Tussen al het gekloot over de centen vroeg ik me gisteren af of die hele bouwactiviteit niet een poging tot bezwering is geweest. Een poging de werkelijkheid naar mijn hand te zetten, ze een loer te draaien of te omzeilen?? Aan het bouwen komt een end en wat heeft het veranderd? Het leven is (grotendeels) voorbij. Het lijf heeft z'n beste tijd gehad. Het is wachten op de doodsteek.
Ik heb dan weliswaar een huis, dat op het punt van verkrotting stond een nieuw leven geschonken in alle stralende glorie, Mariana blij gemaakt (en deels ook de aannemer, neem ik aan), maar wat ben ik er mee opgeschoten? Wat heb ik mezelf proberen te bewijzen? Wat heb ik proberen af te kopen of te ontkennen?
Wat het is, weet ik niet. Wel dat ik hier iets mee moet. Het is zo'n inzicht, dat ineens voor je deur staat. Nooit mee bezig geweest maar daarom mogelijkerwijs niet minder waar.
Dat de afgelopen 5/6 jaar een onstuimige periode is geweest met een haast blinde drang om gerealiseerd te krijgen, wat ik me in mijn hoofd had gezet, kan ik niet ontkennen. Met een beetje fantasie kun je er ook iets euforisch in zien en staat me dien overeenkomstig binnenkort het bekende zwarte gat op te wachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten