Verder met meneer Obbema's zoektocht naar de zin van het leven. Vandaag een interview met een vrouwelijke predikant van tegen de vijftig en uit een onchristelijk nest. De inval vanuit het geloof geeft me iets kriebeligs. Gelukkig is de dame er niet al te orthodox in en weet een paar zinnige opmerkingen over de zin van het leven te maken. Zinnig in de betekenis dat de opmerkingen hout snijden zonder dat ik het er mee eens ben of ze als de gewenste aanpak van dit onderwerp zie.
Het gaat mn over verbondenheid, onderdeel uitmaken van een groter geheel, ze heeft het zelfs over 'een grotere bedoeling' van het leven. Wij zijn alleen te klein om er echt zicht op te krijgen. En zo heeft ze het ook over kwetsbaarheid, en (god bewaar me) het omarmen daarvan en meer van die invullingen, die enerzijds vanzelfsprekend lijken en anderzijds los staan van de hedendaagse werkelijkheid.
Ze heeft een punt bij de doorgeslagen individualiteit in de Westerse wereld, maar daar zijn redenen voor geweest en terug kun je toch maar zelden, ook niet als de politiek je ineens in een mantelverplichting probeert te douwen.
Je kunt het ook gewoon anders zien. De mensheid is een oversized mierenkolonie, waarbij de individuele onderdelen helaas teveel denkvermogen hebben om domweg te doen wat voor het grotere geheel het beste zou zijn. Toch iets wat niet uit de lucht is komen vallen en als je het dan over een groter plan hebt, dan zie ik eerder een grote waterscheiding met het verleden opdagen dan dat gebleken, geboden en verkregen mogelijkheden vrijwillig worden afgezwakt of ingeleverd. Die hele verbondenheid is mn in Nederland een gepasseerd station, zoiets als terug verlangen naar de jaren vijftig.
Het kan en zal best, dat de mensheid als geheel een ontwikkeling doormaakt, maar die ontwikkeling gaat door en niet terug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten