Geraakt?

 Mensen! Net zo vervelend en onvoorspelbaar als honden. Stopt vandaag iemand, als ik op de terugweg ben met de honden. Zoals altijd kan Bobby het nog steeds niet laten om achter auto's aan te rennen. Het is minder dan het was en over het algemeen geeft hij het op, voordat hij de auto kan aanraken, maar toch. Degene die stopte herkende ik niet direct. Geen werkkleding, geen werkauto, tegen de ondergaande zon in en met blaffende honden aan de lijn. Geen ideale communicatiesetting.

 Het was Duits, wat hij sprake en de rest van het beeld paste zich daar snel aan aan. Een aangetrouwde van de directe overburen. Werkzaam in de houtbusiness. Zeer regelmatig aanwezig bij zijn schoonouders en dus volledig bekend met onze hondensituatie. Zou je zeggen. Hij moet het dier haast iedere keer gezien hebben, anders de verhalen wel kennen en het kan nauwelijks anders dan dat hij Bobby al meer dan eens achter zich aan heeft gehad. Vanavond stoppen, uit de auto stappen en overduidelijk opgewonden en geïrriteerd vragen of 'die hond' bij mij hoort, is dan, wat mij betreft, een misser.

 Wat maakt dat? Niet z'n dag? Ruzie met z'n eega? Andersinds z'n ego gekrenkt? Of was het omdat hij in z'n zondagse auto reed? Een nwere zilvergrijze Audi dan de oude waar nu vnl zijn zoon in rijdt? Ook over z'n werkauto, stoerbedoeld jeep-kloon voor in het bos, heb ik hem nog nooit gehoord. Maar nu was ie dus pissig, omdat 'der Hund' zijn auto 'kaputt' maakte. Hoe langzamer je rijdt hoe groter die kans is met al dat plastic in bumperregionen, ik geef het toe. Maar Bobby had de auto (ditmaal) zeker weten niet aangeraakt. Tja, is vervelend. Ik kom het zelf regelmatig tegen. Ook al eens uitgestapt omdat ik dacht de hond aangereden te hebben. Die doffe klap hoor ik bij Bobby ook af en toe, maar aan hem is vervolgens niks te merken. Het maakt helaas niet de gewenste indruk.