkoop tegen op ongeacht of die uit de Bordeaux, Bourgogne, Chianti of de nieuwe gewesten komt. Huisgemaakte kwaliteit. No nonsens met bio-eco intentie. Dit doet zo goed, geeft zoveel plezier èn voldoening. Zoiets waarvan je je te laat realiseert, dat je het veel eerder had moeten doen. Tijd terug draaien kan niet. Volop inzetten op doorgaan en verbeteren kan wel. Château Coves. Domaine 13. Wilde ideeën. Hoog liggende latten. Eindelijk weer iets om me helemaal in te gooien. Theoretisch dan, maar met praktische waarschijnlijkheden.

 Ik zal de wereld niet gaan veranderen met iets tulpisch als 'domme' Nederlander in Frankrijk. Ja, nooit mijn sympathie gehad, die vent. Z'n succes is 'm gegund, als hij vooral maar uit mijn buurt blijft. D'r zijn mensen, die bij mij het effect hebben van een rode (bewegende) lap op een stier. Dit is er zo een. Zo iemand waar de vooropgezette pretenties vanaf druipen.

 Maar laat ik me tot mezelf beperken. Handen tekort. In ben niet in grootschalig wijnproduktie geïnteressseerd. Daarintegen ben ik niet vies van het pogen om zoiets kleinschalig van de grond te tillen. Gewoon serieus werk maken van het wijnmaken. Van de gaard tot in de fles. Zin in!

Aanpakken

 De huishoudochtend zit erop. Nu de extra klussen. Klinkt prachtig, enkel nog doen. Eerst bedenken wat. Er is niks dat zogezegd voor mijn voeten ligt. Dus moet ik kiezen. Kiezen veronderstelt een zekere voorkeur of minder afkeer. Er niks wat zich opdringt. Als ik me een beeld probeer te vormen, treft mijn geestesoog een in egaal grijs uitgevoerd vlak. Geen krasje, geen spatje, geen oneffenheid. Helemaal onaangeraakt. Het lijkt wel nieuw, maar zo nieuw is die dwarsigheid niet.

 De aloude weerstand in een nieuw jasje? Geen idee. Het overvalt me. Niet gedacht, dat ik vandaag zo ruim in mijn tijd zou komen te zitten. Schakelzwakte, dat is het. De stiekume neiging om tijd te verspillen. Nee, niet verspillen, maar aan onnutte zaken te besteden. Het weer werkt niet mee, anders zou ik er vast op uit trekken. Misschien een pré-lunch siësta? Da's wel erg decandent.

 Allemaal gelul. Gewoon errgens beginnen, de rest wijst zich vanzelf. Zo gaat dat toch? Alles moet en alles grijpt in elkaar. Waar het begin gemaakt wordt, maakt dus geen ruk uit. Of links- of rechtsom of linea recta door het midden, de kans een doodlopend begin te treffen is nihil. Kop of munt? Papieren of klussen? Opruimen of afmaken? Benieuwd wat het gaat worden.

Nacht(on)rust

 Zo rustig als de avond was, zo druk (wederom) was de nacht. Vaak wakker, mn bezig met de dood. Niet zo heftig als onlangs maar steeds weer dat idee, dat het zover is. Een dreiging uitgaande van het vermeende zien van betekenisvolle kleuren en vage beelden. Een dreiging, die ik inmiddels weliswaar nauwelijks meer serieus neem, maar me wel nog steeds weet te raken. Niks doen is geen optie. De onbewuste onzin vergt bewust actie. Negeren! Ogen sluiten, omdraaien en aan andere dingen denken. Maar om dat nou tig keer op een nacht te moeten doen, is eigenlijk wel van de gekke.

Nawoord?

 Elf uur geweest. Nog niet bedrijp. Heerlijk rustig en ook een beetje verloren. In de FAS gelezen, door het huis gedrenteld...

 Het hoeft niet persé verkeerd te zijn. Het zou best kunnen zijn, dat ik eindelijk soort van vrede heb/krijg met mijn huidige leven. De rust om het te doen met wat het is. Coves, Mariana, de honden, het huis, het blog, de tuin, mijn wensenlijstje en de stilletjes aan weer opborrelende ideeën. Maar vooral toch de rust, innerlijk en algeheel. Gewoon zitten, niks doen en je prettig voelen. Nergens speciaal mee bezig en me al helemaal nergens druk om maken. Ongewoon, mn dat laatste, maar niet verkeerd.

 Komt het daardoor, dat ik gisteren en vandaag vnl met opruimen bezig ben geweest? Dit is het, hier moet je het mee doen. Meer hoef ik ook niet. Sterker nog, meer wil ik niet! Vormt de schuur een heuse afronding van de vormgeving van het nwe leven? Dat kan dan nu echt van start. Straks alles hier, niks meer in 24. Behalve het 1000 ltr gistingsvat.

 Gaat het dan nu ook lukken met al die liggen gebleven afwerkklusjes? Electra, verlichting, bedhoofdeinde, slaapkamerwastafel, fotomuur, 2e cd-rek, boekenstelling, gastenhuis en wat ik ff vergeet en er nog bij gaat komen??? Zou te gek zijn. Ik heb zoveel en zoveel gerealiseerd. Het wordt tijd het te gebruiken, waarderen en genieten.

Puntig

 De dagafsluiting? Weinig meer dan gisteren. Lijkt wel alsof alles slaapwandelend gebeurt. Over het activiteitenniveau valt weinig te klagen. Als ik het heb over 'tenminste iets doen iedere dag' heb ik in twee dagen een paar weken afgewerkt. Voldaan kan ik me echter niet noemen. Misschien wel omdat het zonder al teveel fantasie op het bestaan met een baan lijkt? Een baan van de geestdodende categorie. Niet persé lopende band werk. Dan is je geest lekker vrij. Nee, zoiets waar je om half acht begint, half negen klaar bent, maar pas om vier uur naar huis mag. Maar dan oorzaak en gevolg omgekeerd. De geest wil niet, daarom doe ik maar.

 Zonder plan of doel doe ik wat me voor mijn voeten komt. Had natuurlijk makkelijk erger gekund. Bijv. uitgeblust op de bank hangen en wezenloos voor je uit staren. Dat is dan weer niet echt aan mij besteed, behalve bij goed weer op een geschikte plek met een mooi terras en een lekker drankje. Zo wezenloos is dat trouwens niet en staren doe ik dan ook niet bepaald. Kortom, ik zit weer te lullen. Zo'n dag dus. Een dag waar weinig van klopt, terwijl je niks verkeerd doet.

 De koude wind van de ochtend ging in de loop van de middag over in geplens, terwijl de werkers bezig waren om regenpijpen op afvoerbuizen aan te sluiten en moesten ophouden, omdat alles in en onder water kwam te staan. De heftigheid van het vallende water rukte me kortstondig uit mijn apathische sloomheid. Dubbelop, maar zo voelde het ook, dubbelduf. Tijd voor een extra lange nacht. Honden naar buiten en het bed in. O shit, zover is het nog niet met de binnenplaats.

Finishen?

 Laatste delen van de dakgoot ophangen, afvoerpijpen in de grond en dan kan de grindondergrond voor de bestrating gestort en de stenen gelegd .... dan kan -tenminste voor een deel- van de vernieuwde schuur gebruik gemaakt worden. Het begin van de laatste étappe voor de rondzwervende zooi. Gastenhuis leeg, tweede kelder leeg, tuinkamer leeg en tuin leeg. Mag hopen dat het past en zo niet, dan dag met het handje.

 Betrapt me er op, dat ik af en toe al met plaatsbepaling bezig ben voor wat nu op ongewenste plekken in de weg staat. Waar de extra banden sets? Waar de fitnessapparatuur? Waar de spullen voor het wijnmaken? Waar de lege flessen? Het gereedschap is duidelijk. Dat geldt ook voor het stookhout. Wat met al het afvalhout moet gebeuren is weer een andere vrg. Etc.

 Zou aardig zijn, als ik nu langzaam in een euforische werkstemming zou komen. Bestaan daar middelen voor? Graag niet verslavend spul. Geen cq niet nog meer dwangmatigheden. Niet dat ik straks alsmaar door wil blijven gaan als in principe alles opgeruimd en afgewerkt is. Nee, gewoon zo'n regelmatig passerend piekmoment, maar dan iets langer dan een uur of een dagdeel. Zeg tussen nu en de feestdagen. Dan ben ik er ws nog niet, maar moet een hoop gebeurd zijn, voordat we naar Praag vertrekken. Dan hebben we dat verdiend ook. Stom, hè!?

Nostalgie

 Van de primeur komt de kaas en van de kaas het stokbrood. Een Frans moment. Alles in huis èn nog vers ook.

Primeur

 Over een week ligt de Beaujolais primeur onder embargo in de groothandel. Het zijn allang geen nachtelijke tochten van 14 op 15 november meer. Of is het de tweede of derde donderdag in november? Hopend als eerste de jonge wijn aan te kunnen bieden in de Halles van Parijs is verleden tijd. Men probeert er soms nog een romantisch/nostalgisch tintje aan te geven, maar eigenlijk is die traditie allang geleden verloren gegaan. Produktieprocessen zijn verbeterd, kronkelende provinciale wegen zijn driebaans snelwegen geworden, het houten vaatje een roestvrijstalen tankauto. Of je nog steeds aan de primeur kunt proeven of we met een goed of minder goed jaar te maken hebben, weet ik niet. Nooit geprobeerd. Ik drink wijn, proeven is een vak voor anderen.

 Maar, Tètèteretèt, de eerste primeur in Coves is een feit. Zonder heisa en franje. De 5-ltr fles verdomde het weer om alleen via het waterslot met de omgeving te communiceren. Dus maar afgevuld in drinkflessen. Nog niet helemaal helder, mooi paarsrood, enigzins zuur, laat ik het 'fris' noemen en droog met een zweempje zoet in de afdronk. Vele malen beter dan wat je hier in het algemeen voorgezet krijgt, als de wijn van het huis is. Ik ben bijna zoiets als trots op mezelf. Nu nog testen of je er een houten kop van krijgt, maar dat bewaar ik voor een andere keer.

Vervlogen

 Afwas in de morgen, een siëstaloze middag en een spaatje in de avond. Waar zijn die spetterende momenten gebleven? Kraak- en smaakloos begonnen en als een nachtkaars uitgaan. Niet de manier om vol verwachting over de aanstaande morgen het bed in te duiken. Klinkt erg depri, maar dat is het niet. Het is vooral niets. Geen put, geen bergtop, nergens er tussenin. Een beetje staren. Een beetje doen. Een hoop laten. Rechts, links, voren, achter, boven, beneden. In alle richtingen iets, versplinterd alles.

 Een geluk dat de dag grotendeels voorbij is, ik niks meer hoef en me daar helemaal aan kan overgeven. Was het een zwoele zomeravond geweest, had ik op de binnenplaats liggend me te buiten kunnen gaan aan melancholische overpeinzingen ingegeven door de eindeloze onbereikbaarheid van de sterrenhemel. Nu is het fris, te fris, eigenlijk gewoon koud en lig ik straks liever in mijn bed en bedenk me die sterren wel in het zwart van de nacht.

 Beter sterren dan felrood gekleurde onzin, maar ws ben ik het idee alweer vergeten, als ik tussen de lakens schuif. Een dag, die mijn biologische harde schijf niet gaat belasten. Morgen weet ik nog, dat het vandaag dinsdag was en bewolkt, ook het weer.

Slagveld

 Het huis ligt bezaaid met lijken. Ondertussen gaat de aanvoer van potentiële kadavers onverminderd voort. Ik kan geen wijn drinken zonder regelmatig drenkelingen op te moeten vissen en vervolgens in een servet plat te drukken. Geen dank. Fruitvliegjes.

 Ik word er inmiddels gek van. Helaas lost dat de steeds weer gedurende de dag toenemende hoeveelheid niet op. Uitgaande van het feit dat ze van buiten naar binnen komen, zal het doorgaan tot het een paar keer echt vriest. Plakstrips zitten in een mum van tijd vol. Glazen met een aanlokkelijke bodem limonade zien in no time zwart van de spartelende vliegjes. Nergens ligt rijp, laat staan overrijp fruit. Nergens etensresten. Gebruikte glazen spoelen we om, net zo als leeg gemaakte flessen.

 Aan ons kan het niet liggen, maar daar heeft de fruitvlieg geen boodschap aan. Mag hopen dat dat volgend jaar een stuk minder is, als de wijnproduktie naar een ruimte in de nwe schuur verplaatst kan worden.

Zinloos

 De zin van het leven? Heel simpel: de boel draaiende houden. Dat kan natuurlijk op een hoop verschillende wijzen oa afhankelijk van gemaakte keuzes en noodzakelijkheden. Heb je daar geen zin in of zie je het niet zitten, kun je altijd nog een machinist een trauma bezorgen, als je geen betere aanpak weet te bedenken. Leven heeft enkel biologisch enige zin, nl het in stand houden van de soort. Alles wat daar bovenuit steekt is niet ter zake doende onzin, waarmee je alle kanten op kunt.

 Dat we allerlei techniek gedreven revolutionaire sprongen voorwaarts hebben gemaakt heeft niets met de zin van het leven te maken. Dat we straks voor de happy-few misschien zelfs de dood kunnen uitstellen heeft ook niks met de zin van het leven te maken. Behalve het al genoemde nageslacht is er niks, tenzij je jezelf op enige moment in je leven doelen stelt, die je voor het opgaan in rook gerealiseerd wilt hebben. Maar wie doet dat? En of je dat dè zin van het leven moeten noemen? Het is hooguit 'n zin, een mogelijkheid, een tijdverdrijf zolang je bewust op het ondermaanse vertoeft.

 Het leven is willekeurig. Je hebt niets te zeggen over je ontstaan en heel weinig in te brengen bij je vertrek. Je kunt je tussendoor heel druk maken of er de kantjes van af lopen. In Afrika's Sahara is de invulling van het leven anders dan in down-town New York. En ongeacht de plek hangt een hoop af van je mogelijkheden. Iets wat maar bij zeer weinig mensen een gevolg is van bewuste keuzes en eigen kunnen. Toeval, dus. Geluk of pech hebben. Op het goede moment het juiste idee aan de man, sorry mens weten te brengen of gewoon met niks tevreden zijn, dat kan ook natuurlijk. Het hoeven niet altijd miljarden te zijn, die je gelukkig maken. Waarmee niet gezegd is, dat 'gelukkig zijn' de kern van het leven is.

 En zo kan ik nog vele kringetjes draaien. Kortom 'de zin van het leven' is een hoop gelul over niks. Tijd voor de lunch.

Omgeslagen

 Zwaar bewolkt. In de nacht gewekt door het geplens. Voor het eerst weer serieus hemelwater sinds eind juli. Had wat mij betreft nog een week of twee mogen wachten. Nu is de hele houtrommel in de tuin weer zeiknat. Maar ja, zelfs de aannemer luistert nauwelijks naar mij, wat kan ik dan van het weer verwachten.

 Ik laat me eerder door het weer beïnvloeden dan omgekeerd. Ook de stemmingswisseling van vandaag lijkt gelijk op te gaan met de weersomslag. Ineens hoeft het weer ff niet. Tja, niks nieuws onder de zon en zoals gebruikelijk de laatste tijd zonder duidelijke reden(en). Een beetje leeg. Het automatisch opladen is niet meer wat het ooit was. Nu is het weer een kwestie van gedeist houden of een externe stimulaans zien te vinden. In dat laatste niet zoveel zin, dus opbouwen van grond af aan. Allez aan den afwas en andere zingevend gerommel.

Miskleun

 Het interview van meneer Obbema over de zin van het leven, sla ik deze week over. Een titel als "De zin van het leven is leren, ontdekken, het ervaren van empathie en liefde." Ik weet niet of je persé psychiater moet zijn voor een dergelijke uitspraak, maar het laat mij de rillingen over de rug lopen. Met zo'n titel vergaat me de zin in het lezen van het stuk accuut. En dan een foto daarbij, waar de geïnterviewde een beetje gelukzalig met de ogen gesloten in de camera kijkt (?). Nee, dank je. Dat heeft weinig of niets met de zin van het leven te maken. Meer met de onzinnige bijverschijnselen. Dat is zweverige bullshit, braaksel waar je niks aan hebt. In de sixties blijven hangen? Ooit naar India gewild, maar het is er nooit van gekomen? Laat maar snel zitten ook, anders moet ik het stuk straks nog lezen ook.

Getikt

 Een account moeten aanmaken om je af te melden als gebruiker ..... de onzinnige uitwassen van het internet of wat gebeurt als fysieke aanwezigheid meer en meer verdwijnt.

Tijdschrijven

 De daad bij het woord gevoegd en in de afgelopen 7 uur niet verder gekomen dan het uit laten van de honden, koffie drinken zonder bloggen, afwas, koken en het verorberen van de klaargemaakte lunch. Stel ik hou me met het blog bezig tot bij drieën, dan resten me nog twee uur voordat de honden weer aan de beurt zijn en de dag in de avond overgaat. Twee vrij in te vullen uren. Dwz niet gericht op het mogelijk maken van de dagelijkse gang van het leven. Genoeg om iets aan te pakken, zelfs iets nieuws. Valt me niet tegen.

 De tuin in duiken? Is een mogelijkheid, als de aflevering van de bestratingsstenen niet nog langer op zich laat wachten. Waarom een afspraak maken in de winkel, als ze het uiteindelijk laten afhangen van een retour-telefoontje. Mobielnetwerk en Coves is niet de meest soepel werkende combi. Maar het schijnt er inmiddels aan te komen. Als de werkdag van de chauffeur tot vijven loopt, mag ie opschieten.

 Zogezegd de inkt nog niet droog en daar stopt een vrachtwagencombi met 18 van de in totaal 27 pallets. En deze keer niet de verkeerde kleur. Moeilijk voor te stellen dat die stenen allemaal gelegd gaan worden, zonder dat ook de hele tuin bestraat is. In principe een deel van het laatste materiaal voor de afronding van deze verbouwing. Alleen het idee laat me al opleven.

Draai

 Soms denk ik wel eens dat medisch opgegeven zijn ook zijn prettige kanten heeft. Kortstondig, dat wel. Dan hoef je niks meer met al die goedbedoelde maar verder twijfelachtige adviezen. Dan zijn taartjes, dikke steaks, vette roomsauzen, bier, wijn en erger geen probleem meer. Dan hoef je niet meer te bewegen en mag je best een beetje somberen. Is dat positief denken of een morbide inslag?

Familiekwesties

 Ica, Mariana's vriendin, is een voorbeeld van hoe hier met huizen in familieband wordt omgegaan. Ica heeft twee broers maar (natuurlijk???!) was zij het die de laatste jaren in het ouderlijk huis gewoond heeft om haar moeder te verzorgen. Moeder is een jaar of wat geleden overleden. Broers hebben hun eigen huis en gezin. Ica heeft wel een partner, geen kinderen èn geen eigen huis.

 Nu woont/wonen zij nog steeds in het ouderlijke huis maar in het deel(tje) wat hier de zomerkeuken heet. Een hok van 2,5 bij 3 met bed, tv, fornuis, wasbak, eettafel en wasmachine. Ik heb een grenzenloos voorstellingsvermogen, maar dit was ff inschikken. Een heel huis van drie of vier kamers staat leeg. Nou niet leeg, maar ongebruikt. Broers komen af en toe langs en nemen fruit mee uit de tuin. Recht hebben op en recht doen aan ....

 Verbouwingen om het huis aan hun tweetjes aan te passen ziet de partner terecht niet zitten. Het is bezit van drieën, net zoals 24 in Coves nu van Mariana en haar broer is. Haar broer wil het niet verkopen en vindt wel dat Mariana aan het onderhoud moet bijdragen..... Dat wringt. Wie wil wat? Blokkeren is eerder regel dan uitzondering. En ondertussen gaat het ongebruikte huis langzaam maar zeker achteruit.

 In 24 gaat hetzelfde gebeuren. Heeft Mariana's broer jaren, decennia zijn financiële verantwoordelijkheid afgeschoven, omdat Mariana er tenslotte leefde en het maar geregeld moest zien te krijgen, denk hij daar nu ineens anders over. Nu wil hij vanalles en denkt ook nog dat Mariana het moet regelen en -tenminste deels- betalen. Zo zijn we niet getrouwd, mister. Ja, shit, altijd weer die aangetrouwden.

Vergelijken

 Het kan altijd erger. Het is soms goed om daar tegenop te lopen, maar het stemt me deze keer niet milder. Ongeveer op het moment dat wij hier met de schuur zijn begonnen, zijn ze bij een vriendin van Mariana met een aanpassing van het toilet begonnen, een originele poepdoos met zinkput. Die zinkput was een gigantisch ding. Groter dan menig septictank en ook voorzien van overlopen en bezinkdelen. Probleem was, dat de struktuur en mn de deksel van het ding begon te verzakken. Geen fundament of vloer (natuurlijk), ongewapende muren ... Moet ik meer zeggen?  Nog knap dat het decennia heeft stand gehouden.

 Idee was, 2/3 van de zinkput te dempen. op het laatste derde het toilet, dat blijkbaar blijft zoals ie is, aansluiten met een overloop naar de riolering in de straat, het open riool van het dorp. Het dempen is gebeurd. De rest is mij niet duidelijk. Mndn werk en het ziet uit alsof ze gisteren bedacht hebben om morgen aan de slag te gaan. Ica was terecht allesbehalve blij. Het grind, zand, de buizen. Alles ligt er maar niet waar het zou moeten liggen.

 Twee mensen zijn er mee bezig geweets Twee! Eentje die het theoretisch allemaal prachtig weet en ook vorm weet te geven op papier, maar alleen op papier. En iemand die aanbevolen is maar vnl zijn dagen slijt met sigaretten roken en bier drinken. Beide onderdeel van zijn betaling. Het bedongen eten laat hij meestal staan. Het kan dus erger. Maar toch graag die punt erachter en snel ook.

Afkappen

 Morgen maandag. Ik zit inmiddels in het voorlaatste stadium. Ik zie tegen het weekbegin op. Heb geen zin meer in het gebouwvak, maar zie me het bestraten niet zelf doen. Ff doorbijten dus, maar ondertussen ook de rest van de werkzaamheden stoppen. Het betekent volgend jaar alsnog bouwend ipv enkel klussend in de benen, maar het zij zo. Ik zit aan mijn taks en geen interesse daar overheen gejaagd te worden. Het zal de aannemer zijn zondagavond kosten, maar dat moet maar. Morgenvroeg daarover beginnen is te laat.

Verleden

 De dag met de onvermijdelijke flitsen terug in de tijd. De koffie, de aanblik, de Smurd, de vervanger van de huisarts, de begrafenisondernemer, vragen waar je nog nooit bij stil gestaan hebt maar die direct een antwoord behoeven, het bellen van familie en vrienden, het ongeloof. Het in beweging komen van een trein die voortgedenderd is tot na de feestdagen aan het eind van het jaar. En vervolgens al die andere jaren, waarvan grote delen inmiddels (gelukkig) in de vergetelheid zijn verzonken. De stilte voor de storm, de storm(en), het neergaan en opkrabbelen, neergaan en opkrabbelen, neergaan en opkrabbelen. Ach, laat ook maar.

 Elf jaar waarin het leven nooit meer is geworden wat het ervoor was. Het grootste verlies? De onbevangenheid. Vrij, vrijmoedig, niet afgeremd door de wetenschap van wat komen gaat. Das war einmal und kommt nie wieder. Heb wel tijden die hoop gekoesterd maar ben inmiddels verstandig geworden en met dat hopen gestopt. If you can' t beat them, join them.

 Ik leef inmiddels alweer een tijdje. Zelfs deels een leven waar ik altijd naar gestreeft heb. Maar met onverwachtte en ongewenste bagage. Bovendien niet enkel een blok aan mijn gemoed maar het bemoeit zich nog steeds bij tijd en wijle ongevraagd met mijn huidige bestaan. Maar oké, vandaag mag het, morgen liever niet meer.

Erkennen

 Het duikt op. Het duikt onder. Het gaat en het komt. Al dat gewissel is ook een vorm van continuïteit. Maar niet de door mij gewenste. Graag bergop, al is het vals plat. Stug voorbij aan waar je ooit al geweest bent ipv af en toe er overheen te schieten en net zo hard weer terug te schuiven. 'Vooruitgang' is waar het aan ontbreekt. En dan niet de versie van meer-meer-meer maar gewoon verder, anders, door. Steeds een stap dichterbij de realisatie van ideeën, wensen en dom te doene dingen.

 De voortgang in het huis, de inrichting, de tuin, de Pc, het wat en hoe met het blog en wat nog verder geen vorm heeft gekregen. Het hoeft niet allemaal gisteren. Het mag ook vandaag en zelfs morgen en verder, als het maar een voortgaand proces is en geen hindernisloop met terugval-loops. En natuurlijk heb ik sinds 2007 een hoop gedaan en voor elkaar gekregen, maar ook een hoop niet. En de continue voortgang is zelfs over zo'n tijdspanne gezien meer illusie dan feit.

 Als je alles goed wilt doen is de combinatie van koken, huishouden en tuin al teveel om zonder verwaarlozing van het een het ander voldoende aandacht te geven. En dan heb ik het niet over kinderen opvoeden, een baan, hobbies, sporten en een sociaal leven en andere ongein. En dan klagen over stress en burnout. Ach ja.

Wegstrepen

 Hé, wat krijgen we nou?
 Euh?
 Jij bent toch ..
 Jaaaa. Hé, jij leeft nog?
 Kom, een borrel in de kroeg.
 Kroeg oké, maar graag een watertje.
 Oooo? Bekeerd?
 Hoezo?
 Kan me jou alleen met pils en sterker herinneren.
 Tja, mensen veranderen.
 Dat geloof je zelf niet?
 Geloven?
 Ach, water en bier scheelt maar 5%.
 Gezondheid!
 Zullen we ergens anders op drinken?
 Mis ik iets?
 Laat maar zitten. Hoe gaat het met ...
 Twee jaar geleden gestorven.
 En ...
 Net vorige week begraven.
 Nee, maar ...
 Zelfmoord.
 Zeg me niet dat ...
 Opgenomen en afgeschreven.
 Ik begin dat water te snappen.
 Werkelijk?
 Nog een borrel graag. Een dubbele!
 Dat noem je snappen?
 Begrijp je dat niet?
 Wat?
 Dat verlangen naar leven.
 Waar heb je het over?
 Over watervrees.

Worteltrekken

 Avond. Dag gehad en weinig over op te merken. O, shit, de handdoeken zitten nog in de wasmachine. Gelukkig geen halszaak. We zien het morgen weer. Dat ik het überhaupt nog voor elkaar heb gekregen om een wasmachine op te starten. Bravo. Achteraf, maar niet minder gemeend.

 Rond het middaguur er op uit getrokken naar het zoveelste dorpfeest dit jaar. Een einde oogstfeest en iets met wortels. Over die wortels straks misschien meer. Bij enen ter plekke en troosteloosheid was wat ons tegemoet kwam. Het weer voor het eerst sinds weken minder, dwz bewolkt ipv strak blauw. Mensen druk bezig met voedselbereiding en een rij kraampjes met de welbekende kitsch en kermisattracties. De voor 120-150 mensen gedekte tafels echter volledig leeg.

 Ws te vroeg. Zoiets als begintijd was ook niemand bekend. Organisatie, hè. Zit niet in de lokale genenbagage. Zelf een nicht van Mariana opgezocht in hetzelfde dorp, waar het een zoete inval bleek van allemaal voor mij zeker, maar ook voor Mariana onbekende mensen. Ha, kletsen. Je zag Mariana opveren. Na een hoop geklets mn over hoe iedereen op welke manier iets met de anderen te maken had, koekjes, koude koffie (hoe krijg je het bedacht!) en een zelfgestookte borrel, trok het gezelschap op naar de wei waar het eten geserveerd zou worden.

 Het duurde nog een tijd maar niemand maakte problemen. Het was gratis tenslotte. Het eten, niet de drank. Het had iets te maken met 10 jaar werken in Duitsland bij de worteloogst ..... daar zijn de wortels weer. Seizoenswerk, dat door een vrouw uit het dorp werd geregeld en de nodige mensen uit het dorp aan het werk heeft geholpen en helpt. De maaltijd was een soort dank voor trouwe dienst, dus. Live-band. Schapenvlees, maar absoluut niet verkeerd. Varkensspek met witte bonen en mititei, de streekgebonden vleesrolletje, met in olie verzopen frieten.

 De hele opzet was een stuk prettiger dan vorige week in Birghis en gezelliger dan de kermis in Agnita. Tegen vieren werd het fris en had ik het ook wel gehad. Een mnd eerder had zoiets rustig de nacht in kunnen gaan. Nu geloof ik niet, dat dat is gebeurd. Maakt niet uit. Ik wilde naar de honden en Mariana moest iets met haar koeien. Aangename middag verbracht en leuke mensen leren kennen dan wel weer terug gezien.

Oud zeer

 Ze zijn er weer. Nee, niet de zomerkoninkjes maar de paniek en hallucinaties. Waarom? Dank wat? Vannacht en nu, op het moment van schrijven ... Wat triggert wat? Brein of buik. Wie neemt wie bij de hand cq jaagt de boel op. Is dit een nawee van vannacht of een nwe aanzet? Ik dacht, dat ik dit hoofdstuk had afgesloten. Het lijkt meer op het leiden van een eigen leven.

 Ondanks nauwelijks meer bezig te zijn met de oude sores, waaruit het vandaan is gekomen, is het nu binnen een paar weken tijd alweer de derde keer raak. Maak ik me te druk mn dan over de afronding van de bouw? Iets fysieks? Niet dat ik weet. Ook mijn 'vriend' de dood houdt zich al mndn gedeist. Niet afwezig, maar nauwelijks meer op de voorgrond. 'Tuurlijk zie ik me nog met regelmaat dingen misschien wel voor de laatste keer doen en vrgtekens zetten bij de zin van handelingen, omdat ik er straks misschien wel niet meer ben. Maar het is in feite een begeleidende routine geworden, zoals er wel meer zijn. Dus ... waarom weer? Waarom nou? Überhaupt waarom??

Bevrijden

 Overdrijven is een vak apart en soms bezondig ik me daaraan en gisteren was dat met het blog. Het mag wel een paar bijdrages minder op een dag. Tenminste die 8 moeten geen regelmaat worden. Het wordt maar steeds meer, meer, meer. Een haast eindeloze woordenstroom. Wist niet, dat ik het in me had. Menig vriendin zou gewild hebben, dat ik zoveel te vertellen had gehad. Al zegt een woordenstroom natuurlijk weinig over de inhoud. Maar in dat laatste zijn vrouwen volgens mij minder in geïnteresseerd dan in het kletsen opzich. Ik kan me vergissen. Heb me daarvoor te weinig met dat tijdverdrijf bezig gehouden.

 Nee, ik ga niet weer op vrouwen hakken. Daar is de lol een beetje af. Het is weekend. De kit- en andere bouwvakergernis kan bezinken. Twee dagen relativeringspauze. Even hele andere dingen doen of tenminste dingen doen zonder daarnaast ook nog eens het doen van anderen in de gaten te moeten houden. Rust en concentratie op en voor mezelf. Tijd voor het bubbelen van de wijn, de akelig gehoorzame honden, activiteiten buitenshuis en mensen die je vrijwillig opzoekt ipv opgedrongen krijgt en dat al ruim 5 mndn inmiddels. De tuin zou ook nog kunnen, maar dan wordt het knap krapjes voor dat ene weekeinde.

Eindspanning

 Rare rustige vaarwaters... Ga ff een eindje lopen, tel tot St. Juttemis of neem een goeie joint. Ik rook niet, heb geen zin in lopen, zal het dus van het tellen moeten hebben. Dat gaat lukken. Ervaring genoeg mee.

 De marges zijn op het ogenblik weer aan de krappe kant, als ik zo de reacties van de afgelopen dagen zie. Ik ben het gebouwvak dan ook werkelijk zo compleet zat, dat ik nauwelijks meer de moeite kan opbrengen om er iets van begrip voor aan de dag te leggen. En het pech is, dat de gewenste resultaten steeds nauwer gaan luisteren. Wat nu gebeurd, is wat in het zicht blijft. Kit, gekut en andere zooi, daar zit ik dus niet op te wachten.

 Een hoop zou ik zelf kunnen doen, maar behalve dat mijn continuïteit twijfelachtig is, staan we ook nog eens aan de vooravond van de winter. De hele zooi moet gewoon afgerond worden èn dat op een goede manier. Niet volgend jaar weer dingen over moeten doen, en andere flauwekul. De rek is uit het bouwverhaal.

 Het is al meer een werkgelegenheidsproject geworden dan een bouwklus. Het is genoeg geweest. Het heeft me nog meer dan al het geval was de controle over de honden gekost, vakantie(s) onmogelijk gemaakt en zelfs uitstapjes tot vrijwel nul gereduceerd. Bestraten en wegwezen.

Geklooi

 Het is een boel gepeddel maar de rustigere vaarwaters zijn bereikt. Maar er hangen nog weer andere donkere wolken boven de einder. De aannemer heeft een probleempje met juiste volgordes. Het gevolg is werkzaamheden die over gedaan moeten worden. Extra tijd, geld en soms ook materiaal. Mn dat laatste gaat 'm de komende week danig dwars zitten.

 Weken geleden al heeft hij de vloer van de schuur uit laten graven en, ik neem aan als voorwerk voor de bestrating, volgestort met kiezels, Sindsdien is er op die kiezels volop gewerkt. En dat is niet bij lopen gebleven. Nee, er zijn mn vele strekkende meters vloerplanken geschaafd. Misschien voel je 'm aankomen ... en natuurlijk niet eerst de vloer afgedekt met een paar lagen landbouwplastic. Sterker nog, ook geen dagelijkse opruimbeurten ondanks het door mij regelmatig gegeven voorbeeld. Nee, al die houtkrullen zijn lekker ingetrapt in de kiezellaag. Met regelmaat lag het een halve meter dik en baggerde men daar rustig doorheen.

 Een beetje aanharken is dan weken later echt de oplossing niet. Het zit centimeters diep en niet 2 of 3. Kortom afgraven die hap. Weg met die zooi en nieuw schoon grind storten zonder met houtkrullen verstopte tussenruimten, vasthouden van vocht, rotten, ongedierte en eventueel zelfs nog het verzakken van de bestrating. Ik heb het 'm nog niet verteld om 'm het weekend niet te bederven, maar maandag zal hij er toch aan moet geloven. Op het laatste moment (erg Roemeens) want dan komen de bestratingsstenen. En natuurlijk is het allemaal geen probleem, alleen geloof ik daar geen bal van, zelfs als het waar zou zijn, wat het niet is.

Overkoken.

 Ik wil rust. Ik wil niks meer te schrijven hebben. En zo ja, dan graag over onderwerpen vol vrolijke verwondering ipv geërger aan andermans klunzigheid, die ik nog moet betalen ook. Ja, verontschuldigde de beste man zich, hij had geen transparante kit bij de hand, dus had hij maar de gekleurde versie genomen.

 Klopt, ik ben nog niet uitgeraasd. Wat je niet hebt, ga je halen, toch? Of laat je halen door je baas, niet dan? Hetzelfde als met die verkeerde dakgoothoeken. Ipv "Helaas, je moet terug." Zeggen ze eerst, dat dat deel van de goot soort van binnenste buiten geplaatst moet worden en besteden alsnog een half uur aan kijken of je de elementen niet toch aan elkaar gemaakt kunt krijgen. Improviseren is een goede eigenschap, maar je moet wel weten wanneer het zinvol is en wanneer het overbodig is en het geklooi niet waard.

 Waar ik naar Sibiu ben gereden om de dakgoothoeken te verwisselen, gaan zij niet ff naar Agnita om transparante kit te regelen .......... Hou me tegen, ik ben in sloopstemming.

Gekit

 Soms gaat er gewoon geen water meer in de wijn en is het tijd voor de omgekeerde volgorde. Wat kan mis gaan, als gisteren na een hoop discussie rondom de afwerking van de ramen in de lucarnes, de aannemer uitdrukkelijk zegt, dat geen gekleurde (roodbruine) kit voor de afwerking moet worden gebruikt, maar transparante kit. Ik blij, hoef ik daar niet mee bezig te zijn. Van die kleine momenten, dat je denkt "Eindelijk snapt ie het!".

 Wat kan mis gaan? Nou, heel simpel, er wordt alsnog roodbruine kit overal overheen en langs gespoten. Die hele kit is al een ramp op zich, net als purschuim. Op zich prima spul, ware het niet dat het tot slordig werk verleidt, want wordt toch afgesmeerd met kit dan wel volgespoten met schuim. Kit is niet voor het camoufleren van slordigheden. Kit is voor de finishing touch van een perfect realiseerde afsluiting, zodat er èn geen droogtescheurtjes ontstaan èn sowieso geen water doorsijpelt. 2-3 mm, liefst verdekt is meer dan voldoende. Geen centimeters breed geklodder en van die vette vegen. Gètverdamme.

 Nee, ze halen het wel weg en doen het over .... al eens met kit gewerkt? Zo werkt dat dus niet. Staan ze straks twee dagen te kutten om die zooi weg te halen, wat uiteindelijk maar deels zal lukken en een eindresultaat gaat geven, dat er alles behalve op vooruitgaat. Oooooooo, waarom, waarom, waarom. Waar heb ik het aan verdiend?

Schadepost

 Stadse dag afgerond. Een bewijs van leven regelen was de laatste klus voor vandaag. Helaas was de garage gesloten. Meneer, neem ik aan, was op cursus. Tank volgegooid, de berg opgeklommen en het dal, waarin Sibiu is gelegen, verlaten. Muziekje op en wederom vol aandacht voor de mafkezen op de weg, die hier met grote regelmaat vermeende F1-aspiraties lopen/rijden te botvieren.

 Van de enen gedachte komt de andere. Als de auto werkelijk motorproblemen heeft overgehouden aan de aanrijding met die trut in een A-Mercedesje, die zonodig op een compleet onoverzichtelijk punt de bus ook nog voorbij wilde, na al een aantal auto's te zijn gepasseerd (heb ik later begrepen), dan ben ik mooi in de aap gelogeerd. Vergelijkbaar met een whiplash, waar je pas lang na een ongeluk last van krijgt. Leuk dat de reparatie betaald is, maar de auto is niet meer wat ie voor het ongeluk was. Hij loopt, dat is waar, maar mank.

 Je zult met een pas nwe wagen vanaf de dealer naar huis rijden en je hetzelfde overkomen. Dan zou ik toch een nwe auto eisen, want zo'n klap is meer dan een kras of deuk in een portier. Of ik 'm dan ook krijg waag ik te betwijfelen, wat dan weer betekent, dat je ondanks je allrisk en het feit dat het jouw schuld niet is in één klap (om in de sfeer te blijven) met een afgeschreven wagen zit en zelf dik moet bijleggen, als je jezelf jarenlange ergernissen wilt besparen. Nu was de mijne al zeven jaar, maar het karretje is van een soepele dertiger overgegaan in een bokkige zestiger. En daar weet ik alles van.

Smaakverschillen

Zout, Vet, Zuur en Hitte. Volgens een dame in de FAS zijn dat de vier variabelen, die bepalen of iets je smaakt of niet. Zou het? "Salz verstärkt den Geschmack (...) Fett trägt den Geschmack (...) Säure sorgt für die Balance eines Gerichtes (...). Die Hitze schließlich bestimmt die Konsistenz. Het zou best kunnen. Misschien wat meer aandacht aan besteden.

 Wat wel klopt is het feit dat recepten in feite nergens op slaan. Ze zijn in elk geval geen garantie voor een voorspelbaar resultaat. De ingrediënten zijn altijd anders. De ene tomaat is de andere niet en dat geldt vrijwel voor alles. En dan hebben we het nog niet over doseren gehad. Het uitgangspunt moet dus niet het recept, maar de gewenste smaak zijn. Probleempje! Hoe leg je dat vast cq breng je dat over. Kan volgens mij nauwelijks. Het hangt van de originele maker, kok af, je registratievermogen als eter en dan de vaardigheid om het te reproduceren. Eigenlijk kun je geen enkel recept goed maken als je het orgineel nooit geproeft hebt.

Ėtappekoers

 Rust. Lunch. Piata Mica. Lili's. Het verwisselen van de dakgootbuitenhoeken voor binnenhoeken was een fluitje van een cent. Maar man, o man wat kost het bij Dedeman een moeite om een aanbetaalde rekening volledig voldaan te krijgen en vervolgens het transport ingepland. De rit naar Sibiu kost minder tijd. Maar goed, wat moest is afgehandeld.

 Nu de innerlijke mens. Lang geleden, dat ik dat in mijn eentje heb gedaan. Is anders en op een bepaalde manier prettiger. Niet altijd maar op momenten als deze wel. Geen gedoe aan mijn kop. Ff helemaal afschakelen, zelfs eigenlijk afsluiten ook. De bestelling kan er net nog vanaf en dan klappen de kleppen dicht. Qua uitzicht is het niet de meest aantrekkelijke plek. Het interieur compenseert dat redelijk. Na de verbouwing is het minder bruin geworden maar het heeft nog steeds iets huiselijks.

 Straks achter een mogelijk nwe garage voor de Citroën aan. Bij de vorige hebben ze me de laatste keer een keer te vaak belazerd en bovendien is ook de reparatie na het ongeval behelpen. Nog steeds ontdek ik dingetjes die vergeten of gewoon niet gedaan zijn. Het belangrijkste is nu echter, dat de motor volgens mij niet lekker loopt. Zou ook nog een gevolg van de aanrijding kunnen zijn. Hopelijk is een 'second opinion' mogelijk en heeft het gevonden adres werkelijk ervaring met het merk. Mag ook weer eens achter de Peugeot aan, dat is inmiddels bijna een jaar hangende. De afgelopen 12 mndn geen gelukkige tijd voor mij en auto's geweest

Losgooien

 Nog een koffie, vuurtje opstoken en er vandoor. Sibiu, het kan niet anders maar wel voor vier of vijf zaken, nog afgezien van extra's. Een stukker fitter uit mijn nest dan de afgelopen dagen, dat scheelt. Gisteravond beduidend minder uitgekakt in bed gestapt. Dat heeft zo z'n duidelijke reden en aan die reden de komende tijd maar weer, voor de zoveelste keer meer aandacht besteden. Feesten en doen waarvan je vindt, dat het gedaan moet worden gaat niet goed samen.

 Vanochtend niet al te veel gelopen met de honden, niet dat die een link met hun uitstapje van gisteren zullen leggen, maar puur om tijd te besparen. Geen zin om pas weer na eleven de dag aan te duwen. En ja, dat heeft ook consequenties voor het blog. Hoewel het eerder omgekeerd zit. Ik bedoel, als ik me moet uitwringen om iets uit het toetsenbord te krijgen, kan ik die tijd beter aan andere dingen besteden dan aan het staren naar het scherm. Kortom in de benen en zien wat me allemaal gaat overkomen vandaag.

Opjagen

 Het wordt tijd, dat ik me de tijd gun om te doen wat gedaan moet worden, zonder in een stressachtige toestand 20x op een dag in de auto te stappen en heen en weer te scheuren. Is een beetje overdreven voorstelling van zaken, maar de kern is onontkenbaar aanwezig. Ik mag dan het doen van extra boodschappen vrijwel teruggedrongen hebben tot 1x per maand maar vertoef momenteel op weekbasis gezien meer in Sibiu dan in Coves of Agnita. Deels vanwege verbouwingstoestanden maar vooral toch vanwege een chronisch gebrek aan planning. Dat moet anders kunnen.

 Twee of drie keer op een dag naar Agnita rijden is net zo'n onzin als vier keer per week in Sibiu rondhangen. Vrijheid leidt tot verspilling, in elk geval van tijd. Vandaag ook weer zoiets. De bestelde bestratingsstenen kunnen geleverd worden, maar de leverancier wil vooraf betaald zijn. De aanbetaling van 50% is schijnbaar niet genoeg vertrouwensbasis voor de levering en de transporteur mag niet afrekenen. Ze zijn daar hier wel een beetje moeilijk in. Maar oké. Als ik in Sibiu kom ga ik wel betalen, maar ik spring niet direct in de auto, wat ze eigenlijk wel hadden verwacht, want ze wilden morgen leveren.

 En dan is Sibiu te ver voor de fiets, maar van die kleine dingen in Agnita als de post ophalen of de boodschappen voor een maaltijd kunnen best op twee ipv vier wielen. Kost tijd, maar brengt wel meer rust in het bestaan. Tenminste, dat idee heb ik. En dat heb ik al wat langer dan vandaag, maar dit jaar is er werkelijk helemaal niks van terecht gekomen. Ik heb er nog niet één keer opgezeten. Op die fiets.

Uitstapje

 Twaalf uur weggeweest en ik heb niet de indruk, dat ze zich aan een bourgondisch maal te goed hebben gedaan. Twee dat heet. De jongste was eind van de ochtend alweer present en de notoire wegblijvers zijn ook nu weer de laatsten en zie ik ws pas morgenochtend. Wat doen ze zo'n hele dag. Daar wordt je, tenminste ik, wel nieuwsgierig naar. Hoeveel km hebben ze afgelegd? Waar zijn ze geweest? Ver weg of in de buurt blijven hangen? Hebben ze uren ergens liggen pitten? Gespeeld? Achter vanalles aangejaagd? Wat was de reden om vanochtend tegen iedere gewoonte in de paden op te gaan ipv de bak voer leeg te schrokken?

 Blijkbaar blijven ze niet de hele tijd bij elkaar of doen dat wel maar haken op eigen initiatief af? Waarom loopt Mopke wel mee weg, maar komt alleen terug en dat niet direct maar na 2-3 uur? Sammy en Katrien konden er ook wat van. Het is dus geen onbekende ervaring maar daarmee begrijp ik het nog niet, als er al iets te begrijpen is. Gewoon lekker weg en na terugkeer een beetje gedwee doen, heerlijk uitrusten en bijbuffelen en als de accu's weer vol opgeladen zijn, er weer lekker vandoor. Vrees toch dat er weinig meer van te maken is.

 Vrg is, kun je dat sturen en liever nog controleren? Had ze natuurlijk van begin af aan veel strakker moeten houden, geen eigen vrijheid gunnen, etc. Had me tot één hond moet beperken. Maar al dat is niet aan mij besteed. Ik gun ze de vrijheid, niet in de laatste plaats omdat ik me niet de hele tijd met lijnen zie klooien, maar wil wel dat klein beetje luisteren daarvoor terug. Helaas zijn honden niet zo nuance-gevoelig, als je het mij vraagt. Zien wat ik er meer van kan maken dan afwachten en thee drinken.

Punt

 Afwerking is een heidens kwarwij, als je er niet van te voren al rekening mee hebt gehouden. Opzich niet zoveel last van gehad, omdat het werk aan de schuur redelijk grofwerk in grote lijnen is. Het fijnere werk zit 'm in de gaande het werk bedacht lucarnes. Er zijn er zes gemaakt. Twee door de ene ploeg en vier door de man die hier soort van leiding heeft. Als je iets verder kijkt dan de lengte van je neus, valt op, dat in feite geen van de zes opbouwen hetzelfde is. Het zijn drie verschillende daken qua hellingshoek en bij het schuurdak is de afstand tussen de spanten niet steeds hetzelfde

 De vier lucarnes op de uitbouwen van de schuur zijn zonder meer het mooist gedaan. Voor de waterwerende afwerking lenen zich de twee anderen echter een stuk beter. Aan het eind van de ochtend de man, die bezig was met het maken van de waterwering onder de ramen in de lucarnes, maar laten ophouden. Een heel ochtend passen en knippen en nog geen raam gedaan. Behalve dat van het standaard profiel inmiddels weinig meer over was, gaat dit 'm gewoon niet worden. Het moet anders, beter en mooier. Aannemer natuurlijk niet blij. Maar ja, wie moet hier leven en tegen het eindresultaat aankijken? Precies, ik (oa).

Scoreverloop

0:1, honden er collectief vandoor
1:1, het waterslot op de kleine fles werkend gekregen
1:2, ik moet naar Sibiu om de rest te betalen alvorens de stenen voor de bestrating worden geleverd
1:3, verkeerde hoekstukken voor de dakgoten gekocht

 Zo kan die wel weer. Lekker begin van de dag. Ff gillen of met de kop tegen de muur bonken en dan verder

22:22

 Het is niet altijd zo, maar met regelmaat valt mijn oog op mooie momenten op de klok. Een ander moment is bijv. 12:34. Soms vallen de momenten zo op, dat ik me afvraag of ik ze niet in de gaten hou. Maar nee, dat doe ik niet. Voor vandaag zit het er weer op. Misschien speelt dat mee, net zo als ik 's ochtends soms tijdenlang pijnlijk nauwkeurig op hetzelfde moment mijn ogen open.

 'Open slaan' is mooier, maar zo actief ben ik in de ochtend niet meer. Het is niet altijd wringen, maar het neigt meer in die richting, dan dat je het als een spontane 'sla op'-actie zou kunnen zien. Niet echt iets om mee bezig te zijn. Dat was wel anders toen de nachten nog met oncontroleerbaar drama werden gevuld. Tegenwoordig slaap ik gewoon. Wordt meestal wel ergens in de nachts wakker, maar slaap vaak alweer, voordat ik goed en wel begrepen heb, dat ik wakker zou kunnen zijn.

 Op een hoop terreinen is het leven genormaliseerd. Bijna op een wijze die je naar actie laat verlangen, maar dan wel op eigen initiatief. Het heeft wat geduurd en is op het eind heel snel gegaan. Op het eind, niet daarvoor!

 Ik denk, dat ik nu ben gekomen, waar ik dik tien jaar geleden de draad ben verloren. Langzaam denk ik weer vooruit. Maak plannen. Ben bezig met mogelijkheden. Besef de tijdgebonden beperkingen maar loop daar niet meer automatisch in vast. Leven en opleven. Het een doe je 'gewoon' en naar het andere kun je verlangen.

Werelden

 Vrouw op cursus, aannemer in voor een praatje na werktijd. Kwam mij niet echt uit, want op het ogenblik loop ik zowel 's ochtends als 's avonds twee rondes met honden om Prada tussen de oren gestampt te krijgen, dat ze niet alleen met me uitgaat maar ook met me terug moet komen. Het is een beste man. Een sulletje en dat bedoel ik niet persé negatief. Een beetje te goed voor deze wereld en zeker niet hard genoeg voor het werk, dat hij doet. Speelbal van z'n werklui en niet gehaaid genoeg naar z'n opdrachtgevers toe. Ja, hoe krijg je het bedacht, dat je zoiets nogeens zou gaan zeggen.

 Ik maak geen misbruik van hem, maar zou dat wel kunnen, als ik kwaad zou willen. Hij is me dit jaar ter wille geweest en het werk hier hangt helemaal af van één persoon. Iemand die mn op maandagen met regelmaat hartklachten heeft. Ja, ik kan dat inmiddels niet meer serieus nemen. Hij zal zijn hartkwaal niet uit z'n duim zuigen, maar misschien is stoppen met roken geen onaardig idee. En hij drinkt alleen sterke drank, want van bier krijgt hij last van het hart ...

 Ach, wat maakt het ook uit. We hebben inmiddels een paleis van een schuur. Nu graag de laatste loodjes op ongekend snelle wijze afhandelen. Ik wil met mezelf aan de slag. Ook dat zal zo z'n tijd kosten. Ik loop morgen niet ineens 8 uur per dag te klussen.

Afronding

 Vandaag is men begonnen met opruimen van de werkplek met het oog op de te leggen bestrating. Opruimen is dan ws wel de intentie, maar het resultaat is de benoeming niet waard. Alles, bijna alles wordt van de ene hoop op de andere hoop gesmeten, die net iets verder weg ligt. Dat heet 'vrijmaken' en moet niet verward worden met opruimen.

 Bij opruimen geef je iets in de gewenste vorm zijn definitieve plek, waar het kan blijven liggen totdat het gebruikt wordt. Dat veronderstelt al minimaal twee handelingen. Vormgeven en verplaatsen. Aangezien het hier voor 99,98 % om hout en daarvan minimaal 90% oud hout gaat, zou dat betekenen dat een selectie gemaakt moet worden van bruikbaarheid cq geschiktheid. Is het enkel nog geschikt om te verfikken of kunnen we er nog iets anders mee, en zo ja, wat?

 Niet alleen dit selectie-element kan in feite alleen maar aan mij overgelaten worden. Ook de hele verdere rest van verwerken en verplaatsen gaat met de bouwvakkers niks worden. Had ik daar nog aan getwijfeld, dan is sinds vanmiddag duidelijk, dat dit enkel aan mij besteed is. Dingen als in- en uitruimen moet je niet aan werklui overlaten. Die zien alleen een werkplek waar vanalles staat en dat moet weg naar de eerste de beste vrije plek. Plasticje erover en klaar is kees. Leuk als het werk in twee of vier weken is gepiept, maar niet als het bijna een half jaar duurt. En dat is alleen het uitruimen. Bij inruimen komt nog heel wat meer kijken. Doe die bestrating jongens en sodemieter op, zodat ik het werk kan afmaken. Dit jaar nog en niet pas na de winter.

Gevonden!

 Ha, de werking van het waterslot van de grote fles weten te herstellen. Dicht gesmeerd met een mengsel van bloem en water. De boosdoener bleek het gat, waar het waterslot in gestoken wordt. Houdt automatisch in, dat ik bij de kleine versie tot driemaal toe de boel niet heb weten af te sluiten. Is wel bar en boos. Bij de eerste afsluiting met ducktape kan ik me d'r een hoop bij voorstellen. De tweede poging met een paar lagen vershoudfolie om de afsluiter had toch voldoende moeten zijn. Ws is zo'n stuk maiskolf van zichzelf al niet erg waterdicht. Een manco dat bij de derde poging met afkitten toch verholpen had moeten zijn. Maar nee, dus. Morgen verder zien en volgend jaar betere doppen.

Helft

 Vandaag een normale en graag onverstoorde dag. Werklui aansturen. Afwas. Dat soort zaken. Mn de puinhoop in de keuken hangt me de keel uit. Ondertussen lijkt ook de werking van het waterslot op een van de grote flessen het te begeven. Het is de 'koudste' fles in het rijtje, dus ff afwachten of de situatie in de loop van de dag niet verbeterd. Waar je niet druk mee kunt zijn. Aandachtspuntje voor het volgende jaar. Vooraf controleren of alle doppen en sloten wel naar behoren functioneren en afsluiten resp. doorlaten op de gewenste wijze. Ik denk, dat ik complotten van hogere machten in deze gewoon kan uitsluiten. Ergens lekt iets en de glazenfles zal het niet zijn.

Doorzetten

 Heen en weer schommelen tussen zelfgemaakte wijn en de ondergang van de mensheid. Over grootse gebaren gesproken. Ik ben compleet van slag. Heb behalve al die overpeinzingen ook het onontkenbare gevoel, dat het weekend is. Een beetje vreemd op dinsdag, zelfs als je geen baas hebt om naar toe te gaan.

 Er borrelt een hoop. Als ik een gistingsvat zou zijn, loop ik momenteel aan alle kanten over. Waar heb ik het aan te danken? D'r is een onmiskenbare 'drive', sorry drang in voorwaartse richting. Ik wil meer, verder, afronden, uitvlakken, in evenwicht brengen. En dan staan de werklui, overduidelijk bij gebrek aan structureel werk, een beetje wat op zinloze plekken te schuren.

 Ff niet aanwezig en het gaat weer in ongewenste richtingen. De belangrijkste persoon is er alweer twee dagen niet bij. Dat werkt niet. Een taxi moet rijden en niet aangeduwd worden. Ik zal blij zijn als de laatste punt achter deze verbouwing gezet kan worden en ik hoop, dat dat dit jaar gaat gebeuren en de boel niet over de winter heen getild moeten worden, waar het wel op begint te lijken.

Eindtijding

 Waar komt het toch vandaan, dat het vermeend slimste dier zich vergallopeert in de stomste ideeën. De komende decennia gaan we collectief vele biljoenen (euro's) verbranden aan de illusie, dat we een verandering in het klimaat kunnen keren of minimaal vertragen en dan lees ik vandaag weer dat de mens ook iets moet met de diersoorten, om schade te voorkomen, die anders pas ten koste van miljoenen jaren evolutie hersteld kan worden. Wat denkt de mens wel? Dat ie in miljoenen jaren nog steeds de septer zwaait op de aardkloot? Dacht het niet.

 De mens is een diersoort, zoals er meerdere zijn geweest, die zichzelf gaat uitschakelen. Alleen is daar bijv. geen inslag van een gigantische meteoriet voor nodig, de mens doet het helemaal in eigen beheer. Een meteorietinslag of zoiets zou hooguit als katalysator kunnen dienen. Z'n arrogantie wordt zijn ondergang. In plaats van 'aanpassen aan', dat stadium zijn we mondiaal allang gepasseerd, is het nu 'pappen en nat houden' en ieder beetje weldenkend mens weet, dat dit niet werkt.

 Economisch-financieel gezien zou je 'short' moeten gaan op de mensheid. Punt is alleen, dat je, als je het onvermijdelijke gelijk krijgt, niks valt te vieren. Ja, op de vulkaan, nèt voor de uitbarsting. Kwestie van timing, als je er nog iets van wilt meepikken.

Afzien

 Een positief bericht. Voor het moment dan, want veel verder valt nauwelijks te kijken. Frank is weer bij zijn positieven. Nog niet de ouwe, maar dat was ie eigenlijk al niet meer. Op mijn vrg wat nu precies gebeurd was, kwam een verhaal, waar je niet vrolijk van wordt en je nog eens met de neus op de feiten drukt, dat kanker constateren en er uiteindelijk aan overlijden twee verschillende grootheden zijn.

 De complicaties, het effect van uitzaaiingen, hun oncontroleerbaarheid, etc. Het is niet dat ene, aangetatstte deel van het lichaam dat voor het gedwongen afscheid zorgt. Het is een proces wat breed-graaiend om zich heen slaat. Niet direct, maar het moment dat het zover komt, is in de meeste gevallen nog steeds niet te voorkomen.

 Vrg is dus; Was het een dip of is dit een opleving? Ik mag het af en toe wel over een achtbaan hebben, maar dat lijkt me in dit soort gevallen nog veel erger, zelfs als je eigenlijk geen hoop meer hebt.

Methodologie

 Ik weet niet of het nou is omdat Mariana het niet of nauwelijks doet en het in elk geval compleet anders benadert dan ik of omdat ik geleerd heb het wel te doen. Opruimen is niet mijn sterkste kant, maar ik probeer het tenminste. En dan niet dagen later maar op het moment zelf.

 De op te sommen reeks voorbeelden is schier eindeloos maar minstens zo oninteressant. Zou Mariana alleen leven of zoals voorheen met haar moeder en dus 'leading' zijn in deze zaken, zou er geen enkel probleem zijn. Net zoals ik in de 7-8 jaar Frankrijk alleen met mezelf, mijn eigen tics en het daaraan wel of niet voldoen te maken had.

 Maar, een goed verstaander zal het al begrepen hebben, nu moeten die twee werelden samen door één deur. Je zou willen, dat dat alleen een kwestie van wennen zou zijn. Misschien went langgenoeg botsen ook wel zoals alles went, maar in dat stadium zijn we vooralsnog niet aangekomen.

 Complicerende factor is, dat Mariana's rol in het huishouden marginaal is te noemen. Deels, maar niet overdreven veel, vanwege haar werk. Voor de rest merk ik, dat ik dezelfde fout maak, als ik laatst las dat vrouwen doen in gemiddelde huishoudens. Het gaat niet snel, goed en regelmatig genoeg en moe van het erover zeuren, doe je het uiteindelijk zelf. Stom, eigen schuld, maar dat is niet alles.

 Het feit, dat je het grootste deel van het werk doet of in elk geval dat gevoel hebt, krijg je ook het idee, dat je kunt bepalen hoe dingen moeten. Als je nou het botsen wilt verminderen, voorkomen lijkt me onmogelijk, is dit niet de methode. Maar wat is die methode dan wel zonder te solliciterern naar een fulltime-baan in de interieurverzorging?

Vluggertje?

 Half tien vertrokken en nu een half uur terug op het honk. Ik heb het volgens mij al eens in het belachelijke getrokken, maar zo'n dag voor 10 minuten controle, waarvan zeven minuten aan schrijfwerk opgaan... Het slaat werkelijk nergens op. Zoiets als het waterslot op de 5-ltr fles wat maar niet in beweginmg wil komen. Je krijgt het niet bedacht en toch gebeurd het.

 Binnenkort nog maar eens checken of ze in Sibiu inmiddels over de gewenste afleesapparatuur beschikken. Scheelt de helft aan rijtijd en meer dan 70-80% aan reistijd. Bijna 45 minuten lopen, ik bedoel rijdend gezocht naar een parkeerplek en uiteindelijk genoegen genomen met iets op 20 minuten afstand, loopafstand van het ziekenhuis. Roemeense steden zijn absoluut niet op auto's berekend. Ook Boekarest niet. Daar kun je vierbaans doorheen scheuren, maar het verhaal verandert snel als je wilt parkeren.

 Alles weer in orde qua technische registratie, batterijverbruik en andere weinig interessante parameters. Drie jaar zit deze versie alweer nutteloos te wezen in mijn lijf. En laat ik hopen dat dat nutteloze zo blijft. Over 6 mndn de volgende ergernis over afstand, parkeren en de verhouding van de afspraak tot de reistijd, die er voor nodig is.

Uit(ge)lezen

 Schoon schrobben. Opdoffen. En er van tussen.

1111

 Ja, ik kan het niet laten. Ik had het al eerder (2016, 2017) op kunnen merken, maar heb dat niet gedaan. Mooi getallen zijn mooi. Het is elementaire schoonheid. Hoewel dit erg basaal is, snap ik wel dat wiskundigen lyrisch kunnen worden over getallen en berekeningen.

Tijdspannetje

 Een week geleden eens aan de bel getrokken voor mijn APK en dat vanochtend herhaald, omdat ik nog niks gehoord had. Komt er ergens in de loop van de middag het bericht 'Ok, morgen 13:00'. Kan dat niet met iets meer ruimte? Vorige keer zag ik het bericht pas de ochtend van de voorgestelde afspraak. Dat was me te bar. Maar ook nu moet ik een afspraak om onderdelen op te halen in Sibiu verzetten. Wat simpelweg weer vertraging van het werk betekent. Maar goed de dag van morgen ligt vast. Honden, Târgu Mureș, honden.

Rararaadsel

 Bij de laatste persbeurt van de in de week staande druiven afgelopen zaterdag bleef iets meer over dan de voorziene 2 25 ltr flessen. Te weinig voor een 10 ltr versie maar genoeg voor de helft en nog wat achter de hand. Puntje was wel, dat ik voor die kleine fles wel een waterslot had maar geen afsluitende dop met gat voor het waterslot. De doppen voor de 25-versie zijn simpelweg te groot qua diameter en kleiner hebben ze ze niet hier in de buurt. Dus ik moest iets improviseren. Leek me geen punt met een partij ducktape wordt menig mond gesnoerd, dus zo'n flessenhalsje mag geen probleem zijn.

 Boel netjes en nog een keer extra afgeplakt en gekeken of het water in het slot in beweging wilde komen. Na een half uur -ondertussen andere dingen gedaan dan naar het waterslot staren- was nog geen verandering in het waterniveau te zien. Gecheckt of de vloeistof gistte en dat deed ie. Leek me wat raar, maar de ochtend afgewacht.

 Vanmorgen nog geen niveauverschil tussen beide communicerende vaatjes van het slot. Ergens een lek? Afsluiting overnieuw gedaan met eerst vershoudfolie en vervolgens weer de tape. Vanmiddag nog steeds geen beweging, terwijl er druk werd gewerkt in de vloeistof. Dat kan niet! Eerst het slot zelf nog getapet en vervolgens een nwe afsluiter geïmproviseerd met een nw waterslot en die combi dicht gesmeerd met kit. Een paar uur later geen waarneembaar resultaat. Waar gaat het mis? Ik snap d'r geen hol van. Bovenwijnse krachten?

 Update: ook de afgekitte versie laat na een paar uur geen verandering van het waterniveau zien. Zit een gat in de hals van de fles? Onzin, maar je zou het bijna die kant op zoeken.
 Update: de volgende ochtend nog steeds geen beweging. Je zou toch bijna gek worden.

Zienswijze

 Verder met meneer Obbema's zoektocht naar de zin van het leven. Vandaag een interview met een vrouwelijke predikant van tegen de vijftig en uit een onchristelijk nest. De inval vanuit het geloof geeft me iets kriebeligs. Gelukkig is de dame er niet al te orthodox in en weet een paar zinnige opmerkingen over de zin van het leven te maken. Zinnig in de betekenis dat de opmerkingen hout snijden zonder dat ik het er mee eens ben of ze als de gewenste aanpak van dit onderwerp zie.

 Het gaat mn over verbondenheid, onderdeel uitmaken van een groter geheel, ze heeft het zelfs over 'een grotere bedoeling' van het leven. Wij zijn alleen te klein om er echt zicht op te krijgen. En zo heeft ze het ook over kwetsbaarheid, en (god bewaar me) het omarmen daarvan en meer van die invullingen, die enerzijds vanzelfsprekend lijken en anderzijds los staan van de hedendaagse werkelijkheid.

 Ze heeft een punt bij de doorgeslagen individualiteit in de Westerse wereld, maar daar zijn redenen voor geweest en terug kun je toch maar zelden, ook niet als de politiek je ineens in een mantelverplichting probeert te douwen.

 Je kunt het ook gewoon anders zien. De mensheid is een oversized mierenkolonie, waarbij de individuele onderdelen helaas teveel denkvermogen hebben om domweg te doen wat voor het grotere geheel het beste zou zijn. Toch iets wat niet uit de lucht is komen vallen en als je het dan over een groter plan hebt, dan zie ik eerder een grote waterscheiding met het verleden opdagen dan dat gebleken, geboden en verkregen mogelijkheden vrijwillig worden afgezwakt of ingeleverd. Die hele verbondenheid is mn in Nederland een gepasseerd station, zoiets als terug verlangen naar de jaren vijftig.

 Het kan en zal best, dat de mensheid als geheel een ontwikkeling doormaakt, maar die ontwikkeling gaat door en niet terug.