De dag met de onvermijdelijke flitsen terug in de tijd. De koffie, de aanblik, de Smurd, de vervanger van de huisarts, de begrafenisondernemer, vragen waar je nog nooit bij stil gestaan hebt maar die direct een antwoord behoeven, het bellen van familie en vrienden, het ongeloof. Het in beweging komen van een trein die voortgedenderd is tot na de feestdagen aan het eind van het jaar. En vervolgens al die andere jaren, waarvan grote delen inmiddels (gelukkig) in de vergetelheid zijn verzonken. De stilte voor de storm, de storm(en), het neergaan en opkrabbelen, neergaan en opkrabbelen, neergaan en opkrabbelen. Ach, laat ook maar.
Elf jaar waarin het leven nooit meer is geworden wat het ervoor was. Het grootste verlies? De onbevangenheid. Vrij, vrijmoedig, niet afgeremd door de wetenschap van wat komen gaat. Das war einmal und kommt nie wieder. Heb wel tijden die hoop gekoesterd maar ben inmiddels verstandig geworden en met dat hopen gestopt. If you can' t beat them, join them.
Ik leef inmiddels alweer een tijdje. Zelfs deels een leven waar ik altijd naar gestreeft heb. Maar met onverwachtte en ongewenste bagage. Bovendien niet enkel een blok aan mijn gemoed maar het bemoeit zich nog steeds bij tijd en wijle ongevraagd met mijn huidige bestaan. Maar oké, vandaag mag het, morgen liever niet meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten