Toekomstmuziek

 Het is weer 'morgen' wat de klok slaat. Morgen moet vandaag redden en voordien mag ik een nacht plat. Is luxe, niet?  Verder met de liggen gebleven zaken van vandaag. Met de was, de afwas, iets met de post, iets met betalen en verder de realiteit van het klussen proberen te omarmen. Het is geen afkeer die overwonnen moet worden, het is gewoon het beruchte drempeltje, dat ff genomen moet worden. Dat duwtje in de rug dat de bal onophoudbaar aan het rollen brengt. Morgen, dus vandaag hoef ik me daar niet (meer) mee bezig te houden. Dat is het mooie van morgen.

 Vandaag is de avond en die avond ga ik niet geheel aan het blog verspillen. De krant zou leuk zijn. Maar eerlijk gezegd wordt dat inmiddels bijna fysiek onmogelijk. De leesbril, de fatsoenlijke versie, had er jaren geleden al moeten zijn. Maar hoe was dat ook weer met dingen voor me uit schuiven?

 Voor de telefoon is mijn arm nog net lang genoeg. Voor de krant moet ik echter zulke rare bochten maken, dat dat ws de uiteindelijke drijfveer zal zijn voor de gewenste leesbril. Heb het onlangs nog geprobeerd met die bril waar alle afstanden in één glas geslepen zijn. De onderste paar mm zijn dan voor het lezen. Dat werkt gewoon niet. Het is een soort fitness voor je nekspieren. Zoveel moet je lopen draaien en bewegen met je hoofd wil je de potentiële tekst op de gewenste manier in het vizier krijgen.

 Maar er is meer, veel meer, maar dat zit nog in dozen. Ik loop er de laatste weken steeds vaker tegen aan. Tegen die dozen. En dat is goed. Laat het aub etterend irriteren, dan worden de komende winter maanden tenminste nuttig besteed.