Het stoomt weer lekker door. Een nazomerse eindsprint. Dat is niet de eerste keer. Een vreemd moment. Snap niet waar de drijfveer vandaan komt. Het voldoet ergens aan, dat lijkt me duidelijk. Maar aan wat? En waarom steeds meer? Het is als het eten van pistache nootjes. Je, ik wil alleen maar meer. Bij de nootjes zit je buik echter op een gegeven moment vol. Bij het bloggen gebeurt het zelden dat de pijp leeg is. Zou het de eerste verslaving zijn, waar ik geen tegenwicht aan weet te bieden? Zou me verbazen, maar er is natuurlijk altijd die eerste keer.
Maar voor ik het problematiseer, geniet ik er eerst nog maar van. De goede dronk zogezegd. Tegen de tijd, dat je in een restaurant op je bord in slaapt valt, wordt het tijd om de bakens te verzetten. Zover is het volgens mij (deze keer) nog niet. Maar kun je de mening van aanstaande verslaafden vertrouwen? Lijkt me niet.
De al meermaals benoemde zelfmatiging schijnt in elk geval niet te werken. Dat zou je een teken aan de wand kunnen noemen. Voordat je het weet, blog je je een ongeluk. En dan is het hopen, dat het hulpcircuit daar een antwoord op heeft gevonden en niet nog zoekende is. Ik zie me al zitten met in de lucht tikkende vingers, paniekerige ogen en een overkokende registratiedrang. "Doe daar maar een paar pilletjes in en zet 'm aan de game-Pc. Heb je d'r geen kind meer aan!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten