Soms heb je van die momenten, waarop zaken tot je door weten te dringen, die normaal gesproken ver beneden het oppervlak blijven. Zoals net, in een flits de constatering, dat ik in mijn leven nooit uit ben geweest op afronden, afmaken, completeren of ander soortgelijks. Wat ik wil is vooral verder, door, hetzelfde maar anders. Weliswaar binnen vaste vorm gegeven kaders, maar het kan overal. Je kunt me nu ergens in de Himalaya droppen (Jonathan) en ik zou mijn leven voor het grootste deel gewoon kunnen voortzetten.
Ander huis, of zelfs hut, wat maakt het uit. Keuken, meer of minder ingericht. Een slaapplek. Wat gezelschap in de vorm van mensen en dieren of ook niet. Een goede Pc. Idem netwerk. De hele cardiologische onzin vergeten en klaar is Kees. Vroeger had pen en papier voldoende geweest, maar of ik daar nog naar terug zou kunnen, ik bedoel willen, is twijfelachtig. Ik had me al voorgenomen om bij een eventuele en minstens zo onwaarschijnlijke volgende move, niet meer mee te nemen dan in een rugzak past.
Bij de overgang van Utrecht naar Frankrijk is alles, maar dan ook werkelijk alles meegegaan muv van de stapel handgehakt aanmaakhout en de pallets papierzooi, die door de versnipperaar zijn gegaan. Van Frankrijk naar hier is er stevig het mes in gezet. Strips verkocht. Miniatuur drankflesjes weggegooid. Studieboeken, verouderde Pc-literaruur en de helft van de inhoud van de boekenkast weggeven of in de oudpapiercontainer gedropt. Massa's papierzooi, foto's en kleren in rook laten opgaan.
Een volgende keer dus de rest van de nog deels ongelezen boeken, de Cd's, 90% van het gereedschap, eenzelfde hoeveelheid van het keukeninstrumentarium, nogmaals de bezem door de kleerkast en dan moet het met dat rugzakje redelijk lukken. Ik wil het leven voelen, ondergaan en niet geleefd worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten