Langzaam aan word ik weer een beetje de mens, waarmee ik door één deur kan. De aannemer zou ipv zich rijk te rekenen me een schadevergoeding moeten uitkeren voor dagen als deze, de ergernis over de trage voortgang en de onzin van dingen drie keer moeten doen, voordat ze zijn wat ze moeten zijn, wat ook makkelijk in één keer had gekund. Maar laat ik redelijk blijven. Afhandelen, een punt zetten en niet meer met elkaar bezig zijn qua bouwen.
Wat me nog het meeste stoort is de domheid of naïviteit in z'n omgang met de financiële kant van het bouwen. Als je dingen niet vooraf weet te begroten, weet jezelf duidelijk ook niet, waar je aan begint, heb je geen grip op het bouwproces, weet niet waar je moet bijsturen of anderszins ingrijpen. Een beetje op de bonnefooi in de hoop, dat de opdrachtgever niet al te moeilijk doet. Maar als je dan ook nog eens met een berekening aan komt zetten, die aantoonbaar de plank, mijn plank volledig misslaat en dat achteraf, dan vrg je om ellende. Dat is zakelijk masochisme.
Maar goed, na jaren van mijn gedram over oncontroleerbaarheid en ongetwijfeld teveel betalen, al hoop ik, dat het minder is geweest dan de poging van deze keer, is 'voelen' niet meer te voorkomen. Hoppa, vol met je bakkes tegen de muur. Ff niet gezien, hè? Tja, ervaring doet wonderen. Tenminste, dat zou kunnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten