De dag een beetje op z'n kop. Ik ben droevig. Ik had Frank een ander einde gegund,. Iets met erg oud worden en eindeloos verhalen vertellen met onverwachte kwinkslagen. Hij had het nu al en het zou vast niet minder geworden zijn. Met z'n kroegmaten en ambulance-collega's een eind weg lullen onder het genot van een biertje.
Ik doe, alsof hij al gestorven is, wat, voor zover ik het weet, niet het geval is. Maar het eind is inmiddels onafwendbaar. Was het al. Is het nog steeds. Niks veranderd. Enkel het onvermijdelijke kruipt nader. Ik hou daar niet van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten