Als je Tiroler muziek moet geloven, zijn de mensen uit de hoek van Oostenrijk altijd vrolijk en blij. Hoe kom ik daar op? Geenstijl heeft zo'n geintje op vrijdag in de aanloop naar het weekeinde (Nee, niet de vrijmibo) en dat noemen ze 'Tiroler Freitag'. Altijd weer opgewekte deuntjes en bepaald niet gebracht door relikwiën uit de voorbije decennia. Het heeft wat weg van het enthousiasme en de vrolijkheid van de schlagers in de naoorlogse periode tot ergens eind zeventig, begin jaren tachtig. Toen drong ook bij de Duitse liedjesschrijvers door dat niet alles in het leven altijd een kwestie van bloemetjes en bijtjes is. Maar de mainstream in Oostenrijk stampt dus (blijkbaar) rustig voort.
Nog een paar pogingen gedaan om andere stemmingen te betrappen via het internet, maar dat leverde niks bijzonders op. Niks mis mee, daar niet van, maar het viel me ineens op. Ken het lang genoeg om eigenlijk niet verbaasd te zijn. Een kleine tien jaar daar op vakantie geweest in de tijd, dat je dat nog met je ouders deed. Klinkt ondankbaar, maar zo is het niet bedoeld. Ik zou daar met plezier nog een keer terug willen. Maar dan zonder teveel contact cq confrontatie met herinneringen uit het verleden. Niet omdat die slecht waren, integendeel, maar om ze niet van de charme te ontdoen, waar ze nu in badderen.
Dus geen zoektocht naar herinneringen. Kitzbühel schijnt nu mondaine trekjes te hebben. De Horn zal drukker maar nog steeds rotsachtig zijn. Oberndorf gemoderniseerd en vast volgebouwd. Nee, terug willen vinden is stom, want het is niet meer. Het gaat om openstaan voor nwe indrukken gebaseerd op oude vertrouwde herinneringen. Een mondvol bijna zweverigheid, maar zo is het wel. En, eerlijk gezegd, heb ik daar al jaren zin in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten